Quaestio 101

ARTICULUS PRIMUS UTRUM RATIO PRAECEPTORUM CAEREMONIALIUM IN HOC CONSISTAT QUOD PERTINENT AD CULTUM DEI

AD PRIMUM SIC PROCEDITUR. Videtur quod ratio praeceptorum caeremonialium non in hoc consistat quod pertinent ad cultum Dei. In lege enim veteri dantur ludaeis quaedam praecepta de abstinentia ciborum, ut patet Levit. x1; et etiam de abstinendo ab aliquibus vestimentis, sicut illud Levit. xix, Vestem quae ex duobus texta est, non indueris; et iterum quod praecipitur Num. xv, Ut faciant sibi fimbrias per angulos palliorum. Sed huiusmodi non sunt praecepta moralia: quia non manent in nova lege. Nec etiam iudicialia: quia non pertinent ad iudicium faciendum inter homines. Ergo sunt caeremonialia. Sed in nullo pertinere videntur ad cultum Dei. Ergo non est ratio caeremonialium praeceptorum quod pertineant ad cultum Dei.

2. PRAETEREA, dicunt quidam quod praecepta caeremonialia dicuntur illa quae pertinent ad solemnitates: quasi dicerentur a cereis, qui in solemnitatibus accenduntur. Sed multa alia sunt pertinentia ad cultum Dei praeter solemnitates. Ergo non videtur quod praecepta caeremonialia ea ratione dicantur, quia pertinent ad cultum Dei.

3. PRAETEREA, secundum quosdam, praecepta caeremonialia dicuntur quasi normae, dest regulae, salutis: nam cAaire in graeco idem est quod salve. Sed omnia praecepta legis sunt regulae salutis, et non solum illa quae pertinent ad Dei cultum. Ergo non solum illa praecepta dicuntur caeremonialia quae pertinent ad cultum Dei.

4. PRAETEREA, Rabbi Moyses dicit quod praecepta caeremonialia dicuntur quorum ratio. non est manifesta. Sed multa pertinentia ad cultum Dei habent rationem manifestam: sicut observatio sabbati, et celebratio Phase et Scenopegiae, et multorum aliorum, quorum ratio assignatur in lege. Ergo caeremonialia non sunt quae pertinent ad cultum Dei.

SED CONTRA EST quod dicitur Exod. XVIII: Esto populo in his quae ad Deum pertinent, ostendasque populo caeremonias et ritum colendi.

RESPONDEO DICENDUM quod, sicut supra dictum est, caeremonialia praecepta determinant praecepta moralia in ordine ad Deum, sicut iudicialia determinant praecepta moralia in ordine ad proximum. Homo autem ordinatur ad Deum per debitum cultum. Et ideo caeremonialia proprie dicuntur quae ad cultum Dei pertinent. - Ratio autem huius nominis posita est supra, ubi praecepta caeremonialia ab aliis sunt distincta.

AD PRIMUM ERGO DICENDUM quod ad cultum Dei pertinent non solum sacrificia et alia huiusmodi, quae immediate ad Deum ordinari videntur, sed etiam debita praeparatio colentium Deum ad cultum ipsius: sicut etiam in aliis quaecumque sunt praeparatoria ad finem, cadunt sub scientia quae est de fine. Huiusmodi autem praecepta quae dantur in lege de vestibus et cibis colentium Deum, et aliis huiusmodi, pertinent ? ad quandam praeparationem ipsorum ministrantium, ut sint idonei ad cultum Dei: sicut etiam specialibus observantiis aliqui utuntur qui sunt in ministerio regis. Unde etiam sub praeceptis caeremonialibus continentur.

AD SECUNDUM DICENDUM quod illa expositio nominis non videtur esse multum conveniens: praesertim cum non multum inveniatur in lege quod in solemnitatibus cerei accenderentur, sed in ipso etiam candelabro lucernae cum olio olivarum praeparabantur, ut patet Lev. xxiv. Nihilominus tamen potest dici quod in solemnitatibus omnia illa ? quae pertinebant ad cultum Dei, diligentius observabantur: et secundum hoc, in observatione solemnitatum omnia caeremonialia includuntur.

