Articulus 12

ART. VII An subsistentia personalis te logos, sit na¬ turae equs humanae communicata: Et an recte loquantur, qui dicunt, humanitatem Christi subsistere ubique per subsistentiam te logos. Item existere ubique, secundum esse suum personale.

Sx eo quod dici solet hypostasin, aut Rsubsistentiam rα πονς, communicatam esse carni Christi, duo consectaria ducuntur: primo enim vbiquitarij inde colligunt, omnipraesentiam, imo & proprietates omnes rx Ao7i, esse humanae naturae communicatas, ratio consequentiae est, quia hypostasis ris ποι, non differi realiter ab eius essentia, ideoque nec a proprietatibus eius essentialibus: si igitur verum est hypostasin re Novus, esse carni communicatam, etiam proprietates equs, eodem modo ei communicatas esse fatendum est. Secundo, nonnulli etiam ex nostris Theologis, qui putant Christi carnem posse dici ubique subsistere, per subsistentiam re AoVς, licet in uno solo existat, ex eodem fundamento, sic ratiocinantur. Humanae naturae Christi communicata est subsistentia TXNOvuς cum igitur re Noνς subsistentia: infinita sit, & nullius loci ambitu includatur, caro Christi, per eam subsistentiam sibi communicatam, dici potest ubique subsistere: hoc posterius argumentum periculosius est praecedente, quia tantopere placet quibusdam Orthodoxis Theologis, ut profiteantur, nos in. hac controversia de locali praesentia camis Christi λoάφμαXειν, & non nisi Verbali dissidio ab Vbiquitaruis discrepare: quod an verum sit, iudicent illi qui historiam colloquii Mompelgartensis & Bedae ac lacobi Andreae Polemica scripta superhac materia diligentius considerarunt.

2. Vt igitur duo illa argumenta perspieue diluantur, distinguendum est verbum communicandi, & docendum quo sensu Christi sub. sistentia sit Aῶυῳ communicata. Tenendum igitur est, aliquid tribus modis dici alteri communicari. Primo, & inhaesiue & denominative: quo modo odor pomi communicatur manui: nam & odor ille, saltem idem specie, inest manui, & denominat manum, i. e. Vere praedicatur de manu. Secundo, communicatur aliquid denominative, sed non inhaesive: quo pa¬¬ cto Reges & lmperatores communicant imperii dignitatem uxoribus suis, illae enim denominantur Imperatrices, & reginae, nonquod in se habeant potestatem, aut authoritatem imperialem, sed quod earum mariti istam authoritatem habeant. Tertio, commu¬ nicatur aliquid alteri, neque in haesive, neque denominatixe: sed vel effectixe, quo modo Deus dicitur communicare se ipsum creatis entibus, illa enim dicuntur entia & bona, participatione primi entis, & piimi boni, ut loquitur Sanchius: yel sustentative, quo modo accidentibus suis communicatur subiectum, ea videlicet sustentando, & recipiendo in sevel aliquo alio simili modo. Dico haec neque communicari denominative neque in haesive, quia Deus neque existit in creaturis tanquam forma essentialis, aut accidentalis in suo subiecto: neque de iis praedicatur praedicatione vera & affrmatiua, subiectum etiam neque inest accidentibus suis, neque ea denominat, sed contra ab iis denominatur.

S Hypostasis seu subsistentiare Ao9g, tertio hoc modo communicatur naturae eius huinanae: h.e. neque communicatur ei in haesive, neque denominatixe, sed su stentative tantum. Prior pars huius assertionis sic declaratur: Humana natura Christi (ut bene notat Martinius contra Ment&erum) omnis propriae personalis subsistentiae expers est, & nullo modo subsistit: h. e. neque per se, neque per accidens, sive, ut planius loquar, neque natura sua, neque ex unione. Ergo subsistentia rx Aξυς, neque in haesipe, neque denominative ei eo mmunicata est. Probatur antecedens. Si humanitas Christi aliquo modo subsistit, ali¬ quo modo est suppositum aut persona, & proinde aliquo sensu verum erit Christum assumpsisse suppositum aut personam: at absurdum est posterius, Ergo etiam prius. Probatur connexum, quia suppositum & subsistentia reciprocantur, adeo ut omne suppositum habeat subsistentiam, & omne subsistentiam habens sit suppositum. Dicet aliquis. Ergo caro Christi plane destituitur personalitate. Respondetur, eam non destitui personalitate, hoc sensu, quasi non sit personae alicui unita, est enim unita personae τx Aovuς sed quod substantia proprie, & formaliter ei neque insit, neque attribui possit.

