Quaestio 173

ARTICULUS PRIMUS UTRUM PROPHETAE IPSAM DEI ESSENTIAM VIDEANT

AD PRIMUM SIC PROCEDITUR. Videtur quod prophetae ipsam Dei essentiam videant. Quia super illud Isaiae xxxvii, Dispone domui tuae etc., dicit Glossa A pers in ipso libro praescientiae Dei, in quo omnia scripta sunt, legere possunt. Sed praescientia Dei est ipsa eius essentia. Ergo prophetae vident ipsam Dei essentiam.

2. PRAETEREA, Augustinus dicit, in IX de 7Tin., quod in illa aeterna veritate, ex qua temporalia facta sunt omnia, formam secundum quam sumus, et secundum quam operamur, visu menlis aspicimus. Sed prophetae altissimam inter omnes homines habent divinorum cognitionem. Ergo ipsi maxime divinam essentiam vident.

3. PRAETEREA, futura contingentia praecognoscuntur a prophetis secundum zmmobilem veritatem. Sic autem non sunt nisi in ipso Deo. Ergo prophetae ipsum Deum vident.

SED coNTRA EST quod visio divinae essentiae non evacuatur in patria. Prophetia autem evacuatur: ut habetur 1 ad Cor. xiu. Ergo prophetia non fit per visionem divinae essentiae.

RESPONDEO DICENDUM quod prophetia importat cognitionem divinam ut procul existentem: unde et de prophetis dicitur, ZZeb. x1, quod erant a longe aspicientes. llli autem qui sunt in patria, in statu beatitudinis existentes, non vident ut a remotis, sed quasi ex propinquo: secundum illud - Psalmi: Habitabunt recti cum vultu tuo. Unde manifestum est quod cognitio prophetica alia est a cognitione perfecta, quae erit in patria. Unde et distinguitur ab ea sicut imperfectum a perfecto, et ea adveniente evacuatur: ut patet per Apostolum, I ad Cor. xu:.

Fuerunt autem quidam qui, cognitionem propheticam a cognitione beatórdm distinguere vo- lentes, dixerunt quod prophetae viderunt ipsam divinam essentiam, quam vocant speculum aelernitatis, non tamen secundum quod est obiectum beatorum, sed secundum quod sunt in ea rationes futurorum eventuum. - Quod quidem est omnino impossibile. Deus enim est obiectum beatitudinis secundum ipsam sui essentiam: secundum id quod Augustinus dicit, in V Confess.: Beatus est qui te scit, etiam si illa ?, idest creaturas, nesciat. Non est autem possibile quod aliquis videat rationes creaturarum in ipsa divina essentia, ita quod eam non videat. Tum quia ipsa divina essentia est ratio omnium quae fiunt: ratio autem idealis non addit super divinam essentiam nisi respectum ad creaturam. Tum etiam quia prius est cognoscere aliquid in se, quod est cognoscere Deum ut est obiectum beatitudinis, quam cognoscere illud per comparationem ad alterum, quod est cognoscere Deum secundum rationes rerum in ipso existentes. Et ideo non potest esse quod prophetae videant Deum secundum rationes creaturarum, et non prout est obiectum beatitudinis.

Et ideo dicendum est quod visio prophetica non est visio ipsius divinae essentiae: nec in ipsa divina essentia vident ea quae vident, sed in quibusdam similitudinibus, secundum illustrationem divini luminis. Unde Dionysius dicit, iv cap. Cael. Hier., de visionibus propheticis loquens, quod sapiens theologus visionem illam dicit esse divinam quae fit per similitudinem rerum forma corporali carentium, ex reductione videntium in divina. Et huiusmodi similitudines divino lumine illustratae magis habent rationem speculi quam Dei essentia. Nam in speculo resultant species ab alis rebus: quod non potest dici de Deo. Sed huiusmodi illustratio mentis prophetice potest dici speculum, inquantum resultat ibi similitudo veritatis divinae praescientiae. Et propter hoc dicitur speculum aeternitatis, quasi repraesentans Dei praescientiam, qui in sua aeternitate omnia praesentialiter videt, ut dictum est.

AD PRIMUM ERGO DICENDUM quod prophetae dicuntur inspicere in libro praescientiae Dei, inquantum ex ipsa Dei praescientia resultat veritas in mentem prophetae.

