Quaestio 1

QUESTIO I. Utrum naturam humanam uniri Deo hypostatice, non tamen frui, includat contradictionem ?

Alens. 3. p. q. 11. per tot. et q. 12. m. 1. et2. D. Thom. 3. p. q. 2. art. 10. Richard. híc art. 1. q. 4.Gabr. d. 1. quast. 2. art. 3. Henr. quodl. 6. g. 6. Suar. 3. p. tom. 1. disp. 9. s. 2 qui tractant an unio hypostatica sit omnium mazcima. Quoad secundum art. an natura irrationalis sit assumptibilis, negant Henr. quodl. 13. q. 1. Carthus. híc g. 2. art. 2. et probabile putant Richard. et Gabr. citati, et Marsil. q. 3. sed communis affirmat, D. Thom. híc quaest. 1. art. 1. Durand. q. 1. Palud. q. 1. Suar. 3. p. tom. 1. d. 14. s. 2. Alens. supr. q. 11. m. 1. favet parti neganti. et etiam D. Bonavent. hic art. 1. q. 1. de quaesito principali. Cajet. 3. p. q. 24. art. 1. cui fovet Suar. 3. p. tom. 1. d. 50. s. 3. et alii putant fruitionem necessario conjungi unioni hypostatice. Vide Vasq. 3. p. disp. 20-

Circá primum, arguitur quod sic, quia aut illa natura nata est frui, aut non. Primo modo non potest non frui. Probatio, tum quia haec unio major est unione, quee est per habitum gloriae, quia secundum Augustinum 13. de Trinit. cap. 19. In rebus per tempus ortis illa summa gratia, etc. Sed contradictio est naturam unitam per habitum gloriae non frui; ergo multo magis de ista. Confirmatur per Augustinum 13. de Trinit. cap. 9. ubi arguit per locum a minori, si Filius Dei naturalis factus est filius hommnis, igitur magis credibile est, quod filius hommnis naturalis sit gratia Filius Dei. S1 autem consequentia tenet universaliter a minori, igitur in Christo posito antecedente necessario ponitur consequens, et per consequens, quod necessario fruatur. Tum quia si talis natura non necessario frueretur, posset. peccare, et ita Deus diceretur pec- care et damnari per consequens. Confirmatur ista probatio per Anselmum 2. Cur Deus honio, cap. 10. Si primus homo erat peccabilis, quia non erat Deus, igitur ex ista unione secundus homo, ex qua erat Deus, erat impeccabilis; sed non erat impeccabilis, nisi quia beatus; igitur, etc.

Secundum membrum divisionis includit contradictionem, scilicet quod aliqua natura non nata frui possit ei uniri hypostatice; tum quia tunc natura non personabilis personaretur ; natura enim quae unitur personae, in unitate suppositi personatur; natura non nata frui, non est personabilis. Tum secundo, quia tunc esset communicatio idiomatum, et sic Deus diceretur esse lapis vel ignis, imo videtur esse perfectior communicatio idiomatum tunc quam modo, cum quaelibet pars lapidis sit lapis, quidquid est Dei est Deus, non ita est de homine ; igitur, etc.

Contra, in triduo immediate uniebatur caro Verbo, et tamen non fruebatur; quidquid autem Verbum potut conservare sibi unitum immediate, potuit immediate assumere.

SCHOLIUM.

Sententia Henrici, Cajetani et aliorum, naturam rationalem assumptam non posse non frui. Primo quia habet sibi praesens objectum fruibile. Secundo, per illapsum hypostaticum beatificatur essentia ; ergo necessario hoc redundat in potentia, sicut et e contra contingit. Explicat late primam rationem.

In ista quaestione sunt duo articuli; primus de natura nata frui, an ista posset non frui; et secun- dus, an natura non nata frui, possit assumi. Et dicitur ad utrumque, quod non.

Ratio ad primum articulum ponitur falis: fruitio completur in hoc quod objectum fruibile praesens immutat intellectum ad actum videndi, et per hoc erit praesens voluntati alliciens illam, ut necessario fruatur fine praesente. Sed per istam unionem est necessario ista immutatio intellectus ; igitur et ipsa fruitio voluntatis est necessario consequens istam immutationem. Probatio minoris: Si oculus posset videre lucem mexistentem sibi ad praesentiam lucis, necessario sequeretur quod ipsa esset praesens, ut immutans oculum ad videndum; intellectus autem potest videre alquid praesens in se, igitur cum per unionem istam lux increata sit praesens intellectui in se, erit necessario praesens, ut immutans intellectum ad intelligendum. Confirmatur per Augustinum, ubrt supra, ubi arguit per locum a minori de duplici unione.

