Articulus 1

¶ Questio I. PRimo ostendo quod esse donum non sit proprium spiritui sancto: quia omne nomen in diuinis connotans effectum in creatura significat diuinam essentiam. Sed tale est hoc nomen donum connotat enim creaturam cui datur: ergo non est proprium spiritui sancto: sed significat diuinam essentiam.

¶ Item Isa. 9. dicitur: quod filius datus est nobis: sed quicquid datur est donum non conuenit ergo soli spiritui sancto.

¶ Item super illud ad Philip. 2. donauit illi nomen etc. quia dicit glo. ibi. hoc nomen deus: sed deus est nomen essentie. ergo ratio doni non conuenit soli spiritui sancto.

¶ Item donum dicitur ab aptitudine donandi: sed filius ab eterno habuit aptitudinem: vt donaretur in tempore: aliter enim non fuisset datus. ergo conuenit ratio doni etiam filio.

Contra Aug. 5 libro de trinitate c. 14. assignans rationem: quare spiritus sanctus non est filius. dicit quia exit non quomodo natus: sed quomodo datus. ergo esse donum conuenit sibi ex suo modo procedendi: sed suus modus procedendi est sibi proprius. ergo esse donum est proprium ei.

¶ Item Augustinus 15 de trini. c. 17. dicit. Non frustra in hac trinitate non dicitur verbum dei nisi filius: nec donum dei nisi spiritus sanctus.

Respondeo quod secundum quod donum accipitur in diuinis: proprium est spiritui sancto. Et ratio huius est: quia donum prout accipitur in diuinis est res procedens: cui ex suo modo procedendi conuenit prima ratio doni. Prima autem ratio doni amor est. Aliis aut rebus ratio doni conpetit in virtute amoris puri. Unde philosophus. 3 libro thop. dicit quod donum datio est irredibilis id est donum est datio libera lis que sit non intentione retributionis: quia secundum Auicen. 6 metaphy. c. 5. Uerbum liberalis ex sua prima impositione apud omnes linguas est donatio tribuens alii extra se donum non propter retributionem. Talis autem donatio non procedit nisi ex amore puro. Illi ergo rei ex suo modo procedendi conuenit prima ratios doni que procedit vt purus amor. Po¬ prium est autem spiritui sancto quod procedat vt amor. Pater enim non procedit neque diuina essentia: filius autem quamuis procedat et sit amor: non tamen procedit: vt amor: quia processioamoris puri est per modum voluntatis liberalis. Filius autem non procedit per modum voluntatis: sed per modum nature. Restat ergo quod solus spiritus sanctus est res procedens. Cui ex suo modo procedendi conuenit prima ratio doni: ergo proprium est spiritui sancto esse donum prout accipitur in diuinis.

Ad primum in oppositum cum dicitur quod hoc nomen donum connotat officium in creatura etc. Dico quod non connotat officium in creatura in actu cum spiritus sanctus ab eterno fuit donum: vt postea ostendetur et non fuit aliqua creatura nisi ex tempore. Maior autem argumenti intelligenda est de nominibus connotantibus effectum in creatura in actu: sicut creator gubernator et similia que effectum connotant in creatura actiue. Aliter enim esset instantia in hoc nomine incarnatus: quia quamuis incarnare spectet ad totam trinitatem: quia tota trinitas filium incarnauit: tamen solus filius incarnatus est.

¶ Ad 2m cum dicitur quod filius datus est nobis etc. Dico quod verum est: sed non est idem esse datum et donum: quia donum dicit rem emanantem per modum voluntatis liberalis sine tempore: in aptitudine vt detur ex tempore. datum autem cum sit participium significat cum tempore: et dicitur ab actu. Unde et spiritus sanctus quamuis sit donum ab eterno non est tamen datus nisi ex tempore. non valet ergo filius datus est nobis. ergo est donum: prout donum accipitur in diiinis.

¶ Ad 3m cum dicis quod donari conuenit essentie etc. Dico quod verum est. Nec tamen ex hoc sequitur quod sibi conueniat esse donum: proprie loquendo de dono prout accipitur in diuinis.

¶ Ad 4m cum dicitur quod filius ab eterno habuit aptitudinem vt daretur in tempore etc. Dico quod quamuis hoc sit verum: loquendo de aptitudine que est ex natura rei donabilis: non tamen verum est loquendo de aptitudine que rei conpetit ex suo modo procedendi: propter quam aptitudinem dicitur donum prout accipitur in diuinis.

