Sectio 2

SECTIO II De Unione Hypostatica secundum se

Plurimum discrepant Authores in constituenda unionis hypostaticae substantia, an sit aliquid distinctum ab extremis suis et quomodo destinatum?

Primo. Nominales dicunt esse ipsam naturam humanem ut actu a Verbo terminatam, et Verbum ipsum ut actu terminans naturam humanam. Secundo. Recentiores non nulli asserunt hanc unionem quatenus te tenet ex parte verbi esse quandam formalitatem obiectivam resultatem ex decreto de Incarnatione aeternam quidem quo ad suum esse, contingentem tamen unionem hanc esse qualitatem supernaturalem dispositivam humanitates ut terminetur a Verbo. Quarto Scotistae dicant esse relationem transcendentalem extrinsecus advenientem. Quinto Thomistae communiter volunt esse ipsam actionem productivam humanitatis assumptae. Sixto. Vadingus vult esse influxum quendam Verbi sustentativum humanitatis, qui influxus demptis imperfectionibus sit similis illi quem exercet subiectum informam. Septimo aliqui docent unionem hanc esse entitatem positivam absolutam substantialem distinctam realiter ab extremis et ponibilem sine illis saltem Divinitus. Octavo alii dicunt unionem hypostaticam esse entitatem modalem realiter distinctam ab extremis, et nulla tenus ponibilem sine illis. Discrepantia tamen etiam hic est: licet enim modistae dicunt esse constitutivum intrinsecum de nominationis uniti; tamen non nulli recentiores volunt esse solum connotatum extrinsecum sive per modum dispositionis sive per modum conditionis sine qua non. Huic sententiorum Syluae cedendae ne una requireretur et praesto esset securis, hic tamen nullam adhibere placuit, cum exiis quae in philosophia communiter traduntur de enniet succidi possint. Hic brevi conformiter ad ea quae diximus in physica de hac materia.

Dicendum primo. Unio hypostatica est entitas realiter distincta ab extremis suis, substantialis, modalis, supernaturalis. Ita communius Theologi.

Probatur conclusio quo ad singulas partes. Primo unio hypostatica est realiter quid distinctum ab extremis tum quia haec saltem per absolutam potentiam existere possunt sine illa. Tum quia est vere terminus verae actionis physicae, tum quia alias non potest assignari sufficiens obiectum quod respondeat voluntati Divinae decernenti ut Verbum intrinsece uniatur humanitati, etc. Secundo unio haec est substantialis. Tum quia constituit unum totum substantiale, tum quia id definitum est in conciliis: si quis secundum Sanctos Patres ne confiteatur proprie et secundum veritatem naturarum substantialem unionem inconfuse et indivise damnatus sit. Tertio. Est entitas modalis: Quia debet esse ultima et intrinseca determinatio extremorum ad esse uniti hypostaticae ne praecedatur in infinitum. Quarto. Est supernaturalis quo ad substantiam quia toti et omni creatae naturae indebita viresque omnium excedens.

Si cui placuerit in hac materia incedere via nominalium, non obsum: sed tueatur se more solito verbalibus modis contra reales. Certe Occamus unus est praecipuis nominalium satrapis et modorum alias hostis infensissimus, non dubitavit relicto schismate ad unionem nostram accedere eamque realiter a Verbo et natura humana in Christo profiteri. Et merita quidquid enim sit inter materiam et formam de unione naturali pro distinctione reali unionis hypostaticae specialis est maiorque ratio a priori: quia Deus et creatura sunt natura sua sibi omnino extrinseca physice, licet creatura ex conceptu suo habeat dependentiam a Deo ut a causa efficiente. Unde tali probo argumento: quae natura sua sunt sibi extrinseca, non possunt concipi fieri intrinseca atque uniri intrinsece, nisi per aliquid intrinsecum de novo in illis intellectum. Quae propositio videtur exterminis nota, nam effectus formalis intrinsecus debet ab aliquo intrinseco provenire. Atqui verbum et natura humana sunt ex natura sua sibi extrinseca, non enim ex natura sua ordinantur ad se tanquam proprie actus et potentia physica, sed ordinatio quaecunque est, est omnino supernaturalis non obiectiones quae formari possunt, vel procedunt ex principiis philosophicis eodem tenore ac contra unionem modalem inter materiam et formam, ac proinde solvuntur ex traditis in physica. Vel inferre volunt mutabilitatem intrinsecam Verbo, et his iam est praevisum initio huius tractatus disp. 1 sectione secunda, ubi dictum quod verbum se ne habeat respectu unionis huius ut subiectum sive informationis sive inhaesionis, quae imperfectionem et mutabilitatem arguunt, sed ut purum terminum intrinsecum.

Obiiciunt Primo. Sancti Patres apud Vasquium disputatione 17 capite 3 Unionem hypostaticam vocarunt unionem naturalem. Ergo unio hypostatica non est supernaturalis. Respondeo Sanctos Patres dixisse naturalem unionem non prout ly naturale opponitur supernaturali, sed ut contra Nestorium exprimerent unionem illam non esse moralem solum. Ly ergo naturale sumitur in eo sensu quo dicere solemus unionem hypostaticam esse unionem physicam.

Obiicitur secunda: Nulla substantia potest esse supernaturalis. Ergo haec unio vel non est substantialis vel supernaturalis quo ad substantiam. Respondeo distinguo Antecedens, nulla substantia quae se habeat ut quod potest esse supernaturalis Concedo, quae se habeat ut quo, id est quae ex natura sua solum sit ultima determinatio alterius nego. Ut huius modam subiecto inhaesionis. Ergo sit materiales. Deinde unio naturalis inter animam et corpus Christi est natura sua corruptibilis et per mortem defacto fuit corrupta, Ergo etiam unio hypostatica quae subiectatur in ipsa. Denique licet ex se materia sit incorruptibilis quia tamen est varie alterabilis, diversarumque formarum naturaliter capax, hinc factum est quod sicut etiam assumpta a verbo poterat naturaliter transire ad alias formas, et defacto transivit secundum partes virtute caloris nimirum alteratas, ita etiam naturaliter amittere poterat unionem hypostaticam cum Verbo, nam ad hoc solum assumpta est ut pars naturae humanae. Unde colligitur materiam corporis Christi defacto sortitam esse unionem hypostaticam natura sua corruptibilem, eamque nunc in caelo esse incorruptibilem solum ex voluntate Dei et ratione talis status.