Table of Contents
Summa contra gentiles
Liber 1
Caput 1
Caput 2
Caput 3
Caput 4
Caput 5
Caput 6
Caput 7
Caput 8
Caput 9
Caput 10
Caput 11
Caput 12
Caput 13
Caput 14
Caput 15
Caput 16
Caput 17
Caput 18
Caput 19
Caput 20
Caput 21
Caput 22
Caput 23
Caput 24
Caput 25
Caput 26
Caput 27
Caput 28
Caput 29
Caput 30
Caput 31
Caput 32
Caput 33
Caput 34
Caput 35
Caput 36
Caput 37
Caput 38
Caput 39
Caput 40
Caput 41
Caput 42
Caput 43
Caput 44
Caput 45
Caput 46
Caput 47
Caput 48
Caput 49
Caput 50
Caput 51
Caput 52
Caput 53
Caput 54
Caput 55
Caput 56
Caput 57
Caput 58
Caput 59
Caput 60
Caput 61
Caput 62
Caput 63
Caput 64
Caput 65
Caput 66
Caput 67
Caput 68
Caput 69
Caput 70
Caput 71
Caput 72
Caput 73
Caput 74
Caput 75
Caput 76
Caput 77
Caput 78
Caput 79
Caput 80
Caput 81
Caput 82
Caput 83
Caput 84
Caput 85
Caput 86
Caput 87
Caput 88
Caput 89
Caput 90
Caput 91
Caput 92
Caput 93
Caput 94
Caput 95
Caput 96
Caput 97
Caput 98
Caput 99
Caput 100
Caput 101
Caput 102
Liber 2
Caput 1
Caput 2
Caput 3
Caput 4
Caput 5
Caput 6
Caput 7
Caput 8
Caput 9
Caput 10
Caput 11
Caput 12
Caput 13
Caput 14
Caput 15
Caput 16
Caput 17
Caput 18
Caput 19
Caput 20
Caput 21
Caput 22
Caput 23
Caput 24
Caput 25
Caput 26
Caput 27
Caput 28
Caput 29
Caput 30
Caput 31
Caput 32
Caput 33
Caput 34
Caput 35
Caput 36
Caput 37
Caput 38
Caput 39
Caput 40
Caput 41
Caput 42
Caput 43
Caput 44
Caput 45
Caput 46
Caput 47
Caput 48
Caput 49
Caput 50
Caput 51
Caput 52
Caput 53
Caput 54
Caput 55
Caput 56
Caput 57
Caput 58
Caput 59
Caput 60
Caput 61
Caput 62
Caput 63
Caput 64
Caput 65
Caput 66
Caput 67
Caput 68
Caput 69
Caput 70
Caput 71
Caput 72
Caput 73
Caput 74
Caput 75
Caput 76
Caput 77
Caput 78
Caput 79
Caput 80
Caput 81
Caput 82
Caput 83
Caput 84
Caput 85
Caput 86
Caput 87
Caput 88
Caput 89
Caput 90
Caput 91
Caput 92
Caput 93
Caput 94
Caput 95
Caput 96
Caput 97
Caput 98
Caput 99
Caput 100
Caput 101
Liber 3
Caput 2 : Quod omne agens agit propter finem.
Caput 3 : Quod omne agens agit propter bonum.
Caput 4 : Quod malum est. praeter intentionem in rebus.
Caput 5 : Rationes quibus videtur probari quod malum non sit praeter intentionem.
Caput 6 : Rationes quibus videtur probari quod malum non sit praeter intentionem.
Caput 7 : Quod malum non est aliqua essentia.
Caput 8 : Rationes quibus videtur probari quod malum sit natura vel res aliqua.
Caput 9 : Rationes quibus videtur probari quod malum sit natura vel res aliqua.
Caput 10 : Quod causa mali est bonum.
Caput 11 : Quod malum fundatur in bono.
Caput 12 : Quod malum non totaliter consumit bonum.
Caput 13 : Quod malum habet aliquo modo causam.
Caput 14 : Quod malum est causa per accidens.
Caput 15 : Quod non est summum malum.
Caput 16 : Quod finis cuiuslibet rei est bonum.
Caput 17 : Quod omnia ordinantur in unum finem, qui est deus.
Caput 18 : Quomodo deus sit finis rerum.
Caput 19 : Quod omnia intendunt assimilari deo.
Caput 20 : Quomodo res imitentur divinam bonitatem.
Caput 21 : Quod res intendunt naturaliter assimilari deo in hoc quod est causa.