AD TERTIUM DICENDUM quod nec illa expositio nominis videtur esse multum conveniens: nomen enim caeremoniae non est graecum, sed latinum. Potest tamen dici quod, cum salus hominis sit a Deo, praecipue illa praecepta videntur esse salutis regulae, quae hominem ordinant ad Deum. Et sic caeremonialia dicuntur quae ad cultum Dei pertinent.

AD QUARTUM DICENDUM quod illa ratio caeremo- nialium est quodammodo probabilis, non quod ex eo dicuntur caeremonialia quia eorum ratio mon est manifesta; sed hoc est quoddam consequens. Quia enim praecepta ad cultum Dei pertinentia oportet esse figuralia, ut infra dicetur, inde est quod eorum ratio non est adeo manifesta.

ARTICULUS SECUNDUS: UTRUM PRAECEPTA CAEREMONIALIA SINT FIGURALIA

AD SECUNDUM SIC PROCEDITUR. Videtur quod praecepta caeremonialia non sint figuralia, Pertinet enim ad officium cuiuslibet doctoris ut sic pronunciet ut de facili intelligi possit, sicut Augustinus dicit, in IV de Doctr. Christ.. Et hoc maxime videtur esse necessarium in legis latione: quia praecepta legis populo proponuntur. Unde lex debet esse manifesta, ut Isidorus dicit. Si igitur praecepta caeremonialia dàta sunt in alicuius rei figuram, videtur inconvenienter tradidisse huiusmodi praecepta Moyses, non exponens quid figurarent.

2. PRAETEREA, ea quae in. cultum Dei aguntur, maxime debent honestatem habere. Sed facere aliqua facta ad alia 5 repraesentanda, videtur esse theatricum, sive poeticum: in theatris enim repraesentabantur olim. per aliqua quae ibi gerebantur, quaedam aliorum facta. Ergo videtur quod huiusmodi non debeant fieri ad cultum Dei. Sed caeremonialia ordinantur ad cultum Dei, ut dictum est. Ergo caeremonialia non debent esse figuralia.

3. PnaETEREA, Augustinus dicit, in.Enchirid. s, quod Deus maxime colitur fide, spe et caritate. Sed praecepta quae dantur de fide, spe et caritate, non sunt figuralia. Ergo praecepta caeremonialia non debent esse figuralia.

4. PRAETEREA, Dominus dicit, Ioan. iv: Spiritus est Deus: et eos qui adorant eum, in. spiritu et veritate. adorare oportet. Sed figura non est ipsa veritas: immo contra se invicenr dividuntur. Ergo caeremonialia, quae pertinent ad. cultum Dei, non debent esse figuralia.

SED CONTRA EST quod Apostolus diat ad Colos. u: Nemo vos iudicei. in cibo aut in potu, aut in parte diei festi aut neomeniae aut sabbatorum, quae sunt umbra futurorum. j

RESPONDEO DICENDUM quod, sicut iam dictum est, praecepta caeremonialia dicuntur quae ordi- nantur ad cultum Dei. Est autem duplex t cultus Dei: interior, et exterior. Cum enim homo sit compositus ex anima et corpore, utrumque debet applicari ad colendum Deum, ut scilicet anima colat interiori cultu, et corpus exteriori: unde dicitur in Psalmo rxxxur: Cor meum et caro mea exultaverunt in Deum vivum. Et sicut corpus ordinatur in Deum per animam, ita cultus exterior ordinatur ad interiorem cultum. Consistit autem interior cultus in hoc quod anima coniungatur Deo per intellectum. et affectum. Et ideo secundum quod diversimode intellectus et affectus colentis Deum Deo recte. coniungitur, secundum hoc. diversimode exteriores actus horsinis. ad cultum Dei applicantur.

In statu enim. futurae beatitudinis, intellectus humanus ipsam divinam veritatem ? in seipsa intuebitur. Et ideo exterior cultus non. consistet in aliqua figura, sed. solum in laude Dei, quae procedit ex interiori cognitione et affectione; secundum illud Isaiae L1: Gaudium. et laetilia invenietur in ea, gratiarum aclio et vox laudis.