Praeterea, potentiae fundantur in essentia animae, non e converso; igitur essentialior est ordo, ut illud, quod est in essentia, redundet in potentias, quam e converso ; sed beatitudo non potest esse in potentiis, nisi necessario redundet in essentiam ; igitur non potest esse in essentia, nisi redundet in potentias ; sed per illapsum specialem essentia animae beatificatur quantum est beatificabilis, quia fit unum aliquid cum Deo, igitur, etc.

Confirmatur, quia beatitudo prius est in essentia quam in potentis, est enim prius in supremo naturae beatficabilis ; essentia autem magis habet rationem supremi, respectu potentiarum, quam e converso ; sed in essentia non potest poni beatitudo, nist quidam ulapsus specials objecti fruibilis ; iste autem ulapsus, qui est in unione, est supremus, et ideo per hunc natura summe elevatur.

Modus declarandi primam rationem est talis, quia habitus intellectualis aliquando est necessarius, ut repraesentet objectum sicut in Angelis ; aliquando autem est facilitans ipsam potentiam, ut facilius possit in ipsum sicut in nobis; habitus autem gloriae non ponitur in ista unione propter primum, quia per nihil formaliter informans naturam, est Deus sibi praesens, ut objectum fruibile, sed tantum se repraesentat voluntarie potentiae potenti fruui immediate, ut objectum fruibile ; ergo habitus ille requiritur propter facilitatem, vel propter ahquam elevationem potentiae, ut ipsa possit faciliter immutari a tah obJecto ; etiam sine tali habitu absolute potest a tali objecto immutari, quia potentia naturae assumptae est summe inclinata et elevata et proportionata objecto fruibili, nam hujusmodi potentia naturae assumptae per unionem elevata est ad esse supernaturale, ideo ipsa potentia est sufficienter elevata ad operationem supernaturalem ; supplet igitur ista unio ad Verbum quantum ad fruitionem, quidquid habitus gloriae posset facere m alns.

SCHOLIUM.

Refutat dictam sententiam primo, quia prius potest esse sine posteriore ; unio hypostatica est prior fruitione; ergo. Secundo, objectum fruibile nulam naturam necessario immutat nisi suam. Tertio, voluntas creata non potest frui sine charitate, ex 1. dist. 17. quaest. 2. num. 38. hejicit aliorum responsionem, et docet fruitionem a solo Deo produci posse, de quo dist. 13. quaest. Quarto, per unionem hypostaticam Verbum est praesens naturae tantum personaliter, non objective immutans potentias.

Contra istam opinionem (a). Et primo contra conclusionem in se, arguo sic : Prius ex ratione prioris potest esse sine posteriori absque contradictione, et hoc quando nulla est necessaria connexio. Ista necessaria connexio potest esse, vel propter identitatem realem, sicut subjectum et propria passio, vel propter simultatem naturae, ut in correlativis. Aliter non salvaretur prioritas unius ad ahud ; patet ex definitione ejus. Sed natura personabilis prius naturahter personatur quam operetur, et hoc quando personatur in se, quia operatio est suppositi praeexistentis, et in natura intellectuali est persona ; igitur quando personatur in alio, prius naturaliter personatur in eo quam operetur. Ista consequentia ultima probatur, quia natura in eodem instanti naturae in quo personaretur in se, si sibi dimitteretur, in eodem personatur in persona assumente ; ergo non est contradictio, naturam istam personari in persona divina, et tamen non operari in fruendo.

