Quaestio 5

Quaestio. v. UTrum repugnet divine perfectioni vna ratio formalis dicta in quid de deo et creatura. Quod. non. quia secundum Dion. deus est super omnia eminenter.

¶ Contra. per eminentiam deus nimus in cognitionem dei sibi attribuendo omnem perfectionem. ergo etc.

Circa istam quaestionem sunt. 4. difficultas lo¬ gicales. Prima est: quia videtur secundum hoc quod ens esset genus: quia esset in pluribus. et praedicaretur in quid.

¶ 2o. quia deo repugnat habere rationem partis secundum Dion. ergo et rationem subicibilis.

¶ 3o. quia tunc videretur quod aliqua ratio formalis esset prior deita. te.

¶ 4o. quia prius est a quae non conuertitur subsistendi consequentia in essentialiter ordinatis ordine naturae: posita autem vniuocatione entis: tunc non conuertitur consequentia ab ente simpliciter ad ens divinum et sicut diuinitas non est prima. Confirmatur. quia tunc ens videre tur simplicibus deo: et sic esset extra intellectum aliquid simplicius deo.

¶ Ad primum dicitur quod ens contrahitur per modos intrinsecos: ideo non est genus. Potest aliter dici et melius. supponendo aliqua quae in ferius declarabuntur valet. quod ens non praedicatur in quid directem nec sicut pars essentialis: ita quod praedicatio entis magis reducitur ad illam quae praedicatur genus de differentia: quam ad illam qua praedicatur genus de specie. hoc supposito quod inferius declarabo. patet quid dicendum sit ad difficultates. Ad primam patet. quod si ens esset genus: esset pars essentialis. hoc autem sibi non conuenit.

¶ Ad 2m dico. quod in transcendentibus non est pars subiectiua proprie.

¶ Ad 2m dico. quod deitas est omnino prior illo: quia ens non prerdicatur in quid. nec est pars essentialis.

¶ Ad 4m dico. quod reglatia non est vera in consequentibus: quo non sunt de quiditate: sicut perfectius lapide est consequens istemodo ad esse hominis. et tamen prius intellectur esse homo: quia esse perfectior lapide. Et iterum dicitur quod non in quocumque signo est deitas est entitas. quia non pro illo sinirigo pro qua divina essentia intellectur radix omnium perfectionum diuinarum: consequens autem quod est prius natura consequitur pro omni signomouentur difficultas naturales. prima est: quia videtur tolle Secundo re creationem. quia illud quod praexistit non potest creari: sed ratio entis est huiusmod. ergo etc. Eodem modo ponitur quod non potest annihilari. et tamen totum quod ponitur in creatura annihilatur.

¶ Ad ista dico. quod quicquid est in creatura creatur et annihilatur. hoc est idem numero. sed non oportet quod annihiletur quicquid est eiusdem rationis formalis cum illo. Exitnu. de creatura specifca quae aliquam vnitatem habet in duobus: quorum vnum potest annihilari altero toto remanente. Sic potest esse multo fortius de istis transcendentibus. Ulterius posset dici quod quiditas non producitur de nihilo. nec annihilatur: sed vt sic abstrahit ab omnibus istis. 3o mouentur difficultas methatie. quia omne quod est: vel est Nunc dependens: vel independens. Si igitur ratio entis est dependens: non erit in deo. si independens non erit in creatura.

¶ Responde et dico. quod ratio formalis entis nec est dependens: nec independens: sicut ratio formalur substantie: necest corporea: nec incorprea sed vt in spiritu est incorporea: vt in homine corporea. Eodem modo ratio entis in deo est independens. et in creatura est dependens. licet secundum se sit nec hoc nec illud: sed abstrahit ab vtroque. introducuntur difficultas theologice. primo sic. Quarto creator siue deus distat in infinitum a creatura. ergo non possunt in aliqua vna ratione conuenire.

¶ Secundo sic. quicquid est de se formaliter hoc non potest esse commune multis: sed omne quod est in deo est de se formaliter hoc: ergo etc.

¶ Item 3o a simpliciter simplicibus non potest abstrahi vnus conceptus communis: nec a primo diuersis: sed deus et creatura sunt huiusmoi: ergo etc.

¶ 4o sic. ab extreminis contradictionis non potest abstrahi vnus conceptus communis: sed deus et creatura sunt huiusmodi. ergo. etc. Mi. probatur. quia ens a se: et non a se ab alio et non ab alio: ergo etc.

¶ Ad ista. ad primum dico quod distantia: non accipitur nisi pro quantitate virtutis. Unde infinita distantia bene arguit excessum in virtute. sed non difformitatem in ratione quiditatiua.

¶ Ad aliud dico. quod in deo sunt quaedam rationes commnicabiles: et in nulla illarum est de se hec: et huiusmodi est ens. Quedam autem sunt incommunicabiles: sicut infinitas: et ista forte est de se hec.

¶ Ad aliud dico. quod si ens esset pars essentialis et quiditatiua. argumentum esset difficile.

¶ Sed dico. vt postea declarabitur: quod ens non est pars essentialis: nec quiditatiua. E idet contra me argumentum non valet.

¶ Ad aliud dico. quod licet deus quantum ad rationem deitatis forte sit pe diuersus a creatuta: forte tamen quantum ad omnes perfectiones simpliciter: quae sunt in deo: non est a creatura primo diuersus. Ad aliud dico. quod ab extremis contradictionis posse abstrahi aliquid: potest accipi duplici citer. Vel secundum se et formaliter: et sic nihil potest abstrahi. vel fundamntaliter: et sic bene potest abstrahi. Momo deus et creatura fundamentaliter sunt contradictoria et non formaliter: sicut albedo et nigredo. et omnia opposita. Ad rationem in oppositum dico. quod deus eminenter est omnis creatura: et perfectiori modo quam sit in seipsa secundum rationem specificam. quia omnis talis continetur eminentius in deo quam in seipsa.