Quaestio 107

ARTICULUS PRIMUS UTRUM INGRATITUDO SEMPER SIT PECCATUM

AD PRIMUM SIC PROCEDITUR. Videtur quod ingratitudo non semper sit peccatum. Dicit enim Seneca, in II de Benefic. quod "ingratus est qui non reddit beneficium". Sed quandoque non posset aliquis re- | compensare beneficium nisi peccando: puta si aliquis auxiliatus est homini ad peccandum. Cum ergo abstinere a peccato non sit peccatum, videtur quod ingratitudo non semper sit peccatum.

2. PRAETEREA, omne peccatum est in potestate peccantis: quia secundum Augustinum, nullus peccat in eo quod vitare non potest. Sed quandoque non est in potestate peccantis ingratitudinem vitare: puta cum non habet unde reddat. Oblivio etiam non est in potestate nostra: cum tamen Seneca dicat, in III de Benefic., quod "ingratissimus omnium est qui oblitus est". Ergo ingratitudo non semper est peccatum.

3. PRAETEREA, non videtur recompensare Y qui non vult aliquid debere: secundum illud Apostoli, Rom. xut: Nemini quidquam debeatis. Sed qui invitus debet ingratus est: ut Seneca dicit, in IV de Benefic.. Ergo non semper ingratitudo est peccatum

SED coNTRA EsT quod II ad 7m. ur, ingratitudo connumeratur aliis peccatis, cum dicitur: Parentibus non obedientes, ingrati, scelesti.

RESPONDEO DICENDUM quod, sicut dictum est debitum gratitudinis est quoddam debitum honestatis quam virtus requirit. Ex hoc autem aliquid est peccatum quod repugnat virtuti. Unde manifestum est quod omnis ingratitudo est peccatum.

AD PRIMUM ERGO DICENDUM quod gratitudo respicit beneficium. Ille autem qui alicui auxiliatur ad peccandum non confert beneficium, sed magis nocumentum. Et ideo non debetur ei gratia actio: nisi forte propter voluntatem ?, si sit deceptus, dum credidit adiuvare ad bonum, adiuvit ad peccandum. Sed tunc non debetur recompensatio talis ut adiuvetur ad peccandum: quia hoc non esset recompensare bonum, sed malum, quod contrariatur gratitudini.

AD SECUNDUM DICENDUM quod nullus propter impotentiam reddendi ab ingratitudine excusatur, ex quo ad debitum gratitudinis reddendum sufficit sola voluntas, ut dictum est. - Oblivio autem beneficii ad ingratitudinem pertinet: non quidem illa quae provenit ex naturali defectu, quae non subiacet voluntati; sed illa quae ex negligentia provenit. Ut enim dicit Seneca, in III de Benefic., "apparet illum non saepe de reddendo cogitasse cui obrepsit oblivio".

AD TERTIUM DICENDUM quod debitum gratitudinis ex debito amoris derivatur, a quo nullus debet velle absolvi. Unde quod aliquis invitus hoc debitum debeat, videtur provenire ex defectu amoris ad eum qui beneficium dedit.

ARTICULUS SECUNDUS UTRUM INGRATITUDO SIT SPECIALE PECCATUM

AD SECUNDUM SIC PROCEDITUR. Videtur quod ingratitudo non sit speciale peccatum. Quicumque enim peccat, contra Deum agit, qui est summus benefactor. Sed hoc pertinet ad ingratitudinem. Ergo ingratitudo non est speciale peccatum.

2. PRAETEREA, nullum speciale peccatum sub diversis generibus peccatorum continetur. Sed diversis peccatorum generibus potest aliquis esse ingratus: puta si quis benefactori detrahat, si quis furetur, vel aliquid aliud huiusmodi contra eum committat. Ergo ingratitudo non est speciale peccatum.

3. PRAETEREA, Seneca dicit, in III de Benefic.: "Ingratus est qui. dissimulat ingratus qui non reddit; ingratissimus omnium qui oblitus est". Sed ista non videntur ad unam peccati speciem pertinere. Ergo ingratitudo non est speciale peccatum.

SED CONTRA EST quod ingratitudo opponitur gratitudini sive gratiae, quae est specialis virtus. meo est speciale peccatum.