AD SECUNDUM DICENDUM quod in prima veritate dicitur homo videre propriam formam, qua existit, inquantum primae veritatis similitudo refulget in mente humana, ex quo anima habet quod seipsam cognoscat.

AD TERTIUM DICENDUM quod ex hoc ipso quod in Deo futura contingentia sunt secundum immobilem veritatem, potest imprimere menti prophetae similem cognitionem, absque eo quod prophetae Deum per essentiam videant.

ARTICULUS SECUNDUS UTRUM IN PROPHETICA REVELATIONE IMPRIMANTUR DIVINITUS MENTI PROPHETAE NOVAE RERUM SPECIES, VEL SOLUM NOVUM LUMEN

AD SECUNDUM SIC PROCEDITUR. Videtur quod in prophetica revelatione non impriman-

cA o NR divinitus menti prophetae novae reBex. rum species, sed solum novum lumen. Quia sicut dicit glossa Hieronymi, Amos 1, prophetae utuntur similitudinibus rerum in quibus conversati sunt. Sed si visio prophetica fieret per aliquas species de novo impressas, nihil operaretur ibi praecedens conversatio. Ergo non imprimuntur aliquae species de novo in animam prophetae, sed solum propheticum lumen.

2. PRAETEREA, sicut Augustinus dicit, XII super; Gen. ad litt., visio imaginaria non facit prophetam, sed solum visio intellectualis: unde etiam Dan. x dicitur quod ;ntelligentia opus est in visione. Sed visio intellectualis, sicut in eodem libro dicitur, non fit per aliquas similitudines, sed per ipsam rerum veritatem. Ergo videtur quod prophetica revelatio non fiat per impressionem aliquarum specierum.

3. PRAETEREA, per donum prophetiae Spiritus Sanctus exhibet homini id quod est supra facultatem naturae P. Sed formare quascumque rerum species potest homo ex facultate naturali. Ergo videtur quod in prophetica revelatione non infundantur aliquae species rerum, sed solum intelligibile lumen.

SED CONTRA EST quod dicitur Osee xu: Ego visiones multiplicavi eis, et in manibus prophetarum assimilatus sum. Sed multiplicatio visionum non fit secundum lumen intelligibile, quod est commune in omni prophetica visione: sed solum secundum diversitatem specierum, secundum quas etiam est assimilatio. Ergo videtur quod in pro- phetica revelatione imprimuntur novae species rerum, et non solum intelligibile lumen.

RESPONDEO DICENDUM quod, sicut Augustinus dicit, XII super Gen. ad litt., cognitio prophetica maxime ad mentem pertinet. Circa cognitionem autem humanae mentis duo oportet considerare: scilicet acceptionem, sive repraesentationem rerum; et iudicium de rebus praesentatis. Repraesentantur autem menti humanae res aliquae secundum aliquas species: et secundum naturae ordinem, primo ? oportet quod species praesententur sensui; secundo, imaginationi; tertio, intellectui possibili, qui immutatur a speciebus phantasmatum secundum illustrationem intellectus agentis. In imaginatione autem non solum sunt formae rerum sensibilium secundum quod accipiuntur a sensu, sed transmutatur diversimode: vel propter aliquam transmutationem corporalem, sicut accidit in dormientibus et furiosis; vel etiam secundum imperium rationis disponuntur phantasmata in ordine ad id quod est intelligendum. Sicut enim ex diversa ordinatione earundem litterarum accipiuntur diversi intellectus, ita etiam secundum diversam dispositionem phantasmatum resultant in intellectu diversae species intelligibiles. — Iudicium autem humanae mentis fit secundum vim intellectualis luminis.

