Distinctio 4

DE SACRAMENTO ORDINIS DISTINCTIO QVARTA. Taque quoniam cuncta sacrorum genera persequimur, restare deinceps uidetur, ut de ordinis sacro dicatur. In quo quidem fateri cogimur opificem, & effectorem mundi deum, opera ad sui simulacrum aedere uoluisse ut absoluerentur. Quamobrem ne eiusmodi decori species se natui deesset, eam est in ordines, tanquam in membrorum quaedam genera partitus, ut essent qui stata sacra obirent, eaque more rituque caeteris praeberent. Ex quo praecla re dux sententiarum ait, ordinis sacrum, signum quoddam esse senatus, quo spiritus in perium initiato tribuatur. Quam quidem definitionem diuus Thomas maxime probat, affirmans mirifice ordini consentaneam uideri, quatenus scilicet senatus sacus dicatur. Sed in eadem curuli sella consessor Scotus, negat eiusmodi sacrum spiri tus imperium ad actum quempiam in senatu nancisci. cum quo ab Aquinatibus summa contentione pugnatur, in qua quidem re utrumuis concedi potest Sed na tam controuersiam est, utrum in eo qui in ordines cooptetur, uitae sit flagitanda probitas, in quam sane quaestionem multi cum arcessuntur, negligenter ut sunt amictiprodeunt. Itaque quempiam ob sacrorum partitionem initiari dicunt. sed cum sacra affii ment aeque probos ac improbos dispertiri posse, facile intellectu esse, uitae non esse postulandam probitatem. Quibus responderi debet, in quocumque sacrorum ordine, dum quis caeteris dux constituitur, eum in quocunque genere impudenter delinquere, si modo cum capitalis facinoris morsum initietur, ob eamque causam in ordinum genere edicti non sacri necessitate, uitae integritatem flagitari. Cui quidem sententiae ita funt nonnulli assensi, ut initiatum tamen censeant, legis commentariorumque sacro rum gnarum esse oportere siquidem eum legis peritum esse debere opinantur cuius ex ore, ius fasque religiomnis hauritur. Atque cum lex diuo Matthaeo auctore, ex flaminis ore haurienda sit, in promptu esse, flaminem fegis debere nauiter eem peritum. Nos veo in quocumque hominum actu, si ad ratam ordis mensionem referamur, ronis amussim iesse oportere dicemus, quo constituto, fatendum esse affirmamus, flaminem quo ordinum munia exequatur, tantum legis debere nosse, quantum sit ad eius ordinis actum ineundum satis. Sed permagni refert, quot ordinum genera numerentur. Plaerique enim quibus est inter theologos eruditos locus, multu negotij sibi contra hunt, dum nominatim ianitorem, uaticiniorum praecentorem, anagnosten, exorcistam hypodiaconum, acolythum, diaconum, & pontificem in ordinum uarietate recensent, At sententiarum principi syncaero, & grandi theologo, septem ordinum genera esse placet, quod idem diuo Thomae placere sensi, eique maxime Riccardus assentitur, quem in summis theologis habitum uidemus. Idquam etiam ratione, probatur, namcum eiusmodi sacrum ob eucharistiae statutum sacrificium, inuentu dicatur, abesse non potest quin ministri quoque aedesque sacrentur. Quae quidem sacratio, ordinis sacrum nominatur, quaeque uim obtinet eiusmodi eucharistiae conficiendi sacri, ministrosque initiandi candidatos. Eius autem muneris est descriptio duplex siqui dem sacratio ad flaminem, obsequium autem ad ministrum, pertinet. Itaque diaconi proprium munus est ad parationem, non ad sacrationem litanti flamini suppeditare. Hy podiaconi autem certum est, & definitum ius, cum litatur, libum in poculis, & donaria aris inferre similisque est prope Acolythi descriptio, qui libum offert, ac uinarium simpuuium, gutturniumque aquarium praeparat ad sacrum. At obsequium quod ad libantium cultum flagitatur, rectissime contra tabificos inquinatosque institutum putatur. Quorum quidem triplex est genus, unum quod inficianti perfidia ad credendum obcalluit, cui generi quoniam ita interdictum est, ut non modo eorum congressus. sermonesque uitentur, sed etiam a delubri aditu arceantur, ob eam causam ianitores opponuntur. Alterum genus est eorum, qui quamquam uehementer credendi studio flagrent