Quaestiones 1-4

QUAESTIO I. Utrum quilibet secundum. legem communem propagatus ab Adum contrahat peccatum originale ?

Alensis 2. p. q. 192. m. 1. et per totum. D. Thom. 1. 2. q. 81. arl. 1. et 3. D. Donav. hac umi. 1. q. 2. Richard. art. 1. q. 1. et Senlentiarii omnes hic. Armach. de quaestionibus. Armen. Catharin. opusc. de peccato origin. Driedo. tom.2. 1. 2. de grat. et lib. arb. tract. 3. Vega. l. 2. in. Triden. c. 41. 12. Soto. /. 1. de nat. c. 10. 11. 42. Bellarm. /. 4. de statu deccati, a c. 3. usque ad 8.et per totum.

Circa distinctionem trigesimam, in qua Magister agit de transfusione peecati originalis in posteros, quaero duo: Primo, utrum quilibet secundum legem communem pro: vagatus ab Adam, contrahat pec- catum originale? Quod non. Aueustinus de vera religione: Peccatum adeo voluntarium est, ut si non est voluntarium, peccatum non. dicitur. Sed nihil est voluntarium in parvulis, qui non habent usum rationis; ergo, etc.

Item, nullus peccat in eo quod vitare non potest 3. de lib. arb. parvulus quod sibi a conceptione convenit, vitare non potest; igitur defectus naturalis qui intrat ab oricine, non est defectus culpabilis, sed poenalis.

Item, per argumentum quod ponitur in littera: Von peccat qui creat; non peccat qui generat; per quas igitur rimas inter tot praesidia. nnocen(ie intrat peccatum.

Item 3. Ethic. Ccco nato nullus improperabit, sed. magis miserebitur; igitur defectus naturalis non est culpabilis, sed magis poenalis.

Item, Adam non fuit nobilior tota natura humana; ergo se inficiendo, non potuit totam naturam humanam inficere. Antecedens patet, quia natura humana habuit aliquod individuum ita nobile, sicut ipse, vel habere potuit. Probatio consequentis, quia corruptio minoris boni non includit corruptionem majoris.

SCHOLIUM.

Contrahi originale a posteriori Ad: per propagationem, probat ex Apostolo Rom. 5. idem habet 2. Corint. 15. sicut in Adam omnes moriuntur etc. ad Galat. 3. Sereptura conclusit omnia, sub peccato. Idem ex vet. Test. Job. 14. Ques potest facere mundwm, etc. Psalm. 50. Ecce in iniquitatibus. Ita Concilia Milevit. 1. 11. Araus. ean. 1. Palsestinum, Triden. sess. 5.'e. 4. et Patres Greci et Latini, quos citant Coccius, tom. 2.1. 2. art. 2 Bellarm. l. 4. de statu peccati c. 5. Remitti Doctor disputationem quaestionis in distinctionem 32. Vide ibi a num. 8. et »olvuntut argumenta hic posita ibi num. 14.

Contra ad Rom. 5. Per unwm hominem peccatum in mundum intravit, in quo omnes peccaverunt, et ibidem: Sicut per inobedientiam unius hominis peccatores constituti sunt multi, ita per unius hominis obedientiam justi. constituimua multi. Item, Aug. de fide ad Petr. firmissime tene, etc. et ponitur in littera.

QUAESTIO. II Utrum istud peccatum sit carentia originalis justitio.

Alensis 2. p. q, 122. m. 2; et 3. per. totum D. dod. 2. 92.82: a701. 97D. Bonay. hic-art.-9. q. 1. Richard. art. 4. q. 4. Durand. q. 3. Occham 2g. ull. Gabr, hic q. 2. Vas.q 1. 2. desp. 132. "Mota

Quaero secundo, utrum istud peccatum sit carentia originalis justitie ? Quod non, quia Angelus caret ea, et tamen non habet aliquod peccatum.

Praeterea, Adam caruit ea, amisit enim justitiam originalem peecando, et tamen non habuit peccatum originale, sed actuale.

Praeterea, baptizatus parvulus caret justitia originali, et tamen non habet peccatum originale.

S81 dicatur quod aliquo modo per gratiam est dimissum, ideo aliquo modo non habet illud. Contra, baptizatus relapsus non habet gratiam; ergo non habet unde remittatur sibi illud peceatum; et. non habet justitiam originalem; ergo peeecatum oriseinale redit in eo.

Praeterea, tunc ipsa carentia esset in voluntate sicut et justitia, cujus est privatio, secundum Anselmum de conceptu Virginali. Consequens est falsum, quia voluntas est vis immaterialissima, et per consequens maxime a carne separata; ergo non potest infici a carne, ex quo a carne separatur.

SCHOLIUM.

Originale peccatum esse privationem justiti:e originalis in voluntate, et non esse concupiscentiam, nec ignorantiam; de. quo d. 32. vide n. 7. et solvuntur argumenta n. 16.

