Uidetur quod non quia persone diuine nullo modo distinguuntur igitur antecedens probatur quia si pater distingui sio vel igitur finite vel infinite vel nequer nec sic si finite tunc patris a filio distinctio esset finita distinctio et hoc non quia ista distinctio non est nisi ipsemet pater vel aliquid in patre et nihil tale est finitum cum omne tale sit deus et per consequens infinitum alioquin aliquid quod est deus possit annihilari quia omne finitum est annihila bile nec infinitum quia tunc nulle res in mundo tan tum distinguerentur vel saltem non magis distigue rentur quam quaelibet persona a qualibet. Falsitas patet quia persone sunt essentialiter idem et creature differt inter se et a deo non tantum suppositaliter sed eti am essentialiter igitur etc. Probatur si esset vnus alius deus per omnia consimilis deo nostro isti di stinguerentur abinuicem vel igitur plusquam pater a filio vel equaliter vel minus non minus communitat si equaliter tunc cum propter magnitudinem disti ctionis ipsorum ipsi essent diuersi dii igitur et mo do pater et filius propter suam infinitam distinctio nem adinuicem essent diuersi dii consequens est contra fidem: si magis distinguerentur igitur pater et filius non distiguuntur abinuicem distincte quod erat probandum nec potest dari tertium quod neque sic neque sic quia distinctio patris a filio est ipsa deitas vel proprietas personalis patris et quodlibet isto rum est perfectio infinita Secundo probatur quod non seipsis primo distinguuntur quia conueniunt in ali quo eodem reali ipsis communi scilicent in essentia que est omnes ipse igitur non seipsis primo distinguuntur probatur pater aliquo sui non distinguitur a filio et aliquo sui distingusitur a filio vt patet de deitate et paternitate igitur.

⁋ Item sicut arguit scotus di. 20 contra opinionem prepositiui quecumque non sunt diuersa primo aliquo sni distiguitur sed per sone diuine non sunt primo diuerse quia sunt eiusdem essentie igitur maior est nota quae quia se tot distiguum tur sunt primo dinersa si enim non sunt primo diuer sa sed aliquid idem entia tunc non eo vel eis distin guuntur quo vel quibus sunt idem aliquo vel ali quibus quo vel quibus non sunt idem.

⁋ Item plures proprietates sunt in eadem persona sicut in patre innascibilitas et generatio actiua et iste distinguuntur secundum augustinum quinto de tri. ca 7 vbi vult quod si pater non esset ingenitus posset tamen esse pater et econuerso si filium non genuis set nihil prohibent eum dicemn esse ingenitum igitur ml tiplex est proprietas qua pater distinguitur a filio ita quod non primo se toto Item in patre est generatio actiua et spiratio actiua et speratione actiua non differt pater a filio sed aliquo quod est in eo et aliquo non.

⁋ Et confitmatur quia si nulla esset distinctio inter proprietatem et personam non posset vna proprietas esse due persone nec in duabus nec vna persona posset esse due proprietates seu in vna due etc.

⁋ Oppositum argui potest per hoc quod omnis per sona diuina est summe simplex secundum decretum in primo ar. p. q. huius materie allegatam.

⁋ Siplex autem omnino a quocumque distinguitur primo se ipso distinguitur probatur pater sua personali pro prietate distinguitur a filio sed proprietas personalis patris est ipse pater dicente anselmo de incarnatione verbi ca. secundo persona patris est deus est quod commune est illi cum filio et pater est quod est proprium et consequenter dicit simile de filio etc.

⁋ Sed leuiter respondetur hic quod non vult dicere quod pater sit pro prium patris sed quod hoc est sibi proprium quia ipse est pater.

⁋ Sed hec responsio licet euacuet hec verba non tamen sequentia vbi dicit.

⁋ In his igitur duabus personis vnum est commune id est deus et duo propria que sunt pater et filius et certe hec aucto ritas facit pro vtraque parte q.

⁋ Item hieronimus secundum quod allegat ma. 25. di. primi libri ca. vltimo et di. 33 capitulo primo Dicentes inquit aliam personam patris aliam filium alia spiritu sanctus sse per sonam non nomina tantum sed etiam proprietates nomim idest personas vel vt greci exponunt hypostases idest iubsistentias confitemur

⁋ Item. di. 33 ca. 3 di cit etiam quod seipsis persone differunt.