¶ Questio. II. SEcundo queritur. Utrum ratio doni sit proprietas distinctiua persone spiritus sancti. Et videtur quod non: quia donum dicitur propter habitualem respectum ad creaturam: sed nulla persona distinguitur per respectum ad creaturam. ergo donum non est persone spiritus sancti distinctiua proprietas.

¶ Item vnius persone vna est distinctiua proprietas. sed spiratio passiua est proprietas distinctiua spiritus sancti cum qua proprietas doni non videtur esse eadem: quia tunc essent nomina sinonyma: quod falsum est.

¶ Item res non distingui tur in actu per illud quod non est in actu. Cum ergo diffinitio persone spiritus sancti sit in actu et per respectum: non est per respectum qui non est in actu: sed donum non importat respectum in actu: sed in habitu: ergo non importat proprietatem distinctiuam persone spiritus sancti. Contra Aug. I de trinitate c. xi. dicit in eo quod proprie spiritus sanctus dicitur relatiue dicitur. cum ad patrem et ad filium referatur: quia spiritus sanctum et patris et filii spiritus est: sed ipsa relatio non apparet in hoc nomine. Apparet autem cum dicitur donum dei. ergo eadem proprietas importatur nomine doni et nomine spiritus sancti. Importat ergo distinctam proprietatem.

Respondeo sicut in praecedenti quaestione dictum est. Donum prout accipitur in diuinis est res procedens cui ex suo modo procedendi conuenit prima ratio doni. et prima ratio doni est amor purus non quicumque sed spiratus. Ex quo sequitur quod eadem proprietas secundum rem importatur nomine spiritus sancti: et nomine amoris personaliter dicti: et nomine doni: tamen est ibi secundum rationem differentia: quia nomine spiritus sancti significatur per compositionem ad spirationem passiuam. Unde dicitur spiritus sanctus: quia spiratur. nomine vero amoris per comparatione ad modum procedendi. Amor enim dicitur inquantum est res procedens primo per modum voluntatis libe¬ ralis nomine vero doni quo ad respectum donabilitatis superadditum. vt ita loquar: qui respectus prout est in spiritu sancto est respectus secundum rationem. Dico ergo quod quamuis illud quod significatur nomine doni ratione illius habitualis respectus quemconnotat in creatura: et ratione illius respectus qui est in ipso secundum rationem ad creaturam non sit proprietas distinctiua: tamen ratione respectus que importat ad patrem et filium a quibus spiratur proprietas est distinctiua. Uisum est enim quod realiter importat eundem respectum ad patrem et filium: qui importatur nomine spiritus sancti.

Ad primum in oppositum cum dicitur quod nulla persona distinguitur per respectum ad creaturam etc. Dico quod verum est. et ideo concessi quod donum non importat proprietatem distinctiuam nisi ratione illius respectus quem habet ad patrem et filium. a quo tamen respectu ille respectus habitualis quem importat ad creaturam: vel connotat in creatura: separabilis non est.

¶ Ad 2m cum dicitur quod nomine doni et nomine spiritus sancti non importatur eadem proprietas etc. Dico quod immo eandem proprietatem important secundum rem: differentem tamen secundum rationem: et ideo non sunt nomina sinonyma.

¶ Ad 3m cum dicitur quod donum non importat respectum in actu: sed in habitu etc. Dico quod connotat habituale respectum in creatura. et ratione huiusmodi non est proprietas distinctiua. dicit etiam in spiritu sancto quendam respectum secundum rationem ad creaturam vt in potentia dei existentem: nec ratione huiusmodi est proprietas distinctiua. Importat etiam respectum rea lem in actu ad patrem et filium: vt visum est: et ratione huiusmodi est proprietas distinctiua.

¶ Questio. III. Tertio queritur. Utrum eo sit donum quo deus. Et videtur quod non: quia non est eadem ratio communis et proprii: sed deus est nomen commune: donum est nome proprium. ergo non est eadem ratione donum qua deus.

¶ Item Aug. 7. de tri. c. 2. Non eo verbum quod sapientia. verbum enim relatiue. sapientia vero essentialiter intelligitur. ergo a simili non eo donum quo deus: quia donum dicitur relatiue: deus autem essentialiter.