Caput 22 : Quomodo diversimode res ordinantur in suos fines.
Caput 23 : Quod motus caeli est a principio intellectivo.
Caput 24 : Quomodo appetunt bonum etiam quae cognitione carent.
Caput 25 : Ouod intelligere deum est finis omnis intellectualis substantiae.
Caput 26 : Utrum felicitas consistat in actu voluntatis.
Caput 27 : Quod felicitas humana non consistit in delectationibus carnalibus,
Caput 28 : Quod pl non consistit in honoribus.
Caput 29 : Quod felicitas hominis non consistit in gloria.
Caput 30 : Quod felicitas hominis non consistit in divitiis.
Caput 31 : Felicitas non consistit in potentia mundana.
Caput 32 : Quod felicitas non consistit in bonis corporis.
Caput 33 : Quod felicitas humana non consistit in sensu.
Caput 34 : Quod ultima hominis felicitas non consistit in actibus virtutum moralium.
Caput 35 : Quod ultima felicitas non sit in actu prudentiae.
Caput 36 : Quod felicitas non consistit in operatione artis.
Caput 37 : Quod ultima felicitas hominis consistit in contemplatione dei
Caput 38 : Quod felicitas humana non consistit in cognitione dei quae communiter habetur a pluribus.
Caput 39 : Uod felicitas humana non consistit in cognitione dei quae habetur per demonstrationem.
Caput 40 : Quod felicitas humana non consistit in cognitione dei quae est per fidem
Caput 42 : Quod non possumus in hac vita cognoscere substantias separatas sicut ponit alexander.
Caput 43 : Quod non possumus in hac vita intelligere substantias separats sicut ponit averroes,
Caput 45 : Quod non possumus in hac vita intelligere substantias separatas.
Caput 46 : Quod anima in hac vita non intelligit seipsam per seipsam.
Caput 47 : Quod non possumus in hac vita videre deum per essentiam. .
Caput 48 : Quod ultima hominis felicitas non sit in hac vita.
Caput 51 : Quomodo deus per essentiam videatur.
Caput 55 : Quod intellectus creatus non comprehendit divinam substantiam.
Caput 56 : Quod nullus intellectus creatus, videndo deum, videt omnia quae in eo videri possunt.
Caput 57 : Quod omnis intellectus, cuiuscumque gradus, particeps esse potest divinae visionis.
Caput 58 : Quod unus alio perfectius deum videre potest.
Caput 59 : Quomodo videntes divinam substantiam omnia vident.
Caput 60 : Quod videntes deum omnia simul vident in ipso.
Caput 61 : Quod per visionem dei aliquis fit particeps vitae aeternae.
Caput 62 : Quod videntes deum in perpetuum eum videbunt.
Caput 63 : Oualiter in illa ultima felicitate omne desiderium hominis completur.
Caput 64 : Quod deus sua providentia gubernat res.
Caput 65 : Quod deus conservat res in esse.
Caput 66 : Quod nihil dat esse nisi inquantum agit in virtute divina.
Caput 67 : Quod deus est causa operandi omnibus operantibus.
Caput 68 : Quod deus est ubique.
Caput 69 : De opinione eorum qui rebus naturalibus proprias subtrahunt actiones.
Caput 70 : Iuororo hum effectus sit a deo et a natura agente.
Caput 71 : Quod divina providentia non excludit totaliter malum a rebus.
Caput 72 : Quod divina providentia non excludit contingentiam a rebus.
Caput 73 : Quod divina providentia non excludit arbitrii libertatem.
Caput 74 : Quod divina providentia non excludit fortunam et casum.
Caput 75 : Quod providentia dei sit singularium contingentium.
Caput 76 : Quod providentia dei sit omnium singularium immediate.
Caput 77 : Quod executio divinae providentiae fit mediantibus causis secundis.
Caput 78 : Quod mediantibus creaturis intellectualibus aliae creaturae reguntur a deo.
Caput 79 : Quod substantiae intellectivae inferiores reguntur per superiores.
Caput 80 : De ordinatione angelorum ad invicem.
Caput 81 : De ordinatione hominum ad invicem et ad alia.
Caput 82 : Quod inferiora corpora reguntur a deo per corpora caelestia.
Caput 83 : Epilogus praedictorum.
Caput 84 : Quod corpora caelestia non imprimant in intellectus nostros.
Caput 85 : Quod corpora caelestia non sunt causae voluntatum et electionum nostrarum.
