Prooemium

DISTINCTIONIS VIII. PARS SECVNDA¬ DE SIMPLICITTE DEI. EADEM sola propise. Finitis duabus partibus huius distinctionis, hic incipit tertia, in qua determinatur de Dei simplicitare. Circa quam Mag. duo facit. Primo ostendit Divinam simplicitatem omnia excedere. Secundo ostendit, quod suae., simplicitati non repugnat pluralitas nominum, ibi: Hic dilegenter. Circa primum quatuor facit: quia 1. dicit Deum esse simplicem, & nullam habere compositionem, nec partium, nec accidentium. 2. ostendit corporalem naturam deficere a tali simplicitate: quia habet compositionem partium, & accidentium. 3. ostendit etiam spiritum a tali simplicitate deficere, qui si non habet diversitatem partium, habet diversitatem accidentium. 4. concludit solum Deum esse simplieem, licet multipliciter dicatur. Secunda ibi: It autem scias. Tertia ibi: Creatura quoque soiritualis. Quarta ibi: Deus vero etsi multipliciter. Deinde cum dicit: Hic diligenter. Ostendit huiusmodi simplicitati non repugnare pluritatem nominum, absolutorum. Et duo facit: quia 1. facit, quod dictum est. 2. adducit multas auctoritates ad ostendendum Deum esse vere simplicem, ostendens, quod huiusmodi simplicitati non repug¬ nat pluralitas Personarum, vel relativorum, Secunda ibi: Huius autem. Circa primum tria facit: quia 1. ostendit pluralitatem nominum non repugnare simplicitati Divinae: quia omnibus illis nominibus respondet una natura, una essentia, licet a diversis rationibus imponantur. Secundo ostendit diversa attributa de Deo dicta significare Divinam naturam, quod ex praemissis sequitur; quia ex quo omnibus nominibus respondet una essentia, oportet quod omnia nomina absoluta dicta de Deo significent Divinam substantiam, quod confirmat per Aug. qui dicit Deum esse sine quantitate magnum, sine qualitate bonum. Tertio ex hoc concludit, quod non proprie Deus dicitur substantia: quia nulli substat. Secunda ibi: Quod autem. Tertia ibi: Vnde nec propie

Tunc sequitur illa pars, Hulus autem. Circa quam duo facit: quia 1. adducit multas auctoritates ostendentes Deum esse simplicem. 2. quia ostenderat Divinae simplicitati non repugnare pluralitatem nominum absolutorum differentium secundum rationem, ostendit tali simplicitati non repugnare pluralitatem Personarum, quae est pluralitas relativorum. Secunda ibi: Vt tamen tantae partes patent. Et in hoc terminetur sententia huius distinctionis.