⁋ In ista questione primo dicam quod sentio circa quesitum se cundum soluam argumenta principalia quorum no nulla difficultatem habent bonam.

⁋ Circa primu suppono quod persone diuine sunt summe simplices sicut dicit decretum de deo. Quo supposito dico pri mo quod alique persone diuine seipsis primo persona liter distinguutur sicut et seipsis conueniunt et sunt idem quia sunt seipsis hoc idem demonstrata deita te quando aliqua sic se habent quod aliquid omnino indistinctum est in vtroque istorum aut est aliquid eorundem et tamen aliquid est in vno aliquid ipsius quod non est in reliquo illa non seipsis primo distinguuntur sed in patre et filio est eadem deitas omnino indistincta et in patre est paternitas que non est in filio. etc.

⁋ Respondetur si maior sumatur transitiue vera est et minor vt sic falsa est si transitiue econverso ni hil enim vnum et idem proprie loquendo in patre et in fi lio ni situs sancto per circumincessionem de quo modo essen di in non est hic sermo sed bene est eadem entitas est pater et filius et etiam distincte entitates sunt patet et filius

⁋ Sed nulla duo sunt patris vel in patre vel pater quorum vnum det filio et alterum retitineat vel non det sibi sed ipse bene est entitas que dam quam non dat filio generando filium id est de quo verum est dicere quod filius non per generationem est iste. Seo tamen quia eadem simplicissima personalitas est hec et ista sine omni istarum non ydetitate vel distictio ne ymo vna earum est per se primomodo realiter a lia eorundem nihil obstat quin persona vna seipsa premo distinguitur ab alia personaliter licet sit idem sibi essentialiter.

⁋ Propter quod notandum est quod li. primo. potest in proposito quadupliciter sumi vno modo vt notet ablatiuum cui adiugitur respectu verbi si ficantis conuenientiam vel distinctionem stare pro cansa prima primitate adequationis respectu signati per verbum.

⁋ Aliomodo vt notet circa illud pro quo supponit ablatiuus primitatem cause a qua non conuertitur consequentia respectu illius quod per verbum importatur. Tertio vt notet exclusionem omnis cause prioris id est cui per prius quouis modo conueniat signatu verbi quarto modo vt notet exclusionem omnis principum vel cause distincte ab illo pro quo stat ablatiuus respectu importati per verbum.

⁋ Item notandum quod personam vnam conuenire cum alia vel differre ab eadem aliquo sui et aliquo non posset dupliciter intelligi vnomodo quod ly sui construatur cum ly aliquo transitive et iste sensus abiiciendus est in proposito quia no tat distinctionem inter illud pro quo supponit ly aliquo et ly sui. Aliomodo intelligitur hoc intran sitiue vt cum dicitur natura hominis vel natura an geli vbi non notatur distinctio sed est dictum naturaque est homo vel natura que est angelus Et si in proposito ad hunc sensum intelligitur dictum huius vna persona in aliquo sui conuenit cum alia et alio sui non bene dicitur id est vna persona aliquo quod est ipsa distinguitur ab alia Et si dicis quod pater distin guitur a filio aliquo sui etiam transitiue per hoc quod generet et filius non Respondetur quod per generare ver baliter sumptum pater non distinguitur a filio quia nihil distinguitur a alio nisi seipso vel aliqua perte sui intrinseca sed generare sic loquendo non est aliquid sed est aliquem produc. scilicet filium sicut nec ho minem currere est nisi hominem moueri his visis sit prima conclusio quod nulla persona aliquo sui con uenit cum alia vel distinguitur ab eadem sumpto ser mone transitiue quia tunc illud quo sic conueniret vel distingueretur ab alia distingueretur a persona que cum alia conuenit vel ab eadem distiguitur isto modo dicitur quod vna manus distinguitur ab alia a liquo sui secundum numerum et tamen non quolibet sui quia anima eadem secundum numerum est ali quid vtriusque sed ipsa non est tota hec nec tota illa deo per animam communem vterque non distinguitur vna ab alia sed per naturam suam vel per corporeita tem suam substantialem. Secunda conclusio quod sumpto sei mone intransitiue verus est quia aliquo quod est ipsa persona conuenit cum alia et aliquo quod est ipsa distiguitur ab eadem.