Caput 89 : Quod motus voluntatis causatur a deo, et non solum potentia voluntatis.
Caput 90 : Quod electiones et voluntates humanae subduntur divinae providentiae.
Caput 91 : Quomodo res humanae ad superiores causas reducantur.
Caput 93 : De fato: an sit, et quid sit.
Caput 94 : De certitudine divinae providentiae
Caput 95 : Quod immobilitas divinae providentiae utilitatem orationis non excludit.
Caput 96 : Quod immobilitas divinae providentiae utilitatem orationis non excludit.
Caput 97 : Quomodo dispositio providentiae habeat rationem.
Caput 98 : Quomodo deus possit facere praeter ordinem suae providentiae, et quomodo non.
Caput 100 : Quod ea quae deus facit praeter naturae ordinem non sunt contra naturam.
Caput 102 : Quod solus deus facit miracula
Caput 104 : Quod opera magorum non sunt solum ex impressione caelestium corporum.
Caput 105 : Unde magorum operationes efficaciam habeant.
Caput 108 : Rationes quibus probari videtur quod in daemonibus possit esse peccatum.
Caput 109 : Quod in daemonibus possit esse peccatum, et qualiter..
Caput 110 : Solutio praemissarum rationum.
Caput 111 : Quod speciali quadam ratione creaturae rationales divinae providentiae subduntur.
Caput 112 : Quod creaturae rationales gubernantur propter seipsas, aliae vero in ordine ad eas.
Caput 114 : Quod divinitus hominibus leges dantur.
Caput 115 : Quod lex divina principaliter hominem ordinat in deum.
Caput 116 : Quod finis legis divinae est dilectio dei.
Caput 117 : Quod divina lege ordinamur ad dilectionem proximi.
Caput 118 : Quod per divinam legem homines ad rectam fidem obligantur.
Caput 119 : Quod per quaedam sensibilia mens nostra dirigitur in deum.
Caput 120 : Quod latriae cultus soli deo est exhibendus.
Caput 121 : Quod divina lex ordinat hominem secundum rationem circa corporalia et sensibilia.
Caput 123 : Quod matrimonium debet esse indivisibile.
Caput 124 : Quod matrimonium debeat esse unius ad unam.
Caput 125 : Quod matrimonium non debet fieri inter propinquos.
Caput 126 : Quod non omnis carnalis commixtio est peccatum.
Caput 127 : Quod nullius cibi usus est peccatum secundum se.
Caput 128 : Quomodo secundum legem dei homo ordinatur ad proximum.
Caput 130 : De consiliis quae dantur in lege divina.
Caput 131 : De errore impugnantium voluntariam paupertatem.
Caput 132 : De modis vivendi eorum qui voluntariam paupertatem sequuntur
Caput 133 : Quomodo paupertas sit bona.
Caput 134 : Solutio rationum supra inductarum contra paupertatem.
Caput 136 : De errore eorum qui perpetuam continentiam impugnant.
Caput 137 : De errore eorum qui perpetuam continentiam impugnant.
Caput 138 : Contra eos qui vota impugnant.
Caput 139 : Quod neque merita neque peccata sint paria.
Caput 140 : Quod actus hominis puniuntur vel praemiantur a deo.
Caput 141 : De differentia et ordine poenarum.
Caput 142 : Quod non omnia praemia et poenae sunt aequales.
Caput 143 : De poena quae debetur peccato mortali et veniali per respectum ad ultimum finem. ,
Caput 144 : Quod per peccatum mortale ultimo fine ehe in aeternum privatur.
Caput 145 : Quod peccata puniuntur etiam per experientiam alicuius nocivi.
Caput 146 : Quod iudicibus licet poenas inferre.
Caput 147 : Quod homo indiget divino auxilio ad beatitudinem consequendam,
Caput 148 : Quod per auxilium divinae gratiae homo non cogitur ad virtutem.
Caput 149 : Quod divinum auxilium homo promereri non potest.
Caput 150 : Quod praedictum auxilium gratia nominatur. et quid sit gratia gratum faciens.
Caput 151 : Quod gratia gratum faciens causat in nobis dilectionem dei.
Caput 152 : Quod divina. gratia causat in nobis fidem.
Caput 153 : Quod divina gratia cast in nobis spem.
Caput 154 : De donis gratiae gratis datae. in quo de divinationibus daemonum.
Caput 155 : Quod homo indiget divino auxilio ad perseverandum in bono.
