Text List

Table of Contents

Only show available transcriptions

Ordinatio

Liber I

Collatio

Prologus

Prologue, q. 1 : Utrum, secundum quod tactum est in collatione, studium sacrae theologiae sit meritorium vitae aeternae.

Prologue, q. 2 : Utrum studium Sacrae Scripturae impositum alicui in foro poenitentiae pro omissione contraria sit meritorium.

Distinctio 1

Dist. 1, q. 1 : Utrum pro studio sacrae theologiae ex caritate procedente debeatur pro mercede visio Dei et eius fruitio.

Dist. 1, q. 2 : Utrum fruitio beatifica differat ab ipsa anima.

Dist. 1, q. 3 : Utrum fruitio realiter distinguatur ab omni cognitione.

Dist. 1, q. 4 : Utrum fruitio realiter distinguatur a delectatione.

Dist. 1, q. 5 : Utrum generaliter omnis delectatio sit dilectio vel odium, seu volitio aut nolitio.

Dist. 1, q. 6 : Utrum voluntas necessario vel libere principiet actus suos.

Dist. 1, q. 7 : Utrum voluntas sola sit causa effectiva suae volitionis liberae supposita communi Dei influentia vel concausatione.

Dist. 1, q. 8 : Utrum voluntas possit simul et subito producere actum voluntarium meritorie et libere dilectionis.

Dist. 1, q. 9 : Utrum voluntas libere possit subito suspendere actum suum sive ab actu habito cessare.

Dist. 1, q. 10 : Utrum creatura rationalis clare videns Deum necessario diligat ipsum.

Dist. 1, q. 11 : Undecimo circa distinctionem primam quaero: Utrum solus Deus sit licite a creatura rationali ultimate fruibilis.

Dist. 1, q. 12 : Utrum haec sit possibilis: creatura rationalis fruitur una persona divina non fruendo alia.

Dist. 1, q. 13 : Utrum liceat filium Dei plus diligere vel frui eo quam patrem vel spiritum sanctum.

Dist. 1, q. 14 : Utrum fruitio beatifica sit actus intellectus.

Distinctio 2

Dist. 2, q. un. : Utrum in entibus sit tantum unus Deus.

Distinctio 3

Dist. 3, q. un. : Utrum mens humana sit imago trinitatis increatae sicut in rebus aliis factis propter hominem est vestigium eiusdem trinitatis.

Distinctio 6

Dist. 6, q. 1 : Utrum a parte rei in divinis sit aliqua non-identitas inter naturam Dei et voluntatem divinam et ita de ceteris perfectionibus quae ponuntur in Deo vel Deus nec moveat quod pluraliter loquar antequam habeatur quod ibi sit pluralitas, sine enim hac improprietate loquendi non potest homo in hac materia leviter exprimere illud quod vellet.

Dist. 6, q. 2 : Utrum Deus sit realiter et per se primo modo sapiens vel intelligens et sic de similibus.

Distinctio 8

Dist. 8, q. un. : Utrum solus Deus sit immutabilis.

Distinctio 17

Dist. 17, q. 1 : Utrum gratia seu caritas sit viatori necessaria ad salutem

Dist. 17, q. 2 : Utrum caritas seu gratia increata sine alio possit sufficere ad salutem

Dist. 17, q. 3 : Utrum de peccatore possit fieri non peccator et acceptus Deo sine tali habitu sibi infuso per gratiam increatam.

Dist. 17, q. 4 : Utrum caritas vel alia forma augmentabilis augmentetur per deminutionem contrarii sui.

Dist. 17, q. 5 : Utrum in augmentatione caritatis vel alterius formae gradus omnis praeexistens corrumpatur cum novus gradus inducitur ita videlicet intelligendo quod in omni instanti sit totaliter nova forma.

Dist. 17, q. 6 : Utrum omnis bonus motus voluntatis meritorie augmentatius caritatis ad quem homo tenetur debeat vel possit ex caritate procedere collata ex merito redemptoris.

Distinctio 33

Dist. 33, q. 1 : Utrum Deus essentialiter unus sit personaliter trinus.

Dist. 33, q. 2 : Utrum Deus genuerit Deum

Dist. 33, q. 3 : Utrum aliqua sit certa regula vel ars per quam solvi possint communiter paralogismi facti et talibus similes circa materiam Trinitatis.

Dist. 33, q. 4 : Utrum divina essentia generet vel generetur.

Dist. 33, q. 5 : Utrum potentia generandi possit communicari filio in divinis.

Dist. 33, q. 6 : Utrum spiritus sanctus posset distingui a filio si non procederet ab eo.

Dist. 33, q. 7 : Utrum pater et filius sint unum principium spirans Spiritum Sanctum.

Dist. 33, q. 8 : Utrum personae divinae primo et adaequate distinguantur ab invicem semetipsis.

Dist. 33, q. 9 : Utrum omne idem patri sit omnibus modis idem patri.

