Quaestio 59

ARTICULUS PRIMUS UTRUM INIUSTITIA SIT VITIUM SPECIALE

AD PRIMUM SIC PROCEDITUR. Videtur quod iniustitia non sit vitium speciale. Dicitur enim I Ioan. i: Omne peccatum est iniquitas. Sed iniquitas videtur idem esse quod iniustitia: quia iustitia est aequalitas quaedam, unde iniustitia idem videtur esse quod inaequalitas, sive iniquitas. Ergo iniustitia non est speciale peccatum.

2. PRAETEREA, nullum speciale peccatum opponitur omnibus virtutibus, Sed. iniustitia opponituo omnibus virtutibus: nam quantum ad adulterium, opponitur castitaui; quantum ad homicidium, opponitur mansuetudini; et sic de aliis. Ergo iniustitia non est speciale peccatum.

3. PRAETEREA, iniustitia iustitiae opponitur, quae in voluntate est. Sed omne peccatum est in voluntate, ut. Augustinus dicit. Ergo iniustitia non est speciale peccatum.

4. SED coNTRA, iniustitia iustitiae opponitur. Sed iustitia c est specialis virtus. Ergo iniustitia est spea ciale vitium.

RESPONDEO DICENDUM quod iniustitia est duplex. Una quidem illegalis, quae opponitur legali iustitiae. Et haec quidem secundum essentiam est speciale vitium: inquantum respicit speciale obiectum, scilicet bonum commune, quod contemnit. Sed quantum ad intentionem est vitium generale: quia per contemptum boni. communis pot- est homo ad omnia peccata deduci. Sicut etiam omnia vitia, inquantum repugnant bono communi, iniustitiae rationem habent, quasi ab iniustitia derivata: sicut et supra de iustitia dictum est.

Alio modo dicitur iniustitia secundum inaequalitatem quandam ad alterum: prout scilicet homo vult habere plus de bonis, puta divitiis et honoribus; et minus de malis, puta laboribus et damnis. Et sic iniustitia habet materiam specialem; et est particulare vitium iustitiae particulari oppositum.

AD PRIMUM ERGO DICENDUM quod sicut iustitia legalis dicitur per comparationem ad bonum commune humanum, ita iustitia divina. dicitur per comparationem ad bonum divinum, cui repugnat omne peccatum. Et secundum hoc omne peccatum. dicitur iniquitas.

Ap SECUNDUM DICENDUM quod iniustitia etiam particularis opponitur indirecte omnibus virtutibus: inquantum scilicet exteriores etiam actus pertinent et ad iustitiam et ad alias virtutes morales, licet diversimode, sicut supra dictum est.

AD TERTIUM DICENDUM quod voluntas, sicut et ratio, se extendit ad materiam totam moralem, idest ad passiones et ad operationes exteriores quae sunt ad alterum. Sed iustitia perficit voluntatem solum secundum quod se extendit ad operationes quae sunt ad alterum. Et similiter iniustitia.

ARTICULUS SECUNDUS UTRUM ALIQUIS DICATUR INIUSTUS EX HOC QUOD FACIT INIUSTUM

AD SECUNDUM SIC PROCEDITUR. Videtur quod aliquis dicatur iniustus ex hoc quod facit iniustum. Habitus enim MibciiimNatur per obiecta, ut ex supradictis patet. Sed proprium obiectum iustitiae. est iustum, et proprium obiectum iniustitiae est iniustum. Ergo et iustus dicendus est aliquis ex hoc quod facit iustum, et iniustus ex hoc quod facit- iniustum.

2. PRAETEREA, Philosophus dicit, in V Ethic., falsam esse opinionem quorundam qui aestimant in potestate hominis esse ut statim faciat iniustum, et quod iustus non minus possit facere iniustum quam iniustus. Hoc autem non esset nisi facere iniustum esset proprium iniusti. Ergo aliquis iudicandus est iniustus ex hoc quod facit iniustum.

3. PRAETEREA, eodem modo se habet omnis virtus ad proprium actum: et eadem ratio est de vitiis oppositis. Sed quicumque facit aliquid intemperatum dicitur intemperatus. Ergo quicumque facit aliquid iniustum dicitur iniustus.

SED CONTRA EST quod Philosophus dicit, in V quod aliquis "facit iniustum et iniustus non est".