Contra, peccatum originale non potest esse aliud quam ista priva- r tio; non enim est concupiscentia;, tum quia illa est. naturalis ex dist. | 29. tum quia ipsa est In parte sen- a sitiva, ubi non est peccatum secundum Anselmum; tum quia non est actualis, quia tunc 1lla concupiscentia esset actualis; non habitualis, quia habitus derelictus in anima ex peccato mortali, non est peecatum mortale, manet enim talis habitus dimisso peccato per poenitentiam; nec. etiam ignorantia est, quia parvulus baptizatus ita ignorat sicut non baptizatus.

Praeterea deordinat totam anr mam; ergo si est aliqua una culpa, in illa potentia, est ad cujus deordinationem tota anima deordinatur; illa sola est voluntas, quia sicut ipsa ordinata ordinat alias, ita deordinata deordinat; non est autem aliquid positivum, ergo est privatio justitie oppositaee huic eulpa.

QUAESTIO UNICA. Utrum anima contrahat peccatum originale a carne. infecta. concupiscibiliter seminata.

Alensis 2. p. q. 122. ?n. 4. D. Bonav. hc art. 2. q. 1. D. Thom. 1,2. 9..8l ^a^ Tet 2-9 0209. tan. Richard. a.2. q. 1. Gabriel. q. 1,

Circa distinctionem trigesimam primam, quaero utrum anima contrahat peccatum originale a carne infecta concupisoeibiliter seminata. Quod non, quia materia non agit in formam;' erbPo' "nec. caro wn animam.

Confirmatur, quia secundum Augustinum 12. super Gen. Agens prcstantius est. patiente, et. secundum ipsum ibidem: JNYullum corpus est preestantius spiritu; ex quibus concludit quod nullum corpus agit in spiritum, ex quo habetur propositum. Et si dicatur, quod major Augustini vera est in bonis, non in malis, quia defectus potest esse pejor causa.

Contra, causa naturalis mali culpa non potest esse sola poena, quia poena justa est, et ad justum praecise non sequitur naturaliter eeulpa;: illud :autem quod est mu carne, est pure poena, et si est causa culpze, non est nisi causa naturalis, quia non est libera, ergo, etc.

Praeterea, si a carne infecta contrahitur, ergo contrahetur a proximo parente, quia ab ipso seminatur talis caro; consequens est falsum, quia tunc peceatum origeinale posset augeri in parentibus intermediis; plura enim agentia eiusdem rationis possunt in effe- ctum perfectiorem, et ita parens primus eum parentibus intermediis potest intendere peccatum originale ultra illud quod esset in filio primo, immediate a parente cenito.

SCHOLIUM.

Animam a carne ( secundum Magist. ) infici, et sic peccatum originale contrahi, quia non aliter contrahitur, quam per rationes seminales; de quo. dist. 32. n. 12.

Contra, Magister in littera adducit auctoritatem |. Sanctorum, quod anima a carne inficiatur, quia nisi esset ita, non videtur posse assignari aliqua causa, unde istud peccatum causaretur in ani- ma ;non enim causetur a se actu suo, quia tunc esset peccatum actuale; nec a Deo, patet; nec ab ipso Adam, quia ponamus quod fuerit annihilatus, vel modo si est, saltem modo non habet aliquam culpam, quia ponitur beatus; ergo modo non est sub ratione peccatoris, sub qua ratione poni haberet causa hujus peccati.

Praeterea, contraximus istud peccatum inquantum fuimus in Adam, secundum rationem seminalem, secundum Augustinum 4. super Gen. hoc autem fuit secundum corpus, non secundum animam; anima enim non est ex fraduce, sicut adducit Magister auctoritatem in littera.

QUAESTIO UNICA. Utrum in Baptismo remittatur peccatum originale ?

idee 2v:Dv q.v1221 ms 2; 0b mz 40; D. Thomc 4. 20: 81a. 1. 2. -00.q. 92. d. 2.013. D. Bonav. 30. a. 2. qUE eETWO 0. 1. qi 1: Rüch- a. 4; q. 1. Henric. quodl.1. jt 14.:00.quodl. 5...q. 23. Vega 4. in Trident. c. 2. et sequent. Bellarm. 5. de statu peccate per totum. Greg. d. 31. a. 2. Mas. 4o 2. 0v 132. Agsor.. f0ottbs T. 44. e. 90. eb sere 2. disn 25 QUOS. Trid. sess; 5. can. 9. Suar. 3. tom. d. 9. 20. s. 1. non omnes tamen (ractant de concl. tituli, sed de ea vel de aliis quae tractantur in hac quast. de originali peccato.

Circa distinctionem trigesimam secundam, quaero, utrum in Baptismo remittatur peccatum originale? Quod non, quia eulpa non remittitur nisi justitia opposita restituatur; sed justitia originalis non restituitur in Daptismo, patet per effectus ejus.

Contra est Magister in littera, et Ecclesia tenet oppositu m.

