SECTIO III An Christus venisset si Adam ne peccavisset?

Dicendum est. Etiamsi Adam ne peccasset Christus vi praesentis decreti venisset. Ita Schola Scotistica et caeteri apud Suarez sec. 5: Hurtadus,Matinon,Perez Esparta et caeteri.

Probatur ex dictis sectione praecedente, quia nimirum voluntas Incarnationis fuit anterior permissione et praevisione peccati absolute futuri, habebatque motivum per se sufficientissimum independenter a peccato. Ergo vi talis voluntatis venisset Christus etiamsi Adam non peccasset. Antecedens probatum est ibidem sufficienter tum ex sacra scriptura tum ex Patribus ex rationibus. Consequentia probatur: quia quando aperta ratio et authoritas non urget, iudicandum est motivum voluntatis quo defacto movebatur voluntas, quod de se sufficientissimum erat, fuisse adaequatum, adeoque efficaciter voluntatem movisse: loquendum enim est consentare ead rerum naturas et causarum naturalem virtutem, quoties contrarium aperta ratio non evincit.

Obiicitur primo. Himnus Romanae Ecclesiae: O certe necessarium Adae peccatum quod Christi morte deletum est. O felix culpa quae talem ac tantum meruit habere Redemptorem. Item ad Beatissimam: peccatores non abhorres, sine quibus nunquam fores tanto digna filio. Ergo Christus ne venisset non dato peccato. Respondeo tamen pro nobis ad musicam hoc argumentum Arriaga Disp: 14 Sectione 4 quod praecedat de Christo ut passibili et moriente: Christum autem non dato peccato venisset impassibilis. Ergo necessarium solum fuit peccatum ut Christus in illius remedium pateretur et moreretur, non autem ut absolute veniret. Aliis dicunt quod Adamo non peccante Christus ne venisset natus ex femina, venisset tamen creatus a Deo.

Obiicitur secundo. Si Christus venisset Adamo non peccante, vel venisset in carne passibili vel impassibili. Neutum dici potest. Ergo etc minor probatur, in primus non venisset in carne passibili, quia secluso remedio peccati, impassibilitas erat convenienter et veluti connaturalior ac intrinsicae excellentiae et maiestiati Christi debita. Non etiam venisset impassibilis, quia cum decretum illud primum de Christo fuerit efficax, si illo decretus fuisset impassibilis. Sequitur quod venisset impassibilis etiam dato peccata non enim mutari potuisset efficax illud decretum, sive vera fuit de impassibilitate. Respondeo retorque eo argumentum de Adamo et posteris eius cum enim illi decreti sint efficaciter ante praevisum peccatum absolute futurum, Quaero: quales sunt decreti, passibiles et mortales an immortales? non primum quia mors non nisi post peccatum praevisum ut paena eius est decreta intravitque per peccatum mors ut ait Scriptura. Non secundum quia etiam etiam post peccatum debuissent esse immortales, decretum enim illud fuit efficax. Quam dabunt solutionem adversariis eandem applicent suo argumento. Respondeo secundum Quod in dato casu Christus venisset impassibilis si enim ut communissima est sententia, non dato peccato, Adam cum tota potentate sua fuisset impassibilis et immortalis multo magis Christus, cui ea dos gloriosi corporis naturaliter debita fuisset iure praecipuo. Nec sequitur inde quod Christus etiam dato peccato debuisset venisse impassibilis quia decretum illud primum de impassibilitate Christi non fuit absolutum sed conditionatum, quatenus nimirum vi illius voluit Deus ut Christus veniret in statu, sibi connaturali, id est impassibilis nisi peccatum decurret, quod pro eo signo non dum Deus decrevit permittere. Respondeo tertio in Illo Signo ne determinasse Deum circumstantias passibilitatis vel impassibilitatis sed solum substantiam Incarnationis seu Unionis hypostaticae verbi cum hac natura decrevisse. fuit autem hoc decretum efficax quia post se trahebat aliud decretum quo postea determinaretur illa circumstantia, adeoque Christus infallibiliter veniret. non fuit autem sic efficax quasi vi illius decreti iam potuisset a parte rei poni Incarnatio.

Obiicitur tertio. Si Christus erat venturus in statu innocentiae hominum, quali carne erat venturus gloriosa an non gloriosa qualem habuit Adamo Si gloriosa quomodo posset nasci et crescere; Si non gloriosa cur gloria illi dillata fuit quae differenda non erat nisi posset pati et mori. Deinde fuisset ne Christus versatus inter homines in terra vel inter Angelos in caelo; primum non erat conveniens ut pote iam Beato. Ex secundo videtur sequi quod potius naturam Angelicam debuisset assumere. Respondeo Christum facile potuisse venire per creationem in statu virgili sicut adam, gloriosa corporis dote aliquantis per dillata, ut inter homines aliquandiu conversando eos sua instructione et exemplo praemoveret ad maiorem perfectionem donec eosdem in Paternum Regnum induceret Primogenitus ipse ac dociles consummatosque discipulos, Laurea beatae: aeternitatis donaret Magister. Utique defacto post resurrectionem suam propter similem causam non semper omnes exhibuit corporis gloriosi dotes usque ad Ascensionem vel certe non in ea intensione quae illi defacto conveniebat. Nec inconveniens fuisset propter praedictam et alias rationes, Christum intentionis aliquam diu moriri in summa hominum veneratione et amore, cum inconveniens non fuerit per tota annos inter eosdem morari in summo despectu et persecutione.

Obiicitur quarto. Christus primo decreto fuit decretus ut Redemptor. Ergo vi talis decreti ne venisset non data hominum captivate per peccatum. Respondeo nego Antecedens quia si Deus antequam decerneret permissionem peccati videretque homines lapsos vel absolute lapsuros, voluisset efficaciter et absolute venire Christum ut Redemptorem formaliter, voluisset etiam ut homines indigerent redemptione, (haec enim correlativa sunt) adeoque voluisset ut peccarent, qui enim efficaciter vult finem vult etiam medium unice et necessarium et essentialiter ad eum finem. Dices ex eo quod Christus decretus fuisset in primo signo ut redemptor, tantum sequitur quod Deus debuisset velle permissionem peccati non autem ipsum peccatum. Atqui permissionem bene potuit velle, cum per se mala ne sit. Ergo etiam decernere potuit Christum ut redemptorem. Respondeo nego maiorem, qui enim efficaciter vult medium aliquod remotum, quod non conducit ad finem nisi per medium proximum, is debet velle etiam ipsum medium proximum, sine quo remotum illud videt esse omnino inutile. Sed permissio peccati fuit medium remotum, in ordine ad rationem actualis redemptoris, ipsum vero peccatum est medium proximum, nec potest illa conducere ad rationem actualis redemptoris, nisi detur hoc. Ergo nec potest Deus velle permissionem in ordine ad illum finem, quia velit ipsum peccatum. Tantum ergo dici potest Christus in primo illo signo praedestinatus esse ut iustificator et salvator, quatenus his terminis significatur simpliciter author gratiae et iustitiae originalis ac salutis ne reimperatae sed primo acquirendae. Potest quoque dici tunc praedestinatus redemptor non quidem reduplicative sed specificative et quasi materialiter in quantum tunc decreta est existentia personae per se sufficientissimae, ad redemptionem quorumvis peccatorum, si opus foret, sicut indicavit S. Cyrillus supra citatus.