Sectio 3

SECTIO III De Existentia Incarnationis

Dicendum 1mo. Quamvis sola ratione naturali nunquam cognosci potuerit Incarnatio sive quo ad possibilitatem sive quo ad existentiam actualem, ut probatum sec: 1. Nilominus tempore praedicationis Christi daemones imo et Iudaei, defacto certe cognoscere potuerunt eum esse verum Deum. adeoque factam esse Incarnationem. Ratio quia miracula maxima coniuncta vitae integrenimae, quae faciebat Christus, et quidem ex posse in confirmationem Divinitatis suae et testimoniis quo illam sibi asserebat, nullum relinquebant dubitationi locum, nam ut ipse Christus dicebat Ioannis 5. Opera quae dedit mihi pater ut faciam, ipsa s't q'ae testimonium perhibent de me. Et capite 10. Si mihi non vultis credere operibus credite. Et cap: 15. Si opera non fecissem in eis quae nemo alius fecit, peccatum non ha berent, scilicet incredulitatis. Quae autem argumenta sufficiebant Iudaeis ad agnoscendum Christum, multo magis sufficiebant Angelis, utpote ingeniosioribus.

Sed dubiam magis restat: an daemones defacto certe cognoverent finem qui tanta operabatur esse Deum? Non pauci enim Theologi secuti D. Hyeronimmum, qui p se citat Sanctum Ignatium Martyrem, existimant daemonem omnino Divinitus impeditum fuisse, ne id certo cognosceret, sed semper anceps dubinsque haeret. Unde illa tentatio in deserto. Suffragari videtur huic Sententiae, Sanctus Paulus 1 ad Cor: secundo dicens, si cognouissent nunquam Divinum gloriae crucifixissent. Loquitur autem ibi de Principibus huius seculi, id est daemonibus instigantibus Iudaeos.

Dicendum 2do. Probabilius est daemones usque ad tempus praedicationis Christi dubitasse de Divinitate eius, postea vero eam certo agnovisse. Ita Arriaga sec: 34, SuarezDisp. 31, etc. Prima pars conclusionis suadetur tentatione indeserto facta: Si filius Dei es etc, et authoritate citatiorum Sanctorum Patrum. 2da pars conclusionis Probatur. Tum ratione allata pprima conclusione. Tum satis expressa scriptura Lucae 4 Ubi Christus silentium imponit daemonibus appellantibus eum filium Dei; redditque facti rationem Evangelista: quia sciebant ipsum esse Christum. Ad testimonium Apostoli pro contraria sententia allatum. Respondeo: illum ibi loqui de Pilato et pontificibus quae proprie erant principes mundi iudaici, non autem de daemonibus, sicut communis est explicatio teste Arriaga. Daemones quamvis cognoverint Christum esse Deum, tamen incitabant iudaeos in mortem eius, tum ex ira et malicia sua, tum ut ipsi iudaei gravius peccarent, quo tetendisse videtur illa tentatio uxoris Pilati, ut scilicet conante Pilato aliquo modo eliberare Christum, contentiosius obstarent Iudaei, et Pilatus gravius delinqueret ne ita iusta audiendo.

Dicendum 3to. Manifeste et efficaciter demonstratur ex scripturis contra iudaeos messiam Christum iam advenisse, illumque revera esse Christum Iesum, Mariae Virginis Filium, quem Christiani adoremus.

Probatur 1mo. Quia omnia quae in scripturis praedicta sit de messia constat impleta esse de Christo Divino naturo. Ergo ipse est qui venturus erat, et non est quem alium expectemus. Consequentia patet: Ideo enim Deus praedici illa voluit per Prophetas de messia, ut agnosci a nobis indubitanter posset. Antecedens probatur. Isae 7 praedicitur Virgo conceptura et partura messiam, quod Lucae 1 cernitur impletum. Michiae 5 praedicitur nativitas messiae futura in Bethlehem, quam ibidem testatur Lucas 2 factam esse. Ieremiae 31 praedicis Infantum caedes, quam narrat Matheus et historiae profana. Adoratio magorum praedicta est Psal. 71 et Isaiae 60. Ortus etiam stellae ex Iacob numerorum 24 Quae impleta narrantur Math. 2 . Oseae 11 praedicitur reditus Christi ex Aegypto, quem narrat Matheus 2. Praedicatio provisa Ioannis Baptistae praedicta est Malachiae tertio, eandem referunt Evangelistae. Transitum Christi eius legis ad gentes, de quo Isaiae 9, oculis videmus. Ingressus ipsius Ierosolimam super asinam de quo Zacharias 9, habetur Math 21 et apud alios Evangelistas. Condemnatio, Passio, potus acti, mors, de quibus Ieremias et Isaias, item Psalmo 68 etc. Similiter resurrectio, ascensio, missio spiritus sancti, de quibus Psal. 67, Ioelis 2, Isaiae 44, patet apud omnes, Evangelistas.