¶ Item Aug. 15 de trini. c. 19. dicit de spiritu sancto quod in tantum donum dei est: inquantum datur eis quibus datur. Apud seautem deus est: et si nemini detur. ergo non eo est donum quo deus.

Contra spiritus sanctus procedendo habet quicquid habet. ergo per ipsam processionem donum et deus est.

¶ Item diuerse proprietates non predicantur de seinuicem nec ea que diuersis proprietatibus distinguuntur. ergo si spiritus sanctus alia proprietate deus est: alia proprietate donum cum deitate deus sit: ipsa deitas non predicaretur de proprie. tate distinctiua que nomine doni importatur: quod falsum est.

Respondeo quod reali identitate spiritus sanctus eo donum est quo deus: quia in diuinis essentia et proprietas idem sunt secundum rem. Sed loquendo de identitate secundum rationem: si ablatiuus dicit habitudinem quod in ratione forme: sic non eo donum est quo deus: quia deitate deus est: et proprietate donum. Proprietas autem et essentia secundum rationem differut: si autem ablatiuus importet habitudinem principiationis: sic eo donum est quo deus: quia processionem habet et essentiam et proprietatem.

Ad primu cum dicitur quod non est eadem ratio communis et proprii. Dico quod verum est secundum rationem: tamen bene est eadem secundum rem.

¶ Ad 2m cum dicitur quod non eo verbum quo sapientia etc. Dico quod verum est loquendo de identita te secundum rationem: tamen filius eo est verbum quo sapientia loquendo de identitate secundum rem.

¶ Ad 3m cum dicitur quod spiritus sanctus in tantum donum dei est inquantum datur eis quibus datur etc. Dico quod ibi accipitur donum improprie scilicet pro dato. Ex dictis in quaestione patet quid dici debeat ad argumenta ad aliam partem.

¶ Questio. IIII. QUarto queritur. Utrum esse donum ab eterno conueniat spiritui sancto. Et videtur quod non: quia filius non fuit verbum antequam proferretur: ergo nec spiritus sanctus donum antequam daretur. datus autem non fuit ab eterno.

¶ Item donum importat relationem ad dantem et ad eum cui datur. relatio vero ponit extrema sua. Cum ergo illud cui datur non sit nisi ex tempore non fuit donum ab eterno.

¶ Item donum dicit in spiritu sancto quendam respectum rationis ad creaturam non habitualem sed actualem: quia quicquid potest esse in deo actu ibi est. Sed respectus actualis ad creaturam non est nisi ad creaturam in actu. ergo donum connotat creaturam in actu quod non esset verum si spiritus sanctus fuisset donum ab eterno.

Contra Aug. 5 de tri. 15. c. loquens de spiritu sancto dicit: quia sic procedebat vt esset donabile: iam donum erat: et antequam esset cui daretur: sed ab eterno sic procedit vcesset donabilis. ergo ab eterno fuit donum.

¶ Item eodem libro 1. c. Sempiterne spiritus dicitur donum. Temporaliter autem donatio.

Respondeo sicut in prima quaestione praesentis dist. visum est. donum prout accipitur in diuinis est res procedens per talem modum: vt sibi ex suo modo procedendi conueniat prima ratio doni que est amor. Et hoc videntur sonare verba Aug. allegata ad partem istam in oppositum cum dicit: quia sic procedebat vt esset donabilis. iam donum erat: etiam antequam esset cui daretur: sed spiritus sanctus ab eterno processit per talem modum: quia ab eodem processit per modum voluntatis: vt liberaliter agentis per quemmodu non emanat emanatione intrinseca nisi amor. ergo esse donum ab eterno conuenit spiritui sancto. et hoc expresse habetur per duas auctoritates Aug. allegatas ad partem istam.

Ad primum in oppositum cum dicitur quod filius non fuit verbum antequam proferretur etc. Dico quod verum est: sed ex hoc tua conclusio non sequitur: quia non. sic se habet donum ad dari: sicut verbum ad proferri. Sed ita debes concludere: filius non fuit verbum antequam proferretur. ergo spiritus sanctus non fuit donum antequam procederet per talem modum: quod sibi ex suo modo procedendi conuenitus prima ratio doni que est amor: ex hoc enim habet quod sit donum.

¶ Ad 2m cum ditu quod relatio ponit extrema sua in actu etc. Dico quod hoc intelligendum est de relatione in actu. Relatio autem doni ad creaturam non est secundum actum: sed secundum aptitudinem.