Per donum autem prophetiae confertur aliquid humanae. menti supra id quod pertinet ad. naturalem facultatem, quantum ad utrumque: scilicet et quantum ad iudicium, per influxum intellectualis luminis; et quantum ad acceptionem seu repraesentationem rerum, quae fit per aliquas species. Et quantum ad hoc secundum, potest assimilari doctrina humana revelationi propheticae, non autem quantum ad primum: homo enim suo discipulo repraesentat aliquas res per signa locutionum, non autem potest interius illuminare, sicut facit Deus. Horum autem duorum primum principalius est in prophetia: quia iudicium est completivum cognitionis. Et ideo, si cui fiat divinitus repraesentatio aliquarum rerum per similitudines imaginarias, ut Pharaoni et Nabuchodonosor; aut etiam per similitudines corporales, sicut Baltassar: non est talis censendus propheta, nisi illaminetur eius mens ad iudicandum; sed talis apparitio est quiddam imperfectum in genere prophetiae, unde a quibusdam vocatur casus prophetiae, sicut et divinatio somniorum. Erit autem propheta si solummodo intellectus eius illuminetur ad diiudicandum etiam ea quae ab aliis imaginarie visa sunt: ut patet de Ioseph, qui-exposuit somnium Pharaonis. Sed sicut Augustinus dicit, XII super Gen. ad litt., maxime propheta est qui utroque praecellit: ut videat in spiritu corporalium rerum significativas similitudines; et eas vivacitate ^ mentis intelligat.

Repraesentantur autem divinitus menti prophetae quandoque quidem mediante sensu exterius, quaedam formae sensibiles: sicut Daniel vidit scripturam parietis, ut legitur Dan. v. Quandoque autem per formas imaginarias: sive omnino divinitus impressas, non per sensum acceptas, puta $i alicui caeco nato imprimerentur in imaginatione colorum similitudines; vel etiam divinitus ordinatas ex his quae a sensibus sunt acceptae, sicut Ieremias vidit ollam succensam a facie Aquilonis, ut habetur lerem. 1. Sive etiam imprimendo species intelligibiles ipsi menti: sicut patet de his qui accipiunt scientiam vel sapientiam infusam, sicut Salomon et Apostoli

Lumen autem intelligibile quandoque quidem imprimitur menti humanae divinitus ad diiudicandum ea quae ab aliis visa sunt: sicut dictum est de Ioseph; et sicut patet de Apostolis, quibus Dominus aperuit sensum ut intelligerent Scripturas, ut dicitur Luc. xxiv; et ad hoc pertinet interpretatio sermonum. Sive etiam ad diiudicandum secundum divinam veritatem ea quae cursu naturali homo apprehendit. Sive etiam ad diiudicandum veraciter et efficaciter ea quae agenda sunt: secundum illud Isaiae rxur: Spiritus Domini ductor eius fuit.

Sic igitur patet quod prophetica revelatio quandoque quidem fit per solam luminis influentiam: quandoque autem per species de novo impressas, vel aliter ordinatas.

AD PRIMUM ERGO DICENDUM quod, sicut dictum est, quando in prophetica revelatione divinitus ordinantur species imaginariae praeacceptae a sensu secundum congruentiam ad veritatem revelandam, tunc conversatio praecedens aliquid operatur ad ipsas similitudines: non autem quando totaliter ab extrinseco imprimuntur.

AD SECUNDUM DICENDUM quod visio intellectualis non fit secundum aliquas similitudines corporales et individuales, fit tamen secundum aliquam similitudinem intelligibilem: unde Augustinus dicit, IX de Trin., quod "habet animus nonnullam speciei notae similitudinem". Quae quidem similitudo intelligibilis in revelatione prophetica aliquando immediate a' Deo imprimitur: aliquando autem ex formis imaginatis resultat secundum adiutorium prophetici luminis; quia ex eisdem formis imaginatis subtilior conspicitur veritas secundum illustrationem altioris luminis.

AD TERTIUM DICENDUM quod quascumque formas imaginatas naturali virtute homo potest formare, absolute huiusmodi formas considerando: non tamen ut sint ordinatae ad repraesentandas intelligibiles veritates quae hominis intellectum excedunt, sed ad hoc necessarium est auxilium supernaturalis luminis.

ARTICULUS TERTIUS UTRUM VISIO PROPHETICA SEMPER FIAT CUM ABSTRACTIONE A SENSIBUS

AD TERTIUM SIC PROCEDITUR. Videtur quod visio prophetica semper fiat cum abstractione a sensibus. Dicitur enim Num. XII: Si quis fuerit inter vos propheta Domini, in visione apparebo ei, vel per somnium loquar ad illum. Sed sicut Glossa dicit, in principio Psalterii, visio quae est per somnia et visiones, est per ea quae videntur dici vel fieri. Cum autem aliqua videntur dici vel fieri quae non dicuntur vel fiunt, est alienatio a sensibus. Ergo prophetia semper fit cum alienatione a sensibus.

