Table of Contents
Summa contra gentiles
Liber 1
Caput 1
Caput 2
Caput 3
Caput 4
Caput 5
Caput 6
Caput 7
Caput 8
Caput 9
Caput 10
Caput 11
Caput 12
Caput 13
Caput 14
Caput 15
Caput 16
Caput 17
Caput 18
Caput 19
Caput 20
Caput 21
Caput 22
Caput 23
Caput 24
Caput 25
Caput 26
Caput 27
Caput 28
Caput 29
Caput 30
Caput 31
Caput 32
Caput 33
Caput 34
Caput 35
Caput 36
Caput 37
Caput 38
Caput 39
Caput 40
Caput 41
Caput 42
Caput 43
Caput 44
Caput 45
Caput 46
Caput 47
Caput 48
Caput 49
Caput 50
Caput 51
Caput 52
Caput 53
Caput 54
Caput 55
Caput 56
Caput 57
Caput 58
Caput 59
Caput 60
Caput 61
Caput 62
Caput 63
Caput 64
Caput 65
Caput 66
Caput 67
Caput 68
Caput 69
Caput 70
Caput 71
Caput 72
Caput 73
Caput 74
Caput 75
Caput 76
Caput 77
Caput 78
Caput 79
Caput 80
Caput 81
Caput 82
Caput 83
Caput 84
Caput 85
Caput 86
Caput 87
Caput 88
Caput 89
Caput 90
Caput 91
Caput 92
Caput 93
Caput 94
Caput 95
Caput 96
Caput 97
Caput 98
Caput 99
Caput 100
Caput 101
Caput 102
Liber 2
Caput 1
Caput 2
Caput 3
Caput 4
Caput 5
Caput 6
Caput 7
Caput 8
Caput 9
Caput 10
Caput 11
Caput 12
Caput 13
Caput 14
Caput 15
Caput 16
Caput 17
Caput 18
Caput 19
Caput 20
Caput 21
Caput 22
Caput 23
Caput 24
Caput 25
Caput 26
Caput 27
Caput 28
Caput 29
Caput 30
Caput 31
Caput 32
Caput 33
Caput 34
Caput 35
Caput 36
Caput 37
Caput 38
Caput 39
Caput 40
Caput 41
Caput 42
Caput 43
Caput 44
Caput 45
Caput 46
Caput 47
Caput 48
Caput 49
Caput 50
Caput 51
Caput 52
Caput 53
Caput 54
Caput 55
Caput 56
Caput 57
Caput 58
Caput 59
Caput 60
Caput 61
Caput 62
Caput 63
Caput 64
Caput 65
Caput 66
Caput 67
Caput 68
Caput 69
Caput 70
Caput 71
Caput 72
Caput 73
Caput 74
Caput 75
Caput 76
Caput 77
Caput 78
Caput 79
Caput 80
Caput 81
Caput 82
Caput 83
Caput 84
Caput 85
Caput 86
Caput 87
Caput 88
Caput 89
Caput 90
Caput 91
Caput 92
Caput 93
Caput 94
Caput 95
Caput 96
Caput 97
Caput 98
Caput 99
Caput 100
Caput 101
Liber 3
Caput 2 : Quod omne agens agit propter finem.
Caput 3 : Quod omne agens agit propter bonum.
Caput 4 : Quod malum est. praeter intentionem in rebus.
Caput 5 : Rationes quibus videtur probari quod malum non sit praeter intentionem.
Caput 6 : Rationes quibus videtur probari quod malum non sit praeter intentionem.
Caput 7 : Quod malum non est aliqua essentia.
Caput 8 : Rationes quibus videtur probari quod malum sit natura vel res aliqua.
Caput 9 : Rationes quibus videtur probari quod malum sit natura vel res aliqua.
Caput 10 : Quod causa mali est bonum.
Caput 11 : Quod malum fundatur in bono.
Caput 12 : Quod malum non totaliter consumit bonum.
Caput 13 : Quod malum habet aliquo modo causam.
Caput 14 : Quod malum est causa per accidens.
Caput 15 : Quod non est summum malum.
Caput 16 : Quod finis cuiuslibet rei est bonum.
Caput 17 : Quod omnia ordinantur in unum finem, qui est deus.
Caput 18 : Quomodo deus sit finis rerum.
Caput 19 : Quod omnia intendunt assimilari deo.
Caput 20 : Quomodo res imitentur divinam bonitatem.
Caput 21 : Quod res intendunt naturaliter assimilari deo in hoc quod est causa.
