Articulus 3

Rimo ostendo quod deo non conuenit aliquem in filium adoptare: quia adoptans non est principium essendi ipsi adoptato: sed deus principium est essendi cuilibet creature. ergo deo non conuenit aliquam creaturam in filium adoptare.

¶ Item adoptatio in filium est alicuius persone extranee legitima in filium assumptio: sed nulla creatura est a deo extranea: quia condidit omnes: ergo nullum potest in filium adoptare.

Contra Io. 1. Quotquot autem receperunt eum dedit eis potestatem filios dei fieri: sed non per naturam: ergo per adoptionem.

Respondeo quod deo ex sua bonitate: et benignitate conuenit aliquos in filios adoptare: quia deum aliquos adoptare in filios est illis dare per gratiam: ius in participatione sue hereditatis: quamuis eis non debebatur per naturam: quia ipsa dei hereditas: qua diues est: est fruitio sui ipsius: cuius fruitionis participatio nulli creature debetur per naturam: sed per gratiam.

Ad primum in oppositum dicendum: quod maior non est vera de adoptante increato: quia quamuis sint creature principium essendi: non tamen per naturam: nec de sua substantia producit eam.

¶ Ad secundum dicendum: quod pro tanto creatura est deo extranea: quia non est de substantia eius: nec per naturam habet ius in dei hereditate.

Quaestio II. SEcundo queritur vtrum cuilibet persone conueniat adoptare. Et videtur quod non: quia ille non potest adoptare: qui non potest generare: sed posse generare soli persone patris conuenit: ergo sibi soli conuenit adoptare.

¶ Item ad Galis. 4. Misit deus filium suum factum ex muliere: et parum post sequitur: vt adoptionem filiorum reciperemus. ergo videtur: quod non conuenit alicui persone adoptare nisi persone filii.

¶ Item ad Rom. 8. Accepistis spiritum adoptionis. ergo videtur: quod adoptare conueniat soli persone spiritus sancti.

Contra facere filios per creationem conuenit cuilibet persone: quia tres persone sunt vnus creator. ergo similiter facere filios per adoptionem.

Respondeo quod cuilibet persone conuenit adoptare: sicut enim dicit Augu. I de trinitate. c. 4. Pater et filius et spiritus sanctus sicut inseparabiles sunt: ita inseparabiliter operantur: cum ergo adoptare sit facere in creatura es fectum gratiae: per quam habet ius in participatione hereditatis diuine: sequitur quod adoptare sit a tota trinitate: quamuis secundum diuersos respectus aliquando approprietur vni persone: aliquando alii. Patri enim appropriatur: quia solus potest generare: et quia sibi appropriat missio filii: per quam facta est adoptio filiorum Filio etiam appropriatur: inquantum per eius passionem sumus deo reconciliati. et spiritui sancto appropriatur: inquantum sibi appropriatur donum gratie: per quam formaliter adoptamur.

Ad primum in oppositum dicendum: quod quamuis filius: et spiritus sanctus non possit producere filios generando: producunt tamen filios per creationem: et hi sunt qui adoptantur.

¶ Ad secundum dicendum: quod quamuis per missionem filii receperimus adoptionem filiorum: tamen quia illa missio a tota trinitate facta est a tota trinitate sumus in filios adoptati.

¶ Ad tertium dicendum: quod illud verbum dictum est per appropriationem: ratione supra dicta.