Quaestio 1

QVAESTIO VNICA. CIRCA hanc distinctionem V. ¶TQX quaeritur utrum propter soOT lius animae separationem a jEr:xodi carne, christus fuerit uere mortuus manente unione diuinitatis cunutraque.

¶ In huius quaestionis solutione, quae ex praedictis pendet tres succedent articuli. Primus notabilium: conclusionum alter: tertius dubiorum.

¶ Quantum ad primum, supponitur ex supradictis, quod in christo duplex fuit unio. Vna partium humane naturae inter se animae scilicet ut formae: & carnis, ut matetiae, per quam ex ipsis constitutum est conpositum substantiale uiuum in natura humana. Secunda fuit urio suppositalis, siue hypostaticanaturae humanae, & utriusque eius partis cum natura diuina in persona uerbi, dequa latius dictum est up. dist. i

¶ Secundo notandum, o secundum duplicem naturam in christo, duplex fuit uita in christo. Vna diuina summa, & aeterna: qua persona christi: quae & persona est uerbi, uiuit seipso necessario inalterabiliter, & immutabiliter: quae ab illa persona tolli non potest. Secunda est uita naturae humanae assum pte, qua anima christi uiuit immediate essentialiter: caro mediate formaliter, & uerbum earum assumptione per communicationem idiomatum contingenter. Natura enim humana in hoc uiuere dicitur: quia habet animam, quae est uita substantialiter tanquam sui partem. Anima uero uiuit immediate essentiali ter: quia secundum propria naturam operationum uitalium est productiua. Caro uiuit: quia est subjectum formae uita lis scilicet animae ipsam informantis, & perficientis. Verbum uero hac uita humana, quam contingenter assumpsit, uiuit, per idiomatum communicationem, secundum quam, proprietates naturae assumptae communicantur personae assumenti: sic namque uerbum uiuere non est aliud, quam uerbum in natura uiuente subsistere: de quo sup. dist. vij.

¶ Tertio notandum, quod mors hominis non est nisi separatio animae a corpore. Hac enim aia a corpore separata totum compositum moritur: quia desinit esse compositum: caro moritur: quia priuatur forma, quae essentialiter est uita. Anima etsi a nihilari potest: manens tamen mori non potest: quia seipsa uiuit essentialiter: & non per aliquid superadditum. Vnde impossibile est animam esse, & non uiuere: sicut impossibile est, inimam esse, & non esse animam. Verbum per idiomatum communicationem moritur, quamdo desinit subsistere in natura assumpta uiiente. Haec breuiter de articulo primo.

¶ Quantum ad secundum articuium est conclusio prima. In passione christi anima realiter, & uere separata est a carne. Probatur: quia inclinato capite tradidit spiritum. Ioann. xix & Matt. xxvij. Clamans uoce magna emisit spiritum. Illa traditio, & emissio spiritus fuit separatio animae a carne.

¶ Secunda conclusio. Separatione animae christi a carne non solum christi humanitas, & corpus: sedet ipse christus uere fuit mortuus. Probatur: quia uere moritur, qui uita, quam habuit, priuatur: sed tam humanitas christi, quam corpus: & ipse christus, seu uerbum in separatione animae priuatum est uita, quam habuit. De huma nitate patet: quia per separationem animae desijt esse humanitas: ergo desiit habere uitam: quia quod nihil est, in se non habet uitam. De corpore manifestum est. De christo, seu uerbo patet: quia separata anima a carne, desiit uer bum subsistere in natura humana uiuenre. Tum quia post separationem caro, & anima christi non fuere natura humana. Tum quia illud, quod assumpsit id est natura humana non fuituiua. Item mor tuum uere praedicatur de natura humana, quae fuit: & de eius supposito proprio, si assumpta non fuisset: ergo etiam uere praedicatur de supposito diuino percommunicationem idiomatum. Consequentia patet ex dictis supra dist. vij.

¶ Tertia conclusio. Quamuis in mortechristi facta est animae, & carnis separatio: mansit tamen diuinitatis cum utraque indissoluta unio. Prima pars patet ex conclusione prima. Secunda probatur: quia christus sepultus est, & simul descendit ad inferna: ut dicit sumbolum: non autem descendit, nec sepultus est secundum diuinitatem, secundum quam est immutabilis: igitur secundum naturam assumptam sibi unitam. Nihil autem assumptae naturae fuit in sepulero nisi conpus: nec in infernonisi anima: & christus utrobique fuit: ergo utrobique fuit natura diuina unitanaturae assumptae: in sepulcro carni: in inferno animae. Patet etiam auctoritate magistri, & allegatorum per cum in textu. Ad idem beatus Bonauent. adducit rationes, quae congruitatem ostendunt, non tamen sufficiem ter factum probant.

¶ Quantum ad articulum tertium est primum dubium: cum (ut dicit magister dist. ii.) diuinitas unita est carni mediante anima: ergo separa ta anima a carne soluta est unio: nam sublato unionis medio tollitur unio. Ad hoc potest dupliciter responderi, secundum duplicem opinionem, quae tactae sunt sup. q. ii. dist. j. ibi uideatur satis late.