Praeterea, rationem positionis (b) duco ad oppositum. Primo, quia natura nulla necessario fruitur isto objecto, nisi quae necessario immutatur ab eo, ut praesente; sed ista anima non necessario immutatur ab eo. tum quia nec ad actum mintel- ligendi, quia objectum istud non necessario immutat aliquem intellectum nisi divinum, nihil enim extra causat nisi voluntarie et contingenter ; tum, quia nec ad actum fruendi, quia voluntas ex puris naturalibus non necessario fruitur fine, sicut ostensum est distinct. prima primt ; igitur ipsa non necessario fruetur fine, nist aliquid addatur suae naturae, per quod sit necessitas ad fruendum ; sed nihil hic ponitur superadditum formaliter in voluntate per istam unionem, sed tantum ponitur quaedam dependentia ad Verbum ; igitur, etc. Praeterea (c), quod hic negatur necessitas habitus, improbatur, quia, sicut tactum est distinct. Ti. primi, potissima ratio ponendi charitatem creatam est, ut actus diligendi Deum sit in potestate voluntatis. Nullum enim agens habet in potestate sua actum, nisi in potestate ejus sit totum illud quod necessario requiri|tur ex parte ejus ad talem actum. Voluntas autem creata ex puris na, turalibus non habet in potestate sua actum diligendi bonum increatum meritorie, ut actus ejus sit acceptus - Deo, et ideo necesse est ipsam habere illud aliud, quod requiritur ad agendum, ut possit Deum per illud meritorie diligere ; fruitio autem multo magis excedit naturam voluntatis humanae quam actus meritorius, quia fruitio est actus vel forma supernaturalis magis quam actus meritorius ; igitur fruitio non erit in potestate voluntatis humanae, nist ipsa habeat aliquam formam supernaturalem, qua posstt uti ad istum actum ehciendum. Voluntas autem humana assumpta a Verbo est voluntas naturae humanae univoce cum nostra ; igitur ipsa non potest frui sine charitate.

Et si objiciatur, quod quidquid Deus potest per causam efficientem mediam, potest per se ; habitus autem iste, qui ponitur respectu fruitionis tantum, est causa efficiens, quia nulla alia causa, patet discurrendo per causas ; igitur Deus potest per se sine quacumque alia causa media, causare fruitionem in anmma.

Concedo (d) conclusionem, sicut dicetur dist. 13. hujus, scilicet quod fruitio potest immediate causari a Deo in anima ; sed tunc respectu fruitionis voluntas non habet rationem causae activae, quia non habet ex se quo agat, et ita non diceretur illa anima frui formaliter elicitive, sicut aliae animae dicuntur frui, quod videtur inconveniens.

Similiter istud dictum (e) non arguit neque ewvitaret necessitatem fruitionis, quia secundum hoc voluntas se haberet tantum passive respectu fruitionis, et hoc ex polentia contradictionis ad ipsam ; necessitas autem non accipitur ex parte illius quod est in potentia contradictionis ad aliquid; ergo oporteret necessitatem hujus fruitionis attribuere Deo ; sed ipse non necessario causat eam, sicut nec aliquid extra se, igitur.

Et si dicas (f, quod imo, quia praesupposita immutatione intellectus necessario causat istud, ut concomitans, hoc improbatum est dist. r primi, quia cum intellectio, vel visio et fruitio sint duo absoluta, non est contradictio prius causari sine posteriori.

Praeterea, si concederetur animam Christi posse sic se habere ad fruitionem sine habitu, sicut aliam animam cum habitu, videtur omnino superfluum in Christo ponere habitus infusos, qui tamen ab omnibus ponuntur dist. 13. et 14. quod est inconveniens.

x Praeterea, ex vi unionis (g) solum tVerbum est praesens animae assump-tae, et hoc secundum esse personale; "igitur si ex tali unione sit idem praesens in ratione objecti immutantis, non plus habetur, nisi quod ex vi unionis solum Verbum immutet intellectum creatum, et non tota Trinitas, quod est falsum, quia opera Trinitatis sunt indivisa in comparatione ad extra.

Si dicas, quod eadem est ratio videndi tres personas et unam, quia qui videt unam, necessario videt omnes, ostensum est duast. 1. primt, quod hoc non est necessarium.

SCHOLUIM.

Sententia Henrici et aliorum, naturam mirrationalem esse inassumptibilem refutatur, quia natura rationalis non habet entitatem repugnantem tali assumptioni; ergo idem de irra- tionali. Rejicit solutionem Henrici ostendens diversarum naturarum dependentias posse habere cumdem terminum.

Ad secundum articulum principalem dicitur quod non, propter istam rationem, quia sicut Deus se habet ad omnem creaturam in illapsu generah quantum ad esse et operari, ita videtur se habere ad hanc naturam in illapsu speciali, quantum ad hanc operationem, et hoc esse. Sed primo modo nulli potest illabi ad esse nisi cui illabitur ad operationem, secundum Philosophum, quarto Meteor. in fine, quia unumquodque est tale cum potest agere, cum autem non potest agere, non est tale ; igitur non potest illabi isti naturae ilapsu speciali quantum ad esse, nisi possit ei illabi quantum ad operationem specialem. Operatio specialis respiciens objectum supernaturale, est operatio videndi et fruendi, quae nullo modo competunt naturae non natae frui, ut naturae mrrationali ; igitur, etc.

