Quaestio 13

QUAESTIO XIII (BREVIS). Utrum magister in theologia quaestionem cuius cognitio est necessaria ad salutem debeat reputare litigiosam et inducentem scandalum et ob hoc non recipiat eam.

Postea quaerebantur tria pertinentia ad doctores, praedicatores et confessores. — Primum erat utrum magister in theologia quaestionem cuius cognitio est necessaria ad salutem debeat reputare litigiosam et inducentem scandalum et ob hoc non recipiat eam. — Secundum erat utrum examinati et approbati a certis per | sonis habentes! ex privilegio potestatem praedicandi post talem approbationem debeant ab ordinariis recipi ad praedicandum nisi doceant se sic examinatos. — Tertium erat utrum illi quibus commissa est a domino papa potestas audiendi confessiones sub hoc forma: damus vobis potestatem absolvendi venientes ad vos de licentia praelatorum ab omnibus peccatis pro quibus non esset merito sedes apostolica requirenda, — utrum, inquam, tales possint absolvere a casibus retentis episcopis a iure vel consuetudine habita licentia a sacerdotibus parochialibus.

Ad primum sic proceditur, et arguitur quod talis quaestio non debet repudiari immo recipi, quia magister in theologia debet determinare veritatem necessariam ad salutem. Sed veritas dictae quaestionis ponitur huiusmodi. Ergo et cetera.

Contra. Scire veritatem quaestionis motae de privilegio fratrum est necessarium ad salutem, et tamen reputatur ab aliquibus litigiosa et generans scandalum. Ergo et cetera.

Respondeo. Ad evidentiam istius? quaestionis primo sciendum est? quod licet ad non dicendum falsitatem quilibet teneatur semper et ad semper, quia est praeceptum negativum, tamen non tenetur dicere veritatem semper et ad semper, quia hoc est praeceptum affirmativum quod obligat | semper sed non ad semper, sed pro loco et tempore. Secundo sciendum est quod aliqua quaestio potest esse litigiosa dupliciter. Uno modo per se et ex parte sua, sicut sunt " stultae quaestiones in quibus non est profectus scientiae vel agibilium. vel speculabilium, et de talibus quaestionibus dicitur secunda ad Timotheum, secundo, quod tales generant lites, et ad Timotheum, secundo '': stultas quaestiones devita. Alio modo potest esse quaestio litigiosa non per se et ex parte sui sed per occasionem, propter scilicet aliquos contradicentes veritati cuius veritatis manifestatio vel tolleret eis aliquid quod affectant vel detegeret vitam eorum. Et utinam quod non sit impleta hodie illa prophetia prophetae mostri, scilicet apostoli Pauli qua dicitur: a veritate quidem auditum avertent, ad fabulas autem convertentur et ad ' sua desideria [et] ' coacervabunt sibi magistros prurientes auribus volentes audire ea quae desiderant et non alia. Et talis quaestio non debet iudicari litigiosa ex natura rei et per se.

Ad quaestionem ergo dicendum quod quaestio cuius cognitio est necessaria ad salutem, non est primo modo litigiosa, et ideo magister in theologia qui talem quaestionem reputaret primo modo litigiosam et propter hoc non recipiendam, esset fatuus magister. Sgd bene talis quaestio potest esse secundo modo litigiosa propter aliquos contradicentes veritati, et tunc distinguendum est. Quia aut veritas talis quaestionis est sufficienter manifesta et parum proficeret dictum magistri, et tunc si non recipit eam ut intendat circa magis utilia, non male facit. Si autem eius veritas non est sufficienter manifesta, tunc propter scandalum contradicentium non debet eius determinationem dimittere, immo magis assumere ad defendendum veritatem contra contradictores tales. Propter tamen scandalum pusillorum qui in eis quae sunt fidei videntes magnos ! et magnae auctoritatis doctores sibi contradicere possent titubare in eis quae sunt moris? vel fidei, ad tempus potest intermitti nec recipi.

Et talis quaestio est pro qua propositum fuit istud, scilicet quaestio de privilegiis fratrum, quia, sicut alias declaravi, non est litigiosa primo modo, licet sit aliquo modo ? litigiosa secundo modo. Et de hac videbantur praelati intendere quando fuit ordinatum quod magistri non reciperent quaestiones litigiosas. Sed si fuisset positum exemplum de ista, fuisset statim contradictum ab aliquibus. Unde et illi qui eam receperunt propter utilitatem eius ut magis manifestetur, bene fecerunt. Et illi qui credentes quod de illa intendebatur quando fuit concordatum quod non reciperentur quaestiones litigiosae, non receperunt eam, sunt aliquo modo excusati.

Per hoc patet ad obiecta.