In ista materia de peccato orieinali, tenendo ipsum inesse sicut sonant auctoritates, quae sunt prima quaestionis, duo sunt modi di cendi circa hoc. Unus Magistri, et aliorum sequentium et exponentium ipsum. Ad intellectum autem istius vie quatuor sunt vi denda. Primo, qualiter ab anima contrahifur infeefio In earne. Se. cundo, qualiter seminatur caro infecta. Tertio, qualiter ab ipsa iufieitur anima. Quarto, qualiter anima ab infectione illa liberatur per Baptismum.

SCHOLIUM.

Quoad quaestiones harum trium distinctionum, sententia Magistri, Henr. Gregor. et aliorum est, originale esse morbidam qualitatem. Juxta Henr. sunt quatuor dicta. Primum, voluntas peccans causavit illam qualitatem, quae suo pondere excitat ad sensualia. Secundum, vel tota caro parentum est infecta illa qualitate, vel caro quae seminatur ex libidine inficitur. Tertium, in primo instanti creationis anima a carne infecta cui unitur, inficitur, id est, fit peccatrix. Quartum, manet illa curvitas post Baptismum, sed non imputatur.

Ad primum dicitur, (a) quod voluntas peccans in carne causavit quamdam qualitatem morbidam consequentem curvitatem voluntatis. Haec autem qualitas morbida dicitur fomes, lex membrorum, ty- ! rannus, et est sicut quoddam pon-: dus in carne excitans motus sensuales, et inclinans animam adj condelectandum carni,et ita retardans et reprimens a delectationibus superioribussive supernaturalibus, juxta illud Sep. 9. Corpus quod corrumpitur aggravat animam, propter istam qualitatem morbidam in ipsa carne sic aggravantem,id est, inclinantem ad inferiora. Et secundum quemdam (b), ista qualitas nunquam minuitur in essentia sua, licet in effectu suo minuatur, hoc est, quod licet gratia tanta possit esse, quod magis inclinet ad superiora, quam fomes ad inferiora; non tamen minuit fomitem, quantum ad essentiam suam, quia non contrariatur fomiti, qui est in carne, et gratia est in anima. Et ponitur exemplum de lapide appenso, nec ligato ad alas avis, quantumeumque cresceret vis motiva in ala, nunquam decresceret pondus lapidis, licet quantum ad effectum minus posset deprimere, quia virtus contraria vinceret in effectum.

De secundo dicitur, (c) quod vel tota caro parentum fuit infecta hae qualitate morbida, et ita illa quae seminatur; vel si non tota (d), aut siilla qua seminatur, non fuit caro patris saltem ex fervore et libidine in seminatione inficitur Ipsa caro seminata. Et huie secundo videtur consentire Augustinus, qui infectionem illam attribuit, non propagationi, sed libidini in propagatione, sicut patet dist. 30. hujus secundi.:

De tertio articulo (e) dicitur quod in instanti creationis et infusionisanima,ipsa maculatur a carne infecta, ita quod licet infectio vel maceulatio carnis non fuerit culpa formaliter, sed sequela eulpse, est tamen occasio culpo in anima carni unita, quia quando anima unitur in carne, infectio ejus talis est, qualis nata est esse in anima, talis est culpa. Exemplificatur de pomo dato mundo et foedato a manu recipientis.

De quarto, (f) vel ponitur quod ista curvitas manet in voluntate, quam ineurrit peccando; vel si non, saltem manet fomes in carne. Sed sive utrumque, sive alterum manet, nonimputatur anima post Baptismum, sicut ante, quia totaliter tollitur reatus; manet autem praecise ut poena peccati praecedentis, et materia exercendoe virtutis.

(g) Secundum istam viam patet quid sit dicendum ad questiones motas; est enim culpa originalis: in quolibet sic propagato, et hoc quantum ad primam questionem. Et quoad tertiam quaestionem, dicendum est carnem infectam sic seminari, et ab illa infecta animam infiei culpabiliter, quae culpa quoad secundam quaestionem vel est curvitas opposita rectitudini naturali voluntatis, vel conceupiscentia, id est, pronitas ad conceupiscendum effrzenate delectabilia, et remittitur (h), quantum ad quartam questionem, non in se, sed quantum ad reatum.

SCHOLIUM.

Refutat primum articulum aliorum de morbida qualitate, docens fomitem non ponendum in carne, sed in appetitu, nec requiri ad rebellionem, quia hsec fuisset in puris naturalibus.

