Lectio 55, de Fruitione

Et tunc ad primum quando arguebatur una persona potest incarnari sine alia igitur etc

Respondetur negando consequentiam Cuius causa est nam incarnatio respicit relationem personarum ideo reppetitur effectus sub illo genere nomen qui generaliter et relative dicuntur de deo et licet non proprie dicantur de deo tamen effectus qui relative dicitur de ipso deo proprie dicitur et hoc sufficit Et dicitur quod illud praedicatum est personale id est personalitatis aeternae

Unde pertinet ad personam subsistere et est ei essentiale et ideo non est consequentiae Sed reducitur ad genus quod ad personas pertinet / sicut videri hoc est essentiale Unde advertendum est quod sic terminare dependentia non reducitur ad aliquod genus causae efficientis Et concedendum est quod tota trinitas fecit incarnationem verbi et quaelibet persona incarnavit et tamen solus filius partialiter

/ et sic talem vesionem unione facere toti trinitati competivit quare sequitur quod ratio non predit quia praedicatum hoc reponitur sub genere primorum relatorum quia huiusmodi habitudo non reducitur forte ad aliquod genus causae et tamen si reduceretur haberet maiorem affinitatem cum causa materiali Sed non reducitur tamen ad aliquid ratione cuius oporteat elicere iudicium etc

Ad aliam pater non est spiritus sanctus quia diversi conceptus sibi corresponderent

Ad hoc dupliciter respondetur uno modo quod idem est conceptus in patria licet non hic in via nam idem conceptus repraesentat patrem et filium et essentiam et totam trinitatem unde conceptus est simplex et complexus et sufficit intellectum mutare singulorum quia immutatur vario modo intellectum ut dicit adam

Aliter tamen dicitur quod alius est realiter conceptus in via ita quod de patre habetur alius conceptus a filio / nihilominus idem significant extendendo significatum ad conotationem et tamen non eodem modo quia eodem modo non sunt conceptibiles pater et filius nisi simul intuitive nec potest terminare una persona notitiam intuitivae quin alia significet sive terminet licet tamen habeant varios modos signifiandi et hoc non est mirabile nec inconveniens et ista via est facilis Ita quod conceditur quod significant idem et tamen non supponunt pro eadem persona

Alia 3am rationem quando dicebatur quod una persona potest concipi sine alia et potest haberi conceptus relativus negatur hoc reputando originem unius ab alia / ex eo quia semper oportet concurrere obiective totam trinitatem nam primo cognoscitur et se obicit ut trinum immediate et sic est absolutus relativus et negaretur quod haberetur conceptus relativus hic in via sive absolutus

Ad 4am quando dicebatur stat quod aliquis diligat una personam magis alia

Respondetur quod casus est possibilis naturaliter et dicitur ulterius dicitur quod bonitas potest elicere dupliciter uno modo quod in quantum in se est eliciat et sic conceditur dico tamen quod ipsa voluntas non est absoluta quia conformis Tamen non potest se melius conformare licet tamen non est quia ditat quod pater sit summe dicendus et hoc implicat et potest poni in illo casu quod non potest alicui ditamini conformari unde non potest se conformare positive

Ad 5am quae dicebat quod voluntas plus potest diligere unam personam quam aliam negatur generaliter licet possit quis plus diligere deum diligere quo ad humanitatem tamen non sequitur diligit humanitatem igitur diligit deum sicut non valet fruitur humanitate igitur fruitur deo nam fruitio deo est meritoria et fruitio creaturae est illimitata et sic non stat christum magis diligi quam aliam personam quia christus et tota trinitas est obiectum

Ad 6am de magis pharaonis illa ratio iam soluta est nam licet cognoverit secundum patrem et filium et non spiritum sanctum s?et nihilominus secundum totam trinitatem cognoverit licet non cognoverit ipsum nam si dilectio attribuitur uni personae et alteri vel attribuitur etiam quia nonquam contradictoria verificantur de eodem et pro eodem sumpto unde conceditur ista trinitatem cognoverit et tamen non cognoverit trinitatem licet conceptus haberent secundum personas

Ad 7am conceditur consequentia et tamen supponunt pro eodem licet alio et alio modo

Ad rationes scoti / ad primam probantem divinam essentiam posse videri sine persona

et probat nam quando intellectus habet duos actus unum primarium et aliam 2arium modo notitia dei habet patrem tamquam obiectum primum 2m habet filium in relatione ad patrem vel primum tamquam de essentia alium 2arium tamquam etc et sic divina essentia esset absolute conceptibilis absque persona et sic argueretur de visione in verbo et per consequens prima habitudo remaneretur secunda stante

Sed contra hoc arguit okam / nam aliqua sit visio creaturae et verbi quae ut assumit scotus potest desinere esse visionis verbi nam si ita esset sequeretur descensus de contrario in contrarium sed hoc est falsum igitur etc consequentia tenet consequens patet

Tamen de rippa arguit contra nam staret deum seipsum cognoscere absque hoc quod cognosceret creaturas consequens est falsum igitur etc

2o si ita esset sequeretur quod quilibet actus repraesentans dum et creatura posset repraesentare omnia relucentia in eo et quod nullam patet conclusio ad 2m nam sicut potest repraesentare unum prout et alium igitur sic quilibet actus potest relucere in deo

Breviter dicitur ad rationem okam negando sibi consequentiam et ad probationem quia signetur primum instans in quo primo desinat esse etc negatur tamen hoc et dicitur quod actus mutatur non tamen oportet quod in omni actione sit deperdito nam deus non obstante motu locali posset movere totum mundum motum recto

Aliter tamen dicitur quod non requiritur nisi successio aliqua nam deus posset creare angelum et ipsum acceptare absque hoc in aliquo subiecto reciperetur

Tunc ad rationem de rippa Breviter negatur sibi consequentia Unde advertendum est quod divina essentia duplicem habet habitudinem ad intellectum nam habitudo dei scilicet ratione obiecti et repraesentativi uterque est respectu divini intellectus necessaria sed respectu inseparabilis nam stat quod obiective tamquam in esse obiecti et non repraesentativi sicut angeli in via praesentatur actus ratione obiecti et non repraesentativi et sic sunt contingentes nobis etc posset cognoscere divinam essentiam obiective licet non repraesentative propter necessariam habitudinem

Et tunc ad rationes suas Ad primam quando dicebatur nam quantumcumque intellectus etc negatur sibi licet sit ordo tamen est ordo necessarius essentiae divinae etc ratio sua assumit falsum

2o dicitur quod relationes et essentia divina non sunt diversa obiecta ymo concurrit obiective aeque primo et non est talis ordinatio sicut dicit ymo per oppositum

Ad aliam de prioritate originis unde pater prius originem est beatus etc pro praesenti respondetur quod instantia huiusmodi si sint ymaginanda beatificatur pater in filio

unde ymaginatur 3a instantia unde in primo instanti essentia divina praesentatur patri clarissime tamquam species intelligibilis fecundissima deinde ymaginatur quod in 2o instanti praesentetur filio et sic ultra de spiritu sancto ponit quod sit aliud 3m instans in quo producitur ab eis spiritus sanctus Sed quaeretur de istis instantibus utrum sint realia creata vel increata nam si illud instans ponatur increatum tunc vel filius est pater vel econtra et utrumque est absurdum unde breviter quicquid dicatur ulterius negatur ymo aeque primo beatificatur pater cum filio nec est talis ordo instantium ymaginandus