Quaestio 1

QVAESTIO 1 unica. VVTRVM donum dicat proprietatem personalem.

¶ Suppositis his, quae tacta fuere dub. xiiij. q.ij scilicet quid sit darialicui, & quo res aliqua dicitur alicui dari. Quaestio tres habet articulos. Primus. Vtrum spiritustanctus uere possit dici donum. Secundus cui donetu. Tertius utrum donum sit proprietas personalis constitutiua spunssancti.

¶ Quantum ad primum, rememorandum est ex dictis di.iij. quod donum, & datum secundum magistrum differunt in hoc, quod donum dicit aptitudinem siue donabilitatem. Ideo quod nondum donatur, si tamen donabile est: donum dicitur. Datum uero dicit actum donationis.

¶ Ex quo sequitur: quod si aliquid aeternum detur in tpee ab aeterno, dicitur donum inquantum ab aeterno fuit donabile. Abaeterno. nioe aptum fuit, ut daretur intpere: non tamen dicetur ab aeterno datum.

¶ Consequenter notandum: quod tam donum, quam datum dupliciter capitur. Vno modo peo producto uirtute amoris alicuius obiecti, quod non ut producitur tali modo habet rationem similitudinis obiecti ama ti. Alio modo capitur pro aliquo libere alicui collato, & quasi in possessionem uel dnationem ipsius translato: ut. q.ij. dist. xiiij.

¶ Pro intellectu primi membrite memorandum est ex suptadictis distinxiij. quod sicut uidemus in nobis intellecto aliquo objecto, itellectus format seu singit similitudinem illius obiecti quasi de claratiuam non notitiae: sed obiecti prae cogniti. Et uoluntas creata diligens ob iectum aliquod, dat amato aliquid gratum, & acceptum si habet & si non habet: pducit aliquid tale si potest. Ita aliquo modo in diuinis: quis multum dissimiliter: quia pater habens diuinam essentiam (qua formaliter, & oi modo est ipsa intellectio absoluta: qua pater intelligit tam se, quae essentiam) producit aliquid uirture illius intellectionis tanquam imaginem, & similitudinem suiipsius, Quae imago uerbum dicitur: quid uerbum realiter est imago, & similitudo pris declaratiua similiter: quia ipsa diuina essentia est realiter, & formaliter amor, & dilectio absoluta, qua pre diligit se, & essentia, & filium: & ecouerso filius diligit essentiam, se& patrem, uirtute illius amoris, quo pater diligit filium producendo donum quod est spunssanctus dat ipsum filio tanquam donum sibi gratissimum, & acceptum. Et econuerso, filius producendo idem donum dat ipm patri. Et hoc uidetur uelle Rich. cum dicit. Pater amorem impendit filio, & filius impendit amorem patri. Et secundum hunc modum spunssanctus dicitur nexus patris, & filij per modum doni dilectum, & redilectum unientis. Sicut etiam dicitur conmunio utriusque & spus utriusque inquantum scilicet est donum utrique mutuo datum, Istis pmissis est conclusio prima. Capiendo donum primo modo, spunssanctus uere, & proprie dicitur donum. Patet conclusioauctori. Aug. v. de tri. spiunssanctus donum est patris, & filij: quia procedit a patre, & filio. Item. iiij de trin. Sicut natum esse, est filio a patre esse: ita spiritui sancto donum dei esse, est a patre percedere, & filio: sed filio proprie conuenit esse natum: ergo. & spirituisancto propric conuenit producitur uirtureamoris, non habens ex modo productionis, ut sit similis pro dacenti quis hoc sibi competat, eo quod pro- ducitur in eadem essentia: ut dictum est supra dist. xiij. ergo proprie est donum. Tenet consequentia per locum a descriptione. Haec conclusio ratione probar non potest: sed tamen aucto. ut patuit.

¶ Secun da conclusio. Capiendo donum secunde non non solum spunssanctus: sed & filius donum est dicendus Patet de spussancto aucto. in textu. de filio Ela. ix. Eilius datus est nobis. Patet etiam ex dictis. Nam & uterque filius, & spunssanctus mittitur creature: ergo uterque; donatur.

¶ Tertia conclusio. Si donum dicit processionem ab aliquo: ut dicere uidetur Aug. in lite ra cum inquit. Donum semper fuit spiritussanctus non solum quia donabilis: sed quia processit ab utroque, & quia dona ilis: pater non potest dicidonum. Patet: quia licet cum illabitur creaturae rationalidat seipsum creaturae modo supra exposito, non tamen procedit ab aliquo: & ideo scriptura non conmemorat patrem esse donum.

¶ Quantum ad articulum secundum, est conclusio prima. Capiendo donum, & datum primo modo spunssanctus ab aeter no datur filio a patre, & econuerso patria filio. Probatur haec conclusio aucto. Aug. v. de trin. qui ostendens quare spiritussanctus non dicitr filius dicit. Exijt, non quonatus: sed quodo datus: sed ab aeter no exiuit a patre ut distinctus a filio: espo ab aeterno exijt quo datus: sed non fuit aib aeterno datus creaturae: nec sibi ergo abaeterno fuit datus patri, uel filio.