Liber II

Quaestio 1 : Utrum creatura rationalis meritorie serviendo Deo proficiat ad augmentum gratiae seu caritatis, sine omni novo addito gratiae praecedenti.

Quaestio 2 : Utrum profectus vel augmentum gratiae fiat per compositionem gratiae novae cum gratia praecedenti.

Quaestio 3 : Utrum creatura rationalis habens gratiam possit mereri suam gratiam augmentari.

Quaestio 4 : Utrum viator operibus meritoriis insistendo ex hiis carior Deo fiat.

Quaestio 5 : Utrum praesupposita gratia baptismali viator per merita sua possit pertingere ad gratiam maximam viae sibi possibilem.

Quaestio 6 : Utrum viator existens in gratia ultra omnem gratiam habitam vel habendam possit proficere ad maiorem per instantaneas causationes actuum volendi omnia pro futuro peccata venialia devirare.

Quaestio 7 : Utrum Deus possit creare finitam caritatem aliquam qua non possit creare maiorem vel aliquam aliam ita magnam secundum extensionem quod non possit maiorem illa producere, et sic de similibus.

Quaestio 8 : Utrum secundum proportionem caritatis viae succedat pro praemio proportionaliter magnitudo gloriae.

Quaestio 9 : Utrum, scilicet propter demerita, minuatur.

Quaestio 10 : Utrum caritas decrescat ad decrementum cupiditatis.

Liber III

Quaestio 1 : Utrum anima Christi habuerit et habeat sapientiam aequalem Deo.

Quaestio 2 : Utrum ipsum verbum Dei sit sibi ipsi quamvis non animae sibi unitae scientia futurorum contingentium.

Quaestio 3 : Utrum cum determinata verbi praescientia stet quod futura praescita sint ad utrumlibet contingentia.

Quaestio 4 : Utrum anima Christi vel angeli sciant futura aliqua contingentia per revelationem sibi possibilem fieri ab ipso verbo vel etiam scire possint.

Quaestio 5 : Utrum alicuius contingentis futuri absoluta revelatio sequens tollat contingentiam.

Quaestio 6 : Utrum Deus vel verbum Dei existenti in gratia possit revelare quod talis finaliter sit damnandus.

Quaestio 7 : Utrum animae Christi vel angelo beato possit in verbo revelari aeternitas suae beatitudinis.

Quaestio 8 : Utrum Gabrieli potuerit in verbo verbi incarnatio revelari.

Quaestio 9 : Utrum per revelationes possibiles fieri in verbo posset aliquis sufficienter dirigi in volendis.

Quaestio 10 : Utrum anima Christi in verbo Dei cui unitur distincte videre valeat infinita.

Quaestio 11 : Utrum anima Christi possit in verbo cui unitur distincte cognoscere minimas partium sibi inhaerentium vel minimas particulas corporis quod informat.

Quaestio 12 : Utrum per unionem ad verbum ipsa sit omnipotens.

Liber IV

Quaestio 1 : Utrum aliqua creatura possit in effectum sacramenti praecise productibilem per creationem. Et hoc est expressius quaerere: Utrum aliqua creatura possit creare caritatem vel gratiam vel aliam creaturam.

Quaestio 2 : Utrum posse creare gratiam vel aliquid aliud repugnet propter virtutis activae insufficientiam cuilibet creaturae.

Quaestio 3 : Utrum omni rite suscipienti sacramentum baptismi vel confirmationis conferatur gratia salutaris.

Quaestio 4 : Utrum corpus Christi realiter sub speciebus quae fuerunt panis et vini contineatur.

Quaestio 5 : Utrum quantitas terminata panis consecrandi sit aliqua vera res extra animam distincta realiter a substantia et qualitate cuius est.

Quaestio 6 : Utrum sacramentum poenitentiae sit necessarium ad delendum peccatum mortale post baptismum commissum.

Quaestio 7 : Utrum actus paenitentiae requisitus ad deletionem culpae mortalis sit meritorius vitae aeternae.

Quaestio 8 : Utrum quilibet qui commisit peccatum mortale teneatur secundum legem Dei communem de illo conteri.

Quaestio 9 : Utrum vera poenitentia sit formaliter vel virtualiter velle cavere peccatum quodlibet in futuro.

Quaestio 10 : Utrum ille qui peccaverit mortaliter in opere exteriori teneatur plus poenitere de opere exteriori et interiori simul quam de interiori solo.

Quaestio 11 : Utrum aliqua poena infernalis possit esse insensibilis in damnato.

Quaestio 12 : Utrum sit maxima gloria possibilis in beato.

Prev

How to Cite

Next

Librum IV, Quaestio 2

1

Utrum posse insufficientiam cuilibet creature.