In statu autem praesentis vitae, non possumus divinam veritatem in seipsa intueri, sed oportet quod radius divinae veritatis nobis illucescat sub aliquibus sensibilibus figuris, sicut Dionysius dicit, 1 cap. Cael. Hier.: diversimode tamen, secundum diversum statum cognitionis humanae. In. veteri enim lege neque ipsa divina veritas in seipsa manifesta erat, neque etiam adhuc. propalata erat via ad hoc perveniendi, sicut Apostolus dicit, ad Heb. ix. Et ideo oportebat exteriorem ' cultam veteris legis non solum. esse figurativum futurae veritatis manifestandae in patria; sed etiam esse figurativum Christi, qui est via ducens ad illam patriae veritatem, Sed in. statu novae legis, haec via iam est revelata. Unde hanc praefigurari non oportet sicut futuram, sed commemorari oportet per — praeteriti vel praesentis: sed solum oportet- praefigurari futuram veritatem gloriae nondum revelatam. Et hoc est quod Apostolus dicit, ad Heb. x: Umbram habet lex futurorum bonorum, non ipsam imaginem rerum: umbra enim minus est quam imago; tanquam imago pertineat. hd novam — umbra vero ad veteremi

AD PRIMUM ERGO DICENDUM quod divina non sunt revelanda hominibus nisi secundum eorum capacitatem alioquin daretur eis praecipitii materia, dum contemnerent quae capere non possent. Et ideo utilius fuit ut sub quodam. figurarum velamine divina mysteria rudi populo. traderen- tur, ut sic saltem ea implicite cognoscerent, dum illis figuris deservirent ad honorem Dei.

AD SECUNDUM DICENDUM quod, sicut poetica non capiuntur a ratione humana propter defectum veritatis qui est in eis, ita etiam ratio humana perfecte capere non potest divina propter excedentem ipsorum "veritatem. Et ideo utrobique opus est repraesentatione per sensibiles figuras.

AD TERTIUM DICENDUM quod Augustinus ibi loquitur de cultu interiore; ad quem tamen ordinari oportet exteriorem cultum, ut dictum est.

Et similiter dicendum est ad quartum: quia per Christum homines plenius ad spiritualem Dei cultum. sunt. introducti.

ARTICULUS TERTIUS UTRUM DEBUERINT ESSE MULTA CAEREMONIALIA PRAECEPTA

AD TERTIUM SIC PROCEDITUR. Videtur. quod non debuerint esse multa. caeremonialia praecepta. Ea enim quae sunt ad finem, debent esse fini proportionata. Sed caeremonialia praecepta, sicut dictum est, ordinantur ad cultum Dei et in figuram Christi. Est autem unus Deus, a quo omnia; et unus Dominus Iesus Christus, per quem omnia, ut dicitur I ad Cor. vun. Ergo caeremonialia non. debuerunt multiplicari.

2. PRAETEREA, multitudo caeremonialium praeceptorum transgressionis erat occasio; secundum illud quod dicit Petrus, Act, XV: QUid tentatis Deum, imponere L iugum. super cervicem discipulorum, quod:neque nos, neque patres nosiri, portare potuimus? Sed transgressio divinorum praeceptorum contrariatur humanae saluti. Cum igitur lex omnis. debeat saluti congruere. hominum, ut Isidorus dicit, videtur quod non debuerint multa praecepta. caeremonialia dari.

3. PRAETEREA, praecepta caeremonialia. pertinebant ad cultum Dei exteriorem, et corporalem, ut dictum est. Sed huiusmodi cultam. corporalem lex debebat, diminuere: quia ordinabat ad Christum, qui docuit homines. Deum. colere. in spiritu et veritate, ut habetur Ioan. 1v. Non. ergo debuerunt multa. praecepta caeremonialia dari.

SED CONTRA EST, quod dicitur Osee. vun.: Scribam. eis multiplices. leges intus Y; et Iob xi: Ut ostenderet tibi secreta. sapientiae, quad multiplex sit lex eius.

