Praeambulum

¶ Distinctio prima. UEteris ac noue legis continentia etc. Terminato prologo hic incipit tractatus quod sic diuiditur. Sicut enim dictum est iste liber est de deo sicut de subiecto.

¶ In primo liagitur de deo quantum ad rationem sue naturalis perfectionis.

¶ In 2o lius agitur de ipso inquantum deius perfectio relucet in. operibus creationis.

¶ In 3o secundum quod eius perfectio relucet in operibus restaurationis.

¶ In 4o secundum quod eius perfectio relucet in sacramentius quae sunt insttera sanctificationis et in operibus retributionis.

¶ Uel aliter potest dici scilicet quod in primo lius agit de rebus magnis magnitudine essentie scilicet de rebus quibus fruendum est.

¶ In 2o de rebus magnis magnitudine euidentie scilicet de creaturarum productione et ornatu et distinctione et ministratione.

¶ In 3o luimus de rebus magnis magnitudine beneficientie scilicet de christi incarnatione natiuitate conuersatione praedicatione proassione resurrectione et ascisione. et ad recipiendum istam beneficentiam dispositione: que dispsoto est per virtutes.

¶ In guo lius agit de rebus magnis magnitudine efficientiem scilicet de sacramentius et de iudicio et de penis et praemiis Unde et in persona sapientie increate exprimente materiam sacre scri¬ pture dicitur Prouerb. 8. Audite quoniam de rebus magnis locutura sum.

¶ Primus liber diuiditur in partes duas. In praeenim parte inquirit materiam ipsius praimi libi et per conseqens est aliorum triu.

¶ In parte 2o exequitur de rebus magnis magnitudine essentie siue de deo quantum ad rationem sue naturalis perfectionis: in prinia 2o dis. ibi hitaque vera ac pia fide tenendum est.

¶ Prima etiam in duas quia primo ponit quasdam diuisiones vt descendat ad propositum. 2o epilogat breuiter que dicta sunt ibicom nium ergo que dicta sunt.)

¶ Prima diuiditur in duas partes quia primo procedit veritatem narrando diuidendo et diffiniendo. 2o quaestiones incidentes mouendo et determinando: ibi Cum autem homines.)

¶ Prima iterum diuiditur in tres. In prima ponit materie omnium scripturarum quandam generalem diuisionem: hoc est diuisionem in res et signa et diuisionis exemplifcationem. In 2o ponit rerum subdiuisionem: ibicid ergo in rebus considerandum est.

¶ 3o soluit quandam contrariam obiectionem: ibi. (notandum vero et ista.)

¶ 3o pars diuiditur in duas: quia primo ponit illam contrariam obiectionem. 2o illius obiectionis determinationem: ibi (hoc ergo quae sibi contradi cem videntur.)

¶ Tunc sequitur illa parts quae ibi incipit. (cum autem homines.) in qua procedit incidentes quaestiones mouendo et determinando quae diuiditur in tres.

¶ In primo quaritur an homines hominibus debeant vti vel frui.

¶ In 2 vtrum deus hominibus vtatur vel fruatur: ibi. (sed cum deus diligat nos.)

¶ In 3o vtrum virtutibus sit fruendum vel vtendum: ibi. choc considerandum est.