Argumenta

Quod non

2

Et videtur hic primo quod non repugnat creare, quia sol potest creare lumen in medio, ergo etc. Antecedens potest sic argui: ponatur quod deus suppleat actionem solis in una parte medii, puta a, ita quod non agat nisi supplendo vicem solis. Et creet deus proprie unum aliud lumen in alia parte medij, et sit b, et causet sol lumen in tertia parte et sit c. Tunc lumen in b est vere creatum, ergo lumen in a similiter est vere creatum. Et per consequens et lumen in c est creatum, quia lumen in a et in c sunt simili modo producta per positione, quia deus non creat lumen in a nisi praecise supplendo vicem solis.

3

Et prima consequentia probatur, scilicet quod si lumen in b sit creatum, ergo et lumen in a, cum ista duo lumina simili modo per omnia generentur et sint eiusdem speciei. Et assumptum probatur, cum deus non aliter agat in b medium quam in a, cum per assumptum sit idem, et agens idem, et productum omnino simile numero solo differens, et omnis alia circumstantia consimilis. Ergo nec aliter agit deus in b quam in a, ergo creat lumen in a.

4

Respondetur negando conclusionem, quia et si sint similia per omnia ea quae in una actione habens et ea quae in alia, tamen deus facit lumen in a de a, sed facit b de nihilo, non de b. Contra: facere lumen de a non est aliud quam facere lumen in a respectu cuius materia ipsius a habet potentiam naturalem. Non enim videtur aliud lumen facere de a. Sed sic facit deus lumen de b, quia b est in potentia naturali respectu luminis receptivi generis. Igitur facit deus lumen de b, non de nihilo.

5

Praeterea quod hoc non repugnant cuiuslibet creaturae propter virtutis insufficientiam videtur quia aliqua individua eiusdem speciei extensa sunt improportionalia secundum extensionem proportione naturali, sicut patet de costa de dyametro in quadrato. Ergo pari ratione de potentia dei absoluta aliqua individua sunt possibilia naturali proportione proportionalia secundum perfectionem.

6

Praeterea nihil excedit finitum secundum perfectionem infinite nisi infinitum. Sed substantia corporalis excedit suum accidens infinite et sine proportione. Ergo qualibet talis substantia est perfectionaliter infinita. Maior probatur quia aliter allegata substantia corporalis excedi posset ab albedinem aliqua possibili substantia. Consequens firmum quia quodcumque accidens tale positum in tali modica substantia natum esset dependere ab ea. Si enim poneretur per potentiam divinam quecumque partes pedales albedinis in ligno pedali eadem ratione qua una earum dependeret ab ea et alia quaecumque substantia. Ergo umanter naturali haec omnia exceditur hpom ex omnibus quotquot umantis et habetur intentum. Vel non sed exceditur a tali composito et tunc accidens posset suum substratum excedere. Quod non videtur concedendum aliquatenus.

In oppositum

7

Ad oppositum

Primus articulus – conclusiones

Conclusiones

Prima conclusio

8

Prima

Secunda conclusio

9

Secunda

Tertia conclusio

10

Tertia

Quarta conclusio

11

Quarta

Secundus articulus – dubia

12

Contra praedicta sunt dubia aliqua nondum soluta in praecedentibus conclusionibus de hac materia.

Primum dubium

13

Primum tangitur in primo articulo principali contra prima conclusionem praemissam. Ad quod respondet quidam doctor praenotans tamen quod aliud est producere aliquid de materia, et aliud est producere aliquid in materia. Potest enim produci aliquid in materia in aliquo instanti, quavis non producatur de materia sicut intellectus humanus, sicut patet libro secundo, distinctione decima septima, capitulo secundo. Et sic posset deus facere formas materiales in materiis si vellet, scilicet quod essent in materiis et quod non dependerent in esse ab illis. Et tunc crearentur quia tunc non fierent de materia. Non enim intelligo aliquid fieri de materia vel ex materia quasi sit fieri in materia, ut de facto forma quae facta sit peneat in esse a materia illa. Et ideo si deus formas materiales crearet a materia proprie loquendo, sine dubio in primo instanti non penderent in esse a materia. Immo si materia tunc annihilaretur, forme tamen tunc essent, quia deus per suam propriam substantiam istas in isto instanti sustentaret et semper postea, nisi faceret ut in esse dependeant a materia.

14

Per hoc argumentum quod arguitur quod lumen in b est creatum et tunc non fit de materia ut prius ibidem responsum est, sed lumen in a non creatur sicut ponit argumentum, sed fit a deo praecise sicut posset fieri a creatura in primo instanti secundum esse, dicendum est tamen de secundo no et quod omnes circumstantiae in generatione luminis a et luminis b sunt similes, quia circumstantiae non fierent nisi res istae naturae existentes quae res similes sunt.

Secundum dubium

15

Secundum

Tertium dubium

16

Tertium

Quartum dubium

17

Quartum

Quintum dubium

18

Quintum

Sextum dubium

19

Sextum

Septimum dubium

20

Septimum

Ad argumenta

21

Ad argumenta...

PrevBack to TopNext