3Beneficium ecclesiasticum non potest licite sine institu¬ tione canonica obtineri.
5Possessor malae fidei ullo tempore non praescribit.
7Sine possessione praescriptio non procedit.
9Peccatum non dimittitur, nisi restituatur ablatum.
11Peccati venia non datur, nisi correcto.
13Nemo potest ad impossibile obligari.
15Privilegium personale personam sequitur, et exstinguitur cum persona.
17( Semel malus semper praesumitur esse malus.
19Ratum quis habere non potest quod ipsius nomine non est gestum.
21Ratihabitionem retrotrahi, et mandato non est dubium comparari.
23Quum sunt partium iura obscura, reo favendum est potius quam actori.
25In iudiciis non est acceptio personarum habenda.
27Ignorantia facti, non iuris, excusat.
29Quum quis in ius succedit alterius: iustam ignorantiae causam censetur habere.
31Odia restringi, et favores convenit ampliari.
33Decet concessum a principe beneficium esse mansurum. Idem. Reg. XVII.
34Indultum a iure beneficium non est alicui auferendum. Idem. Reg. XVIII.
35Non firmatur tractu temporis quod de iure ab initio non subsistit.
37Non est sine culpa, qui rei, quae ad eum non pertinet, se immiscet.
39Nullus pluribus uti defensionibus prohibetur.
41Quod semel placuit amplius displicere non potest.
43Non debet aliquis alterius odio praegravari.
45Sine culpa, nisi subsit causa, non est aliquis puniendus.
47Quod quis mandato facit iudicis, dolo facere non videtur, quum habeat parere necesse.
49Mora sua cuilibet est nociva.
51Ea, quae fiunt a iudice, si ad eius non spectant officium, viribus non subsistunt.
53Scienti et consentienti non fit iniuria neque dolus.
55Quae a iure communi exorbitant, nequaquam ad conse¬ quentiam sunt trahenda.
57Quod omnes tangit debet ab omnibus approbari.
59In obscuris minimum est sequendum.
61Eum, qui certus est, certiorari ulterius non oportet. Idem. Reg. XXXII.
62Non licet actori quod reo licitum non exsistit.
64Mutare consilium quis non potest in alterius detri¬ mentum.
66Generi per speciem derogatur.
68Plus semper in se continet quod est minus.
70Pro possessore habetur qui dolo desiit possidere.
71Idem. Reg. XXXVII Utile non debet per inutile vitiari.
73Ex eo non debet quis fructum consequi, quod nisus ex¬ stitit impugnare.
75Quum quid prohibetur, prohibentur omnia, quae se¬ quuntur ex illo.
77Pluralis locutio duorum numero est contenta.
79Imputari non debet ei, per quem non stat, si non faciat quod per eum fuerat faciendum.
81Accessorium naturam sequi congruit principalis.
83Qui tacet, consentire videtur.
85Is, qui tacet, non fatetur; sed nec utique negare videtur. Idem. Reg. XLV.
86Inspicimus in obscuris quod est verisimilius, vel quod plerumque fieri consuevit.
88Is, qui in ius succedit alterius, eo iure, quo ille, uti debebit.
90Praesumitur ignorantia, ubi scientia non probatur.
92Locupletari non debet aliquis cum alterius iniuria vel iactura.
94In poenis benignior est interpretatio facienda.
96Actus legitimi conditionem non recipiunt neque diem. Idem. Reg. LI.
97Semel Deo dicatum non est ad usus humanos ulterius transferendum.
99Non praestat impedimentum quod de iure non sortitur effectum.
101Cui licet quod est plus, licet utique quod est minus. Idem. Reg. LIV.
102Qui prior est tempore potior est iure.
104Qui sentit onus, sentire debet commodum, et e contra.
106In re communi potior est conditio prohibentis.
108Contra eum, qui legem dicere potuit apertius, est inter¬ pretatio facienda.
110Non est obligatorium contra bonos mores praestitum iuramentum.
112Dolo facit, qui petit quod restituere oportet eundem. Idem. Reg. LX.
113Non est in mora qui potest exceptione legitima se tueri. Idem. Reg. LXI.
114Quod ob gratiam alicuius conceditur, non est in eius dispendium retorquendum.
116Nullus ex consilio, dummodo fraudulentum non fuerit, obligatur.
118Exceptionem obiiciens non videtur de intentione ad¬ versarii confiteri.
120Quae contra ius fiunt debent utique pro infectis haberi.
122In pari delicto vel causa potior est conditio possidentis.
124Quum non stat per eum, ad quem pertinet, quo minus conditio impleatur: haberi debet perinde, ac si impleta fuisset;
126Quod alicui suo non licet nomine, nec alieno licebit.
128Potest quis per alium, quod potest facere per se ipsum.
130In malis promissis fidem non expedit observari.
132In alternativis debitoris est electio, et sufficit alterum adimpleri.
134Qui ad agendum admittitur, est ad excipiendum multo magis admittendus.
136Qui facit per alium, est perinde, ac si faciat per se ipsum.
138Factum legitime retractari non debet, licet casus postea eveniat, a quo non potuit inchoari.
140Quod alicui gratiose conceditur, trahi non debet ab aliis in exemplum.
142Frustra sibi fidem quis postulat ab eo servari, cui fidem a se praestitam servare recusat.
144Delictum personae non debet in detrimentum ecclesiae redundare.
146Rationi congruit, ut succedat in onere, qui substituitur in honore.
148In argumentum trahi nequeunt, quae propter necessi¬ tatem aliquando sunt concessa.
150Nemo potest plus iuris transferre in alium, quam sibi competere dinoscatur.
152In toto partem non est dubium contineri.
154In generali concessione non veniunt ea, quae quis non esset verisimiliter in specie concessurus.
156Qui contra iura mercatur, bonam fidem praesumitur non habere.
158Bona fides non patitur, ut semel exactum iterum exigatur.
160Quum quid una via prohibetur alicui, ad id alia non debet admitti.
162Contractus ex conventione legem accipere dinoscuntur.
164Damnum, quod quis sua culpa sentit, sibi debet, non aliis , imputare.
166Infamibus portae non pateant dignitatum.
168Certum est, quod is committit in legem, qui, legis verba complectens, contra legis nititur voluntatem.
169Data Romae apud sanctum Petrum, V. Nonas Martii, Pontificatus nostri anno quarto.