Probatur 2do. Conclusio. testimoniis scriptisarum, aperte indicantibus tempus ademertus messiae iam pridem elapsum esse. Primum habetur Geneos 49, ubi mortuurus Patriarcha Iacob praedicat: Non auferetur sceptum de Iuda et Dux de femore eius, donec veniat qui mittendus est et ipse erit expectatio gentium. Qua prophetia duo praedicit Iacob: primum est fore ut Iudas quem alloquebatur, regnaret in suis posteris, quod in Davide et sui successoribus eius eius impletum. 3dum. quod tamdiu principatus futurus esset apud eius posteros, quam diu messias veniret. Cum ergo a tot seculis certum stabilemque Principem ne habeant Iudaei, necesse est messias iam venisse. Gravis tamen difficultas exercet interptes quomodo Regia potestas in Iude posteris a Davide utque ad Christi adventum semper manserit. Nam primo post Gechoniam cessarunt Reges in Iudaea, ut patet ex Ieremiae 22. ubi dicitur: scribe virum hunc sterilem, neque enim de semine eius erit vir, qui sedeat super solium David, et potestatem habeat ultra in Iuda. Secundo Mahabei aniis 165 regnarunt, cum tamen essent sacerdotes exet tribu Levi non Iuda, ac proinde pridempridem ante adventum, Christi transiit sceptum a Iuda.

Ad primum Respondeo quod licet in Gechonia defecit filius, qui sederet super solium David, titulo et maiestate Regis, ne tamen qui sederet ut princips et Dux, quod sufficit ad veritatem prophaeciae. Constat autem quod Zorobabel nepos. Iechoniae fuerit iuxta Mathei cap 1 et primum Paralipomenon 3. Rexeritque Iudam ut Dux, iuxta Aggei caput 2 sicut et successores eius insque ad Machabeos.

Ad 2dum Respondeo. Varia est responsio, aliqui dicunt in illa prophecia, per ly Iuda non intelligi solam tribum Iuda, sed totam gentem iudaicam, unde ad veritatem illius sufficere volunt, quod aliquis Israelitatum Regem vel Ducem egerit, usque ad adventum Christi. Alii melius asserunt cum Cornelio a Lapide hanc propheciam sicut et benedictionem spectasse ad solam tribum Iuda, et non defecisse se sceptrum in Iuda usque ad Christum, in quantum Corona Regni, seu ius et potestas Regni proprie semper pertinuit ad trinum Iuda, a temporibus Davidis usque ad Christum: nam et ipsos Machabeos, licet ad tribum Levi pertinentes, tamque zelosos et fortes viros elegit sibi Duces tribus Iuda. Quamvis enim et aliarum tribum reliquia immixtae fuerint, tribus tamen Iuda potissima erat. Res patet assimili. Sicut non potest dici proprie et absolute defecisse sceptum Polonum, licet defecit linea Regnantis Iagellonicae Domus, siquidem etiam tunc mansit in gente Polona ius eligendi sibi Regem, sive is esset ex Polonia, sive Lituania, aut aliis terris, sic nec defecit Dux in Iuda electis sponte a tribu Iuda machabeis Defecisset autem sceptum Polonum, si aligenienam aliquem per vim et turranidem intrusum, verba gratia a Turea accepisset, sicut Augustus Caesar Iudaeis imposuit Herodem.

3tio Respondent alii cum D. Hyeronimo in Caput primum Sophoniae cum Abulensi, Baronio, etc, ne defecisse per Machabeos sceptum a Iuda quia licet ex parte patris essent pugnati ex tribu Levi, ratione tribus matris pugeniti erant ex tribu Iuda; quamvis enim alii ne possent iungi matrimonio nisi cum tribulibus suis, licebat tamen tribui Idae et Levi, ex speciali praerogativa, mutua inire connubia ut testatur filo iudaeus Libro 2, de monarchia, et colligitur ex scriptura, nam Exodi 6 Duxit Aaron coniugem ex tribu Iuda Elizopetham filiam Aminadab principis. Et secundum Paralip. 22. Iodas Pontifex duxit Iosabeth filiam Regis Iuda. Et Lucae 1 Elisabeth quae fuerat e filiabus Aaron, dicitur cognata mariae, quae erat ex tribu Iuda.