Caput 22 : Quomodo diversimode res ordinantur in suos fines.
Caput 23 : Quod motus caeli est a principio intellectivo.
Caput 24 : Quomodo appetunt bonum etiam quae cognitione carent.
Caput 25 : Ouod intelligere deum est finis omnis intellectualis substantiae.
Caput 26 : Utrum felicitas consistat in actu voluntatis.
Caput 27 : Quod felicitas humana non consistit in delectationibus carnalibus,
Caput 28 : Quod pl non consistit in honoribus.
Caput 29 : Quod felicitas hominis non consistit in gloria.
Caput 30 : Quod felicitas hominis non consistit in divitiis.
Caput 31 : Felicitas non consistit in potentia mundana.
Caput 32 : Quod felicitas non consistit in bonis corporis.
Caput 33 : Quod felicitas humana non consistit in sensu.
Caput 34 : Quod ultima hominis felicitas non consistit in actibus virtutum moralium.
Caput 35 : Quod ultima felicitas non sit in actu prudentiae.
Caput 36 : Quod felicitas non consistit in operatione artis.
Caput 37 : Quod ultima felicitas hominis consistit in contemplatione dei
Caput 38 : Quod felicitas humana non consistit in cognitione dei quae communiter habetur a pluribus.
Caput 39 : Uod felicitas humana non consistit in cognitione dei quae habetur per demonstrationem.
Caput 40 : Quod felicitas humana non consistit in cognitione dei quae est per fidem
Caput 42 : Quod non possumus in hac vita cognoscere substantias separatas sicut ponit alexander.
Caput 43 : Quod non possumus in hac vita intelligere substantias separats sicut ponit averroes,
Caput 45 : Quod non possumus in hac vita intelligere substantias separatas.
Caput 46 : Quod anima in hac vita non intelligit seipsam per seipsam.
Caput 47 : Quod non possumus in hac vita videre deum per essentiam. .
Caput 48 : Quod ultima hominis felicitas non sit in hac vita.
Caput 51 : Quomodo deus per essentiam videatur.
Caput 55 : Quod intellectus creatus non comprehendit divinam substantiam.
Caput 56 : Quod nullus intellectus creatus, videndo deum, videt omnia quae in eo videri possunt.
Caput 57 : Quod omnis intellectus, cuiuscumque gradus, particeps esse potest divinae visionis.
Caput 58 : Quod unus alio perfectius deum videre potest.
Caput 59 : Quomodo videntes divinam substantiam omnia vident.
Caput 60 : Quod videntes deum omnia simul vident in ipso.
Caput 61 : Quod per visionem dei aliquis fit particeps vitae aeternae.
Caput 62 : Quod videntes deum in perpetuum eum videbunt.
Caput 63 : Oualiter in illa ultima felicitate omne desiderium hominis completur.
Caput 64 : Quod deus sua providentia gubernat res.
Caput 65 : Quod deus conservat res in esse.
Caput 66 : Quod nihil dat esse nisi inquantum agit in virtute divina.
Caput 67 : Quod deus est causa operandi omnibus operantibus.
Caput 68 : Quod deus est ubique.
Caput 69 : De opinione eorum qui rebus naturalibus proprias subtrahunt actiones.
Caput 70 : Iuororo hum effectus sit a deo et a natura agente.
Caput 71 : Quod divina providentia non excludit totaliter malum a rebus.
Caput 72 : Quod divina providentia non excludit contingentiam a rebus.
Caput 73 : Quod divina providentia non excludit arbitrii libertatem.
Caput 74 : Quod divina providentia non excludit fortunam et casum.
Caput 75 : Quod providentia dei sit singularium contingentium.
Caput 76 : Quod providentia dei sit omnium singularium immediate.
Caput 77 : Quod executio divinae providentiae fit mediantibus causis secundis.
Caput 78 : Quod mediantibus creaturis intellectualibus aliae creaturae reguntur a deo.
Caput 79 : Quod substantiae intellectivae inferiores reguntur per superiores.
Caput 80 : De ordinatione angelorum ad invicem.
Caput 81 : De ordinatione hominum ad invicem et ad alia.
Caput 82 : Quod inferiora corpora reguntur a deo per corpora caelestia.
Caput 83 : Epilogus praedictorum.
Caput 84 : Quod corpora caelestia non imprimant in intellectus nostros.
Caput 85 : Quod corpora caelestia non sunt causae voluntatum et electionum nostrarum.
Caput 89 : Quod motus voluntatis causatur a deo, et non solum potentia voluntatis.