Contra istam viam quantum ad singulos articulos sunt aliqua dubia. Quantum ad primum, dubium est quomodo voluntas habeat tantum dominium super corpus, ut possit immediate alterare totum corpus ad istam qualitatem morbidam, maxime eum non habeat pro objeeto primo corpus; potuit enim peecare primo peccato appetendo excellentiam Dei, vel alio peecato spirituali, et in isto non erat corpus objectum voluntatis, quod tamen ponitur alterari a voluntate; aut si salvetur, quomodo ista alteratio potuit fieri; videtur difficile quomodo eadem causa etiam cum majori adjutorio extrinseco, non potuit corrumpere istam qualitatem. Voluntas enim quantumceumque adjuta gratia, non potest corrumpere fomitem, secundum istos, et quaecumque causa totalis alieujus effectus, illum effectum videtur posse corrumpere, maxime sl augeatur ejus virtus activa.

Secundum dubium est, ad quid ponitur ille fomes in carne ? 8i ponitur ut principfum rebellionis, non oportet; non enim per se rebellat caro voluntati, sed appetitus sensitivus, quia secundum Philosophum Primo Politie. voluntas dominatur corpori principatu despotico, sed appetitui sensitivo, principatu politico; ergo fomes deberet principaliter poni in appetitu sensitivo; vel siin corpore, non nisi in illo, quod est organum appetitus sensitivi, etsi hoc, eum nulla talis earo transfundatur; erzo non transfunditur caro infecta fomite.

Tertium dubium est, quia in puris naturalibus esset rebellio, sicut dictum est in dist. 29. ergo propter eam, non oportet ponere aliquam qualitatem morbidam in carne.

Si dicatur quod esset delectatio appetitus sensitivi propria, et in proprio deleetabili, etiam in puris naturalibus, non tamen ipsa esset cura libidine, id est, non effrenata, nec immoderata,sicut est modo, et hujusmodi libidinoss deleectationis principium, fomes est; contra, sicut in potestate appetitus sensitivi, non est delectari, quia non ducit, sed ducitur, ita nec modus delectandi; ergo summe quantum potest delectatur in summa delectabili sensibili praesente. Quid addat ergo libido supra hoc, quod est summe delectari sensibili praesente, non facile videtur.

SCHOLIUM.

Refutat secundum articulum de infectione carnis vel seminis, et refutationes sunt clara.

Circa secundum articulum, primum dubium videtur esse, quod semen nunquam fuit animatum anima patris; est, enim relictum aliquid, quod non est necessarium membro alendo. Illud autem quod assumitur a membro, cum quo erat ejusdem dispositionis, non erat animatum; ergo semen nunquam contraxit infectionem ab anima, qua nunquam perficiebatur.:

Confirmatur per Anselmum de concept virg. c. 6. et 7. ubi vult quod non magis est semen infectum, quam sputum vel sanguis, et si de istis formaretur corpus organicum, non videretur qualiter ex ejus infectione anima inficeretur.

Secundum dubium est, si semen fuit infectum cum transmutatur per multas formas substantiales, antequam de ipso fiat corpus organieum, et forma substantialis prior, quae? constituebat subjectum istius qualitatis morbido, non manet, ergo nec ilia qualitas morbida.

Diceretur quod de infecto generatur infectum. Exemplum, de semine patris leprosi generatur corpus filii leprosum. Contra, ereo leo comedens eadaver hominis mortui contraheret, secundum hoc, fomitem. Probatio censequentie, illud enim eadaver infectum est fomite, et per te, de infecto generatur infectum; ergo. Probatio assumpti: Resuscitetur mortuus, sicut fuit de Lazaro, anima reunita carni inveniet carnem rebellem spiritui, ergo tunc erit fomes in corpore illo; a quo ergo? Non ab anima, quia ipsa fuit purgata a peecato originali; ponamus per Baptismum vel per circumceisionem; nec oportet fingere quod ex Deo; remansit igitur fomes in cadavere mortuo.

Ad ista dubia posset responderi per hoc, quod virtus activa seminis infecta, generat de infecto infectum, et etiam de non infecto iinfectum, et ideo ad primum de nutrimento non infecto generat virtus activa patris infecta semen infectum, et culpam originalem transfundit. Ad secundum, virtus illa infecta de infecto semine, generat earnem infectam; et tunc non valet tertia instantia deleone, quia virtus ejus activa conversiva cadaveris in membrum leonis, non est infecta.

Tertium dubium circa istud videtur esse, quia homo miraculose formatus de carne digiti mei, con-. traheret peccatum originale, quod, est econtra Anselmum c. 19. ubi ' vult, quod duae sunt rationes, quare Christus non contraxit peccatum originale, et quarum una per se sufficeret sine altera: Una quia purgata fuit. caro in ejus beata Virgine. Secunda, quia non erat filius naturalis Ads», et ideo non obligabatur in Adam.

SCHOLIUM.

Contra tertium articulum, animam non potuisse infiei a carne vel semine ostenditur, et contra tres articulos, esto, quiasi Adam peecando infecit suam carnem, idem erit de aliis, et sic quo remotior ab Adamo quis generatur, eo gravius erit originale. Impugnat etiam dictum quartum Henrici.

