CAPUT XI.

Latinorum autem Philosophorum plurimi cum opinione Platonis in multis consentire videntur. Dicunt enim animam rationalem esse individuam duplici individuitate, quoniam dicunt eam in se esse hoc aliquid per materiam incorpoream et spiritualem, quae est subjectum formae ejus, et ex forma habetur etiam individuans extra naturam ejus quod est corpus cujus ipsa est actus. Concedunt etiam per hoc quod est in ipsa secundum esse est individuata forma. Dicunt enim quod intentiones quae sunt in intellectu possibili, dupliciter considerantur, scilicet prout sunt abstractae, et prout habent esse in abstrahendo. Et primo quidem modo sunt formae universales liberatae a materia et appendiciis materiae. Secundo autem modo habent esse individuatum in intellectu possibili. Et primo quidem modo esse universalia principia intelligendi: secundo autem modo non convertitur ad ea intellectus: et ideo non impedit scientiam talis individuatio formarum. Intellectum autem dicunt esse abstractum et immixtum, et non esse hoc in tali ratione, quia immixtus est, quia non est actus corporis, et quia non est aliquid intelligibilium actu sed potentia tantum: et non est hoc quia non sensus est, licet sit sicut sensus: dicunt enim Aristotelem non dicere quod intellectus simpliciter non est hoc, sed praemisit de similitudine potentiae sensus et potentiae intellectus, et subjunxit quod est ut sensus et non est idem quod sensus.

Sed isti absque dubio nunquam bene intentionem Aristotelis intellexerunt: quoniam ex duobus his concessis, quod neque est immixtus, et separatus, sequitur necessario ipsum non esse hoc: et ideo nihil est quod dicunt isti. Adhuc autem animam, sicut dicunt, esse compositam et individuam, nulla omnino probant ratione, nisi quod dicunt Boethium dicere, quod in omni quod est circa primum, est hoc et hoc: et sic in anima concedunt esse hoc et hoc, non continuo inferri potest hoc et hoc esse materiam et formam: quoniam etiam omnes Peripatetici dicunt in anima rationali esse intellectum agentem et pos sibilem, et tamen non ob hoc concedunt in ea esse materiam et formam. Et ideo quidam videntes hujus rationis debilitatem, aliud inducunt pro ratione, dicentes nihil omnino esse subjectum accidentium, nisi quod est compositum: cum forma accidentalis sit compositioni contingens: materiae enim simplici sine forma nihil accidit omnino: forma autem secundum se subjectum esse non potest. Cum igitur animae accidant scientae scientiae intellectuales et multae virtutes intellectuales, videbitur ipsa esse individuata substantia et composita. Nos autem in hac ratione non esse necessitatem ostendimus superius: quoniam scientia quae est in anima et aliae virtutes intellectuales, non habent esse reale et ratum in natura, sed in anima tantum: et hoc est esse debile, et potius est entis aliquid quam ens, et talibus entibus rationibus bene subjicitur id quod in se non est individuum sed forma.

Adhuc autem haec opinio supponit quod universale sit in anima sicut in subjecto, et forte hoc non est verum: hoc autem in libro de intelligibilibus habet declarari. Est autem et haec opinio omnino contraria dictis Peripateticorum: quoniam sicut sensitiva potentia primam perfectionem habet a generatione, ut superius ostendimus, et secundam quae est sentire, habet a sensibili forma: ita etiam intellectus prima perfectio est sibi cognata, et secundam quae est intelligere habet ab intelligibili: aliter enim nunquam intelligeret aliquid nisi post habitum scientiae: et hoc omnino est falsum: contuitus enim intelligibilium unus et indivisibilis est ante scientiam sicut et post. Est igitur intelligere intelligibilis speciem in intellectu habere: per esse ergo quod intelligibilia habent in intellectu, intelliguntur: hoc autem est esse individuum, ut dicunt: ergo per intentionem individuam res universaliter intelliguntur vel universaliter: et hoc intelli gi non potest. Adhuc autem objicit Averroes: quia si forma in intellectu possibili habet esse individuum et particulare, cum omne individuum in se potentia claudat universale, erit illud potentia intelligibile et non actu: et sic intelligibile unius erit aliud intelligibile, et de esse illius iterum quaereretur, et ibit hoc in infinitum. Amplius autem ex superius demonstratis constat per rationem Avicennae et Aristotelis et Averrois, quod nulla necessitas est quod intellectus ponitur separatus et immixtus, nisi quia universale cui subjicitur in tali est separatione: ergo omnino falsum est quod per esse individuatum universale sit in ipso. Adhuc autem secundum hoc non erit movens intellectum meum idem cum eo quod est in intellectu tuo: et sic cum dicitur Socrates currere, hoc dictum erit commune ad id quod est in intellectu meo, et in intellectu alterius: et sic omnia dicta quae sunt rerum significata erunt communia, secundum quod exprimunt intellectus rerum quae sunt in anima, quod est omnino absurdum, cum ipsa res sit singularis. Adhuc autem secundum haec, scientia quae est in anima Doctoris non eadem efficitur in discipulo, sed generatur alia, sicut si ignis generaretur ab igne, quod est absurdum, cum scientiae non differant nisi per subjecta de quibus sunt: scientia autem Doctoris et scientia discipuli semper sunt de subjecto eodem. Et istae duae ultimae objectiones sunt Averrois in commento libri de Anima.