Contra istud (h), natura intellectualis est assumptibilis, quia non habet in se entitatem positivam repugnantem dependentiae isti speciali ad Verbum, sive communicationi ejus Verbo, ut natura communicatur supposito ; quidquid autem est communicabile, sic est assumpibile, et quod non habet unde repugnet sibi talis communicatio, non habet unde repugnet sibi dependere, et assum a Verbo ; sed natura non mnntellectualis non habet perfectiorem rationem suppositi, quam natura mntellectualis; igitur et natura non intellectualis non habet aliquam entitatem positi. vam, per quam repugnet sibi dependere dependentia illa praedicta, igitur et ipsa ex parte sui est assumptibilis ; et Verbum videtur ex parte sua posse istam dependentiam terminare, cum sit independens in ratione suppositi, et ita potest terminare dependentiam hypostaticam.

Hic diceretur (1), quod hcet natura lapidis possit dependere hypostatice, non tamen ad personam ut ad terminum, quia persona non terminat dependentiam naturae nisi personabilis.

Hoc excludendo dico (k), quod licet naturae dependentes sint alterius rationis, et ita dependentiae earum, inquantum a fundamento possunt habere distinctionem, sunt aliquo modo alterius rationis ; tamen idem terminus, et secundum eamdem rationem ex parte ejus potest esse omnium istarum dependentiarum. Similiter si natura Angelica assumeretur, ipsa esset alterius rationis a natura humana, et sic esset alia et alia dependentia hujus naturae et illius, et tamen utraque posset dependere ad eumdem terminum, ut ad personam Verbi.

Sed diceretur, quod (l) utraque est personabilis, licet habeant entitatem vel dependentiam alterius rationis, et ideo utraque potest uniri personae, non sic natura non personabilis.

Contra istud, si Verbum esset hypostasis independens et non persona, posset terminare dependentiam natura non personabilis ; igitur cum nihil tollatur ab ipso, quod per se faciat ad rationem ter- minandi dependentiam alterius per hoc quod est persona, adhuc poterit terminare. Nec tamen sequitur, quod natura assumpta lapidis personaretur, quia personari non tantum dicit uniri, sed sic uniri, ita quod ille modus respicit fundamentum unitum sive assumptum, sive iste modus sit intrinsecus il unioni, sive materialiter se habeat ad illam. Posset enim bene poni, quod relatio haberet aliquem modum intrinsecum, causatum tamen a fundamento ; quod si iste modus superadditus, per hoc quod est esse personabile, non sit intrinsecus relationi, tamen ut unio significatur per hoc nomen personatio, necessario connotatur ille modus. Est autem modus iste, quod fundamentum natum esset in se personari, si non assumeretur ab alio ; etsi ergo natura humana et lapidis conveniant in ratione dependentiae ad hypostasim, tamen quia non conveniunt in ratione talis modi dependentiae, ideo non possunt ambae personari.

Aliqui tamen dicunt, quod hoc est propter distinctionem hypostasis et personae in Verbo, quod sibi potest aliquid uniri in ratione hypostasis, ut lapis, et tamen non in ratione personae.

Contra (m), sicut dictum est dist. 8. 1. lib. in Deo non est ordo ahquarum realitatum, quarum una contrahat aliam, quia tunc non esset perfecte simplex. Et illa est ratio quare Deus non est in genere ; igitur non est in eo aliqua realtas, a qua sit hypostasis determinabilis a realitate, a qua est persona ; imo nulla omnino alia et alia est realitas, secundum distinctionem ex parte rei, a qua sit hypostasis et persona. Omnis autem unio reabis est ad terminum realem, et secundum quod realis ; non igitur potest esse unio realis ad hypostasim et non ad personam, cum nulla sit ibi distinctio realis, et ideo non dico naturam WHlam mrationalem non personari, et naturam nostram personari propter aliquam distinctionem realem hypostasis et personae in termino dependentiae, sed propter distinctionem realem relationum per modos quos habent a fundamentis, vel saltem quos causant fundamenta.

SCHOLIUM.

Resolvit quoad primum articulum non repugnare naturam rationalem assumi, et non frui, et quoad secundum articulum naturam non natam frui, assumi posse.

Ad quaestionem igitur, quantum ad primum articulum concedo, quod non includit contradictionem naturam natam frui uniri Verbo hypostatice, et non fruti eo, et hoc si ponatur posse assumi sine habitu creato, sicut ponit opinio improbata. S1 autem poneretur, quod necessario ad hoc quod assumeretur, oporteret quod haberet actu habitum gloriae, hujusmodi necessitatem non video propter rationem posiam contra opinionem praedictam.