Circa tertium articulum est dubium, qualiter ergo causet istam | infectionem animae? Si enim anima causavit illam infectionem in carne, et ex carne causatur in anima, utraque causa est seequivoca suo effectui, et. videtur quod totalis, et difficile videtur salvare cireulationem in causis sequivoeis totalibus. Difficile etiam erit salvare illum modum quo voluntas, quae est potentia mere immaterlalis, transmutetur immediate a corruptibili; et.cum intellectus non ponatur immediate posse transmutari a phantasmate, nisi virtuic: intellectus .: agentis, sequitur quod intellectus sit immaterialior quam voluntas. Videtur etiam sequi quod istud peecatum primo sit in essentia, quia essentia primo perficit carnem; sed consequens est falsum. quia in essentia ut es- sentia, non videtur esse culpa formaliter.

Contra omnes tres articulos, est unum dubium ceommune, quare scilicet potuit primus homo actu suse voluntatis inficere carnem suam, quin secundus et tertius post eum possit similiter. Et ita cum multi patres intermedii peccaverunt mortaliter, semper earo seminata est magis et magis infecta, quod videtur absurdum, quia non omnis modo genitus pronior est, ad inordinate delectandum, quam quicumque antiqui prius geniti; tum etiam quia videretur sequi quod peccatum originale intenderetur, quamvis enim si ponatur peccatum originale privatio totalis, non recipiat magis et minus,tamen si ponatur curvitas vel concupiscentia, secundum illam opinionem, illa potest esse major vel minor.

Contra quartum articulum est dubium, quia peccatum non dimittitur formaliter, nisi illud quod est formale in peccato deleatur, non illud quod est materiale; debitum autem justitie originalis non est formale in peccato originali, non enim fuit debitum in statu innocentis, nisi quia habens eam, debuit eum; igitur non videtur formaliter remitti, nisi tollatur illa deformitas vel carentia, aut in se, aut saltem per habitum aliquem acquivalentem habitui hujus privationis.

SCHOLIUM.

Originale esse privationem justitie originalis, ita communis cum Anselmo, Alens. D. Thom. D. Bonav. Richard. et recentioribus. Non est tamen privatio ullius doni habitualis, sed rectitudinis debita inesse per modum termini ex actu secundo, in voluntate causata et generatione transfusa; unde non formaliter, sed causabiliter privat habitus, ita puto intelligendum Scotum. Et sic docent Henr. supra, et Zumel. 12. q. 82. a. 3. d. 1. ad 1. et d. 2. cone. 5. Et illi qui dicunt id in nobis originale, quod in Adamo fuit personale, hi sunt Richardus, art. 2. Sot. 1. de nat. e. 9. Cajet. 1. 2. «4. 83. 3. M. et'aln S el juxta huncmodum explicari debet ratio peccati habitualis quod est ipsum actuale, per modum termini manens; nec oppositum voluit.Scotus, ut. dioam in A. q. 14. q. 1. ei 0. 16.1.72;

Circa istam materiam est alia via, qua videtur Anselmi in toto primo libro de Concept. Virg. ubi tractat de peccato originali, ad quam videndam etiam quatuor sunt tangenda. Primo, quid sit peccatum originale, et in hoc solvitur secunda quaestio. Secundo, an tale peccatum insit quoad primam quaestionem. Tertio, qualiter contrahatur quoad tertiam quesestionem. Quarto, qualiter remittatur per Baptismum, et hoc quoad quartam quaestionem.

Quoad primum dicit Anselmus in lib. 1. de Concept. Virg. capite 97. Per peccatum quod originale dico, aliud intelligere nequeo in ipsis infantibus, nisi factam per inobedientiam Ade, justitice debitce nuditatem, per quam omnes sunt filii ire. Ista ratio peccati originalis probatur ex hoc, quia peccatum formaliter est injustitia;igitur et tale peccatum talis injustitia. Justitia autem secundum eum bi cap. 5. et 16. de casu diaboli, non est nisi carentia justitie debitz.

Dico igitur auod neceatum ori- ginale, quod est carentice justitice originalis, non est nisi carentia justitia debitae. Et si objicitur, quod aliqui Sancti videntur dicere coneupiscentiam esse peccatum originale; respondeo, eoneupiscentia potest acelpi, vel prout est actus vel habitus, vel pronitas in appetitu sensitivo; et nullum istorum est formaliter peceatum, quia non est peccatum in parte sensitiva secundum ipsum, cap. 3. et 4. ibi. Vel potest accipi prout est pronitas in appetitu rationali, id est, in voluntate ad coneupiscendum delectabilia immoderate, quae nata est condelectari appetitui sensitivo, cui conjungitur; et hoc modo concupiscentia est materiale pecea:i originalis, quia per carentiam justitizee originalis, quae erat sicut frenum cohibens ipsam ab immoderata dilectione ipsa, non positive, sed per privationem: fit prona ad eoneupisecendum imm oderate delectabilia, sicut exemplificat cap. 5 de navi, fracto gubernaculo, et equo, fracto freno, quidimitütur sibLet ex hoc- exequitur motum inordinatum, quem cohiberet illud freenum.