RESPONDEO DICENDUM quod omne vitium ex defecta virtutis nominatur quod magis virtuti opponitur: sicut illiberalitas magis. opponitur liberalitati quam prodigalitas. Potest autem virtuti gratitudinis aliquod vitium opponi per excessum: puta si recompensatio beneficii fiat vel pro quibus non debet, vel citius quam debet, ut ex dictis patet. Sed magis opponitur gratitudini vitium quod est per defectum: quia virtus gratitudinis, ut supra habitum est, in aliquid amplius tendit. Et ideo proprie ingratitudo nominatur ex gratitudinis defectu. Omnis autem defectus seu privatio speciem sortitur secundum habitum oppositum: differunt enim caecitas et surditas se- cundum differentiam visus et auditus. Unde sicut gratitudo vel gratia est una specialis virtus, ita etiam ingratitudo est unum speciale peccatum.

Habet tamen diversos gradus, secundum ordinem eorum quae ad gratitudinem requiruntur. In qua primum est quod homo beneficium acceptum recognoscat; secundum est quod laudet Y et gratias agat; tertium est quod retribuat, pro loco et tempore, secundum suam facultatem. Sed quia quod est ultimum in generatione est primum in resolutione, ideo primus ingratitudinis gradus est ut homo beneficium non retribuat; secundus est ut dissimulet, quasi non demonstrans se beneficium accepisse; tertium, et gravissimum est quod non recognoscat, sive per oblivionem, sive quocumque alio modo. - Et quia in affirmatione opposita intelligitur negatio, ideo ad primum ingratitudinis gradum pertinet quod aliquis retribuat mala pro bonis; ad secundum, quod beneficium vituperet; ad tertium, quod beneficium quasi maleficium reputet.

Ab PRIMUM ERGO DICENDUM quod in quolibet peccato est materialis ingratitudo ad Deum, inquantum scilicet facit homo aliquid quod potest ad ingratitudinem pertinere. Formalis ? autem ingratitudo est quando actualiter beneficium contemnitur. Et hoc est speciale peccatum.

AD SECUNDUM DICENDUM quod nihil prohibet formalem rationem alicuius specialis peccati in pluribus peccatorum generibus materialiter inveniri. Et secundum hoc, in multis generibus peccatorum invenitur ingratitudinis ratio.

AD TERTIUM DICENDUM quod illa tria non sunt diversae species, sed diversi gradus unius specialis peccati.

ARTICULUS TERTIUS UTRUM INGRATITUDO SEMPER SIT PECCATUM MORTALE

AD TERTIUM SIC PROCEDITUR. Videtur quod ingratitudo semper sit peccatum moresse gratus. Sed peccando venialiter homo non est ingratus Deo: alioquin omnes essent ingrati. Ergo nulla ingratitudo est veniale peccatum.

2. PRAETEREA, ex hoc aliquod peccatum est mortale quod contrariatur caritati, ut supra dictum est. Sed ingratitudo contrariatur caritati, ex qua procedit debitum gratitudinis, ut supra dictum est. Ergo ingratitudo semper est peccatum mortale.

3. PRAETEREA, Seneca dicit, in II de Benefic.: "Haec beneficii lex est: alter statim oblivisci debel dati, alter memor esse accepti". Sed propter hoc, ut videtur, debet oblivisci, ut lateat eum peccatum recipientis, si contingat eum esse ingratum. Quod non oporteret si ingratitudo esset leve peccatum. Ergo ingratitudo semper est mortale peccatum.

SED CONTRA EST quod nulli est danda via pec- candi mortaliter. Sed sicut Seneca dicit, ibidem interdum qui iuvatur fallendus est, ut habeat; nec a quo acceperit sciai: quod videtur viam ingratitudinis recipienti praebere. Ergo ingratitudo non semper est peccatum mortale.

RESPONDEO. DICENDUM quod, sicut ex dictis patet, ingratus dicitur aliquis dupliciter. Uno modo, per solam omissionem: puta quia non recognoscit, vel non laudat, vel non retribuit vices pro beneficio accepto. Ét hoc non semper est peccatum mortale. Quia, ut supra dictum est, debitum gratitudinis est ut homo aliquid etiam liberaliter tribuat ad quod non tenetur: et ideo, si illud praetermittit, non peccat mortaliter. Est tamen peccatum veniale: quia hoc provenit ex negligentia quadam, aut ex aliqua indispositione hominis ad virtutem. Potest tamen contingere | quod etiam talis ingratitudo sit mortale peccatum: vel propter interiorem contemptum; vel etiam propter conditionem eius quod subtrahitur, quod | ex necessitate debetur benefico, sive simpliciter sive in aliquo necessitatis casu. - Alio modo dicitur aliquis ingratus, quia non solum praetermittit implere gratitudinis debitum, sed etiam contrarium agit. Et hoc etiam, secundum conditionem eius quod agitur, quandoque est peccatum mortale, quandoque veniale. - Sciendum tamen quod ingratitudo quae provenit ex peccato mortali habet perfectam. ingratitudinis rationem: illa vero quae provenit ex peccato veniali, imperfectam.

