Quaestio 7

SEptimo quero circa distinctionem primam secundi vtrum eus possit creare finitam qualitatem qua non possit creare maiorem intensiue vel aliquam magni tudine qua non possit maiorem producere extensiue

quod sic secundo de anima omnium natura constantium et etc.

⁋ Item commentator tertio phisicorum commento. 60. dicit quod vbi est processus ad formam quantum contingit esse in potentia tantum contingit esse in actu. Sed in augmento qualitatis vel magnitudinis est pro cessus ad perfectionem et formam igitur contingit dare in actu ibi maximum possibile. Contra 2 de anima dicitur quod ignis in infinitum cresceret si conbusti bilia apponerentur etc.

⁋ Probatur non videretur aliter deus iuste et sufficientur punire posse quemlibet delinquentem consequentia probatur accipiatur vnus qui circa principium mundi damnatus est eternaliter pro culpa mortali qua meruit secundum leger dei communem maxima ista pena posiibili et alium qui mille annis post pro culpa omnino equali damnatur aut igitur secundus habebit penam intensionem primo vel pro semper vel pro aliqua finita duratione et habeoitur intentum quod non erit dare maximam penam possibilem se cundum intensionem vel non et tunc secundes non iuste punietur eo quod minus secundum tempons punietur quam prius et tamen eque grauiter peccauerunt.

⁋ Hic primo ponende sunt conclusiones secundo oubia et eorum olutiones. Conclusio prima dato quod esset dare maxi mam charitatem vel aliam rem creabilem adhuc alicui charitati vel qualitati assignabili posset fieri in infinitum additio ita quod cum priori in eodem ordine sumptibilium esset dare maionem possibilem per huiusmodi additionem etiam in infinitum procedendo hoc posset quia diuisa vna tali forma vel quanto posset reliqua pars diuidi in infinitum et semper altera medietas addi integro et residua vlterius diuidi et et hanc conclusionem phphuns ponit plane tertio phisicorum

⁋ Tertia conclusio cuilibet charitati in infinitum posset fieri additio tam secundum partes eiusdem quantitatis quam secundum partes eiusdem proportionis pro batur omnem quantum secundum intensionem vel extensionem quod est eiusdem rationis in toto et partibus posset deus facere maius sic est de gratia vel charitate igi tur maior nota est quia si totum est eiusdem rationis cum suis partibus et cum alie partes eiusdem ra tionis possint inueniri et prioribus addi totum fiet maius probatur hoc etiam in simili de augmen tatione extensiua que fit per additionem aque ad aquam et humiditatis ad humiditatem et sic de aliis homogeneis de quo videm okam li i est di. 16 q. 6 vbi ad hoc probandum supponit tria que videntur esse euidentia primum quod deus non posset tot indiuidua creare in eadem specie quin possit plura creare. Secundum quod quocumque indiuiduo posito in specie in qua possunt esse plura potest deus aliud indiuiduum eiusdem rationis creare illo non destructo.

⁋ Tertium quod quecunque eiusdem rationis sunt equaliter vnibilia sicut alia illius speciei si tamen aliqua.

⁋ Tertia conclusio sic de augmentatione extensiua secundum vnam dimensionem cum diminutione secundum aliam dimensionem sine appositione ex trinsecorum. Sed precise ex transpositione partium liet quod de quanto quantuncumque paruo vt puta de gutta aque vel de folio posset fieri pallium circundantiuum celi et hoc per diuisionem secundum vnam dimensionem vel appositionem secundum aliam partibus non corruptis.

⁋ Quarta conclusio omnis forma intensibilis in infinitum potest crescere intensiue modo pre exposito in secunda q. huius. di.

⁋ Contra dicta arguitur per argumenta sco li. 3 di. 13. q. prima accepta aliqua gratia que sit a. tunc si vltra posset illam posset procedi in infinitum sequitur quod quanto aliqua magis excedit tanto est perfectior et per consequens aliqua magis excedit tanto est perfectior et per consequens aliqua alia que in infinitum exce dit est in infinitum perfectior et ista erit in se intensiue infinita et cum ipsa ab intellectu diuino videatur sicut vnum creabile poterit tunc vna creatione creari.

