Articulus 1

Quaestio I. Rimo ostendo quod diuina natura non assumpserit humanam naturam. Dam. libro 3 c. xi. Quoniuam deitas homo generata est: vel incarnata est: vel humanata est: nequaquam audiuimus: sed si divina natura assumpsisset humanam naturam: vere possit dici incarnata et humanata: ergo videtur quod non assumpsit naturam humanam.

¶ Item agere non est a forma: sed a supposito per formam: ergo cum assumere sit agere natura diuina non assumpsit humanam: sed solum fuit ratio vel formale principium: per quod diuina persona assumpsit humanam naturam.

¶ Item quod agit natura agit quelibet persona cum natura sit communis omnibus personis: sed nulla persona diuina nisi vna assumpsit naturam humanam: ergo diuina natura non assumpsit eam.

Contra. Damas. eodem libro et eodem. c. quoniam deitas vnitaest humanitati in vnam eius hypostasm didicimus sed vnitum aut est assumens: aut est assumptum. Cum ergo humana natura non assumpsit diuinam: sequitur quod diuina assunpesit humanam.

¶ Item Magister in littera dicit quod na diuina incarnata est: vnde et eadem vere dicitur assumpsisse humanam naturam.

Respondeo quod assumere tripliter ptet diciscilicet comuniter et proprie et magis proprie primo modo accipitur pro sumere: et sic concedendum quod tota trinitas humanam naturam assumpsit ipsi filio: quia fecit vnionem humane nature cum persona ipsius filii. Secundo modo assumere accipitur pro ad se sumere: et sic concedendum quod diuina natura naturam humanam assumpsit in persona filii: inquantum per eam factum est: vt natura humana simul esset cum diuina in eadem persona. Tertio mode assumere accipitur pro ad se sumere: et in se sumere: vt in supposito: et sic dicendum quod diuina natura non assumpsit naturam humanam: nec aliqua persona: nisi persona ipsius filii.

Ad primum argumentum ad partem primam dicendum: quod non est penitus simile de deitate: et diuina natura: quia deitas magis signt illud quod signat in abstractione: quoniam diuina natura: vnde non ita signt rem suam vt principium agendi: sicut diuina natura: vnde sicut proprie dicitur humananatura operatur quam humanitas operatur: ita conuenientius dicitur quod diuina natura incarnata est. Et quod assumpsit humanam naturam quam quod deitas incarnata est: vel humanam naturam assumpsit Uel potest dici quod Damas. non negat deitatem incarnatam nisi inquantum incarnari importat rem incarnatam fieri suppositum carnis: et sic verum est: quod deitas non fuit incarnata.

¶ Ad secundum dicendum: quod agere bene est a forma: vt est in supposito. Unde et assumere conuenire potuit nature diuine inquantum erat in supposito: quamuis sicut magis proprie dicitur suppositum agere per formam: quam forma: vt est in supposito: ita magis proprie dicitur quod diuina persona assumpsit humanam naturam: quam quod diuina natura: vt existens in persona assumpsit eam.

¶ Ad 3m dicendum: quod assumere dictu secundo modovel 3o modo non tantum importat actionem: sed est terminum actionis: quamuis alio modo persona sit terminus assumptionis: quam ipsa natura: quia persona filii assumpsit humanam naturam ad se: et in se vt in supposito: sed diuina natura assumpsit eam ad se non in se vt in supposito: sed in persona filii: dico ergo quod sumere ratione actionis: tamen conuenit tribus personis: quia omnes persone sumpserunt naturam humanam ipsi filio: sed esse terminum illius assumptionis: non conuenit tribus personis: quia non conuenit nature secundum se: sed tantummodo: vt est in filio.

Questio. lI. SEcundo queritur vtrum diuina natura abstractis personis posset assumere aliquam naturam. Et videtur quod non. Damas. lib. 3. ca. 6. Substantia secundum seipsam non subsistit: sed in hypostasibus contemplatur: ergo natura diuina intellecta: preter hypostases intelligitur vt non habens aliquod esse reale in actu: sed rei non habenti realem existentiam in actu non conuenit agere: ergo natura diuinahypostasibus circunscriptis nullam naturam posset assumere.

¶ Item assumptio terminatur ad aliquam vnitatem. Sed si persone essent circunscripte a natura diuina tunc humana natura non posset assumi vnitatem persone nec de vnitate nature: quia ex natura diuina et alia natura nullo modo potest vna natura constitui: ergo circunscriptis personis diuina natura nullam naturam posset assumere.

Contra circunscripta emanatione personarum remaneret diuina natura non in persona: persone enim per emanationes distinguuntur: et sunt constitute per et proprietates relatiuas: sed adhuc remaneret diuina non omnipotens. Omnipotentia enim est attributum nature: ergo adhuc posset aliquam naturam assumere.

¶ Item prius ordine nature est esse in actu quam esse actu in supposito: quia secundum se habet per additionem ad primum: ergo circunscriptis suppositis adhuc posse diuina natura remanere in actu: et exconsequenti aliquam naturam posset assumere. Posse enim agere competit nature existenti in actu.

Respondeo quod circunscrptio vel abstractio personarum a natura divina dupliciter potest intelligi: autem ita quod non esset in aliqua persona: nec constituta per proprietatem relatiuam: nec per proprietatem absolutam: et sic non esset existens in se quia substantia intellectualis existens in se persona est: nec esset existens in alio: ex quo sequitur quod ab ea non posset esse realis actio: quia talis actio presupponit in agente realem existentiam in actu: nec posset etiam esse terminus realis actionis. Cum ergo assumere aliquam naturam sit realis actio re quirens realem terminum diuina natura predicto modo confiderata nullam posset assumere naturam. Et hoc modo procedunt argumenta ad partem primam. Aut potest praedicta circunscriptio ita intelligi quod non esset in natura diuina distinctio personarum per emanationes: eo modo quo sanctissima et verissima christiana fides ponit: sed ita quod esset natura diuina in vna hypostasi absoluta eo modo quo gentiles intelligunt vel imaginantur: et sic remaneret in eo personalitatis ratio absolute: et hoc possibili posito concedendum est illud quod sequeretur ad illud impossibile scilicet quod diuina natura posset aliquam naturam assumere. Et sic procedit primum argumentum ad partem secundam.

¶ Ad secundum dicendum: quod esse substantiam in actu reali non est prius quam ipsam esse in supposito: sed est idem quod ipsam esse suppositum vel in supposito.