⁋ Tertia conclusio quod quelibet persona diuina se ipsa et quodlibet sui conuenit cum qualibet persona diuina intransitiue loquendo quia quolibet sui id est quodlibet quod est ipsa est quelibet persona deitas ipsa inquantum persone sunt vnum leu conueniunt sicut patuit supra probando conclu siones principales. p. q. huius materie.

⁋ Sed viterius est dubium An dici debeat quod quelibet persona quolibet sui distinguitur ab alia id est quolibet quod est ipsa Dicendum quod hoc dupliciter posset intelligi nam quod a. aliquo distinguitur. a. b. primo sic intelligitur quod ex natura illius alicuius est seu prouenit quod a. distinguitur. a. b. siue illud aliud distinguatur a. b.

⁋ Aliomodo vt a. distinguitur. a. b. ipso aliquam distincto ab ipso b. secundum hanc distinctionem pono duas conclusiones quarum. Prima est quod ad primum istorum intellectuum loquendo quelibet persona quolibet suid est quolibet quod est ipsa distigui tur ab alia certum est enim quod quelibet persona quo libet sui quod non est alia distinguitur ab alia vt po te pater paternitate vel proprietate sua persona li que non est filius distinguitur a filio et cum hoc di co quod quelibet sui quod sic est ipsa quod est etiam ipsa alia et distinguitur ab alia licet enim deitas non distinguatur a filio tam est secundum hunc sensum deitas est qua pater distinguitur a filio quia ex natura eius est quod ipsa est deitas ei quod ipsa personaliter est trina et per consequens quod vna persona ab alia distinguatur⁋ Secunda conclusio hec est quia ad secundam acceptionem vna persona non quolibet sui id est non quolibet quod est ipsa distinguitur ab alia et iste sensus est ma gis vsitatus. Et ideo ad hunc sensum volo ex nunc loqui et non ad precedentem in q. sequentious et soluendo rationes hec conclusio ad hunc sensum patet per hoc quod nulla persona deitate que est ipsa distinguitur ab alia persona etc. quia sensus iste habet tres vel quattuor exponentes quarum vna falsa est his. sd hec persona distiguitur ab alia hec persona est dei tas: deitas distiguitur ab alia persona et deitas est per quam hec persona distinguitur ab alia. Ex his se quitur primo quod nulla persona seipsa distinguitur ab alia primitate adequationis id est quolibet quod est ipsa sic enim hic sumo primitatem adequationis. Secundo equitur quod quelibet seipsa conuenit cum alia id i. quolibet quod est ipsa et hoc primitate adequationis hec patet ex tertia.

⁋ Tertio sequitur quod non queli bet persona ab alia distinguitur seipsa primo pri mitate a qua non conuertitur consequentia quia pater non sic distinguitur a spiritu sancto quia pater primitate consequentie distinguitur a. ss notione sibi et filio realiter communi que importatur nomine spira toris vel spirationis actiue vel dicitur vis seu potentia spiratiua que est in re quod notionale patri et filio sicut essentia est essentiale seu substantiae commune tribus personis.

⁋ Hoc patet vt dicit sco i i eset di. 12 q id est per augustinum. 13. de. trinitate ca17 pater et filius sunt vnum principium. a spitu sanctos sicut pater et filius et spiritus sanctus sunt vnum principium ad creaturam et hoc etiam declaratum est in concilio ge ner ali luguede sub gregorio et est hodie in sexto libro decretam. sicut patet extra de summa tri. ca. 5 et etiam fi. ca. fideli ac deuota sicut patuit in q. precedenti et hec non possunt intelligi oe vno principio essentia li vt pote quia sunt vna entia que sit principium. itu sanctos vel vna voluntas vel simile quia nihil commune tribus potest spirare sicut nec generare igitur intelliguntur oe vno principio notionali pater igi tur qui est istud principium per istud principium quod vocetur a. distinguitur a spiritu sanctus etiam paternitate distinguitur a spiritu sanctus quia a paternitate ad a. est bona consequentia vbi non obuiat relationis oppositio et non econverso sequitur enim. b. est paternitas igitur. b est. a. et non conuertitur cum aliquid sit a. vi pote filius quod tamen non est paternitas igitur a. est prius paternitate prioritate consequentie igitur cum aliquid possi a spiritu sanctuo distingui per a. absque hoc quod distinguitur. ab ea paternitate et non econverso patet conclusio intenta quod pater non seipso primo di stinguitur a spiritu sanctos primitate cause a qua non conuerti tur consequentia et sumo hic large vocabulum cau se quia proprie nulla est in deo causalitas ad intra.