2. PRAETEREA, quando una virtus multum intenditur in sua operatione, alia potentia abstrahitur a suo actu: sicut ili qui vehementer intendunt ad aliquid audiendum, non percipiunt visu ea quae coram ipsis fiunt. Sed in visione prophetica maxime intellectus elevatur ? et intenditur in suo actu. Ergo videtur quod semper fiat cum abstractione a sensibus.

3. PRAETEREA, impossibile est idem simul ad oppositas partes converti. Sed in visione prophetica mens convertitur ad accipiendum a superiori. Ergo non potest simul converti ad sensibilia. Necessarium ergo videtur quod revelatio prophetica semper fit cum abstractione a sensibus.

SED coNTRA EST quod dicitur I1 ad Cor. xiv: Spiritus prophetarum prophetis subiecti sunt. Sed hoc esse non posset, si propheta non esset sui compos, a sensibus alienatus existens. Ergo videtur quod prophetica visio non fiat cum alienatione a sensibus.

RESPONDEO DICENDUM quod, sicut dictum est, prophetica revelatio fit secundum quatuor: scilicet secundum influxum intelligibilis luminis, secundum immissionem intelligibilium specierum,

secundum impressionem vel ordinationem imaginabilium formarum, et secundum expressionem formarum sensibilium. Manifestum est autem quod non fit abstractio a sensibus quando aliquid repraesentatur menti prophetae per species sensibiles: sive ad hoc specialiter. formatas. divinitus, sicut rubus ostensus Moysi, et scriptura ostensa Danieli; sive etiam per alias causas productas, ita tamen quod secundum divinam providentiam. ad aliquid prophetice significandum ordinetur, sicut per arcam Noe significabatur Ecclesia.

Similiter etiam non est necesse ut fiat alienatio ab exterioribus sensibus per hoc quod mens prophetae illustratur intelligibili lumine, aut formatur intelligibilibus speciebus: quia in nobis perfectum iudicium intellectus habetur per conversionem ad sensibilia, quae sunt prima nostrae cognitionis principia, ut in Primo habitum est.

Sed quando fit revelatio prophetica secundum formas imaginarias, necesse est fieri abstractionem a sensibus, ut talis apparitio phantasmatum non referatur ad ea quae exterius sentiuntur ?, Sed abstractio a sensibus quandoque fit perfecte: ut scilicet nihil homo sensibus percipiat. Quandoque autem imperfecte, ut scilicet aliquid percipiat sensibus, non tamen plene discernat ea quae exterius percipit ab his quae imaginabiliter videt: unde Augustinus dicit, XII super Gen. ad litt.: Sic videntur quae in spiritu fiunt imagines corporum, quemadmodum corpora per. corpus, ila ut simul cernatur et homo aliquis praesens, et absens alius spiritu, tanquam oculis. "Talis tamen alienatio a sensibus non fit in prophetis cum aliqua inordinatione naturae, sicut in arreptitiis vel. furiosis: sed per aliquam causam ordinatam, vel naturalem, sicut per somnum; vel animalem, sicut per vehementiam contemplationis, sicut de Petro legitur, A4c£. x, quod, cum oraret in caenaculo, factus est in excessu mentis; vel virtute divina rapiente, secundum illud Ezech. 1: Facta est super eum manus Domini.

AD PRIMUM ERGO DICENDUM quod auctoritas illa loquitur de prophetis quibus imprimebantur vel ordinabantur imaginariae formae, vel in dormiendo, quod significatur per somnium; vel in vigilando, quod significatur per visionem.

AD SECUNDUM DICENDUM quod quando mens intenditur in suo actu circa absentia, quae sunt a sensibus remota, tunc propter vehementiam intentionis sequitur alienatio a sensibus. Sed quando mens intenditur in suo actu circa dispositionem vel iudicium sensibilium, non oportet quod a sensibus abstrahatur.

AD TERTIUM DICENDUM quod motus mentis prophetice non est secundum virtutem propriam, sed secundum virtutem superioris influxus. Et ideo, quando ex superiori influxu mens prophetae inclinatur ad iudicandum vel disponendum aliquid circa sensibilia, non fit alienatio a sensibus: sed solum quando elevatur mens ad contemplandum aliqua sublimiora.