RESPONDEO DICENDUM quod sicut obiectum iustitiae est aliquid aequale in rebus exterioribus, ita etiam obiectum iniustitiae est Mr us inaequale: prout scilicet alicui attribuitur plus vel minus quam sibi competat. Ad hoc autem obiectum comparatur habitus iniustitiae mediante proprio actu, qui vocatur iniustificatio. Potest ergo contingere quod qui facit iniustum non est iniu-- stus, dupliciter. Uno modo, propter defectum com-. parationis operationis 5 ad proprium obiectum, quae quidem recipit speciem et nomen a per se obiecto, non autem ab obiecto per accidens. In his autem quae sunt propter finem, per se dicitur aliquid quod est intentum: per accidens autem quod est praeter intentionem. Et ideo si ali- quis faciat aliquid quod est iniustum non intendens iniustum facere, puta cum hoc facit per ignorantiam, non existimans se iniustum facere; tunc non facit iniustum per se et formaliter loquendo, sed solum per accidens, et quasi materialiter faciens id quod est iniustum. Et talis operatio non denominatur iniustificatio. - Alio modo potest contingere propter defectum comparationis ipsius operationis ad habitum. Potest enim iniustificatio procedere quandoque quidem ex aliqua passione, puta irae vel concupiscentiae: quandoque autem ex electione, quando scilicet ipsa iniustificatio per se placet; et tunc proprie procedit ab.habitu, quia unicuique habenti aliquem habitum est secundum se acceptum quod convenit illi habitui. - Facere ergo iniustum ex intentione et electione est proprium iniusti, secundum quod iniustus dicitur qui habet iniustitiae. habitum. Sed facere iniustum praeter intentionem, vel ex passione, potest aliquis absque habitu iniustitiae.

AD PRIMUM ERGO DICENDUM quod obiectum per se et formaliter acceptum specificat habitum: non autem prout accipitur materialiter et per accidens.

AD SECUNDUM DICENDUM quod non est facile cuicumque facere iniustum ex electiorie, quasi aliquid per se placens et non propter aliud hoc proprium. est habentis habitum, ut ibidem Philosophus dicit.

AD TERTIUM DICENDUM quod obiectum temprentiae non est aliquid exterius constitutum, sicut obiectum iustitiae: sed obiectum temperantiae, idest temperatum, accipitur solum in comparatione ad ipsum hominem. Et ideo s est t. accidens et praeter intentionem non potest. 3j temperatum nec materialiter nec formaliter: militer neque intemperatum. Et quantum ad c est dissimile in iustitia et in alijs virtutibus moralibus. Sed quantum ad comparationem Operationis ad habitum, in omnibus similiter se habet.

ARTICULUS TERTIUS UTRUM ALIQUIS POSSIT PATI INIUSTUM VOLENS

AD TERTIUM SIC PROCEDITUR. Videtur quod aliquis possit pati iniustum volens. Iniustum enim est inaequale, ut dictum est. Sed aliquis laedendo seipsum recedit ab. aequalitate, sicut et laedendo alium. Ergo aliquis potest sibi ipsi facere iniustum, sicut et alteri. Sed quicumque facit iniustum volens facit. Ergo aliquis volens potest pati iniustum, maxime a seipso.

2. PRAETEREA, nullus secundum legem civilem punitur nisi propter hoc quod facit aliquam iniustitiam. Sed illi qui interimunt seipsos puniuntur" secundum leges civitatum, in hoc quod privabantur antiquitus honore sepulturae; ut' patet per Philosophum, in V Ethic. Ergo aliquis potest sibi ipsi facere iniustum. Et ita contingit quod aliquis iniustum patiatur volens.

3. PRAETEREA, nullus facit iniustum nisi alicui patienti iniustum. Sed contingit quod aliquis faciat iniustum alicui hoc volenti: puta si vendat ei rem carius quam valeat. Ergo contingit aliquem volentem iniustum pati.

SEp coNTRA EsT quod iniustum pati oppositum est ei quod est iniustum facere. Sed nullus facit iniustum nisi volens. Ergo, per oppositum, nullus patitur iniustum nisi nolens.

RESPONDEO DICENDUM quod actio, de sui ratione, procedit ab agente; passio autem, secundum propriam rationem, est ab alio: unde non potest esse idem, secundum idem, agens et patiens, ut dicitur in III et VIII Physic. Principium autem proprium agendi in hominibus est voluntas. Et ideo illud proprie et per se homo facit quod volens facit: et e contrario illud proprie homo patitur quod praeter voluntatem suam patitur; quia inquantum est volens, principium est ex ipso ?, et ideo, inquantum est huiusmodi, — est agens quam patiens.

Dicendum est ergo quod iniustum, per se et formaliter loquendo, nullus potest facere nisi volens, nec pati nisi nolens. Per accidens autem et quasi materialiter loquendo, potest aliquis id quod est de se iniustum vel facere nolens, sicut cum quis praeter intentionem operatur; vel pati volens, sicut cum quis plus alteri dat sua voluntate quam debeat.