AD PRIMUM ERGO DICENDUM quod per peccatum veniale non est aliquis ingratus Deo secundum perfectam ! ingratitudinis rationem. Habet tamen aliquid ingratitudinis: inquantum peccatum. veniale tollit aliquem actum virtutis, per quem homo Deo obsequitur.

AD SECUNDUM DICENDUM quod ingratitudo quae est cum peccato veniali non est contraria caritati, sed est praeter ipsam: quia non tollit habitum caritatis, sed aliquem actum ipsius excludit.

AD TERTIUM DICENDUM quod idem Seneca dicit, in VII de Benefic.: "Errat si quis aestimat, cum dicimus eum qui beneficium dedit oblivisci oporlere, excutere nos illi memoriam rei, praesertim honestissimae. Cum ergo dicimus: Meminisse non debet, hoc volumus intelligi: Praedicare non debet, nec. iactare".

AD QUARTUM DICENDUM quod ille. qui ignorat beneficium non est ingratus si beneficium non recompenset, dummodo sit paratus recompensare si noscet ?. Est autem laudabile quandoque ut ille cui providetur beneficium ignoret: tum propter inanis gloriae vitationem, sicut beatus Nicolaus, aurum furtim in domum prouiciens ».V tare voluit humanum favorem; tum etiam quia in hoc ipso amplius beneficium facit quod consulit verecundiae eius qui beneficium accipit..

ARTICULUS QUARTUS UTRUM INGRATIS SINT BENEFICIA SUBTRAHENDA

AD QUARTUM SIC PROCEDITUR. Videtur quod ingratis sint beneficia subtrahenda. Dicitur enim Sap. xvi: "Ingratis spes tanquam hibernalis glacies tabescet". Non autem eius spes tabesceret si non esset ei beneficium. subtrahendum. Ergo sunt subtrahenda beneficia ingratis.

2. PRaETEREA, nullus debet alteri praebere occasionem peccandi. Sed ingratus beneficium recipiens sumit ingratitudinis occasionem. Ergo non est ingrato beneficium dandum.

3. PRAETEREA, in quo quis peccat, per hoc el torquetur, ut dicitur Sap. xi. Sed ille qui ingratus est beneficio accepto, peccat contra beneficium. Ergo est beneficio privandus.

SED coNTRA EsT quod dicitur Luc. vi, quod "Altissimus benignus est super ingratos et malos". Sed eius per imitationem nos filios esse oportet, ut ibidem dicitur. Ergo non debemus beneficia ingratis subtrahere.

RESPONDEO DICENDUM quod circa ingratum duo consideranda sunt. Primo quidem, quid ! ipse dignus sit pati. Et sic certum est quod meretur beneficii subtractionem. - Alio modo, considerandum est quid oporteat beneficum ? facere. Primo namque, debet non esse facilis ad ingratitudinem iudicandam: quia frequenter aliquis, ut Seneca dicit, qui non reddidit, gratus est; quia forte non occurrit ei facultas aut debita opportunitas. reddendi. Secundo, debet tendere ad hoc quod de ingrato gratum faciat: quod si non potest primo be-. neficio facere, forte faciet secundo. Si vero ex beneficiis multiplicatis ingratitudinem augeat et peior fiat, debet a beneficiorum exhibitione cessare.

AD PRIMUM ERGO DICENDUM quod auctoritas illa loquitur quantum ad id quod ingratus dignus est pati.

AD SECUNDUM picERDUM quod ille qui ingrato beneficium exhibet non dat ei occasionem peccandi, sed magis gratitudinis et amoris. Si vero ille qui accipit ingratitudinis exinde occasionem sumat, non est danti imputandum.

AD TERTIUM DICENDUM quod ille qui beneficium dat non statim debet se exhibere punitorem ingratitudinis, sed prius pium medicum: ut scilicet iteratis beneficiis ingratitudinem sanet.