AD QUARTUM DICENDUM quod spiritus prophetarum dicuntur esse subiecti prophetis, quantum ad propheticam enuntiationem, de qua ibi Apostolus loquitur: quia scilicet ex proprio sensu loquuntur ea quae viderunt, non mente. perturbata, sicut arreptitii, ut dixerunt Priscilla et Montanus. Sed in ipsa prophetica revelatione potius ipsi subüciuntur spiritui prophetiae, idest dono prophetico.

ARTICULUS QUARTUS UTRUM PROPHETAE SEMPER COGNOSCANT EA QUAE PROPHETANT

AD QUARTUM SIC PROCEDITUR. Videtur quod prophetae semper cognoscant ea quae prophetant. Quia, ut Augustinus dicit, XII super Gen. ad litt., quibus signa per aliquas rerum corporalium similitudines demonstrabantur in spiritu, nisi accessisset menlis officium ut etiam intelligerentur, nondum erat prophetia. Sed ea quae intelliguntur, non possunt esse incognita. Ergo propheta non ignorat ea quae prophetat. !

2. PRAETEREA, lumen prophetiae est excellentius quam lumen rationis naturalis. Sed quicumque lumine naturali habet scientiam, non ignorat ea quae scit. Ergo quicumque lumine prophetico aliqua enuntiat, non potest ea ignorare.

3. PRAETEREA, prophetia ordinatur ad hominum illuminationem: unde dicitur II Pet. 1:. Habetis propheticum sermonem, cui bene facitis attendenles quasi lucernae lucenti in caliginoso loco. Sed nihil potest alios illuminare nisi in se sit illuminatum. Ergo videtur quod propheta prius illuminatur ad cognoscendum ea quae aliis enuntiat.

SED CONTRA EsT quod dicitur Ioan. xi. Hoc aulem a semetipso Caiphas non dixit: sed, cum esset. Pontifex anni illius, prophetavit quia Iesus moriturus erat pro gente, etc. Sed hoc Caiphas non cognovit. Ergo non omnis qui prophetat cognoscit ea quae prophetat.

RESPONDEO DICENDUM quod in revelatione prophetica movetur mens prophetae a Spiritu Sancto sicut instrumentum deficiens respectu principalis agentis. Movetur autem mens prophetae non solum ad aliquid apprehendendum, sed etiam ad aliquid loquendum vel ad aliquid faciendum: et quandoque quidem ad omnia tria simul, quandoque autem ad duo horum, quandoque vero ad unum tantum. Et quodlibet horum contingit esse cum aliquo cognitionis defectu. Nam cum mens prophetae movetur ad aliquid aestimandum vel apprehendendum, quandoque quidem inducitur ad hoc quod solum apprehendat rem illam: quandoque autem ulterius ad hoc quod cognoscat haec sibi esse divinitus revelata. Similiter etiam quandoque movetur mens prophetae ad aliquid loquendum, ita quod intelligat id quod per haec verba Spiritus Sanctus intendit !, sicut David, qui dicebat, II Reg. xxut: Spiritus Domini locutus est per me: quandoque autem ille cuius mens movetur ad aliqua verba depromenda ?, non intelligit quid Spiritus Sanctus per haec verba intendat, sicut patet de Caipha, Ioan. xi. Similiter etiam cum Spiritus Sanctus movet mentem alicuius ad aliquid faciendum, quandoque quidem intelligit quid hoc significet, sicut patet de leremia, qui abscondit lumbare in Euphraten, ut habetur lerem. xir: quandoque vero non intelligunt, sicut milites dividentes vestimenta Christi non intelligebant quid significa- - ret Cum ergo aliquis cognoscit se moveri a Spiritu Sancto ad aliquid aestimandum, vel significandum verbo vel facto, hoc proprie ad prophetiam pertinet. Cum autem movetur, sed non cognoscit, non est perfecta prophetia, sed quidam instinctus propheticus.

Sciendum tamen quod, quia mens prophetae est instrumentum deficiens, sicut dictum est, et ^ veri prophetae non omnia cognoscunt quae in eorum visis aut verbis aut etiam factis Spiritus Sanctus intendit.

Et per hoc patet responsio ad obiecta. Nam primae rationes loquuntur de veris prophetis, quorum mens divinitus illustratur perfecte.