Quantum etiam (n) ad secundum articulum, concedo rationem factam contra opinionem, quia natura creata potest dependere non tantum dependentia causati ad causam, sed dependentia hypostasibilis ad hypostasim, quia non habet aliquid in se per quod repugnet sibi sic dependere. Et Verbum potest terminare istam dependentiam, quia etsi non sit in eo distincta ratio hypostasis et personae, tamen ita perfecte habet quidquid requiritur ad personam et hypostasim, ut terminet, sicut si non esset persona.

SCHOLIUM.

Ad primum, dum ait unionem hypostaticam quantum ad actum primum esse majorem unione beatifica, non quoad actum secundum, de possibili, vult tantum unionem beatificam, quia est actus vitae, et secundus, hac ratione excellere unionem hypostaticam, sed non simpliciter. Vel vult beatificam esse praestantiorem, quia operatio beatifica est nobilior omni alia operatione creata Christi. Quod vero unio hypostatica sit simpliciter perfectior, tenet Doctor expresse 4. dist. 49. quaest. 2. num. 10. de hoc vide eum dist. 6. quaest. 1.

Ad argumenta principalia. Ad primum, (0) cum arguitur quantum ad primum membrum divisionis de comparatione duarum unionum in se, respondeo et dico quod ista est major, quantum ad actum primum, quia per hanc communicatur esse personae assumentis naturae assumptae; et etiam modo de facto ista includit aliam unionem, quee est ad actum secundum, et operari; sed de possibili, si separaretur, ila esset major, quae esset naturae ad Verbum, ut ad terminum quantum ad actum primum, licet non quantum ad actum secundum, et esse beatificum, quia beatitudo magis est in operatione, et ideo illa esset major quantum ad operationem. Vel magis proprie loquendo potest dici, quod neutra est major alia, quia sunt alterius rationis, et cum neutra necessario includat aliam, potest una esse sine altera.

Ad Augustinum (p), conceditur quod est summa gratia in rista unione, quia summa gratuita condescensio voluntatis divinae, quae fuit principium assumptionis. Non est autem summa gratia habitualis ex vi unionis mn ista unione, licet de facto ista concommitetur istam unionem. Unde auctoritas Augustini potest exponi de facto, quia loquitur de rebus post tempus ortis, quod inter illas summa gratia est in unione naturae ad Verbum divinum.

Per idem potest dici ad illam auctoritatem Augustini 13. de Trinitat. ibid. cap. 9. ubi arguit per locum a minori. Verum est quidem quod minus videtur esse possibile Filium Dei esse realiter Filium hominis, quam Filium hominis per gratiam posse esse Filium Deti, et ideo si hoc est possibile, multo magis et istud ; non tamen necesse est, quod si Filius Dei est filus hominis, quod ille idem filius hominis sit Filius Dei per gratiam, forte enim negaretur de eodem determinate. Imo nec conceditur, quod Christus sit Filius Dei adoptivus, sed sequitur quod aliquis alius posset esse Filius Dei per gratiam, quia ad aliquem mde- terminate fiebat illa comparatio, non ad istum vel illum determmate.

Ad rationem probantem Christum impeccabilem, vel naturam assumptam quamcumque, aliter Deus diceretur peccabilis et damnabils, et diabolus, etc. quae videntur horrenda, dico, quod sicut habens lumen gloriae, et charitatem consummatam non potest peccare, non quia ista formaliter repugnent peccato, sicut nec actus primus repugnat opposito actus secundi contingenter causabilis ; sed quia de potentia ordinata Deus non potest non coagere ad actus secundos perpetuae visionis et fruitionis, qui actus repugnant peccato, sic Deus naturae unitae sibi personaliter non potest de potentia ordinata non dare summam charitatem, et ulterius summam fruitionem, quae excludit peccatum; et sic ex hac unione est impeccabilis non formaliter, sed virtuahter dispositive dispositione remota, hcet necessario respectu Dei agentis, sicut necessarium est aliquem Beatum non peccare.

Ad secundam probationem. Ad Anselmum dico, quod secundus homo, quia Deus, de congruo replebatur summa gratia, per quam esset impeccabilis, et hoc non decebat primum hominem, quia non erat Deus, scilicet repleri tanta gratia. Non igitur ex vi istius unionis ponit Anselmus istam impeccabilitatem, nisi de congruo, quia illam concomitatur plenitudo gratiae.