Caput 90 : Quod electiones et voluntates humanae subduntur divinae providentiae.
Caput 91 : Quomodo res humanae ad superiores causas reducantur.
Caput 93 : De fato: an sit, et quid sit.
Caput 94 : De certitudine divinae providentiae
Caput 95 : Quod immobilitas divinae providentiae utilitatem orationis non excludit.
Caput 96 : Quod immobilitas divinae providentiae utilitatem orationis non excludit.
Caput 97 : Quomodo dispositio providentiae habeat rationem.
Caput 98 : Quomodo deus possit facere praeter ordinem suae providentiae, et quomodo non.
Caput 100 : Quod ea quae deus facit praeter naturae ordinem non sunt contra naturam.
Caput 102 : Quod solus deus facit miracula
Caput 104 : Quod opera magorum non sunt solum ex impressione caelestium corporum.
Caput 105 : Unde magorum operationes efficaciam habeant.
Caput 108 : Rationes quibus probari videtur quod in daemonibus possit esse peccatum.
Caput 109 : Quod in daemonibus possit esse peccatum, et qualiter..
Caput 110 : Solutio praemissarum rationum.
Caput 111 : Quod speciali quadam ratione creaturae rationales divinae providentiae subduntur.
Caput 112 : Quod creaturae rationales gubernantur propter seipsas, aliae vero in ordine ad eas.
Caput 114 : Quod divinitus hominibus leges dantur.
Caput 115 : Quod lex divina principaliter hominem ordinat in deum.
Caput 116 : Quod finis legis divinae est dilectio dei.
Caput 117 : Quod divina lege ordinamur ad dilectionem proximi.
Caput 118 : Quod per divinam legem homines ad rectam fidem obligantur.
Caput 119 : Quod per quaedam sensibilia mens nostra dirigitur in deum.
Caput 120 : Quod latriae cultus soli deo est exhibendus.
Caput 121 : Quod divina lex ordinat hominem secundum rationem circa corporalia et sensibilia.
Caput 123 : Quod matrimonium debet esse indivisibile.
Caput 124 : Quod matrimonium debeat esse unius ad unam.
Caput 125 : Quod matrimonium non debet fieri inter propinquos.
Caput 126 : Quod non omnis carnalis commixtio est peccatum.
Caput 127 : Quod nullius cibi usus est peccatum secundum se.
Caput 128 : Quomodo secundum legem dei homo ordinatur ad proximum.
Caput 130 : De consiliis quae dantur in lege divina.
Caput 131 : De errore impugnantium voluntariam paupertatem.
Caput 132 : De modis vivendi eorum qui voluntariam paupertatem sequuntur
Caput 133 : Quomodo paupertas sit bona.
Caput 134 : Solutio rationum supra inductarum contra paupertatem.
Caput 136 : De errore eorum qui perpetuam continentiam impugnant.
Caput 137 : De errore eorum qui perpetuam continentiam impugnant.
Caput 138 : Contra eos qui vota impugnant.
Caput 139 : Quod neque merita neque peccata sint paria.
Caput 140 : Quod actus hominis puniuntur vel praemiantur a deo.
Caput 141 : De differentia et ordine poenarum.
Caput 142 : Quod non omnia praemia et poenae sunt aequales.
Caput 143 : De poena quae debetur peccato mortali et veniali per respectum ad ultimum finem. ,
Caput 144 : Quod per peccatum mortale ultimo fine ehe in aeternum privatur.
Caput 145 : Quod peccata puniuntur etiam per experientiam alicuius nocivi.
Caput 146 : Quod iudicibus licet poenas inferre.
Caput 147 : Quod homo indiget divino auxilio ad beatitudinem consequendam,
Caput 148 : Quod per auxilium divinae gratiae homo non cogitur ad virtutem.
Caput 149 : Quod divinum auxilium homo promereri non potest.
Caput 150 : Quod praedictum auxilium gratia nominatur. et quid sit gratia gratum faciens.
Caput 151 : Quod gratia gratum faciens causat in nobis dilectionem dei.
Caput 152 : Quod divina. gratia causat in nobis fidem.
Caput 153 : Quod divina gratia cast in nobis spem.
Caput 154 : De donis gratiae gratis datae. in quo de divinationibus daemonum.
Caput 155 : Quod homo indiget divino auxilio ad perseverandum in bono.
Caput 156 : Quod ille qui decidit- a gratia per peccatum, potest iterum per gratiam reparari.
Caput 157 : Quod homo a peccato liberari non potest nisi per gratiam.
Caput 158 : Qualiter homo a peccato liberatur.