AE. Idem etiam sic demonstrari potest. Si humana natura Christi subsistit, vel per se subsistit, id est, ex se subsistentiam habet, vel subsistit quatenus existit in persona ταAοvς: prius a nullo admittentur.: at neque posterius manifesta absurditate caret, quod sic probatur: Caro Christi, quatenus existit in persona τ& λῶος, habet modum quendam existendi subsistentiae contrarium, Ergo non subsistit. Probatur antecedens: Esse in alio supposito, & subsistere, seu esse per se, & extra omne aliud suppositum, sunt duo oppositi modi existendi: at earo Christi, quatenus existit in persona τζλoυs, habet priorem modum exi stendi, i. e existit in supposito: Ergo non potest habere posteriorem, qui ei e diamentro pponitur. g. Posterior pars nostrae assertionis sic declaratur: o λo9& naturam nostram ad suam hypostasin gratiose recepit & assumpsit, ita ut eius hypostasis carnem sibi intime praesentem habeat, eamque sibi personaliter unitam gestet, contra vero caro in illa hypostasi haereat, & sustentetur. Ex quo fit, ut Christi hypostasis, seu personalis subsistentia, recte dicatur communicata humanae naturae sustentatire.

S. Ex hac distinctione communicationis liquet, quid respondendum sit ad utrumque argumentum, in limine huius articuli propositum: cum enim hypostasis Christi neque inhaesive, neque denom inative communicata sit hum anitati ipsius, evidens est, Vbiquitarios, ex communicatione hypostaseos τ Aος, non posse colligere, proprietates eius essentiales communicatas esse assumptae carni, aut in haesive, aut denominative, & proinde negandas esse omnes illas illationes, quibus ex eo fundamento concludunt carnem Christi esse omniscientem, omnipraesentem, omnipotentem, &c. Similiter cum falsae sint omnes illae enuntiationes, quibus subsistere aut esse aliquod personale cani Christi tribuitur, quia vid. nullam habet subsistentiam sibi conyenientem, nullumque esse personale, sed modum quendam existendi iis contrarium, consequens est, Christi humanitatem neque posse dici subsistere ubique, per subsistentiam re Aῶvs, neque existere ubique secundum esse suum personale. Dicet aliquis, Natura humana Christi comuncta est cum persona raAoς, quae omnipraesens est, & omnipotens: Ergo natura humana dici potest omnipraesens, & omnipotens personaliter. Resp. Si ista consequentia admittatur, pari ratione admittendae etiam sunt hae consequentiae: Humana natura Christi vnita est cum persona infinita, & aeterna: Ergo ipsa est infinita & aeterna personaliter, seiu secundum suum esse personale: Item, est confuncta cum ea persona, quae Deus est & Creator, ac Redemptor Mundi: Ergo haec ei conveniunt personaliter.

9 Quaeret hic aliquis, an quemadmodum actus subsistendi, ita etiam actus existendi, a Christi carne removendus sit. Resp. Nequaquam: caro enim Christi, licet non subsistat, revera tamen habet propriam existentiam, distinctam ab existentia τζλοvα, sed ab ea dependentem. Dico eam habere existentiam, distinctam ab existentia τe πους, quia omne Ens creatum habet & essentiam, & existentiam, distinctam ab essentia & existentia creatoris. Dico eam habere existentiam pendentem ab existentia τ8ποκς, quia per se, & extra personam τe λve existere non potest.