AD PRIMUM ERGO DICENDUM quod cum aliquis sua voluntate dat alicui id quod ei non debet, non facit nec iniustitiam nec inaequalitatem. Homo enim per suam oluntatem possidet. res: et ita non est praeter proportionem si aliquid ei subtrahatur secundum propriam voluntatem, vel a seipso vel ab alio.

Ab SECUNDUM DICENDUM quod aliqua persona singularis dupliciter potest considerari. Uno modo, secundum se. Et sic, si sibi aliquod nocumentum inferat, potest quidem habere rationem alterius peccati, puta intemperantiae. vel imprudentiae, non tamen rationem iniustitiae: quia sicut iustitia semper est ad alterum, ita et iniustitia. — Alio modo potest considerari aliquis homo inquantum est aliquid civitatis, scilicet pars; vel inquantum est aliquid Dei, scilicet creatura et imago. Et sic qui occidit seipsum iniuriam quidem facit non sibi, sed civitati et Deo. Et ideo punitur tam secundum legem divinam quam secundum legem. humanam: sicut et de fornicatore Apostolus dicit: Si quis templum Dei violaverit, disperdel ipsum Deus.

AD TERTIUM DICENDUM quod passio est effectus actionis exterioris. In hoc autem quod est facere et pati iniustum, id quod materialiter est attenditur secundum id quod exterius agitur, prout in se consideratur, ut dictum est: id autem quod est ibi formale et per se, attenditur secundum voluntatem agentis et patientis, ut ex dictis patet. Dicendum est ergo quod aliquem facere iniustum, et alium pati iniustum, materialiter lo- quendo, semper se concomitantur.. Sed si formaliter loquamur, potest aliquis facere iniustum, intendens iniustum facere: tamen alius non patietur iniustum, quia volens patietur. Et e converso potest aliquis pati iniustum, si nolens id quod est iniustum patiatur: et tamen ille qui hoc. facit ignorans, non faciet iniustum formaliter, sed materialiter tantum.

ARTICULUS QUARTUS UTRUM QUICUMQUE FACIT INIUSTUM PECCET MORTALITER

AD QUARTUM SIC PROCEDITUR. Videtur quod UNA non quicumque facit iniustum peccet S (a mortaliter. Peccatum enim veniale morBEN Mtali opponitur. Sed quandoque veniale peccatum est quod aliquis faciat iniustum: dicit enim Philosophus, in V Ethic., de iniusta agentibus loquens: Quaecumque nion solum ignoranles, sed et propter ignorantiam peccant, venialia sunt. Ergo non quicumque facit iniustum mortaliter peccat.

2. PRAETEREA, qui in aliquo parvo iniustitiam facit, parum a medio declinat. Sed hoc videtur esse tolerabile, et inter minima malorum computandum: ut patet per Philosophum, in II Ethic. Non ergo quicumque facit iniustum. peccat mortaliter.

3. PRAETEREA, caritas est maler omnium. virtutum, ex cuius contrarietate aliquod peccatum dicitur mortale. Sed non omnia peccata opposita alis virtutibus sunt mortalia. Ergo. etiam. neque facere iniustum semper est peccatum mortale.

SED cowTRA, quidquid est contra legem. Dei est peccatum mortale. Sed quicumque facit iniustum facit contra praeceptum legis Dei: quia vel reducitur ad furtum, vel ad adulterium, vel ad homicidium, vel ad aliquid huiusmodi, ut ex sequentibus patebit. Ergo quicumque facit iniustum peccat mortaliter.

RESPONDEO DICENDUM quod, sicut supra dictum est cum de differentia peccatorum ageretur, peccatum mortale est quod contrariatur caritati, per quam est animae vita. Omne autem nocumentum alteri illatum ex se caritati repugnat, quae movet ad volendum bonum alterius. Et ideo, cum iniustitia semper consistat in nocumento alterius, manifestum est quod facere iniustum s genere suo est peccatum mortale. SENS.

AD PRIMUM ERGO DICENDUM quod verbum f Philosophi intelligitur de ignorantia facti, quam ipse vocat ignorantiam particularium circumstantiarum, quae meretur veniam: non autem de ignorantia iuris, quae non excusat. Qui autem ignorans facit iniustum, non facit iniustum nisi per accidens, ut supra dictum est. ix

AD SECUNDUM DICENDUM quod ille qui in parvis facit iniustitiam, deficit a perfecta ratione eius quod est iniustum facere, inquantum potest reputari non esse omnino contra voluntatem eius qui hoc patitur: puta si auferat aliquis alicui unum pomum vel aliquid. tale, de quo probabile sit quod ille inde non laedatur, nec ei displiceat.

AD TERTIUM DICENDUM quod. peccata quae sunt contra alias virtutes non semper sunt in nocumentum alterius, sed. important inordinationem quandam circa passiones humanas. Unde non est similis ratio.