CAPUT VI.

His autem habitis, sciendum quod illud est res intelligens per suam essentiam solum, quod est intellectus omnino, et universaliter est intellectus in actu semper existens, et hoc est intellectus et intelligentia omnino separata: et ideo nequaquam in potentia existens, sed semper in actu, non solum habens, sed etiam faciens de se omnia intelligibilia, et nihil eorum quaerit extra seipsum secundum quod intellectus est. Sed est quaestio de nostro intellectu qui conjunctus est magnitudini sensibilium, sicut dictum est, eo quod non accipit nisi formas abstractas a magnitudine, utrum nunquam contingat ipsum intelligere aliquod sic separatorum a magnitudine vel non ? Si enim contingit ipsum intelligere separata, tunc non semper accipitur a phantasmatibus et a magnitudine, sed conjungitur intelligentiae separatae, danti sibi formas intelligibiles. Quod duobus modis esse potest, quod videlicet conjungatur ei sicut efficienti et formae. Et si isto secundo modo esset conjunctus materialis noster intellectus agenti intelligentias separate, tunc haec esset major felicitas et divinitas quaedam quam intellectus humanus consequi posset. Et Aristoteles promittit se de ista quaestione considerationem habere posterius, et nos non invenimus eum considerasse de his in aliqua parte libri sui de Anima, nisi forte hoc exciderit a libris suis qui ad nos nondum per venerunt. Si autem obscure potest haberi de libris ejus, tunc, sicut dixit Alfarabius, inchoatum habetur ab eo solutum, ubi, ut videtur hoc esse quod dicit de felicitate contemplativa.

Nos autem propter doctrinae bonitatem, quantum Deus in his donare dignabitur, hic volumus perscrutari, ut omnes simul determinemus operationes intellectus: sed volumus primo ostendere dicta Peripateticorum in hac quaestione, et postea sententiam nostram: et ostendemus in quo convenit, et in quo differt a dictis aliorum Peripateticorum: et quia inter Peripateticos qui persecuti sunt Aristotelem, praecipuus, ut multi dixerunt, fuit Alexander, referamus igitur primo qualiter ipse istam quaestionem determinavit. Dixit enim intellectum possibilem esse generabilem cum corpore hominis et corruptibilem, eo quod esset forma et virtus in corpore, sicut superius diximus, quia intellectus secundum eum non est aliud quam praeparatio ad intelligibilia suscipienda et aptanda, sicut rasura tabulae et plana est aptitudo ad recipiendum picturam, et non est substantia in se ens sicut est tabula, sed est tantum aptitudo ad intelligibilia consequens conclusionem elementorum inter omnes complexiones magis aequalem, et ad aequalitatem coelestem magis per similitudinem vicinantem. In hac autem aptitudine facit formas primo intellectus agens, qui secundum istum est intelligentia separata et non pars animae existens, et quamdiu tantum facit esse in actu educendo eam de potentia ad actum, non conjungitur intellectui possibili nisi sicut efficiens, et facit sic inesse intellectum speculativum, quem etiam dicit generabilem et corruptibilem in nobis, quando perficitur ad plenum intellectus possibilis, et habet intellectum speculativum, tunc demum con jungitur et intellectus agens sicut forma: et hunc quidem nunquam intelligit intellectus possibilis, sed cum post omnia intellecta conjungitur nobis ut forma, tunc nos per ipsum intelligimus omnia alia separata, et habemus scientiam ipsorum. Redit ergo dictum istius hominis ad hoc quod ex phantasmatibus acceptus continuatur et unitur nobis intellectus speculativus, et multo lumine speculatorum, quod lumen largitur ejus intellectus agens ut agens, disponitur continue melius et melius intellectus possibilis. Et sic continue speculando tandem unitur ei ut forma, et intellectus agens qui est substantia separata dicta nobis unita: et quia substantia separata intelligit alia separata, ideo tunc per agentem unitum nobis intelligimus alia separata. Adhuc autem induxit rationem quae non est demonstrativa: dixit enim quod duae sunt operationes intellectus, quarum una est facere et quasi creare formas actu intellectas ex potentia intelligibilibus: et hoc nihil aliud est nisi denudare eas et facere simplices a materia et caeteris individuantibus eam: alia autem est intelligere: et prima istarum operationum est propter secundam. Et ideo cum perfectae sint istae duae operationes in nobis, tunc perfectus est intellectus noster. Est autem perfecta operatio prima, quando intelligibilia omnia facta sunt secundum actum. Operatio autem secunda perfecta est, quando potest omnia intelligere per id quod habet in se homo quasi formaret: hoc autem fit modo praedicto, et erit continuatio et conjunctio nobiscum intellectus agentis, et per eum aliorum separatorum: et hujus dedit exemplum in potentia ambulandi: quoniam dicitur tunc perfecta in ambulantibus, quando fuerit confortata ad quamlibet ambulationem perficiendam secundum actum: et hoc fit successive per organorum confortationem et ambulationis usum. Similiter autem dixit esse, quod intellectus continue confortatur et disponitur ad majus lumen recipiendum per intelligibilia, et sic confortatus perficit separatum agentem ut formam: et hunc modum vocavit intellectum adeptum qui est ultimus gradus intellectivae potentiae: per adeptum autem intelligit separata.

