Articulus 1

Questio II PRimo ostendo quod in morte christi diuinitas fuit separata ab anima. Io. 10 Ego pono animam meam. Cum ergo hoc dixerit persona saluatoris: et ponere ibi accipiatur pro deponere. Uidetur quod anima fuerit a diuina persona separata.

¶ Item que coniunguntur in natiuitate separantur in morte: sed diuinitas: et anima christi fuerunt coniuncta in natiuitate: ergo fuerunt separata in morte.

Contra silius dei descendit ad inseros non ratione corporis: quia remansit in seplchro nec ratione deitatis: erge ratione anime: quod non esset verum: si anima im morte fuisset separata a divinitate.

Respondeo: quod in morte christi diuinitas non fuit ab anima separata: quia anima non meruit separari: nec separatio diuinitatis ab anima nostre profuisset: redemptioni. Unde illa separatio consonanon fuisset diuine bonitati. Unde Augustinus super Io. homelia. 47. post medium: et recitat magister in littera. Dicit quod verbum nunquam deposuit animam: vt esset anima separata a verbo.

Ad primum in oppositum dicendum quod christus dicitur posuisse animam suam non quia deposuit eam a verbo: sed a carne intelligendo hoc vt superius expositum est.

¶ Ad secundum cum dicitur quod que coniunguntur in natiuitate separantur in morte etc. dico quod verum est: de his que coniunguntur ad constitu tionem vnius nature: sic autem diuinitas non fuit coniuncta anime.

Questio II. Ecundo quaeritur vtrum in morte christi diuinitas fuerit separata a carne: et videtur quod sic: quia vt superius habitum est: verbum vniuit sibi carnem mediante anima: sed remoto medio vniente soluitur vnitergo cum in morte christi anima fuerit separata a carne: videtur quod non remanserit vnio diuinitatis cum carne.

¶ Item propter vnio nem humane nature cum diuina natura in pers na verbi deus est homo: et homo est deus: ergo si post separationem anime a carne: caro remansisset vnita diuine nature in persona verbi: deus fuisset caro: et caro deus: quod in conueniens videtur.

¶ Item corpus mortuum separatum est ab omni vita: sed per separationem anime christiab eius corpore: corpus eius fuit mortuum: ergo fuit separatum ab omni vita. Cum ergo diuinitas sit vita: secundum illud Io. 1. Uita erat lux hominum: videtur quod corpus christi in morte separatum fuit a diuinitate.

Contra postquam anima fuit a corpore separata: fuit verum dicere quod christus iacuit in sepulchro non secundum animam: quia secundum illam descendit ad inferos: ergo iacuit in sepulchro secundum corpus: quod non esset verum: si in morte: corpus separatum fuisset a diuinitate.

¶ Item Augustinus contra Felicianum bene ante finem: et recitat magister in littera: christus in sepulchro carnem suam non deseruit.

¶ Item caro christi in sustinendo mo: tem suit instrumentum diuinitatis in nostra redemptione. Ex homine autem non debuit eius dignitas esse minorata: quod tamen fuisset: si ab ea fuisset diuinitas separata.

Respondeo quod in morte christi diuinitas non fuit separata a carne. Uerbum enim carnem christi assumpsit propter ordinem eius ad animam: quamuis aut in morte anima fuerit separata a carne: tamen in carne remansit ordo ad animam: ergo remansit ratio sue vnionis cum verbo et ex consequenti ipsa vnio.

¶ Preterea filius dei carnem assumpsit propter nostram redenptionem et multas vtilitates nostras consequentes ad eam. sed si in morte diuinitas a carne fuisset separata: hoc nihil nostre redemptioni profuisset et multis nostris vtilitatibus obfuisset: ergo in morte diuinitas a carne non debuit separari.

Ad primum in oppositum dicendum quod anima non tantum fuit medium vnionis carnis cum diuinitate per actualem coniunctionem carnis cum ea: sed etiam propter ordinem carnis ad illam consunctionem qui remansit post solutionem actualis coniunctionis.

¶ Ad secundum dicendum quod quamuis post separationem anime a carne potuisset vere dici: quod illa ca ro erat verbi: non tamen vere potuisset dici: quod verbum erat caro: sicut modo verum est dicere quod verbum est homo: quia verbum non remansit vnitum carni post separationem anime vt cuidam toti: sed vt parti humane nature: et ideo sicut de hypostasi Ioannis non predicatur pars humane nature. Non enim hec est vera: Ioannes est corpus: inquantum consideratur corpus: vt altera pars ho¬ minis: quamuis vera sit inquantum corpus habet rationem generis: ita a simili aliqualiter dico: quod post separationem anime a carne christi: caro non potuit vere predicari de verbo.