Caput 156 : Quod ille qui decidit- a gratia per peccatum, potest iterum per gratiam reparari.
Caput 157 : Quod homo a peccato liberari non potest nisi per gratiam.
Caput 158 : Qualiter homo a peccato liberatur.
Caput 160 : Quod homo in peccato. existens sine gratia peccatum vitare non potest.
Caput 161 : Quod deus aliquos a peccato liberat, et aliquos in peccato relinquit.
Caput 162 : Quod deus nemini est causa peccandi
Caput 163 : De praedestinatione, reprobatione, et electione divina.
Liber 4
Caput 1
Caput 2
Caput 3
Caput 4
Caput 5
Caput 6
Caput 7
Caput 8
Caput 9
Caput 10
Caput 11
Caput 12
Caput 13
Caput 14
Caput 15
Caput 16
Caput 17
Caput 18
Caput 19
Caput 20
Caput 21
Caput 22
Caput 23
Caput 24
Caput 25
Caput 26
Caput 27
Caput 28
Caput 29
Caput 30
Caput 31
Caput 32
Caput 33
Caput 34
Caput 35
Caput 36
Caput 37
Caput 38
Caput 39
Caput 40
Caput 41
Caput 42
Caput 43
Caput 44
Caput 45
Caput 46
Caput 47
Caput 48
Caput 49
Caput 50
Caput 51
Caput 52
Caput 53
Caput 54
Caput 55
Caput 56
Caput 57
Caput 58
Caput 59
Caput 60
Caput 61
Caput 62
Caput 63
Caput 64
Caput 65
Caput 66
Caput 67
Caput 68
Caput 69
Caput 70
Caput 71
Caput 72
Caput 73
Caput 74
Caput 75
Caput 76
Caput 77
Caput 78
Caput 79
Caput 80
Caput 81
Caput 82
Caput 83
Caput 84
Caput 85
Caput 86
Caput 87
Caput 88
Caput 89
Caput 90
Caput 91
Caput 92
Caput 93
Caput 94
Caput 95
Caput 96
Caput 97
Capitulum 104
Quod opera magorum non sunt solum ex impressione caelestium corporum.per artes magicas fiunt, non ab aliquibus spiritualibus substantiis fiunt, sed ex virtute caelestium corporum. Cuius si-; gnum videtur quod ab exercentibus huiusmodi opera stellarum certus situs consideratur. Adhibentur etiam quaedam herbarum et aliarum corporalium rerum auxilia, quasi ad praeparandam inferiorem materiam ad suscipiendam influentiam virtutis caelestis.
Hoc autem expresse apparentibus adversatur. Cum enim non sit possibile ex aliquibus CORporeis principiis intellectum causari, ut supra probatum est, impossibile est quod effectus qui sunt :: proprii intellectualis naturae, ex virtute caelestis corporis causentur. In huiusmodi autem operationibus magorum apparent quaedam quae sunt propria rationalis naturae opera: redduntur enim responsa de furtis sublatis, et de aliis huiusmodi, quod non posset fieri nisi per intellectum. Non est igitur verum omnes huiusmodi effectus ex sola virtute caelestium corporum causari.
Praeterea. Ipsa loquela proprius actus est rationalis naturae. Apparent autem aliqui colloquentes hominibus in praedictis. operationibus, et ratiocinantes de diversis. Non est igitur possibile quod huiusmodi fiant sola virtute caelestium corporum.
Si quis autem dicat quod huiusmodi apparentiae non sunt secundum sensum exteriorem, sed secundum imaginationem tantum: - hoc quidem, primo, non videtur verum. Non enim alicui apparent formae imaginatae quasi res verae, nisi fiat alienatio ab exterioribus sensibus: quia non potest esse quod similitudinibus intendatur tanquam rebus, nisi ligato naturali iudicatorio sensus. Huiusmodi autem collocutiones et apparitiones fiunt ad homines qui utuntur libere sensibus exterioribus. Non est igitur possibile quod huiusmodi visa vel audita sint secundum imaginationem tantum.
Deinde, ex quibuscumque formis imaginatis non potest alicui provenire intellectualis cognitio ultra facultatem naturalem vel acquisitam sui in- tellectus: quod etiam in somnis patet, in quibus, etsi sit aliqua praesignatio futurorum, non tamen quicumque videns somnia, eorum significata intelligit. Per huiusmodi autem visa vel audita quae apparent in operibus magorum, plerumque advenit alicui intellectualis cognitio aliquorum quae sui intellectus. facultatem excedunt: sicut revelatio occultorum thesaurorum, manifestatio futurorum, et quandoque etiam de aliquibus documentis scientiae alicuius vera respondentur. Oportet ergo quod vel illi apparentes et. colloquentes non videantur secundum imaginationem tantum: vel saltem quod hoc fiat virtute alicuius intellectus superioris, quod homo per huiusmodi imaginationes in cognitionem talium adducatur; et non fiat hoc virtute solum caelestium corporum.