Ecce haec est quaestio Alexandri secundum quod potest intelligi ex verbis ejus in libro suo de Anima, et in libro suo de Intellectu et intellecto: et haec est opinio erroribus plena, et ad ipsam plura sequuntur inconvenientia: et horum quaedam ponit Averroes contra eum, et quaedam nos inducemus. Averroes vero supponit quamdam suppositionem esse veram: et hoc est quod intellectus omnibus modis efficitur intellectus, et hoc praecipue in rebus separatis a materia, quae si non sit prius intellecta et verificata, non intelligerentur rationes ejus. Est autem sic verificanda: quoniam, sicut superius diximus vel ostendimus, intellectus omnis est forma, quae medietas est intellectorum, sicut medietas in tactu medium est tangibilium: et ideo sicut quando tangibile secundum actum immutat tactum, efficitur qualitas tangibilis et tactivae virtutis una, propter hoc distinguitur tactus et determinatur per qualitatem rei tactae: ita est, quod una efficitur intellectualitas rei intellectae: et ideo diximus superius, quod intellectus tactus et intellectus rei sunt unum, non sicut subjectum et accidens, nec sicut materia et forma, sed sicut ea quae aliquo modo sunt ejusdem formae sicut determinans et determinatum. Sic se habet omnis forma materiae, quando unitur ab extrema, et accipit actum ejus: quia medium est aliquid extremi. Hac autem habita propositione, objicitur contra illud, dicens quod intellectus agens ponatur esse non pars sed substantia separata et incorruptibilis, et speculata ponantur generabilia et corruptibilia, quia intelliguntur a nobis per agentem intellectum quando fuerit nobis ut forma, tunc oportebit quod cum intellectu agente fiant unum: et sic incorruptibile fiat corruptibile, quod est absur dum et non intelligibile. Est autem inconveniens omnino dicere incorruptibile et separatum fieri formam corruptibilis et separati corporei. Ponit enim iste intellectum possibilem esse corporeum et conjunctum et corruptibilem, et agentem esse incorruptibilem et separatum et incorpoream substantiam, et modo praedicto ingredi eam in nos, et hoc esse quod dicit Aristoteles quod ingreditur ab extrinseco. Multa sunt impossibilia quae sequuntur ad hoc, quod dicit intellectum possibilem esse formam corporis ut in superioribus induximus. Patet autem facile ex dictis, quod iste nullam veram causam assignare potest quaestionis inductae quae solvat eam: quia nullo modo videtur uniri posse incorruptibile et incorporeum et separatum cum corpore separato corruptibili et conjuncto: quia omnino redit dictum suum ad hoc quod aut recipitur de novo, aut non recipitur. Si recipitur, tunc oportet quod fiat immutatio aut recipientis, aut recepti, aut utriusque. Constat autem quod Alexander non potest dicere, quod sit in recepto: quia hoc secundum eum est impermutabile et necessarium: et ex hoc etiam patet quod non sit transmutatio in utroque: si autem est transmutatio in recipiente, tunc oportet quod recipiens fiat substantia quaedam quae inerat prius quando unitur ei sicut forma materiae: et tunc quaeritur ab eo quid est causa hujus transmutationis et receptionis, et non poterit assignare. Si autem dicat aliquis, quod Alexander intelligit quod intellectus agens semper est in nobis, tunc sequitur inconveniens majus cum semper agat intellectus universaliter agens, statim phantasmatibus praesentibus aget intellectus speculativus: et sic habebimus omnes scientias speculativas sine studio et sine doctore: et erit unus modus intellectus agentis in nobis et ante speculationem: et hoc concipimus esse falsum. Ista vero consecutio impossibilis videtur esse necessaria per hoc quod ad intellectum speculativum nihil amplius exigitur nisi praesentia agentis, et praesentia phantasmatis, et subjectum intellectus possibilis. Haec sunt quae dixit Alexander et quae contra eum inducuntur.