adiumentis tame, instrumentisque credendi carent. Itaque ob id anagnostae, instituendique magistri adhibentur, quorum traditione ad credendi studium instituantur. Tertium genus eorum est qui fidenter & plane bene instituti sunt, sed carnificis daemonis nexu obstricti tenentur, contra quos armatus exorcista prodit, qui uincucula fando dissoluit, inquilinumque daemonem ex aliena domo deturbat. Atque etiam idem de initiantium potestate perquiritur. Plaerique enim qui nondum latum dlauum in Theologia sumpserunt, negant, ad solum potetificem initiandi munus pertine re proptereaque dum sacerdotijs comitijs candidatus flamen initiatur, non modo a potestifice, sed etiam a flaminum collegio manum attingitur, ex quo intelligi dicunt, haud soli pontifici ius initiandi dari. Sed praesto est praeclarus auctor Riccardus qui pontificis manus coniectum, initiandi ius habere confirmat, flaminum autem iniectum, sodalitatem, consociatamque concordiam indicare. Quo loco haud secus dicimus pontificis potestatem, ac politicam, in inferiori ordine uersari, quae ut ait Aristoteles inferiori generi praescribit uiuendi modum, quomodo scilicet quisque, quousque, & quas uitae actiones persequi debeat. Qua similitudine, pontificis permagni interesse affirmamus, quosdam ad sacra conficiunda adhibere, in quos ius confirmandi nanciscatur, quod cum ita sit, intelligi etiam debet, ius ei in assisterio uiginum initiandarum dari. Ob eamque causam contentio accidit, num potestifex qui in haereseos latrina coenum uolutatu colligat, ius initiandi nanciscatur, Multi deum dicunt, principem esse initiandi causam, initiantem autem uim instrumenti consequi. Atqui cum instrumenti uis feriata consistat, nisi principi agitatori amnectatur, persuasum esse uolunt, pontificem nullo modo ius cooptandi consequi, nisi in initiando auctori rerum deo copuletur. At cum perduellionem pontificem deo negent in initiando iugari, concedi necesse esse affirmant, eum initiandi ius nullo modo consequi. Quod disiectum argumenti genus, Riccardus celerius gypso agglutinari putat, si arctius ratione astringatur, quaeraturque utrum perduelliones pontifices ad senatus praescriptum initiati sint si initiatos fuisse negent, perfacile respondet eos nec pontifices debere dici, nec naucisci ius initiandi, si autem initiati dicantur. consentaneum esse eos pontifices nominari. sed ijs muneris potestatem ademptam esse faretur quando quidem eiusmodi perduellionum generi, ita pontificia execratione interdicatur, ut ijs omnis muneris potestas adimatur, quod cum ita sit, effici dicit eos nullum nancisci initiandi ius. Ex quo est data causa cur nonnulli pontificem perduellionem si postliminio redierit, in collegium recipi iterum debere negent. Id si ita est, fatendum esse, his nullo modo adimi initiandi ius. Diuus autem Tho mas permagni aestimans quorsum euasurus sit, haud his ius initiandi, sed gratiam adimit. idque non infirmitate sacri, sed candidatorum scelere, accidere opinatur, quisenatus iniussu initiari uolunt. Eodemque modo de exauctoratorum genere dispu tatur. Quamquam interim de munerali ambitu, quam simoniam uocant nascitur cen tamen, inquiriturque primo, num qui eiusmodi ambitus postulantur, exleges no minandi sint. Quibusdam enim placet eiusmodi ambitum ignoratione excusa ri quando quidem accidere posse dicant, ut quis inscius initietur, ambituque obre pat ad ordines, qui exlex nullo modo nominandus sit. Contra quos Riccardus ex subsellijs in rostra descendit affirmans omnino eum exlegem debere putari quandoquidem ita sancitum sit, ne quis qui muneralis ambitus postuletur Pont Max. iniussu, aut sine consignantis diplomatibus initiari possit quamquam id intelligi de bere opinatur, si sciens pepigerit, ob idque nummos persoluerit proptereaque si eoimprudente nomina facta sunt, ut initiaretur, quamquam ordine & munijs abire cogatur quoad id Pont. Max. instauratitia uenia ratum habeatur, negat tamem eum exle gem debere credi