Cum arguitur (q) contra illud membrum de natura non intellectuali, patet responsio ad primum, qualiter diceretur hypostasiari vel sustentificari. non tamen personari propter differentiam illius dependentiae, quae dicitur hypostasiatio vel sustentificatio ad illam dependentiam, quae dicitur personatio.

Ad aliam, quae est de communiocatione idiomatum, aliqui negant consequentiam ; sed cum ratio hujus communicationis sit, quod suppositum recipit praedicationem in concreto illius naturae in qua subsistit, et subsisteret in natura lapidis, non videtur ratio quare lapis non praedicaretur de eo, dicendo, Deus est lapis, sicut modo dicitur, quod Deus est homo, et aequaliter utraque est vera.

Sed cum ulterius minfertur, illa esset perfectior communicatio, quia quaelibet pars lapidis est lapis, etc. Dico, quod pars lapidis, etsi recipiat praedicationem lapidis in communi, sicut pars homogenea vel subjectiva in suo toto, non tamen recipit praedicationem illius, cujus est pars integralis, sicut nec totum integrale praedicatur de parte integrali, ut non dicimus quod paries est domus ; tunc enim Verbum esset lapis non in universali, sed hic lapis aliquis totus, et quia nulla pars lapidis esset hic lapis, ideo nulla. pars lapidis praedicaretur de eo.

Ad argumenta pro opinione (r). Ad primum patet quod multipliciter deficit, quia istud objectum non necessario immutat intellectum creatum, et per consequens voluntas non necessario fruitur, et maxune si voluntas non necessario habet habitum supernaturalem, quo fruatur.

Ad aliud (s) de essentia et potentiis dico, quod creatura non potest

beatificari in se, quia non est bonum minfinitum ; in bono autem infinito beatificatur, ut in objecto quod attingitur per operationes potentiarum, non ut tale bonum est perficiens essentiam ejus quantum ad actum primum. Ideo ergo beatitudo potentiae redundat in essentiam, quia quando est in potentia, est in essentia sicut nata est esse ibi, quia mediante potentia nec formahter est ibi redundantia, quasi realiter sit ibi ala beatitudo ab ula, quae est in potentiis. Concedo igitur quod essentia non potest beatificari, ut distinguitur a potentis.

Et cum confirmatur ratio quod beatitudo est in essentia, primo oppositum hujus est probatum diüst. 26. secundi libri.

Et cum probas (t), quod ipsa est supremum in anima, dico quod sit omnino idem potentis ipsis, tunc non est ordo excedentiae in re. Si autem est aliquo modo fundamentum potentiarum, tunc licet sit supremum ratione actus primi, tamen non est nata habere actum secundum supremum, nec per consequens attingere bonum supremum extrinsecum, nisi mediante potentia, quia illud nullo modo attingitur, nisi per operationem potentiae. Est igitur beatitudo in supremo, verum est, sicut nata est esse mn eo, non est autem nata esse in essentia nisi mediante potentia.

Et si arguas (u) quod ilabitur essentiae, igitur potentis, et per consequens est in potentiis mediante essentia.

Respondeo et dico, quod verum est quantum ad actum primum ad dandum eis esse. Quidquid enim est in natura humana, aliquo modo dependet ad esse Verbi, sed non oportet quod illabatur ad dandum operationem supernaturalem illi potentiae mediante essentia.

Per hoc patet ad argumentum ad ductum pro opinione quantum ad secundum articulum, quod sicut vere illapsus specialis est ad esse, quo scilicet naturae creatae communicatur esse Verbi, ita necessario est illapsus specialis ad operari, quo scilicet Verbum possit operari operationes illius naturae, ut sicut Verbum diceretur esse ignis, si assumpsisset naturam ignis, ita diceretur calefacere calefactione ignis; sed non oportet illapsum esse ad operaliones repugnantes tali naturae, sicut sunt operationes beatificae, ut intelligere et velle, sicut in illapsu generali Deus ilabitur cuilibet creaturae ad esse, et operationem sibi convenientem, non tamen ad aliquam operationem sibi disconvenientem, vel excedentem naturam. * x ista quaestione apparet quod - non est aliquod medium necessitatis « in assumptione naturae humanae ad * Verbum, puta neque anima nata frui mediat inter carnem et Verbum, quia ex secundo articulo natura non intellectualis posset immediate assumi, nec gratia est immediate medians inter ista : Verbum scihcet, et naturam natam frut, quia posset natura assumti sine hoc, quod haberet habitum gratiae.