¶ Ad 3m cum dicitur quod quicquid potest esse in deo est ibi in actu etc. Dico quod verum est de essendo realiter in deo: sed de essendo in deo eo modo quo respectus secundum rationem: vel secundum dici in deo esse dicuntur: non est verum. Aliquis enim respectus secundum rationem: vel secundum dici est in deo ad creaturam: qui sibi non conueniebat ab eterno: tamen ab eterno possunt sibi conuenire ex tempore.

¶ Questio. V QUinto queritur. Utrum per donum quod est spiritus sanctus dentur omnia alia dona. Et videtur quod non: quia dona spiritui sancto appropriata non dicuntur donari per filium. ergo nec similiter dona que appropriantur filio debent dici dari per spiritum sanctum.

¶ Item secundum philosophum. 5 physi. Motus non est motus: neque in ratione principii: neque in ratione termini. ergo a simili doni non est donum.

¶ Item Isa. 9. Filius datus est nobis: sed non videtur esse datus per spiritum sanctum: cum dans videtur habere auctoritatem super datum ergo per donum quod est spiritus sanctus non dantur omnia alia dona.

Contra prima ad Corinth. 12. Apostolus loquens de donis gratiarum dicit. Hec autem omnia operatur vnus atque idem spiritus diuidens singulis prout vult.

¶ Item Aug. 15 de trinitate. c. 18 Dantur et alia per spiritum munera: sed qua ratione aliqua eadem ratione omnia.

Respondeo Quod per donum: quod est spiritus sanctus dantur omnia dona que dantur: dantur etiam a tota trinitate: sed collatio doni sub ratione qua donum est spiritui sancto appropriatur: eo quod sibi ex suo modo procedendi conuenit. prima ratio doni: vt supra visum est: nec tamen datur simpliciter cum quolibet dono suo: sed tantum cum charitate. semper enim cum datur charitas: datur et spiri¬ tus sanctus: quod satis patet ex verbo apostoli ad Rom. 5 dicens: Charitas dei diffusa est in cordibus nostris per spiritum sanctum qui datus est nobis. Ecce hic dicit simul charitatem datam: et spiritum sanctum datum.

Ad primum in oppositum cum dicitur quod dona spiritui sancto appropriata non dicuntur donari per filium etc. Dico quod illa dona dantur per filium. De ipso enim dicitur Ioan. primo Omnia per ipsum facta sunt: tamen non dicuntur dari per filium appropriate: sed dona appropriata filio dicuntur dari per spiritu sanctum appropriata sub ratione qua dona sunt. Unde et si sapientia sub ratione qua sapientia dicatur dari per filium appropriate: tamen sub ratione qua donum est dicitur dari per spiritu sanctum appropriate: eo quod spiritui sancto ex suo modo procedendi conuenit prima ratio doni.

¶ Ad 2m cum dicitur quod motus non est motus etc. Dico quod quamuis motus non principiet alium motum vt proprium eius terminum et immediatum: tamen certum est quod per vnum motum causatur alius: et longe in infinitum. fortius per donum eternum quod est res subsistens: potest immediate causari donum creatum

¶ Ad 3m cum dicitur quod filius non videtur esse datus per spiritum sanctum etc. Dico quod immo: nec tamen propter hoc oportet quod habeat auctolitatem super filium sed super effectum per donationem filii connotatum scilicet super effectum incarnationis.

¶ Questio. VI SExto queritur. Utrum spiritus sanctus possit dici donum nostrum et spiritus noster. Et videtur quod non: quia noster importat habitudinem possessionis: sed spiritus sanctus a nobis possideri non potest: immo ipse possidet iustum. ergo non potest dici donum nostrum nec spiritus noster.

¶ Item nihil vna et eadem relatione refertur ad aliquid principians ipsum: et ad aliquod sequens. Cum ergo spiritus sanctus secundum rationem doni: et spiritus referatur ad dantem: et spirantem tanquam ad sui principium. per huiusmodi relationes non poterit ad nos referri. ergo vere non potest dici donum nostrum: nec spiritus noster.

¶ Item quamuis filius sit nobis datus: non tamen propter hoc potest dici filius noster. Unde Aug. 5. de trinitate c. 14. Filus patris est non noster. ergo a simili videtur quod de spiritu sancto non possit dici donum nostrum neque spiritus noster.