REsPoNpEO DICENDUM quod, sicut supra dictum est, omnis lex alicui. populo datur. In. populo. autem duo. genera. hominum continentur: quidam proni ad malum, np. sunt per praecepta legis coercendi, ut supra dictum est; quidam habentes iniclínationem ad bonum, vel. ex natura vel ex consuetudine, vel magis ex gratia: et tales sunt per legis praeceptum instruendi et in melius promovendi. Quantum igitur ad utrumque genus hominum, expediebat praecepta caeremonialia in veteri lege multiplicari. Erant enim in illo populo aliqui ad idololatriam. proni:.et ideo necesse erat ut ab idololatriae cultu per praecepta caeremonialia. revocarentur ad cultum. Dei. Et quia multipliciter homines idololatriae deserviebant, oportebat e contrario multa institui ad singula reprimenda: et iterum multa talibus imponi, ut, quasi oneratis ex his quae ad cultum Dei impenderent, non vacaret idololatriae. deservire.

Ex parte vero eorum qui erant prompti ad bonum, etiam necessaria fuit multiplicatio caeremonialium. praeceptorum. Tum quia per hoc diversimode. mens. eorum. referebatur in. Deum, et magis assidue. Tum etiam quia mysterium Christi, quod per huiusmodi. caeremonialia. figurabatur, multiplices utilitates attulit mundo, et multa circa. ipsum:.consideranda erant, quae oportuit per. diversa. caeremonialia. figurari.

AD PRIMUM ERGO DICENDUM quod, quando id quod ordinatur ad finem, est sufficiens ad ducendum in finem, tunc sufficit unum ad. unum. finem: sicut una medicina, si sit efficax, sufficit. quandoque ad sanitatem inducendam, et tunc non oportet multiplicari medicinam. Sed propter debilitatem et imperfectionem eius quod. est ad finem, oportet. eam. multiplicari; sicut multa remedia adhibentur infirmo, quando unum non sufficit ad sanandum. Caeremoniae autem veteris legis invalidae.et imperfectae erant et ad repraesentandum Christi mysterium, quod. est superexcellens; et ad subiugandum. mentes hominum Deo. Unde. Apostolus dicit, ad Heb. vii:. Reprobatio fit praecedentis mandati, propter infirmitatem et inutilitatem. nihil enim ad perfectum adduxit lex. Et ideo oportuit huiusmodi caeremonias. multiplicari.

AD SECUNDUM DICENDUM quod sapientis legislatoris est minores transgressiones permittere, ut maiores caveantur. Et ideo, ut caveretur transgressio idololatriae, et superbiae quae in ludaeorum cordibus nasceretur si omnia praecepta legis implerent, non propter hoc praetermisit Deus multa caeremonialia praecepta tradere, quia de facili sumebant ex hoc transgrediendi occasionem.

AD TERTIUM DICENDUM qucd vetus lex in multis diminuit corporalem cultum. Propter: quod. statuit quod non in omni loco sacrificia offerrentur, neque a ? quibuslibet. Et multa. huiusmodi statuit ad diminutionem exterioris cultus; sicut etiam Rabbi Moyses Aegyptius dicit. Oportebat tamen non ita attenuare corporalem cultum Dei, ut homines ad cultum daemonum declinarent.

ARTICULUS QUARTUS UTRUM CAEREMONIAE VETERIS LEGIS CONVENIENTER DIVIDANTUR IN SACRIFICIA, SACRA, SACRAMENTA ET OBSERVANTIAS

AD QUARTUM SIC PROCEDITUR. Videtur quod caeremoniae veteris legis inconvenienter dividantur in sacrificia, sacra, sacramenta et observantias. Caeremoniae enim veteris legis figurabant Christum. Sed hoc solum fiebat per sacrificia, per quae figurabatur sacrificium quo Christus se obtulit oblationem et hostiam Deo, ut dicitur ad Ephes. v. Ergo sola sacrificia erant caeremonialia.

2. PRAETEREA, vetus lex ordinabatur ad novam. Sed in nova lege ipsum sacrificium est sacramentum Altaris. Ergo in veteri lege non debuerunt distingui sacramenta contra sacrificia.

3. PRAETEREA, sacrum dicitur quod est Deo dicatum: secundum quem modum tabernaculum et vasa eius sacrificari dicebantur. Sed omnia caeremonialia erant ordinata ad cultum Dei, ut dictum est. Ergo caeremonialia omnia sacra erant. Non ergo una pars caeremonialium debet sacra nominari.

4. PRAETEREA, Observantiae ab observando dicuntur. Sed omnia praecepta legis observari debebant: dicitur enim Deut. vii: Observa et cave ne quando obliviscaris Domini Dei tui, et negligas mandaia eius aique iudicia et caeremonias. Non ergo observantiae debent poni una pars caeremonialium.