⁋ Iuxta hanc sequitur alia ad eundem sensum primitatis scilicet quod non quelibet persona conuenit cum alia seipsa primo quia pater non seipso primo sic loquendo conuenit cuspiritu sancto quia et seipso conuenit cum eo et etiam isto communi principio notionali et etiam dei tate et omni entitate essentiali igitur non seipso pr mo primitate cause a qua non conuertitur consequen tia hec deductio patet per omnia sicut precedens. Ex his sequitur quod pater et filius distinguuntur pri mo ista primitate a spiritu sancto principio notionali communi eis patet ex dictis. Sequitur etiam quod nulla persona isto genere primitatis seipsa conuenit primo cum alia vel saltem aliqua non tamen quia quelibet perso na prius ac primitate per hoc quod ipsa est essentia sicut et alia persona videtur conuenire cum alia quae per hoc quod ipsa est hec persona vel si hoc non sufficiat saltem aliqua per hoc quod ipsa est notio vna communis sibi et alteri persone prius ac primitate conuenit cum ista quam perseipsam id est quam per hoc quod est determinate hec persona vel illa verbi gratia pater cum filio. Ulterius dico quod aliqua persona diuina seipsprimo modo tertio modo primitatis distinguitur ab alia quadam persona ita scilicet quod non est dare aliquid quod sit ipsa quomodo per prius distinguatur ab alia sicit spiritus sanctus sic se ipso primo id est nullus quod sit ipse per prius distinguitur a patre et filio. Isto etiam modo pater seipso primo distinguitur a filio et econverso quia nihil est inuenire quod sit pater quo pater distiguitur a filio nisi ipsummet patrem nec econuerso et eodem modo e siritus sancto respectu patris et filium sed non econver soquia prius aliqua primitate vt visum est distingui tur pater a spiritu sanctus similiter filius notione consequentie patri et filio quam seipso. Iuxta hanc conclusionem pono aliam de conuenientia persone ad personam quia nulla persona isto modo tertio primitatis seipsa primo conuenit cum alia quia qualibet prius aliqua pra mitate aliquo quod est ipsa conuenit cum alia et ipsa est aliqud quod quidem aliquid prius primitate consequentie conuenit cum alia persona vel illa est quam ista perso na quae est id aliquid conueniat cum eadem. Uerbi gratia quelibet diuina persona est essentia diuina que con uenit cum alia prius tali primitate quam hec persona et pater est notio communis sibi et filio que notio prius primitate consequentie conuenit cum filio et. ss modo superius t acto quam pater. Ex his sequitur quod persone diuine seipsis distinguuntur primo sic quis nullo sui per prius nullo inquam sui per transitiuam locutionem sed seipsis hec sequitur ex prima.

⁋ Ex his patet quod facta ratione illa quando aliqua sic se ha bent etc. que immediate precessit conclusiones in isto sensu maior est vera et minor falsa sicut tactum fuit Sed non est necesse propter diuinam simplicitatem saluandam tam essentialem quam personalem quaelibet per sonam seipsa primo a qualibet distingui primitate adequationis vel a qua non conuertitur consequen tia sic. scilicet quod nullo sui per prius quauis modo intransum ptiue sumpto sermone enim satis simplicitas perso ne cum isto quia licet persona aliquo sui distinguatur ab alia et aliquo sui non tamen descendendo a communi personis ad proprium licet commune non sit proprie per se primo modo illud proprium tamen econuerso modo exposito in conclusionibus principalibus prime q. huius materie ad nihil conuenit descendere vel venire in aliquid descendendo quin illud sit deitas communis tribus personis per se primo mo do et hoc soluat simplicitatem perfectam non solum naturalem sed etiam mecha id est quiddittatiuam et formalem.

⁋ Ad hoc enim quod argueretur compositio vel con stitutio ex quidditate seu formaliter distincte oporteret necessario vtraque esse extra intellectum quidditatiuum alterius et econverso non est autem sic in proposito.

