Articulus 1

Questio I Rimo ostendo quod in christo sunt duo supposita. Suppositum est sub alio positum. Sed inconueniens videtur dicere quod diuinum suppositum sit positum sub humana natura: cum sit ea dignius in infinitum: ergo cum supposito diuino est in christo aliud suppositum sub natura humana positum. ergo inchristuo sunt duo supposita.

¶ Item in christo sunt due subsistentie: quia natura humana in christo quum sit singularis subsistit nature vniversali: quia singularia subsistunt vniversalibus. Persona etiam filii dei subsistit diuine nature: et humane: sed quilibet subsistentia suppositum est: ergo in christo sunt duo supposita.

¶ Item suppositum nature humane: nihil reale addit vltra naturam humanam. Aliter enim de ratione petri esset aliquod accidens. Idem est ergo realiter natura humana: et suppositum nature humane. Cum ergo vere natura humana sit in christo vere in christo est creatum suppositum nature humane: et si sic in ipso sunt duo supposita scilicet creatum et increatum.

¶ Item suppositum nature humane in homine singulari: non videtur esse aliud realiter quam compositum ex hac anima et ex hoc corpore: sed in natura humana christi est compositum ex hac anima: et ex hoc corpore. ergo in christo est creatum suppositum nature humane: et si sic in ipso sunt duo supposita.

Contra. Dam. libro 30 c. 3. dicit: naturam diuinam et humanam vnitas inuicem secundum veritatem in vnam hypostasim. Sed vbi non est nisi vna hypostasis: non est nisi vnum suppositum. ergo in christo non sunt duo supposita.

¶ Item quod est vnitum digniori se non habet rationem suppositi. Aliter enim manus hominis et pes essent in homine duo supposita: sed in christo nam humana vnita est digniori se: ergo non habet rationem suppositi: quod non esset verum si in christo essent duo supposita.

Respondeo quod in christo non sunt duo supposita: quamuis enim naurma humana christi sit singularis et indiuidua: et vna numero et particularis: tamen nec sibi: nec alicui rei create ipsam habenti conuenit esse subsistentiam: nec rem nature: nec hypostasim: nec suppositum: nec personam: quamuis aliquo modo possit dici substantia primo taliquo modo non. Est enim indiuidua inquantum non est praedicabilis de pluribus: sed de seipsa tantum et est singularis inquantum est signabilis vel fignata: ita vt possit dici: hic est: et inquantum etiam est ab aliis diuisa: et vna numero inquantum est indiuisibilis in plures natu¬ ras tales: et est particularis inquantum natura humana non tantum nata est saluari in ea: sed etiam in naturis suppositorum creatorum: vt in natura petri vel pauli: non tamen est subsistentia: quia in se non existit: nec res nature: quia res nature est aliquid in se existens habens in se naturam: nec hypostasis: quia hypostasis est res in se existens habens se ad proprietatem essentialem: sicut suppositam ad naturam. Unde hypostasis et suppositum sola ratione differre videntur: ex quo vlterius patet quod natura humana in christo suppositum non est: quia in se et per se non existit: quod tamen requiritur ad rationem sup positi: nec etiam est persona: quia omnis persona est suppositum quamuis non conuertatur. Et praeterea cum persona dicatur quasi per se sonans: nulla res est persona que est vnita digniori se. Aliquo autem modo potest dici substantia prima inquantum ratio quae conuenit humane nature: inquantum natura humana est: hoc est nature humane in communi: saluatur in ea: sicut saluatur in natura petri vel pauli: secundum autem alium modum substantia prima dici non debet: inquantum scilicet non est in se existens: nec de ipsa proprie loquendo praedicantur subslantie secunde: que sunt species et genera: quamuis enim natura humana vere praedicetur de illa: tamen homo non praedicatur de illa: quia quamuis hec sit vera christus est homo: hec tamen non est vera humana natura christi est homo: et sicut secundum Auicen. 5 meta. c. 6 rationabilitas et sensibilitas non sunt differentiae: sed principia differentiarum que sunt sensibile et rationale: sic proprie loquendo humanitas vel natura humana non debet dici species: sed homo: nec etiam dici potest quod sit aliquid creatum habens humanam naturam christi cui conueniat ee subsistentiam vel rem nature vel hypostasim vel suppositum vel personam vel substantiam primam simpliciter: quia tunc in illo existeret humana natura et non in ipso verbo: et ita suppositum nature humane: non esset suppositum nature diuine: nec econuerso: nec posset dici quod ille qui deus est: est homo: nec ille qui est homo: est deus quod falsum est. In christo ergo non est nisi supposi tum vnum quod est suppositum vtriusque nature: vnius ab eterno alterius ex tempore.