Sic ad propositum, (a) per hoc solvitur secunda qusstio, qua quaeritur quid sit peccatum orig:- nale. Est enim formaliter carentia justitioe originalis debitae, et. non qualitercumque debitae, quia accepta in primo parente, et in ipso amisss, cul correspondet poena damni dumtaxat ex praemissa criminis transgressione proveniens. Et ideo Adam non habuit peccatum originale, quia illud debitum non fuit, ad ipsum traduetum per aliquem parentem, sed ipse in se accepit illam justitiam, et actu suo amisit.

SCHOLIUM. Solvit primam quaestionem distinct. 30 secundum Anselmum, ideo originale propagatione transfundi, quia in quolibet filio Adae via communi nato, est privatio justitiae originalis, quam Adam pro se et posteris accepit et perdidit, et in hac privatione, modo explicato consistit originale.

Quantum ad secundum, solvitur prima quaestio, tenendo secundum s auctoritates Sanctorum, quod sit hoc peccatum in omnibus commu-, niter propagatis, hoc declaratur, ex Ista ratione peccati originalis: habet enim quilibet sic propagatus carentiam justitie originalis, patet ex etfieetibus ;ilhus justitie prius dictis, dist. 99. istius secundi, est debitor istius justitiee, quia accepit eam in primo parente, per cujus parentis actum amisit. eam; ergo secundum deseriptionem aui- libet sic propagatus habet peccatum originale. Antecedens patet ibi per Anselmum cap. 27. Nam accusat. spontanea, quam fecit justitice desertio, nec personas excusat recuperandi impotentiae, ut declarat cap. 2. Quoniam ipse sibi impotentiam fecit deserendo justitiam. in. primis parentibus, in quibus tota natura erat, et semper debi(rix est habere potestatem, quam ad observandam semper justitiam accepit.

Ex istis dictis videtur concludi debitum in parvulis propter hoc quod Adam accepit justitiam pro se et pro tota natura, quae tune Brat. In'66, et. ideo juste- Deus exigit a tota natura, in quocumque est, 1llam justitiam quam dedit nature, ita quod secundum ipsum cap. 7. Adam peccato personali nudavit naturam justitia debita, in quocumque facit naturam nudam, facit et talem debitricem.

Contra hoc objieitur, quia hee natura numero, qua est in propagato, non fuit in Adam, licet ibi fuerit natura ejusdem speciei; er£o illa natura non accepit aliquam justitiam, ergo non est debitrix. Etsidicas quod isfa natura fuit in Adam causaliter, ita etiam haec persona fuit in Adam causaliter; ergo idem est loqui de personis propagatis et de naturis propagatorum, quantum est ad propositum; eodem enim modo oportet ostendere, quod persona sit debitrix, sicut hzee natura pro eo quod fuit in Adam causaliter, quando accepit justitiam formaliter; qualiter igitur sufficit modus acoeipiendi justitiam ad debere justitiam acceptam ? Si enim non fuit in ipSO secundum voluntatem. sed tan- tum secundum carnem, et non potest esse debitor justitiz, nisi secundum voluntatem, secundum quam potest habere justitiam, non igitur quia fuit in aliquo causaliter, ut in principio propagativo, ideo est debitor justitiae.

Respondeo (b) non faciendo mentionem de hae natura et hac persona, ostendo quod iste debi-; tor est justitie, quia justitiam accepit formaliter Adam et ipse jin eo, et hoc probatur sic: Omne donum est debitum, quod datur abipso Deo dante, voluntate antecedente, id est, quantum est ex parte Dei sine speciali gratia et merito, licet non voluntate consequente. Sed Adam (c) accipiente justitiam, filio ejus data est justitia, voluntate Dei antecedente, id est, quantum erat ex parlte- Dei, quia sine speciali dono conferretur filio, nisi adesset impedimentum; ergo ex illa collatione faeta patri, filius est debitor justitiae sic datae.

Major probatur, accipiens enim voluntatem et gratiam, licet el non detur opus meritorium in se, sive voluntate consequente, datur tamen sibi in gratia, in qua est voluntate antecedente et virtualiter, et propter hoc accipiens gratiam debitor est bonorum operum, qua virtualiter continentur in gratia illa, ita quod amittens gratiam et frequenter peccans, non tantum punitur pro amissione gratise,quia tunc qui pluries, et qui paucius peecarent, sequaliter punirentur. Minor patet ex lege divina quae statuit per patrem non ponentem obieem per peccatum, quasi natu- raliter. justitiam originalem dari propagatis, non quidem quia pater eam transfunderet, eum sitdonum supernaturale, sed quod Deus ipse cooperaretur regulariter dando justitiam propagato, sicut. modo animam intellectivam creat, corpore perfecte organizato.