⁋ Ad primum principale negatur antecedens scili cet quod persone non distinguutur. Ad probationem dicitur in primis quicquid sit ve consequentia pro impro batione consequentie assumitur falsum non enim extrema sunt infinita sed vnum infinitum sicut dicit symbolum nec tres immensi etc. licet ab aliquo dice rentur tres infiniti seu immensi personaliter sed non essentialiter quia eorum infinitas vel immensitas vni ca est sicut et eorum deitas quia secundum philosophum finitum et infinitum quantitati congruit deus autem licet non sit quantus magnitudine molis est tamen quantus quantitate perfectionis et virtutis sicut dicit au gustinus quod in his quae non sunt mole magna et tamen magis ibidem est melius esse quam maius esse et econuerso. Undescriptura de deo dicit magnus et non habet consummationem immensus et excelsus in praes ma gnitudinis eius non est finis modo ista magnitudo dei et quantitas et immensitas vnica est tribus perso nis vel est tres persone et qualibet earum ideo etiam non debent dici tria infinita neutraliter eo quod ly in finita pluraliter notat distinctionem essentialium magnitudinum nisi forte ratione substantiui cui contungitur ita quod staret adiectiue et notaret plu ralitatem suppositorum. Non enim apparet qua re nouiter sane debeat dici tria supposita infinita et tres persone infinite sicut tres persone coeterne se quitur enim sunt coeterne igitur eterne cum eque dicat fides non eterni sicut nec tres immensi loquens ibi essentialiter cui non videtur repugnare quod sint tres imensi vel tres eterni personaliter sicut patet ad pro bationem consequentie.

⁋ Sed ve consequentia est maius dubium et vnomodo videtur posse dici quo consequentia non valet quia distinctio inter personas non est finita nec infinita quia simpliciter est indiuisibilis Un de minor distinctio non potest excogitari et propter hoc non potest proprie comparari ad aliquam aliam distinctio nem essentialem ex quo ipsa est solum distinctio relativa sicut nec punctus ad lineam nisi transitiue sicut dicitur linea maior puncto et sic quelibet distinctio essentia lis est maior ista in infinitum.

⁋ Ista responsio si ratio pulehia est et subtilis nec tamen non satiffacit quia sicut assumpsi arguendo ad principale distinctio non est res superaddita disticta vel distinctis quia si esset res superaddita tunc etiam persona distingueretur a distictio cui superadditur vel igitur seipsa vel alio et sic esset processus in infinitum vel precipue non po test poni in diuinis quia vel esset substantia vel accidens vel compositum etc. hoc totum estimo quod ipse concederet igitur distinctio persone a persona vel est ipsamet persona que ab alia distinguitur vel pro prietas personalis quam supra probaui eandem esse cum persona vel est iste due persone simul et siue sic siue non sequitur primo quod male loquitur ad vim vocis cum dicit distinctionem que est inter personas nec esse finitam nec infinitam sed esse simpliciter indiuisibilem quia nulla sic loquendo est inter eas distinctio si cut nec hec persona est inter eas nec ambe simul sunt inter eas.

⁋ Secundo sequitur quod hec distinctio sit infinita quia quelibet persona diuina est in finita vt patet per illud symbolum. Immensus pa ter et etiam tres persone sunt deitas que intrinse ce infinita igitur siue distinctio sit persona siue persone ipsa est infinita intrinsece indiuisibilitas autem huius distinctionis huic infiniti non obstat.

⁋ Tertio sequitur quod falsum dicit quod minor distinctio quam sit ista non possit excogitari ymo sequitur quod maior ea nequit excogitari cum sit simpliciter infinita. Quar to sequitur quod sicut magnitudo dei est in infinitum ma ior quacumque alia magnitudine ita ista distinctio quae est formaliter entitas illa que est ista immensitas magnitudinis est maior omni distinctione alia possibili creature a creatura et est equalis distinctioni dei a creatura quae realiter deus est talis enim distinctio est aliquid et non simul deus et creatura que non sunt proprie aliquid igitur est deus distinctio autem crea ture a deo est creatura et ideo ista in infinitum est minor distinctione personarum. Quinto sequitur quod ad vim vocis omnia sequentia de hoc puncto falsa sunt cum dicitur quod ista distictio est in infinitum minor omni distinctione essentiali creatur e a creatura vel dei a creatura vel econtra hec sunt dicta ad vim vo cis sed Ad vsualem intellectum dicendum est longe aliter sicut enim ad vim vocis diceremus quod similitudo a. albedinis ad b. albedinem est a. albedo vel a. et. b. simul et ita crescente a albedine et remanente b. in suo gradu cresceret similitudo et tamen a. continue fieret minus simile b. quam prius et tamen iuxta vul gatum modum loquendi dicitur similitudo esse minor quam prius id est a. est minus simile b. quod prius sic est in proposito distinctio persone ad vim vocis dicitur tanta quan ta est persona que ab alia distinguitur quia tamen im possibile est et inymaginabile est quod aliquid ab aliquo distinguitur minus quam vna persona distinguatur ab alia eo quod sunt simpliciter vna substantia et vna diuinitas. Ideo ad vsualem locutionem dici potest quod nulla potest excogitari minor distinctio quam sit ista quarumcumque rerum distinctarum ita quod vere possit dici in infinitum minus distigui vnam personam ab alia quam aliquid ab aliquo a quo essentialiter distinguitur cuius causa est quia nihil ymaginabile est vna persona quin illud sit per se primo modo illud quod est alia nec econuerso puta hoc illud communis deitas licet non sit omne illud quod alia est quia hoc impediret distinctio nem personalem vbi concederetur quod vna nec finite nec infinite distinguitur ab alia quia non quante sed indiuisibiliter tamen finite sunt idem vel conueniunit.

