Quaestio 2

Questio. ii. UTrum in diuinis sit aliquod absolutum indiuiduum. Quod non. quia ibi non est aliquod suppositum absolutum. Con Hic ctra ibi est vna natura numero. dicit vnus magnus doctor quod licet in diuinis non sit aliquod vnum suppositum absolutum: tamen est ibaliquod indiuiduum absolutum.

¶ Quod confirmatur quadrupl citer ratione. Primo sic. quia omne quod demonstratur est singulare: sed in patria demonstratur hic deus ad oculum qui est ens absolutum. ergo etc.

¶ 2o sic. Omne quod dicitur de vno solo est in diuiduum: sed hic deus secundum Aug. de tri. dicitur de vno solo. ergo est indiuinduum. Mi. patet: quia alioquin essent plures dii.

¶ sic. Nam cum singularitate constituit indiuiduum sicut genus et differentia speciem. sed in diuinis naaura diuina est cum singularita te absotua. ergo ibi est indiuiduum absolutum.

¶ 4o sic. Aug. 79. de tri. deitas non dicitur de tribus personis: sicut vniversale de singulari bus. ergo oportet quod essentia divina sit vna singularis in tribus et absoluta. ergo etc.

¶ Sed contra hoc instatur 4r.

¶ Primo sic. Nulum absolutum in diuinis est incommunicabile: sed omne indiuiduum vt indiuiduum est incommunicabile. ergo nullum indiuiduum est absolutum in diuinis. Mi. videtur de se manifesta. Ma. patet quia etiam: perte: est vera.

¶ 2o sic. Indiuiduum est quod dicitur de vno solo. sed hoc deus dicitur de tribus. ergo hic deus non erit in diuiduum.

¶ 3o sic. In ordine predicamentali nihil est inferius indiuiduo: sed deo multa sunt inferiora scilicet sup¬ posita. de quibus secundum idem nomen: et secundum eandem rationem dicitur.

¶ 4o sic. Ita hec persona est indiuiduum persone: sicut hic de us est indiuiduum deitatis: si ergo hic deus sit indiuiduum: tunc erunt 4or indiuindua scilicet tria indiuidua persone quae sunt respectiua et 4m diuinitatis: quod est absolutum: quod est inconueniens.

¶ Ad primum dico. quod esse incommunicabile potest intelligi dupliciter: vel sicut nam in vniversali pluribus indiuiduis: et isto modo indiuiduum est incommunicabile: vel sicut hec natura est comunicabilis pluribus suppositis: et iso modo indiuiduo vt indiuiduum est non repugnat comunicari.

¶ Ex hoc ad argumentum dico ad maiorem quod nullum absolutum incommunicabile est 2o: sed primos omne absolutum est incominicabile: et ad minorem dico quod omne indiuiduum vt indiuiduum est incommunicabile primo modo: sed tamen non 2o: et si variatur medium.

¶ Ad 2m dico quod indiuiduum dicitur de vno solo. sicut hic deus dicitur de vno solo deo: quando tamen natum indiuidum est in pluribus suppositis vnum indiuiduum potest dici de pluribus suppositis: sicut si idem color esset in pluribus substantis diceretur de eis. sic in proposito.

¶ Ad 3m dico. quod hoc deus non dicitur de patre et filio ad modum quo vniversale dicitur de singularibus et superius de inferioribus: cum ita singularis sit hic deus: sicut hic pater. sed ad modum quo hec humanitas dicitur de hoc homini singulari.

¶ Ad 4m dico. quod sicut in nobis multe hecei tates concurrunt ad vnum hoc: quae tamen non faciunt distincta hec proapter coincidentiam in idem. sic heceitates deitatis et persone coinci duntur in idem saltem in idem realiter: et ideo non faciunt distincta in diuidua: sicut non est aliud indiuiduum hominis et animalis. Ita nec aliud habet deus et pater: et ideo indiuiduum dei coincidit cum tribus respectiuis: licet heceitas absoluta non sit respectiua viso intelligendum est ad quid ponitur hoc indiuiduum ab hoc solutum in divinis: et dico hoc 4or conclusiones. prima est quod huic indiuiduo attribuuntur omnes operationes essentiales ad imtra et extra. probatur. quia hoc est bonus processus. hoc deus intelligit et prie et filius et i scilicet sunt haec deus. ergo etc. et sic haec a. l. ergo hoc. deus est est si medium hoc ad concludendum de quolibet supsto istas operatione essentiales: quia sibi adequate conueniunt: et sic per ipsum diomnibus suppositis possunt demonstrari.

¶ 2a conclusio est. quod operationes notionales ad intra: siue ad extra non conueniunt primo huic deo vel isti indiuiduo: sicut sunt generare et spirare et incarnari. quia si sic. tunc iste operationes omnibus conuenirent: quod est fal sum.

¶ 3a conclusio est. quod hic deus est communis omnibus personis. Nam omnes persone sunt vnus deus: et non nisi vnus deus numero. ergo sunt haec deus.

¶ 4a conclusio est. quod licet indiuiduum sit idem realiter cum qualibet persona: non tamen formaliter: quia est absolutum: persona autem relatiua

¶ Sed contra hec instatur quadrupliciter.

¶ Primo sic. Si ille est bonus processus qui est factus in prima conclusione: iste erit bonus: hic deus generat: hec essentia est hic deus. ergo etc.

¶ 2o. quia cum hic deus sit prior patre: hic deus prius creabit quam pater. quod est falsum.

¶ Tertio. Quia quid quid attribuiter inferiori videtur competere superiori: sed distinctio attribuitur patri: ergo huic deo: ergo sicut pater distinguitur a filio: ita hic deus ab hoc deo.

¶ Quarto. quia tunc saltem erunt 4or supposita formaliter distincta: cum illud indiuiduum formaliter absolutum formaliter distinguatur a relatiuis.

¶ Ad primum dico. quod deitas vel essentia sunt magis ab stracta quam sit hic deus: ideo multa de hoc deo verifica ri possunt: que non verificantur de essentia vel deitate.

¶ Si dicatur quod hoc deus nullo modo distinguitur ab essentia. ergo quod sibi conuenit et essentie conuenit. Dico quod ratione illius quod concernit hic deus quod non concernit deitas: potest suppone. re pro personis: pro quibus non supponit essentia vel deitas.

¶ Ad 2m dico. quod actio duobus attribuitur scilicet principio quo et principio quod et semper prius priuio quo quam pripuio quod suo modo. Unde concedo quod hoc deus prius creat eo modo quo tale priamo dicatum competit pripio quo: quam creat pater vel filius. Sed in generatione est ne hic deus quo vel quod. Dico quod re¬ spectu persone est quo. respectu autem essentie est quod.

¶ Ad 3m dico. quod predicatum negatiuum dictum de inseriori. non propter hoc dicitur de superiori: vel etiam equipollens negatiuo: cuiusmodi est distinctio.

¶ Ad 4m dico. quod non est inconueniens formaliter loquendo: concedere multa indiuidua formaliter distincta: licet non plura supposita.

¶ Ad argumentum patet.