¶ Ad tertium dicendum quod corpus mortuum se paratum est ab omni vita etc. dico quod hoc verum est ab omni vita qua formaliter viuebat: dum erat viuens corpus aut nunquam viuebat diuinitate formaliter: sed effectiue in quantum sibi dederat: et in eo conseruabat formam vite idest animam. Argumenta ad partem secundam gratia conclusionis concedo. Tertium tamen vnum falsum videtur supponere. Ceteris enim paribus caro animata nobilior est quam facta exanimis.

Questio. III. Ertio queritur vtrum corpus et anima christi dum fuerunt a se inuicem sepa rata remanserunt: ita perfecte vnita diuine per sone: sicut erant ante: et videtur quod non: quia natura existens in alio tanto ceteris paribus perfectius est in eo quanto ipsa in se perfectior est: vnde accidens perfectum perfectius est in subiecto quam imperfectum: sed partes nature humane perfectiores sunt: dum actu sunt totum comstituentes quam dum sunt a se inuicem separate: ergo partes nature humane christi que sunt corpus et anima perfectius fuerunt vnite diuine persone dum fuerunt constituemtes humanam naturam: quam illo triduo quo fuerunt ab in uicem separate.

¶ Item perfectio actualiter existendi praeus ordine naturelattingit totum quam partes: vnde a toto partes deriuatur: quamuis existentia imperfecta: prius ordine nature attingat partes quam totum: cum ergo hoc totum quod est natura humana non constituatur ex anima et e corpore: nisi dum sunt inter se vnita: vt materia et forma perfectiorem ex:stentiam habuerunt: dum erant vnite quam habuerunt in triduo quo fuerunt separate: quod verum non esset: si tunc ita perfecte fuissent vnite diuino supposito: sicut erant ante.

Contra vnio mduisibilis cum indiuisibii minuinon potest: nisi corrumpatur. aut enim secundum se tota vnita sunt: aut nullo modo: sed vt habitum est per duas questiones precedentes partes nature humane: que sunt corpus et anima: postquam a se inuicem fuerunt separate remanserunt vnite diuine persone: ergo ita perfecte remaserunt vnite sicut ante.

Respondeo quod corpus et ai christi dum fuerunt a seiuicem separata remanserunt ita perfecte vnita diuine persone: sicut erant ante quod de anima certum est. Cum enim in sui separatione non fuerit facta imperfectior: quantum ad sui essentiam sequitur quod non est facta imperfectior quantum ad actualem existentiam eius cum non dependeret: seu constitueretur ex sui vnione cum corpore: cum suum actualiter existere sit actu in diuino supposito.

¶ Preterea cum eadem natura modo imperfectiori existens quam ante debilitetur in sui operatione: si anima christi post separationem imperfectius extitisset actualiter quam ante imperfectius deum vidisset quam ante: quod falsum est: cum ergo non potuisset eque perfecte actualiter existere separata vt coniuncta: si separata fuisset minus perfecte vnitadiuino supposito: quam ante cum suum actualiter existere sit eam existere in diuino supposito: sequitur quod eque perfecte illi supposito fuit vnita separata: sicut coniuncta: sed de carne aliquibus non ita clarum est: quia nobilior est caro animata: quam exanimis: et quanto natura est nobilior: tanto ceteris paribus nobiliori modo actu existit. Ex hoc tamen non sequitur: quod caro christi facta exanimis minus perfecte maenserit vnita diuine persone quam erat ante: quia sicut de ratione actualis existentie illius nature quae in supposito creato existit: non tantum est relatio eius ad suam causam efficientem: sed etiam ipsa essentia illius nature: sic aliqualiter de ratione actualis existentie humane nature christi non tantum est vnio eius ad diuinum suppositum: sed est essentia ipsius nature: ita quod actualis existentia nature illius conprehendit: et eius essentiam: et eius ad diuinum suppositum vnionem: et ideo quamuis manserit eque perfecte diuino supposito vnitafacta exanimis: sicut erat ante: non tamen ita perfecte fuit actu existens: sicut erat ante: eo quod illa caro: dum fuit exanimis: non habebat ita perfectam essentiam sicut ante.