Caput 160 : Quod homo in peccato. existens sine gratia peccatum vitare non potest.
Caput 161 : Quod deus aliquos a peccato liberat, et aliquos in peccato relinquit.
Caput 162 : Quod deus nemini est causa peccandi
Caput 163 : De praedestinatione, reprobatione, et electione divina.
Liber 4
Caput 1
Caput 2
Caput 3
Caput 4
Caput 5
Caput 6
Caput 7
Caput 8
Caput 9
Caput 10
Caput 11
Caput 12
Caput 13
Caput 14
Caput 15
Caput 16
Caput 17
Caput 18
Caput 19
Caput 20
Caput 21
Caput 22
Caput 23
Caput 24
Caput 25
Caput 26
Caput 27
Caput 28
Caput 29
Caput 30
Caput 31
Caput 32
Caput 33
Caput 34
Caput 35
Caput 36
Caput 37
Caput 38
Caput 39
Caput 40
Caput 41
Caput 42
Caput 43
Caput 44
Caput 45
Caput 46
Caput 47
Caput 48
Caput 49
Caput 50
Caput 51
Caput 52
Caput 53
Caput 54
Caput 55
Caput 56
Caput 57
Caput 58
Caput 59
Caput 60
Caput 61
Caput 62
Caput 63
Caput 64
Caput 65
Caput 66
Caput 67
Caput 68
Caput 69
Caput 70
Caput 71
Caput 72
Caput 73
Caput 74
Caput 75
Caput 76
Caput 77
Caput 78
Caput 79
Caput 80
Caput 81
Caput 82
Caput 83
Caput 84
Caput 85
Caput 86
Caput 87
Caput 88
Caput 89
Caput 90
Caput 91
Caput 92
Caput 93
Caput 94
Caput 95
Caput 96
Caput 97
Capitulum 34
Quod ultima hominis felicitas non consistit in actibus virtutum moralium.CAPITULUM TRIGESIMUM QUARTUM QUOD ULTIMA HOMINIS FELICITAS NON CONSISTIT IN ACTIBUS VIRTUTUM MORALIUM.
Felicitas enim humana non est ad ulteriorem finem ordinabilis, si sit ultima. Omnes autem operationes morales sunt ordinabiles ad aliquid aliud. Quod patet ex his quae inter eas sunt praecipuae. Operationes enim fortitudinis quae sunt in rebus bellicis, ordinantur ad victoriam et ad pacem: stultum enim esset propter se tantum bellare. Similiter operationes iustitiae ordinantur ad pacem inter homines servandam, per hoc quod unusquisque quiete quod suum est possidet. Et similiter patet in omnibus aliis. Non est igitur in operationibus moralibus ultima hominis felicitas.
Adhuc. Virtutes morales ad hoc sunt ut per eas conservetur medium in passionibus intrinsecis et exterioribus rebus, Non est autem pos-
teriarum sit ultimus finis humanae vitae: cum ipsae passiones et exteriores res sint ad aliud ordinabiles. Non est igitur possibile quod in actibus virtutum moralium sit ultima hominis felicitas.
Amplius. Cum homo sit homo ex eo quod est rationem habens, oportet quod proprium eius bonum, quod est felicitas, sit secundum id quod est proprium rationi. Magis autem est proprium rationis quod ipsa in se habet, quam quod in alio facit. Cum igitur bonum moralis virtutis sit quoddam a ratione in rebus aliis a se institutum, non poterit esse optimum hominis, quod est felicitas: sed magis bonum quod est in ipsa ratione situm.
Item. Ostensum est supra quod finis omnium rerum ultimus est assimilari ad Deum. lllud igitur secundum quod homo maxime assimilatur Deo, erit eius felicitas. Hoc autem non est secundum actus morales: cum tales actus Deo atsibile quod modificatio passionum vel rerum extribui non possint nisi metaphorice; non enim Deo convenit habere passiones, vel aliqua huiusmodi, circa quae sunt actus morales. Non est igitur ultima felicitas hominis, quae est ultimus eius finis, consistens in actibus moralibus.
Praeterea. Felicitas est proprium hominis bonum. Illud igitur quod est maxime proprium hominis inter omnia bona humana respectu aliorum animalium, est in quo quaerenda est eius ultima felicitas. Huiusmodi autem non est virtutum moralium actus: nam aliqua animalia aliquid participant vel liberalitatis vel fortitudinis; intellectualis autem actionis nullum animal aliquid participat. Non est igitur ultima hominis felicitas in actibus moralibus.
On this page