5. PRAETEREA, solemnitates inter caeremonialia computantur: cum sint in umbram futuri, ut patet ad Colos. n. Similiter etiam oblationes et munera; ut patet per Apostolum, ad Heb. ix. Quae tamen sub nullo horum contineri videntur. Ergo inconveniens est praedicta distinctio caeremonialium.

SEp coNTRA EsT quod in veteri lege singula praedicta caeremoniae vocantur. Sacrificia enim dicuntur caeremoniae Num. xv: Offerat vitulum et sacrificia eius ac libamenta, ut caeremoniae 'eius postulant. De. sacramento etiam ordinis dicitur Levit. vii: Haec est unciio Aaron et filiorum eius in caeremoniis. De sacris etiam dicitur Exod. xxxvi: Haec sunt instrumenta taber- naculi testimonii in caeremoniis Levitarum. De observantiis etiam dicitur III Reg. ix: Si aversi fueritis, non sequentes me, nec observantes caeremonias quas proposui vobis.

REsPONDEO DICENDUM quod, sicut supra dictum est, caeremonialia praecepta ordinantur ad cultum Dei. In quo quidem cultu considerari possunt Y et ipse cultus, et colentes, et instrumenta colendi. Ipse autem cultus specialiter consistit in sacrificiis, quae in Dei reverentiam offeruntur. - Instrumenta autem colendi pertinent ad sacra: sicut est tabernaculum, et vasa, et alia huiusmodi. - Ex parte autem colentium duo possunt considerari. Scilicet et eorum institutio ad cultum divinum, quod fit per quandam consecrationem vel populi, vel ministrorum: et ad hoc pertinent sacramenta. Et iterum eorum singularis conversatio, per quam distinguuntur ab his qui Deum non colunt: et ad hoc pertinent observantiae, puta it in cibis et vestimentis et aliis huiusmodi.

AD PRIMUM ERGO DICENDUM quod sacrificia oportebat offerri et in aliquibus locis,et per aliquos homines: et totum hoc ad cultum Dei pertinet. Unde sicut per sacrificia significatur Christus immolatus, ita etiam. per sacramenta et sacra illorum figurabantur sacramenta et sacra novae legis; et per eorum observantias figurabatur conversatio populi novae legis. Quae omnia ad Christum pertinent.

AD SECUNDUM DICENDUM quod aac novae legis, idest Eucharistia, continet ipsum Christum, qui est sanctificationis auctor: sanctificavit enim per suum sanguinem populum, ut dicitur ad Heb. ult. Et ideo hoc sacrificium etiam est sacramentum. Sed sacrificia veteris legis non continebant Christum, sed ipsum figurabant: et ideo non dicuntur sacramenta. Sed ad hoc designandum seorsum erant quaedam sacramenta in veteri lege, quae erant figurae futurae consecrationis. Quamvis etiam quibusdam consecrationibus quaedam sacrificia adiungerentur.

AD TERTIUM DICENDUM quod etiam sacrificia et sacramenta erant sacra ?. Sed quaedam erant quae erant sacra, utpote ad cultum Dei dicata, nec tamen erant sacrificia nec sacramenta: et ideo retinebant sibi commune nomen sacrorum.

AD QUARTUM DICENDUM quod ea quae pertinebant ad conversationem populi colentis Deum, retinebant sibi commune nomen observantiarum, inquantum a praemissis deficiebant. Non enim dicebantur sacra, quia non habebant immediatum respectum ad cultum Dei, sicut tabernaculum et vasa eius. Sed per quandam consequentiam erant caeremonialia, inquantum pertinebant ad quandam idoneitatem populi colentis Deum.

AD QUINTUM DICENDUM quod, sicut sacrificia offerebantur in determinato loco, ita etiam offerebantur in determinatis temporibus: unde etiam solemnitates inter sacra computari videntur. - Oblationes autem et munera computantur cum sacrificiis, quia Deo offerebantur: unde Apostolus dicit, ad Heb. v: Omnis pontifex ex hominibus assumptus, pro hominibus constituitur in his quae sunt ad Deum, ut offerat dona et sacrificia.