Ad primum in oppositum dicendum: quod carnem minus perfecte fuisse in diuino supposito: dum fuit anima separata ab ea dupliciter potest intelligi: vno modo per hoc quod minus perfecte fuerit vnita: et sic falsum est. Alo modo per hoc quod ipsa in se: non erat ita perfecta sicut ante: et sic verum est: vt autem iam ostensum est manente equali vnione potest dici minus perfecte fuisse in verbo: per hoc quod essentia que est de ratione actualis existentie rei cuius est essentia minus perfecta fuit in carne: dum ab ea erat anima separata. Si autem dicas: quod relationes rerum perfectiorum inter se sunt perfectiores quam relatio rei imperfectioris ad perfectam: et vnio est relatio: et ita videtur quod vnio carnis exanimis ad diuinum suppositum non potuit manere: ita perfecta sicut erat ante. Dicunt quidam quod maior falsa est: eque enim perfecta est duplicitas binarii ad vnitatem seu. 14. ad. 7. sicut senarii ad ternarium quamuis senarius et ternarius sint numeri perfectiores quam septenarius vel quaternarius.

¶ Alii concedentes maiorem dicunt: quod illa vnio eque semper mansit perfecta sicut ante proportionaliter loquendo: quia sicut natura humana integra fuit verbo perfecta vnita: sic et caro exanimis secundum modum suum: quia eius vnio cum diuina persona habuit omnem perfectionem cuius erat capax.

¶ Ad secundum dicendum: quod vt ex superius dictis patet quamuis caro christi exanimis non haberet ita perfectam existentiam sicut ante: ex hoc tamen non sequitur quod sua vnio ad verbum: non esset ita perfecte sicut ante.

Questio. III. QUarto Queritur vtrum diuinitas fue rit vnita anime et carni duplicivnione. Et videtur quod sic: vnio relatio est: sed relatio non tantum numeratut secundum subiectum sed etiam secundum terminum: cum non minus videatur dependenre a termino quam a subiecto cum philosophus in libro predicamentorum dicat esse tegula secundum habitudinem ad aliud. Cum ergo anima et corpus sint duo: videtur quod diuinitas vni ta fuit illis duobus duplici vnione.

¶ Item anima et corpus vnita sunt adinui em duplici vnione: quia vnio quae anima vnitur co pori non est eadem in numero cum illa qua corpus vnitur anime: quia prima anima est subiectum et corpus terminus: secunda corpus est subiectum terminus anima: ergo cum corpus et anima inter se magis sint vnum quam cum diuinitate cum vnum per essentiam inter se constituam: et ex eis et diuinitate non constituatur aliqua natura vna multo fortius vniuntur diuinitati duplici vnione.

Contra sicut natura humana constituitur ex corpore et anima: sic corpus constituitur ex membris diuersis: si ergo diuinitas esset vnita corpori et anime duplici vnione: sed pari ratione esset multis vnionibus vnitaeorpori: quod falsum est.

Respondeo quod vnio tripliciter potest accipi vno modo pro actione vnientis: et autemo modo pro passione vnibilis. Tertio modo pro relatione vnitorum. Primo modo verbum vniuit sibi corpus et animam vnican vnione: et sicut assumpsit ea vnica actione. Secundo etiam modo corpus et anima vnita fuerunt vni ca vnione: quia a primordio non fuerunt vnita diuinitati diuisa inter se: sed inquantum ex eis erat constituta vna natura. Tertio. modo: cum relatio numeretur penes extre ma et corpus et anima dum sunt coniuncta simul in constitutione vnius nature non debeant dici duo in actu: sed in potentia: quando autem separata sunt: sunt duo in actiideo dico quod quando separata fuerunt inter se vnita remaserunt diuinitati duabus vnionibus in actu: quando veto coniuncta vnita sunt vnica vuione in actu et duabus in pos¬.

Ad primum m oppositum dicendum: quod quamdiu ex anima et corpore fuit constituta actu vna natura: dico quod extremum vnionis: quod est humana natura: non fuit duo in actu: sed tantum in potentia.

¶ Ad secundum dicendum quod quando querimus vtrum diuinitas. vnita fuerit carni et anime: intendimus de duplici vnione ex parte vnius extremi: quia vt concludit argumentum inter duo vni ta sunt relationes due scilicet in quolibet extremo vna scilicet relatio humane nature ad diuinam est relatio secundum rem. Relatio autem diuine ad humanam est secundum rationem vel secundum dici: vt superius ostensum est. Di. 5.

¶ Argumentum ad partem aliam procedit de vnione diuinitatis carni et anime: dum ex illis constitutum est vnum per essentiam.