¶ Secundo dubitatur: utrum caro christi fuisset resoluta, seu putrefacta in sepulcro: si dilata fuisset resurrectio. Respondetur, licet caro christi in sepulcro habuit causas intrinsecas, & extrinsecas naturales ad suiresolutionem non obstanteuione eius cum uerbo: non tamen fuisset resolutum: sed a putrefactione conseruatum nouo miraculo. Primum patet: quia fuit intrinsecus humor, & calor: similiter extrinsecus sicut in alio corpore mortuo: nec impediebat unio: quia illa non obstante corpus fuit passibile, mor tale, & mortuum, & non gloriosum. Itemper actionem caloris naturalis, etiam per sudores aliquid corporis christi resolutum fuit: quia uere nutritum est, uere sudauit: ut supponitur: quae non siunt sine resolutione corporis: nec quantum ad illa impediebat unio: ergo similiter ex ratione unionis non fuit impeditaincineratio. Quod autem non fuerit, nec fuisset in sepulcro resolutum: patet per illud prs. Non dabis sanctum tuum uidere curt uptionem. Glos. Nec corpus sanctum, per quod & alij sanctificandi sunt, patie ris corrumpi putrefactione. Quamuis enim christus assumpsit corpus nostrum cum defectibus paenalibus corporis uiui, non tamen cum opprobrijs corporis mor tui. Illis enim meruit nobis ablationem eorum; istis autem mereri non potuit: quia tempus merendi morte terminatur. Inutiliter ergo istos assumpsisset: imio non solum inutiliter, sed etiam in periculum fidei nostrae: quia in incredulitatem resurrectionis. Vnde ps. xxis. Quae utilitas in sanguine meo; dum descedo in corruptionem glos. Aug. Si enim statim non resurgo, & corpus corrumpitur; nemini annuntiabo; nullum lucrabor. Quod etiam corruptio corporis fuit impedita nouo miraculo: patet: quia per miraculum fuerunt causae corruptiuae tam intrinsecae, quam extrinsecae fuspensae ab actione corruptiua: illa au¬ tem suspensio fuit miraculosa: quia supernaturalis. Quod autem fuerit nouum miraculum (dicunt, enim quidam, quod de nouo: seq antiquo miraculo, quo corpus illud fuit indissolubiliter unitum uerbo: contra quos probatur, quod nouo miraculo) quia illo miraculo aniiquo, quo corpus uniuit uerbo, non impediuit corporis, sed nec animae impassibilitatem: cum illud corpus sit passum, & mortuum. immo sieius passionem impediuisset: ex quo corpus fuit passibile: non obstante illa unione hoc fuisset nouo miraculo: sic quod prohibuiteius resolutionem post mor tem, cum fuerat corruptibile; fuit nouum miraculum. Ita sentit Sco. Verum, siue non uo siue ueteri miraculo, certum est, quod miraculose suspensae sunt causae naturales corpus naturaliter resoluere potentes.

¶ Sed di. uidetur, quod corpus christi, sit in sepulcro corruptum. Probatur: quia fuit forma cadaueris informatum: & haec est magna corruptio, si corpus prius uiuum sit corpus cadaueris. Antecedens probatur: quia aut separatio ni animae a carne successit alia forma substantialis, uel nulla. Si nulla: igitur materia stetit nuda. Si aliqua non uiuens: ergo cadaueris. Respondetur tenendo unitatem formae substantialis in composito: dicendum, quod nulla substantialis formasuccessit separationianimae: sed materia corporis christi fuerat nuda, quantum ad formas substantiales: non habens in se per illud triduum, quo fuit in sepulcro, aliquam formam substantialem: habuit autem formas accidentales: nec magis hoc est impossibile, quam dicere, quod materia stetit sine forma specifica: quia sicut per naturam non potest stare nuda: ita nec sine forma specifica: & ergo si diceretur, quod separata formasubstantiali specifica scilicet anima intellectiua: ibi mansit forma corporeitatis (quia sensitiua non mansit, alias non fuisset mortuus) oportet concedere, quod materia corporis stetit sine fonma specifica: aut quod subintrauit forma cadaueris

¶ Tertio dubitat, utrum ipsa separa tione anima chricti facta sit impassibilis. Hic respondet safactus bon, quod non est certum ex auctoritatibus, utrum anima Christi statim post separationem facta sit impassibilis: aut in corporis glorificatione: ideo quodlibet horum sine periculo sentiri potest. Veruntamen probabilius uidetur, quod statim fuerit facta im passibilis post separationem: quia anima Christi non fuit passibilis: cum semper fuerit beata: nisi per miraculum, & propter nostram salutem: ut sua passione mereretur nobis impassibilitatem: sed post separationem non erat locus merendi: ideo tunc anima non debuit pati. Et subdit: nec hoc solum de anima christi probabile est: sed etiam de cuiuslibet uiri iusti, in quo non reperitur post separationem aliquis reatus peccati: quod talis a prima separatione a corpore statim fuit impassibilis: dum tamen separatur separatione diffinitiua, & finali, non ad tempus propter gloriae manifestationem, sicut factu est in lazaro, & alijs resuscitatis. Nec obstat, quod caro Christi non statim fuerit gloriosa, & impassibilis facta, quia anima erat propinquior ad gloriam (quia beata) quam caro.

¶ Praeterea dilatio impassibilitatis in carne faciebat ad fidei confirmationem: ut ostenderetur christus uere passus, & mortuus. Haec sanctus Bonauen.