Table of Contents
Caput 13
[XIII.] D. Non video quid dicas quia grammaticus significat grammaticam per se, et hominem per aliud, et quomodo grammaticae tantum sit significavum. Sicut enim homo constat ex animali et rationalitate et mortalitate, et idcirco homo significat haec tria: ita grammaticus constat ex homine et grammatica, et ideo nomen hoc significat utrumque. Numquam enim dicitur is grammaticus aut homo sine grammatica, aut grammatica sine homine.
M. Ergo cum grammatica dividit hominem grammaticum a non-grammatico, conducit grammaticum ad esse, et est pars eius quod est esse rei, nec potest adesse et abesse a grammatico praeter subiecti corruptionem.
M. Non est igitur grammatica accidens sed substantialis differentia, et est homo genus, et grammaticus species. Nec dissimilis est ratio de albedine et similibus accidentibus. Quod falsum esse totius artis tractatus ostendit.
D. Quamquam non possim negare quod dicis, nondum tamen mihi persuasum est quod grammaticus non significet hominem.
M. Ponamus quod sit aliquod animal rationale ---non tamen homo---, quod ita sciat grammaticam sicut homo.
M. Nonne ergo vides quia grammaticus non ob aliud magis videtur significare hominem quam albus, nisi quia grammatica soli homini accidit, albedo vero non soli homini?
M. Si homo est in grammatico, non praedicatur cum eo simul de aliquo, sicut animal non praedicatur cum homine, quia inest in homine. Non enim apte dicitur quia Socrates est homo animal.
M. Item si grammaticus est homo sciens grammaticam: ubicumque ponitur grammaticus, apte ponitur: homo sciens grammaticam.
M. Si igitur apte dicitur: Socrates est homo grammaticus, apte quoque dicitur: Socrates est homo homo sciens grammaticam.
M. Socrates igitur qui est homo homo sciens grammaticam, est homo homo grammaticus. Et quoniam grammaticus est homo sciens grammaticam, consequitur ut Socrates sit homo homo homo sciens grammaticam, et sic in infinitum.
On this page