De veteri ac novo homine

DE VETERI AC NOVO homine.

Dixi libertatem nondum consumatam esse, que & sanctificatio nondum in nobis con sumata sit. Coepimus enim spiritu dei sanctificari, sanctificamurque dum caro illa pror sus enecetur. lIta fit ut duplex sit sanctorum natura, spiritus & caro. Nouus homo & ue tus. Interior homo & exterior. Caro, non corpus tantum designat, ut supra disputatum est, sed totum plane hominem ὑyxχTρα ut uocat Paulus, hoc est eum, qui naturalibus adfectibus & motibs obnoxius est. ldem quod caro, significant homo uetus, Item homo exterior. Estque caro, quidquid est hu manorum adfectuum secundum naturam. Non modo esurire & sitire, sed & amare opes, gloriam, & huiusmodi alia. Planeque caro sunt uirtutes philosophicae, & conatus liberi arbitrii qualescunque. Rursum spiri tus est, cum ipse spiritus sanctus, tum eius in nobis agitatio. Nouus homo, interior homo, spiritus sunt, que a spiritu sancto regenerati sint. Iohan. iii. Quod natum est ex spiritu, spiritus est. Sancti ergo sumus, quatenus spiritus sumus, quatenus nouati sumus. In cane, in ueteri homie, in exteriore homine adhuc peccatum est. Sic Apostolus, Caro concupiscit aduersus spiritum, spiritus ad uersus carne. Sophistae Parisieses negant pec catum esse, concupiscentiam quae in carne sancto rum est, sed infirmitatem. Hos satis copiose Rutherus in Antilatomo confutauit. Et qd est elarius, quam peccatum esse, quidquid aduersat legi dei. Caro aduersus lege dei concupiscit. Quid est igitur cur peccatum concupiscentiam non uocentran non sua quaerunt etiam sancti, an non in sanctis amor est, uitae, gloriae, securitatis. tranquillitatis, rerum? quae que peccatum non uocarunt Parisienses, hoc in caussa e, que adfectuum rationem non habuerunt, sed extemis factionibus peccari putauetunt. Radicem operum non ui dent, lta fit ut de fructibus inepte iudicent. Qd tam bonum opus est, quo non suum aliqd na tura quaerit? ut xenodogras amorem posueris, certe nondum poenarum metum posuisti. Polluit ergo quantumuis bona opera caro. Iam si prae terea nihil pecces, nonne foedissime & atro cissime delinqmus torpore seu ignauia spirits. Hlagrare amore dei, fiducia, pauere me tu dei oportuit, quae primo praecepto exi¬ guntur. Quae quis praestat? Fateamur igitur quod res est, esse in carne nostra peccatum, Estque haec misericondiae dei gloria, quod cre dentibus peccatum condonat. Nec aliud est abrogatio legis, quam legi ad eum modum ius esse ademptum per Christum, damnan di peccatores. Sunt qui tres hominis partes fecerunt, spiritum, animam, corpus. Od non damno, modo permittant, mihi qd res est, spiritum proprie non naturae partem esse, sed agitationem diuinam. Corpus & animam, hoc est, naturam sine spiritu, non posse non peccare, nec a peccato morales uirtutes excusent. Paulus Apostols ad Philippenses, omnes iusticias suas pro dam nis & stercoribus habet, quas praeeunte lege naturae conats expressetat. Quid est igitur cur naturae opera usque adeo in iniuriam Euangeli, blasphemi sophistae iactent? Nec enim amplitu dinem gratiae quidquam adeo obscurat ut impia illa moralium operum doctrina. gaudet Paulus reperiri in Christo non habens suam iusticiam ex lege, sed eam quae per fidem est Christi, quae iusticia ex deo est, ex lege etiam meritum ponunt Sophistae in iusticia.