Instatur (d) contra probationem majoris, quia si opera perfecta accepta formaliter in gratia sint debita, hoc est, ab eadem voluntate, qua accepit gratiam, quia in ipsa virtualiter continentur illa opera; sed in proposito ista voluntas filii nunquam accepit justitiam,nec videtur ista justitia posse virtualiter accipi in illa justitia voluntatis alterius, sicut opera accipiuntur virtualiter in ipsa gratia data.

Confirmatur hoc, quia si Deus creasset omnes homines simul, et dedisset Adae justitiam originalem, s] tunc solus Adam peceasset, non videtur aliqua lex justitis, quod alii qui non acceperunt in se justitiam, sint debitores illius justitis; ergzo nec modo, quia non potuerunt plus modo obligari per Adam quam tune, si Deus tunc statuisset quod Adam non peecante dedisset omnibus justitiam. Assumptum scilicet quod ipsi non essent debitores,probatur per hoc, quia si Deus dedisset eis justitiam, et. 1mmediataeos privasset ea sine actu suo, non reputarentur debitores justitie, qua earerent; magis tamen possunt accipere rationem debiti a Deo dante, quam ab hoc quod pater eorum accepit justitiam formaliter, ae suo actu amisit, et ita filius non erit debitor, ita quod ca- rentia imputetur sibi ad culpam.

Hanc instantiam (e) excludendo, confirmatur ratio sic: Ratio debiti tam ex parte doni quod debetur, quam ex parte voluntatis quae debet,est ipsa datio dantis,qui dat do- ' num receptum, et dat voluntati re- | cipilenti; ergo datio ejusdem rationis sufficit ad hoc quod voluntas sit debitrix, qualis sufficit ad hoc, quod donum sit debitum, sufficit datio voluntate antecedente, sive virtualiter dare, licet non in se formaliter; ergo ad hoc quod voluntas sit debitrix, sufficit similis datio facta illi voluntati. Sed quando facta est datio voluntati Ads, facta est tali modo, quod quasi eadem datione quantum erat ex se, dabatur similiter omni voluntati cujuscumque filii, si non poneretur obex; ergo ex tali datione fit voluntas cujuseumque fii debitrix. Licet ergo non sit omnino simile de operibus merito1:is datis virtualiter in gratia, et in proposito, est tamen simile quantum ad propositum, quia utrobique est praecise datio ex parte dantis, scilicet voluntate antecedente et non consequente, et ipsa est ita ratio voluntati ut sit debitrix, sicut dono ut sit debitum.

Propter solutionem argumentorum, est intelligendum quod dupliciter potest esse justitia debita. Uno modo, quia in se accepta et actione accipientis amissa. Alio modo, quia accepta in alio et actione alterius amissa. Primo modo peccatum actuale est injustitia et carentia justitie; secundo modo originale. Unde magis comparatur peecato, quasi quiescentis in anima post actum transeuntem, quam comparatur peccato actuali, quod elicitur ab ipsa voluntate peecante.

SCHOLIUM.

Ad tertiam quaestionem positam, d. 31. explicat quomodo anima, mediante, carne contrahit originale sive illa qualitate, scilicet quia organizato corpore, infunditur constituendo filium Ad.

Quantum ad tertium articulum et tertiam quaestionem, dicitur secundum istam viam, quod anima contrahit mediante carne, non ita quod earo, quasi per qualitatem quamdam ccausatam in ea, causet istud peecatum originale, sed ex hoc, quod earo coneupiseibiliter seminatur, et ex ipsa formatur corpus organicum, cui infunditur anima constituens personam, qua estfilius Ads. Ista ergo persona, quia naturalis filius Ads, ideo debitrix est justitieaet originalis datae a Deo ipsi Adae pro omnibus filiis, et caret ea; ergo habet peceatum originale; contrahitur igitur illud peccatum in carne, inquantum est naturalis ratio, et ex hoc debet justitiam, qua per peccatum Adr caret.

SCHOLIUM.

Ad quartam quaestionem, quia est hujus distinctionis, respondet tolli originale per gratiam, qua posita cessat thabendi debitum ad justitiam originalem, sicut tollitur privatio temperanti:x et fortitudinis per gratiam, sine eo quod ists virtutes ponuntur, quia posita gratia, non est amplius obligatio habendi illas rectitudines, et sic non manent earum privationes. Sic etiam privatio physica tolli potest sine forma opposita mutatione subjecti, ut si catulus viginti dierum ezcus reduceretur ad statum quinti dici.