Ad primum cum dicitur: quod suppositum est sub alio positum et c. dico quod esse sub alio positum dupliciter potest intelligi: aut secundum quod sonat in inferioritatem: sicut dicimus quod inferior est positus sub superiori: et sic non est verum quod suppositum sit idem quod sub alio positum: aut secundum quod sonat in dignitatem et virtutem secundum quem modum dicimus: quod fortis portans debilem est ei suppositus: et secundum hanc similitudinem dicitur suppositum esse sub alio positum: quod in ipso substantificatur et substentatur.

¶ Ad secundum cum dicitur: quod in christo sunt due substantie etc. dico quod falsum est. Nulla enim res est subsistentia que non in se et per se existit.

¶ Ad 3m dicendum: quod suppositum vltra naturam dicit rationem in se et per se existendi quod nature non conuenit: nisi assistente ad hoc influentia cause prime: quae non adest ad hoc quod humana natura christi in se et per se existat: sed ad hoc quod subsistat in verbo: et ideo seruata illius nature: et principiorum suorum integritate: rationem tamen suppositi non habet: sed illius solum verbum suppositum est.

¶ Ad 4m dicendum: quod compositum ex hac anima et ex hoc corpore non est suppositum nisi sit in se et per se existens: quod non conuenit composito ex anima et corpore christi propter rationem dictam in solutione argumenti praecedentis.

Quaestio II. Ecundo quaeritur vtrum hic homo demrato christo assumptus sit a filii dei persona. Et videtur quod sic: psal. ad deum loquens ait. Beatus quem elegisti et assumpsisti: sed hoc non videtur posse intelligi de alio beato nisi de christo. ergo filius dei assumpsit illum hominem qui est christus.

¶ Item secundum Aug. I. de tri. c. 6. homo fuit acceptus a verbo dei: sed si assumpsit hominem: assumpsit aliquem hominem: sed non est dare quem hominem assumpsit nisi christum. ergo assumpsit hominem christum.

¶ Item filius dei est homo: non homo: quem non assumpsit: ergo est homo quem assumpsit. Cum ergo sit ille homo: qui est christus: assumpsit illum hominem qui est christus.

Contra assumens non est assumptum. Nullus enim potest assumere se ipsum: sed filius dei est ille homo qui est christus. ergo non assumpsit illum hominem quod est christus.

¶ Item vt superius habitum est: filius dei non assumpsit hominis personam: sed ille homo qui christus est: est hominis persona: ergo non assumpsit illum hominem qui est christus.

Respondeo quod ille homo quod est christus nfuit assumptus a persona filii dei: quia ille homo qui est christus est ipsa persona filii dei in duabus naturis: nec est concedendum quod filius dei assumpsit aliquem hominem: quia aliquis homo dicit suppositum nature humane. Unde illi de prima opinione qui ex anima et corpore dixerunt constitui aliquem hominem: et illum hominem assumptum a filio dei: et quod filius dei cepit esse ille homo: non est intelligibilis: non est intelligibile: vt duorum vnum fiat aliud nisi per conuersionem vnius in alterum. Unde illa opinio includit in christo esse duo supposita: quod falsum est: nec est etiam concedendum sine determinatione quod filius dei assumpserit hominem: quia quamuis homo possit supponere pro natura: vel pro supposito: vt superius est habitum: tamen communius accipitur inquantum supponit pro supposito quam pro natura. Hec tamen concedenda est: filius dei assumpsit hominem secundum quod homo accipitur pro natura humana: filium autem dei assumpsisse naturam humanam simpliciter est concedendum.

Ad primum in oppositum dicendum: quod psal loquitu de assumptione que est per adoptionem. Unde glo. ibidem. Christus quencumque beatum assumpsit in adoptionem filii.

¶ Ad secundum dicendum: quod illa auctoritas Aug. intelligenda est de homine: inquantum accipitur pronatura humana: vt superius deum est: et sic non valet contia accepit hominem. ergo aliquem hominem: quia aliquis homo non accipitur: nisi pro supposito humane nature

¶ Ad 3m dicendum: quod hec non est recipienda: filius dei est homo: quem assumpsit: quia hoc includit filium dei assumpsisse se ipsme sed hec est vera: filius dei est homo: quem non assumpsit: sed cuius assumpsit humanam naturam.