⁋ Secundo et accipitur ex secundo phisicorum cap. de infinito quantum contingit esse in potentia tantum contingit esse in actu et ideo necesse fuit in forma quacunque perfecta ponere terminum maximum possibilem.

⁋ Tertio quantancunque realitatem potes deus creare tantam potest creare ponatur igitur inesse quod tantam creet quantam potest creare igitur non potest maiorem.

⁋ Ad primum conceditur quod quanto aliqui magis excedit a tanto est perfectior Et quanto in fertur igitur que in infinitum et et. negatur consequentia quia ibi implicatur quod cedit a. quod est falsum.

⁋ Ad secundum dico quod aucto tas aristo in hac parte non est retinen loquitur secundum modum agendi carum naturalium in quo ponitur certus terminus.

⁋ Ad tertium dic quod non debet sic poni in esse prout sciunt layci et eti ad secundum posset ista propositio concedi quantum contingit in potentia tantum contingit in actu et non sequitur quod sit ponere terminum maximum possibilem. Secundum dubium videtur i ximam gratiam possibilem. quia potest facere gratiam infi nitam quod probatur ex hoc quiai tancunque distincte apprehe prehendere quasi actuali omni finita apprehensa appr apprehendit infinitam poss rit producere infinitam Resp cognoscit infinitam cathegorice.

⁋ Ad probationem gatur penultima consequentia.

⁋ Tertium an tale augmentum charitas prosit homini in quo sits detur quod non quia operans ex mi quem actus minus operat equalem ex minori chari minus difficilis et per consequens mis cum virtus sit circa difficile secundo et hicorum.

⁋ Re pondet syrensis exclusio est vera nec ex hac sequitur quod augmentum charitatis obest quia habens maio rem charitatem potest virtuosius operari si velit quam alius ceteris paribus quia si vterque secundum vltimum po tentie siue operatur tunc habens melionem charitatem feruentius operatur et melius potest tamen esse quod habons moiornem charitatem non tantum tenetur bene operari sicut habens minonem et credo quod tunc minus meretur.

⁋ Henricus. 6 q. quolibeti: qua i9d dicit quod equaliter merentur.

⁋ Sed hoc erit vt michi videtur rarissime si plurimum inequaliter sicut in alia questione diffusius prosecutus sum. Sed posset contingere quod equaliter et potest contingere quod plus et potest contingere quod minus secundum regulas ibi tactas ideo responsio syrensis in proposito non est vera nisi particulariter intelligatur.

⁋ Quartum dubium potest esse de illo qui continue meretur per momentum aliquod augmentando meritum suum si tamen hoc sit possibile in casu aliquo secudum cursum egis ordinate an talis continue habeat maiorem charitatem et maionem et teneo quod sic qui si continue augmentetur eius meritum igitur continue fit melior et charior et per consequens plus habet de charitate quia vnusquisque tanto melior est quanto maionem habet charitatem secundum augustinum en chiel 8 3 cap. Con tra augmentet sic igitur petrus meritum suum vsque ad instans mortis sue et hoc miraculose quia aliter perderet vsum rationis ante instans mortis tunc cum talis nunquam habuerit maximam charitatem quam habuit in hac vita non esset aliquod premium debitum sibi. Siliter posset fieri argumentum de augmentante meritum suum vsque ad instans finiens vsum rationis. Respondetur quod illi debetur premium secundum gradum meriti quem habuisset si in illo instanti vixisset quia illum gradum meruit et etiam in tali gradu habebit charitatem in anima. Sed contra per nullum actum me ruit istum gradum beatitudinis quia nullus fuit maximus gradus actus sui meritors 4. Respondetur sufficit quod in isto instanti mortis fsset maximus gradus illius actus.

⁋ Ad vfiumieprincipale dicen m quod auctoritas philosophi velstendet communem natu re cursum naturalem

⁋ Asecundum responsum est primo dubio articuli secundi.