Adhuc. Quod virtute caelestium corporum fit, est effectus naturalis: nam formae naturales sunt quae in inferioribus causantur ex virtute caelestium corporum. Quod igitur nulli rei potest esse naturale, non potest fieri virtute caelestium corporum. Quaedam autem talia fieri dicuntur per operationes praedictas: sicut quod ad praesentiam alicuius quaecumque sera ei pandatur, quod aliquis invisibilis reddatur, et multa huiusmodi narrantur. Non est igitur possibile hoc fieri virtute caelestium corporum.
Amplius. Cuicumque virtute caelestium corporum confertur quod posterius est, confertur et ei quod prius est. Moveri autem ex se consequitur ad habere animam: animatorum enim proprium est quod moveant seipsa. Impossibile est igitur fieri virtute caelestium corporum quod aliquod inanimatum per se moveatur. Fieri autem hoc per magicas artes dicitur, quod aliqua statua per se moveatur, aut vocem emittat. Non est ergo. possibile quod effectus magicarum artium fiat virtute caelesti.
Si autem dicatur quod statua illa sortitur aliquod principium vitae virtute caelestium corporum, hoc est impossibile. Principium enim vitae in omnibus viventibus est forma substantialis: vivere enim est esse viventibus, ut Philosophus dicit, in II de Anima. Impossibile est autem quod aliquid recipiat aliquam formam substantialem de novo nisi amittat formam quam prius habuit: generatio enim unius est corruptio alterius. In fabricatione autem alicuius statuae non abiicitur aliqua forma substantialis, sed fit trans-; mutatio solum secundum figuram, quae est accidens: manet enim forma cupri, vel alicuius huiusmodi. Non est igitur possibile quod: huiusmodi statuae sortiantur aliquod principium vitae.
Adhuc. Si aliquid per principium vitae mo-: veatur, necesse est quod habeat sensum: movens enim est sensus vel intellectus. Intellectus autem in generalibus et corruptibilibus non est sine sensu. Sensus autem non potest esse ubi non est tactus: nec tactus sine organo medie tem-: perato. Talis autem temperies non invenitur in lapide vel cera vel metallo, ex quo fit statua. Non est igitur possibile quod huiusmodi statuae moveantur per principium vitae.
Amplius. Viventia perfecta non solum generantur virtute caelesti, sed etiam ex semine: omo enim generat hominem et sol. Quae vero ex sola virtute caelesti sine semine generantur, sunt animalia generata ex putrefactione, quae inter alia ignobiliora sunt. Si igitur per virtutem caelestem solam huiusmodi statuae sortiuntur principium vitae, per quod moveant seipsa, oportet ea esse ignobilissima inter animalia. Quod tamen esset falsum, si per principium vitae intrinsecum operarentur: nam in earum actibus apparent nobiles operationes, cum respondeant de occultis. Non est igitur possibile quod operentur vel moveantur per principium vitae.
Item. Effectum naturalem virtute caelestium corporum productum contingit. inveniri. absque artis operatione: etsi enim aliquo artificio aliquis operetur ad generationem ranarum, vel aliquorum huiusmodi, contingit tamen generari ranas absque omni artificio. Si ergo virtute caelestium corporum huiusmodi statuae, quae per artem nigromanticam fiunt, sortiantur principium vitae, erit invenire generationem talium absque huiusmodi arte. Hoc autem non invenitur. Manifestum est igitur quod huiusmodi statuae non habent principium vitae, neque moventur virtute caelestis corporis.
Per haec autem excluditur positio Hermetis, qui sic dixit, ut Augustinus refert, VIII de Civitate Dei: Deus sicut effector est deorum caelestium, ita homo ficlor est deorum qui in templis sunt, fumana proximitale contenti: statuas dico animatas, sensu el. spirilu plenas, tantaque facientes et talia; statuas futurorum. praescias; easdem de somniis et multis. alis rebus praedicentes; imbecillitates hominibus facientes, eosque curantes; iristitiam laetitiamque dantes pro meritis.
On this page