Contra Aug. 5 de tri. c. 16. Spiritus sanctus non tantum patris et filii qui dederunt: sed etiam noster dicitur qui accepimus.

¶ Item. 4. Regum. 2. Dicit Heliseus ad Heliam. Obsecro vt fiat spiritus tuus duplex in mei. et loquebatur de spiritu sancto. Spiritus ergo sanctus ibi dictus est spiritus Helie.

Respondeo quod de spiritu sancto non potest dici quod sit spiritus sanctus noster. potest tamen dici quod est spiritus noster et quod est donum nostrum: et quod est datum nostrum. et secundum aliquos dici potest quod spiritus sanctus est noster

¶ Ratio autem quare de spiritu sancto non potest dici spiritus: sanctus noster: est: quia per hoc quod dicimus spiritus sanctum: per hoc intendimus significare personam spiritus sancti cum illa proprietate tantummodo per quam refertur ad principium a quo spiratur sine aliquo respectu ad creaturam. Cum ergo dicitur spiritus sanctus noster notatur ad nos referri spiritus sanctus tanquam ad principium a quo spiratur: quod impossibile est.

¶ Ratio autem quare potest dici quod est spiritus noster: est: quia nomine spiritus importatur relatio non tantummodo ad principium a quo spiratur: sed etiam ad illud cui inspiratur. vel cui aliquod bonum inspirat secundum desiderium voluntatis sue: quia sicut dicitur Ioam id est spiritus vbi vult spirat.

¶ Ratio autem quare potest dici aliquo modo donum nostrum est: quia nomine doni: non tantummodo importatur respectus ad principium a quo procedit: sed etiam quidam respectus secundum rationem et in habitum ad creaturam. Unde dicitur donum patris et filii: quia ab eis procedit: ita: vt ex suo modo procedendi sibi conueniat prima ratio doni. Dicitur autem donum nostrum inquantum nobis est donabile.

¶ Ratio autem quare dicitur datum nostrum: et magis proprie quam donum nostrum est: quia donum non importat relationem ad creaturam nisi in habitu. Datum autem connotat in creatura cui datur relationem realem in actu et in ipso spiritu sancto cum datur quandam relationem secundum rationem: vel secundum dici in actu.

¶ Ratio autem quare spiritus sanctus est noster: est: quia tunc hoec pronomen noster dicit habitudinem talem spiritus sancti ad nos qualem habet habitum respectu habentis. Omnes autem iusti habent spiritusanctum. Unde Aug. 15 de trini. c. 19. dicit de donis quod ipsum donum a quo cuique propria diuiduntur omnes habent id est spmsanctum: tamen quia proprie loquendo spiritus sanctus magis habet iustum quam habeatur a iusto: videtur quod non potest dici possessio iusti: sed iustus possessio eius. Ideo videtur aliquibus quod ista: spiritus sanctus est noster: non est ad plenum propria: sed aliquid habet de improprietate.

Ad primum in oppositum cum dicitur quod noster importat habitudinem possessionis etc. Dico quod quando dicitur de aliquo mediante nota compositionis importate per hoc verbum est absque hoc quod determinetur per aliquid adiunctum: vt cum dicimus de aliqua re: ista res est nostra. tunc notat vel habitudinem possessionis vel habitudinem talem qualem habet habitum respectu habentis. quamuis autem spiritus sanctus a nobis non possideatur: tamen a nobis habetur et ideo aliquo modo potest dici spiritus sanctus est noster. Quando aute adiungitur alicui non mediante compositione: vt cum dicimus amcus noster: tunc importat habitudinem secundum exigentiam termini cui adiungitur. Unde cum dicitur spiritus noster importat talem habitudinem qualem hoc spirans ad illud in quod spirat vel qualem habet in spiratum adalum cui inspiratur.

¶ Ad 2m dico quod per illam relationem per. quam spiritus referatur ad spiratorem et donum ad dantem non referuntur ad nos: sed spiritus refertur ad nos per quandam relationem que est in ipso secundum rationem connotans in nobis aliquam relationem secundum rem: donum etiam refertur ad nos in habitum per quandam relationem que est in spiritu sancto secundum rationem: et in habitu connotans in creatura aliquam relationem realem in habitu

¶ Ad 3m cum dicitur quod de filio dei non potest dici quod sit silius noster etc. Dico quod verum est quia non importat habitudinem aliquem nisi ad patrem. vnde si diceretur filius noster si gnaretur a nobis genitus quod impossibile est. Donum autem dicit aliquem relationem ad creaturam sicut ad illud cui est donabi le. et spiritus sicut ad illud cui aliquod bonum inspirat: vel cu inspiratur. Et ideo aliquo modo de spiritu sancto potest dici quod est donum nostrum et spiritus noster. et sic patet quid dici de beat ad istam quaestionem: vtrum filius dei possit dici filius noster. Uisum est enim quod non: et huius ratio dicta est: et ideo non oportet in hoc facere questionem.