¶ Praeterea ubi est impensio amoris, & repensio: ibi est mutua datio: sed secundum Richar. ut dictum est: pater amorem impendit filio: & filius rependit patri: igitur aliquid filio datura patre, & econuerso, & non nisi spunstanctus: ergo &c.

¶ Secunda conclusio. Capiendo dari secundo modo, spunssanctus neque patri datur, neque filio. Patet: quia spunssanctus non liberen, sed mere naturaliter (ut libertas opponitur necessitati incuitabilitatis) datur filio a patre, & econuerso: ergo non et donum, uel datum illo modo respectu patris, & filij. Tenet consequentia ex quid nons posito. Antecedens probatur: quia in diuinis nihil producitur: nec est adintra, quod non producatur, & sit necessario: ibi. nie nulla contingentia locum habet. Et hoc mocepit magister dari, cum dici spum sanctu non dari patri, uel filio: sed tamen nobis: allegans beatum Aug. xv. &. v. de trin. dice tem spum sanctum ab aeterno essedonum: licet non daretur ab aeterno eo, quod procedit ab aeterno, ut esset donabilis.

¶ Tertia conclusio. Capiendo dari secundo modo, spunssanctusdatur creaturae rationa li, & solum tali. Patet conclusio quoad primam partem: quia spussanctus libere confertur menti rationali quasi in possesnem, & dinium: ergo &c. Consequentia nota. Antecedens patet: quia illud datur alteri quasi in dumium, & possessionem: quod obedit alteri, paratum facere quicquid ipsum rationabiliter desiderat, & uoluerit: sedita est de spiritusancto respectu crea turae, cui illabitur: ut supra dictum est dixiiij. q.ij. Nec mitum uideatur, si damens oium dicatur dari, & quodammo obedire creaturae. Nam hoc modo scriptura dicit Ios. x. Stetit sol in medio caeli, & non festinauit occumbere spatio unius dici: & non fuit antea, nec postea tam longadies obediente dumo uoci hois. Ite Exo. xxxij. dixit diites Movsi. Dimitte me, ut irascatur furor meus contra eos: ut deleam eos. Et Gen. xxxij. deiens ad facob. Dimitte me:iam n. ascendit autora. Ecce cum obedientia debetur habenti potestatem, & duium: aliquo mo sanctiisti super dum potestatem habuerunt, & habent hodie, qui charitate deo iungunt: pro quanto deus ex beneplacito suo paratus est facere quicquid illi rationabiliter uolunt.

¶ Circa articulum tertium notandum primo: quod est distinctio formalis inter donari, & donum: sicut inter uerbum, & dicere. filium & generare: spiritu sanctum & spirare

¶ Secundo notandum: quod donum potest accipi personaliter, uel materialiter aut simpliciter.

¶ Tertio notam dum, quod proprietas personalis quandoque accipitur proaliquo realiter existente, in persona: quod sibi soli realiter competit: quomodo paternitas dicitur esse proprietas per sonalis, & filiatio filij. Alio modo capitur pro praedicabili de aliquo uere, & conuer tibiliter secundo modo per se: sicut risibile est proprietas hois, eo quod de solo homine praedicatur conuertibiliter, & secundo modo per se, & sic dicitur proprietas logica.

¶ Quo praemisso est conclusio prima, Capiendo donum primo modo in prioriarti culo posito, & personaliter: donum proprie non est proprietas spunssancti: sed donari: sed est omnibus modis spunssanctus ficut uerbum filius. Patet ex ultimo nota bili.

¶ Secunda conclusio. Capiendo donum materialiter, & proprietas secundo modo donum est proprietas spiritussancti. Patet: quia praedicatur de solo spiritussancto: quia solus spiritussanctus sic est demum. Verum sic capiendo donum, non est proprietas realis, intrinseca: & nec constitutiua spiritussancti.

¶ Conclusio tertia. Accipiendo donum stricte ut significat personam procedentem per modum doni donabilem creaturae, sic est proprietas secundo modo: id est terminus praedicabilis despunsancto personaliter acceptus conuertibiliter: quia sic solus spunssanctus est donum: quia solus spiritussanctus procedit per modum doni.

¶ Conclusio quarta. Capiendo donum large ut non importat modum procedendi: sed tamen donabilitatem creaturae: sic donum non est proprietas: quia conuenit etiam filio, qui datus est nobis. Eta. ixAccipiendo autem donum pro termino praedicabili: sic non est proprietas constitutiua pissancti: quia non intrinseca spirituisancto: sed sola spiratio passio, si uespirari uel donari: quae omnibus modis sunt idem, est proprietas constitutiua spiritus lancti.

¶ Sed dubitatur circa praedicta. Ex quo a sanctis quandoque dicitur deus referri ad creaturam: an donum importet aliquem respectum rationis. Dico quod non: quia nullus talis est ponendus. Attamen sancti frequenter solent nomina connotatiua supponentia pro deo, & connotam tia creaturam dicere relatiua. Sic philosoplus dicit aliqua noia esse ad aliquid idest connotare aliquid praeter id quod prin¬ cipaliter significant. Licet ergo talia nomina nihil nisi absolutum significent: propter simodoi connorationem diiur re la tiua: sic dicuntur spes, & refugium, mia& caetera nonia relatiua. i. connotatiua: sic et donum solet dici nomen relatiuum.