⁋ Ad secundum patet ex dictis in responsione ad questionem per distinctiones et conclusiones.

⁋ Ad tertium patet per idem.

⁋ Ad quartum dicen dum quod prima propositio falsa est sumendo ly aliquo sui transitiue et cum probatur quia que se totis di stinguuntur sunt primo diuersa hec falsa est sumendo ly totum isto modo quo vult vocare personas totum id est que distinguuntur se ipsis primo sic quod non per aliquam sui partem nec post probatur ad intelle ctum negatum si autem in maiori ly aliquo sui construa tur intransitiue conceditur et similiter conclusio. Sed non oportet quod illud sui sic loquendo quo vna persona ab alia distinguitur sit aliquid nisi ipsamet persona que distinguitur.

⁋ Ad quintum ne gatur antecedens siue sit transitiua constructio sine intran sitiua quia non sunt plures proprietates in aliqua persona nisi per circumincessionem isto modo quo pater est in filio et in spiritu sancto. Ad probationem negatur quod in nascibilitas vel generatio actio distinguuntur in patre nec hoc sequitur ex dictis quando dicit si pater non esset ingenitus etc. sicut non sequitur si deus nihil crearet adhuc nihil prohiberet deum esse deum igitur deus et creator seu creatiuitas distinguuntur

⁋ Et si argui tur quod generatio actio distinguitur ab innascibilitate concedo consequentia talis apud me et geraldum odonis non est in patre nisi per circumincessionem sed est in filio et ipsemet est filius quia generaliter productio actio et productio pas sio idem sunt Et eodem modo dicendum est quod eadem res est spiratio actio et passio aliter tamen et aliter signata et est ipsemet spiritus sanctus probatur hoc de generatione quia nulla generatione generatur filius nisi qua pater eum generat Sed generatione passiua generatur filius igitur generatione passiua pater eum generat vel igitur ista sola et non alia quod est intentum. vel ista et cum hoc alia et tunc duplici generatione generatur filius quod est superfluum.

⁋ Ad sextum conceditur quod pater non quolibet quod est ipse distiguitur a filio et ideo non primo seipeso primitate adequationis superius exposita sed primo primitate exclusionis cuiuslibet prin cipum disticti quia seipso primo et nullo sui per prius transiti ue loquendo et hoc vocari potest paternitas exclusiua omnis causalitatis vel cause ab eo disticte a spiritu sancto autem vt prae habitum est distinguitur pater et seipso et aliquo quod non est sibi synonime idem et conuertibiliter idem sed notio ne sibi et filio communi. Ad confirmationem negatur assumptum quae ad primam partem ad hoc enim non requiritur distinctio proprie tatis a persona sed sufficit distinctio persone a persona vt superius visum est Uerum est autem quod additur quod vna persona non potest esse due proprietates nec due proprietates in vna persona fine distictione intriseca et non simplicitate persone sed non est sic in proposito quia paternitas et notio ista sibi et filio communis licet sint due proprietates quia sunt pater nitas et filiatio non modum superius dictum quo essentia et paternitas sunt res distincte tamen pater non est iste due proprie tates quia pater non est filiatio sed tamen paternitas. Tamen licet pater nitas et notio communis sint propiietates due non tamen sunt due proprietatea intrinsece patris vel quae sunt pater.

PrevBack to TopNext

On this page

Quaestio 8