¶ Questio. VII SEptimo queritur. Utrum spiritus sanctus a patre detur ipsi filio. Et videtur quod sic: quia quod procedit secundum rationem amoris procedit vt donum: sed spitus sanctus procedit a patre in filium: vt amor. ergo in procedendo a patre in filium datur filio.

¶ Item quicquid habet filius est a patre datum. ergo amor quo filius diligit patrem est sibi a patre datus: sed filius diligit patrem spiritu sancto: vt inferius ostendetur. ergo spiritus sanctus est datus a patre filio.

¶ Item qu liberaliter facit vt aliquod bonum sit in alio: illud bonum dicitur dare illi: sed pater liberali actione fecit vt spiritus sanctus esset in filio. ergo spiritum sanctum dedit illi.

Contra magister in distin. presenti dicit: quod sicut spiritus sanctus ab eterno procedit: ita ab eterno donum est: non quia donaretur a patre filio: vel a filio patri: sed quia ab eterno processit donabilis.

¶ Item dando aliis spiritum sanctum causatur in recipiente aliqua relatio ad dantem: sed per hoc quod pater spirat spiritum sanctum non causatur in filio aliqua relatio ad patrem. ergo pater spirando spiritum sanctum non dat ipsum filio.

Respondeo quod non datur spiritus sanctus a patre filio. et ad hoc est triplex ratio. vna est. quia cum spiritus sanctus datur alicui donum ipsius recipitur in eo: sicut in subiecto per quod oritur in eo: cui datur spiritus sanctus: noua habitudo qualis est ipsius habentis ad habitum quod nullo modo dici potest de filio inquantum deus est. Sic enim intelligimus quaestionem: quia planum est quod sibi fuit datus spiritus sanctum inquantum homo.

¶ Alia ratio est quia donum dicitur a communicatione liberali et non naturali: quamuis autem spiritus sanctus sit in filio: eo modo quo vna persona est in alia per certam incessionem: hoc habet filius a patre non per communicationem liberalem: que est spiratio: sed per naturalem que est generatio. per generationem enim accepit filius a patre: vt filius esset: et vt deus esset vnus cum patre. et vt in eo esset spiritus sanctus modo supra dicto.

¶ Tertia est ratio quia oportet esse differentiam inter dantem aliquod donum: et illum cui datur. Nullus enim proprie loquendo sibiipsi dare aliquid dicitur: et sed pater et filius vnum sunt in ratione dantis spiritum sanctum: quia vna spiratione spirant eum: et sunt vnum principium in spirando. et ideo non potest dici quod vnus det alii spiritum.

Ad primum in oppositum cum dicitur quod spiritus sanctus procedit a patre in filium: vt amor etc. Dico quod verum est: vt in obiectum non vt in subiectum. Quod autem procedit secundum rationem doni in aliquem procedit inipsum: vt in susceptibile subiectum secundum se: vel secundum effectum quo habetur: quamuis autem spiritus sanctus secundum se non procedat in aliquem vt in subiectu: tamen ratione effectus per quem habetur procedit in creaturam cui datur vt in subiectum.

¶ Ad 2m cum dicitur quod quicquid habet filius est ei a patre datum etc. Dico quod verum est per generationem: sed quod sit datum est respectu eius cui datur: rationem doni non habet: sed tantummodo illud quod datur alii per communicationem liberalem.

¶ Preterea scire debes quod quuis spiritus sanctus sit in filio per certam incessionem non propter hoc potest dici habere spiritum sanctum eo modo quo habet vim spiratiuam: et alia que ad similitudinem forme sunt in eo. Unde non ita proprie dici potest quod pater generando dedit filio spiritum sactum: sicut quod dedit filio vim spiratiuam per quam a deo procedit spiritus sanctus.

¶ Ad 3m patet solutio ex iam dictis.