2dum Testimonium de elapso iam tempore adventus messiae ducitur ex Danielis 9 ubi Gabriel sic Danielem instruit de tempore adventus Christi: 70 hebdomades abbreviatae sit super populum tuum et super urbem sanitum tuam, ut consumetur praevaricatio et finem accipiat peccatum, et deleatur iniquitas, et adducatur iustitia sempiterna et impleatur visio et prophecia ut ungatur sanctus sanctorum. Scito ergo et animadverte ad exitu sermonis, ut item aedificetur Ierusalem, usque ad Christum Ducem hebdomadae 7, et hebdomadae 62, erunt, et rursum edificabitur Christus, etc. Atqui hoc tempus iam a multis seculus elapsum, Ergo, etc. Probatur minor: quia Angelus Gabriel hebraice loquens Danieli hebreo, sine dubio hebdomas sumptit aliquo sensu, quo solebant accipi ab hebreis, et quo sumebantur alibi in scriptura: alioque nihil certi ex hac temporis revelatione potuisset colligere Daniel. Atqui in Scriptura duobus tantum modus summi solet hebdomada: 1mo pspatio 7 diem, ut Levitici 23: numerabilis 7 hebdomadas plenas utque adalteram diem explotionis hebdomadae septimae, id est quinqua aginta dies. 2do pro tempore 7 annorum, Et hoc modo usurpantur Levitici 25: numerabis quoque tibi 7 hebdomadis annorum, id est septies septem, quae simul faciunt 49. Quocunque autem modo ex his sumantur hebdomadae illae manifestum est illas iam pridem elapssas esse adeoque propheciam impletum esse. Nam septuaginta hebdomadae dierum vix unum annum et dimidium conficiunt. Septuaginta vero hebdomadae annorum efficiunt solum annos quadrigentos nonaginta. Quod annorum intervallum reperitur fluxisse ab illa prophecia usque ad Christum Dominum. Notandum autem dum dicitur post hebdomadas 62, occidendum esse Christum, addendae sint allae septem hebdomadae quas paulo ante addiderat Angelus ipse, dicens usque ad Christum Ducem, futurus hebdomadas 7, et 62: alias enim prior esset mors quam adventus Christi. Firmatur ex iis quae loco citato subdit Angelus, quod postquam occidentur Christus non erit populus eius qui cum negaturus est, et civitatem et sanctuarium dissipabit populus cum Duce venturo, et finis eius vastitas. Quae omnia manifestum est verificata iam esse prasertim per Titum Vespasionum Ierosohmae eversorem. Haec et plura de hac materia testimonia late et erudite exposita videri possunt apud Suarium Disputatione 1ma et in Libro messias desto a nostro Galatowskiconscripto. Petes 1mo an et quomodo existentia Incarnationis probari potest contra Ethnicos qui Scripturam non admittunt? Respondeo. eodem modo cum illis pracedendum, sicut in suadendis aliis misteriis fidei, scilicet adudenda illis esse motiva credibilitatis, quod scilicet hanc veritatem a tot seculis, tam illustrium Doctorum testimonis traditam, tot Regum et Principum fide firmatam, toto martirum sanguine, tot miraculis approbatam acceperimus: tum aliqua ex naturalibus adducenda sit, ad declarandam Incarnationis possi bilitatem, qualia insinuata sit infine sectionis precedentis, et convenientia huius mysterii exponenda.

Petes 2do. Quomodo Ethnici non nulli, ut sybillae agnoverint futuram Incarnationem? Respondeo cum Suarez, quod ne cognoverint ex naturali ratione, tum qua hoc opus est quo ad substantiam supernaturale, tum qua pendebat a libera Dei voluntate: proinde vel legerunt libros propoheticos, eisque fidem aliquam adhibebant, vel quod verissimilius est fieri potuit, ut gratia prophaetiae his hominibus fuerit communicata, ut de sybillis docuit Clemens Alexandrinus.