Caput 15

CAPUT XV. In quo de voto pro beata corporum resurrectione.

YTOTUM pro beata corporum resurrectione, est charitas ergo mortuos, per quam optamus illis & a Deo petimus, ut in extremo illo die eorum corpora ad vitam aeternam resurgant.

Idque cum fide non pugnat

I. Quia praeceptum est a Christo: Nam quum jubet nos orare, ut regnum Patris nostri qui in coelis est veniat, non tantum regnum gratiae, sed etiam regnum gloriae intelligit, quod sine corporum resurrectione non veniet.

Ergo quum orantes dicimus, Veniat regnum tuum, etiam pro resuscitatione corporum ex mortuis futura oramus: Non tam unde regnum gloriae & resurrectionem fidelium acceleremus, quibus ante secula suum praestitutum tempus, quam ut fidem nostram testemur. gloriae Dei salutisque nostrae consummationem exoptantes 2. Quia habemus promissionem de resurrectione carnis ad vitam aeternam.

Quicquid autem nobis & aliis, etiam defunctis in Christi fide promissum est, pro ejus praestatione preces concipere aequum est.

3. Quia nititur probatis exemplis, Apocalyps. 22. versic. 17. EtSpiritus & Sponsa dicunt, Veni. Et versic. 20. ait Johannes; Veni Dei mine Iesu.

Quid hoc aliud est, quam revela te in gloria tua, resuscita omnes. mortuos, introduc fideles tuos in regnum gloriae, introduc sponsam tuam in coelestem illam civitatem:

Atque haec est vera ac fidelis cura pro mortuis, a qua dissentit Ethnica cura pro mortuis: Etlinicorum enim mos fuit, ut lugentes ipsi parentalibs suis quam superstitiosissime occupati exhiberent aliis silicernia. Graecis πριoci:appellata Latinis parentalia id est, convivia in quibus parentibus justa celebrarentur; eaque exhibebant etiam religiosis suis & sacerdotibus, ut pro mortuis orarent. Impiam istam consuetudinem Christiani infirmi & non recte instituti retinebam vel imitabantur, ne minus officiosi viderentur erga parentes defunctos, quam ipsi Gentiles.

Quam consuetudinem CHRVSOSTOMUS reprehendit. commentariis prioribus in Matthaeum homilia trigesima-secunda Nihil autem hujusmodi de futuris rebus scribitur, quin imo totum oppositum. Effugit, inquit, doler tristitia, gemitus: Et rursum: Ab Oriente atque Occidente venient, & recumbent in sinu Abrahae, Isaac & lacob: Et alibi: thalamus sunt, quae illic sunt, spiritalis, inextinguibilis, fulgidaeque lucerna, coelestis vita.

Cur ergo defanctum exagitas? Cur committis, ut timeant mortem alij, atque formident: Cur cousum praebes, ut nonnulli Deum incusare. audea:t, quud mala nobis tanta invexerit? Ino vero tur post mertem tuorum paperes convocus? Cur presbyteros, ut pro eo velint arare, obsceras: Non ignoro te responsurum, ut desunctus requiem adipiscatur ue propitium judicem inviniat: his ergo de rebus flendum atque ululandum orbitraris? oans auds quam maxime tibupse retugnas: Ham quusidA olisse in pruta fictentia putes, ingente: tamin adver, us teipsum flaetus suscuas tempestatis, Attamen ad impiam istam consuetudinem & a Chrysostomo traviter reprehensam revocant Papistae Christianos Precationes etiam pro mortuis, ut eis peccata remittantur, utque liberentur e loco in quo sunt, Deo sunt ingratae & mortuis inutiles

I. Quia non sunt conceptae ad formam precum in sacris literis traditatum.

II. Quia sunt peccatum: nam non sunt ex fide. Quod non sint ex side, patet: quia nullum Dei mandatum, nullum promissum, nullum exemplum probatum in Scriptura Sacra habent

III. Quia mortui resipiscere amplius nequeunt: In hac enim vita est tempus gratiae, non post hanc vitam