Quaestio III Tertio queritur vtrum de ratione hominis christi sit ipsa diuina natura: et humana. Et videtur quod non: quia quando aliqua duo sunt de ratione alicuius constituunt aliquod vnum per essentiam: vt genus et differentia speciem: et anima et corpus hominem: sed ex diuina natura: et humana non constituitur aliquod vnum per essentiam: quia non sunt inter se componibiles: ergo non sunt de ratione hominis christi.

¶ Item illud quod est de ratione alicuius hominis praedicatur de eo vnde genus: et differentia praedicantur de petro: Sed humana natura non praedicatur de homine christo: ergo non est de ratione illius.

¶ Item homo praedicatur vniuoce de petro et de christo sed hoc non esset verum si natura diuina esset de ratione hominis christi: cum non sit de ratione hominis petri. ergo videtur quod diuina natura non sit de ratione hominis christi.¬

Contra. de ratione hominis christi est humana natura: est enim de ratione cuiuscumque hominis: de ratione etiam hominis christi est diuina persona: sed de ratione diuine persone: est diuina natura. ergo de ratione hominis christi: est natura diuina et humana.

¶ Item omne signatum per aliquod nomen est de ratione illius: sed secundum Dam. libro 3. c. 3. hoc nomen christus: est nomen persone duarum naturarum existens significatiuum intelligens per illas diuinam et humanam. ergo de ratione hominis christiest diuina natura et humana.

Respondeo quod diuina natura et humana sunt de hominis christi ratione non accipiendo rationem pro diffinitione proprie dicta: sed extendendo nomen rationis ad omnes illud quod ipse terminus significat. hoc enim nomen christus naturam diuinam et humanam significat: ab illis enim imponitur ad significandum: sed proprie loquendo supponit ipsam personam. Proprie enim loquendo terminus significat formam a qua imponitur: et supponit illud cui imponitur. Unde secundum philosophum in praedicamentis: album solam qualitatem significat: et tamen aliud supponit: homo etiam solam naturam humanam significat: et tamen petrum vel paulum: et sic de aliis supponit. Secundum autem illos qui sunt de prima opinione: quam ponit magister in littera oporteret dicere quod diuina natura et humana non esset de ratione hominis christi: quia eorum opinio includit hominem christum ex vnio¬ ne anime ad corpus eius esse constitutum: et quantum ad naturam: et quantum ad personam: sed illa opinio est abiicienda: sicut erronea. Secundum autem illos qui dicunt terminum singularem idem significare et supponere opetet dicere quod christus significaret non tantummodo illas duas naturas: sed etiam personam et principalius personam quam naturas: quia persona in recto: et naturas in obliquo: cui satis concordat Dam. cum dixit quod christus significat personam in duabus naturis.

Ad primum in oppositum cum dicitur: quod quando aliqua duo sunt de ratione alicuius constituunt aliquod vnum per essentiam etc. Dico quod falsum est: nisi illud de cuius ratione sunt vere possit vua diffinitione diffiniri. De ratione enim compositi ex substantia et accidente est accidens et substantia: que tamen nihil vnum per essentiam constituunt.

¶ Ad secundum cum dicitur: quod illud quod est de ratione alicuius hominis praedicatur de eo etc. Dicendum quod verum est quod eo modo quo genus et differentia dicuntur esse de ratione alicuius: quia significant in concreto totum illud quod significat species vel indiuiduum de quibus dicuntur: quamuis sub modo alio: quia quod significat genus modo distincto: et indeterminato significat differentia modo indistincto et determinato: et species modo distincto et determinato: et petrus et paulus modo distincto et significato. Unde genus et differentia non sunt partes reales speciei vel indiuidui: sed secundum rationem: inquantum ex eis constituitur speciei diffinitio. Accipiendo autem esse de ratione alicuius eo modo quo partes integrales sunt de ratione sui totius: sic propositio falsa est. Corpus enim secundum quod est pars integralis hominis non praedicatur de homine: nec paries de domo: quamuis autem natur humana et diuina proprie loquendo non sunt partes integrales: christi tamen ad modum vel ad aliqualem similitudinem partium integralium se habent in christo: et ideo quamuis diuina natura praedicetur de christo per identitatem: quia persona non distinguitur a natura diuina: non tamen humana natura praedicatur de ipso.

¶ Ad tertium dicendum: quod quamuis homo dicatur vniuoce de petro et de christo: non tamen propter hoc opetet quod suppositum dicatur vniuoce de supposito christi: quod est increatum: et de supposito petri quod est creatum: quia homo dicitur vniuoce de christo: et petro ratione humane nature: non ratione suppositi.