Quantum ad quartum articulum et quartam quaestionem, dicitur quod illud quod est formale in peccato, deleri debet in se per oppositum formaliter vel virtualiter in remissione peccati ;formale autem in peccato non est debitum justitise, patet, quia in statu innocentiae fuit justitia debita, sed est, carentia justitiee, ista ergo debet deleri, vel per positivum proprium oppositum, vel per aliud virtualiter continens illud oppositum; gratia autem licet non ita perfecte conjuncat fini ultimo, quantum ad aliquam conditionem accidentalem, sicut justitia originalis, perfectius tamen conjungit, sicut dictum est dist. 29. et hoc quantum ad illud secundum quod disjungit a fine ultimo peccatum originale. Simpliciter enim perfectius et eminentius conjungit gratia fini sub ratione finis quam justitia originalis; et ideo in Baptismo cum redditur eratia, simpliciter dimittitur illud peecatum eminentius, quam remit- teretur per proprium positivum, et licet remaneat carentia illius positivi, non tamen est culpa, quia illud positivum non est debitum; solvitur enim debitum habendi istud donum, et commutatur in debi-. tum habendi aliud donum.

SCHOLIUM.

Solvit argumenta posita dist. 30. q. 1. Ad primum explicat quae ratio voluntarii requiritur ad originale. Ad secundum quomodo stat aliquem esse peccatorem, in eo quod vitare non potest.

Ad argumenta quaestionum per ordinem.

Ad primum dico quod voluntarium potest accipi, vel pro eo quod est in voluntate, vel prout. communniter sumitur et magis proprie, pro eo quod est in voluntatis potestaie, ut "est aeiiva. Primo modo istud peccatum posset dici voluntarium, quia ipsum sicut quodlibet peccatum, est in voluntate, ubi solum nata est esse injustitia, secundum justitiam sibi oppositam, secundum Anselmum c. 4. et 5.

Secundo modo dico, quod peccatum non oportet esse voluntarium ipsi habenti, sed ei vel alii, scilicet a quo contrahitur istud peccatum; - et utrumque sufficit Augustino contra Manicheos, qui posuerunt peecatum esse ab anima mala, et ita esse simpliciter necessarium, propter istam animam malam, et involuntarium cuieumque.

Ad illud de libero arbitrio, dico quod peccare potest esse,vel elicere actum peccandi vel habere peccatum. Primo modo potest concedi illa auctoritas, quia parvuli non eliciunt actum peccandi, quia illud peccatum non est eis actuale, sed tantum contractum a parentibus. Secundo modo,propositio est falsa, nisi intelligatur in generali, sic in eo quod nec ipse in se vitare potest, nee in illo per quem contrahit peccatum, et secundum falsum est in proposito, ei ista propositio sic disjunetive vera suffieit, Augustino contra Manichaeos, sicut prius.

Ad tertium dico (f) quod ad istud peccatum eoneurrunt duo, carentja justitie?? scilicet ut formale, et debitum habendi eam, ut. materiale, sicut in aliis privationibus concurrit privatio et aptitudo ad habitum. Debitum istud a Deo statuente legem istam, do justitiam tibi Ade et omnibus filiis tuis naturalibus, do eadem datione quantum est ex parte mea, et ideo ex hae datione tenentur omnes eam habere, et ex patre propagante, per cujus actionem iste est filius naturalis Ades; ergo hoc debitum per nullas rimas ignotas intrat, sed per istas duas causas positivas. Illa autem carentia (g) non habet causam, nisi-negative, scilicet non dantem justitiam originalem; cujus si quaeratur ulterius causa, non est nisi demeritoria, quia scilicet. Adam demeruit ne justitia originalis daretur; negativa non dans, Deus est; demeritoria quare non datur, Adam peccans.

Et si objicitur, quod quando effectus actu efficitur, necesse est ponere tunc causas ejus in actu; si autem Adam esset annihilatus, vel si modo de facto in voluntate Adae nullum esset peccatum vel demeritum. quomodo in isto in- stanti contrahit iste parvulus peccatum ab Adam?

Respondeo, sicut meritum eum transit in se, manet tamen in scientia et acceptatione divina, quia Ita praemiat pro eo, ae si esset praesens, ita eum demeritum transit, quantum ad actum, manet tamen in scientia divina, quia ita punit pro eo, ac si jam esset praesens; ita ergo hujus uegationis, non habere justitiam? originalem, erunt vie per quas intrat, Deum non dare, et demeritum Ads in scientia Dei, propter quod non dat.

Ad aliud de tertio Ethicorum, dico, quod nullus est defectus contractus ab origine increpabilis nisi iste, et ileo licet omnes defectus alii sint poenae non increpabiles, non ita iste.

Ad ultimum, dicitur quod Adam non corrumpit naturam hanc numero, sicut nec personam numero, sed corrumpit se peccato personali, et in hoc demeritorie totam posteritatem suam.

SCHOLIUM.

Solvuntur argumenta posita supra q. 2. d. 30. Ad. primum, explicat qualis privatio justitiae. originalis requiritur ad peccatum originale, quia non omnis talis privatio sufficit. Ad tertium explicat quomodo haec privatio tollitur per Baptismum sine positione proprie form: per mutationem subjecti, quia amplius non tenetur habere justitiam originalem.

Ad argumenta secunde qusastionis. Ad primum de Adam patet, quod habuit carentiam hujus justiti:e actu proprio, et justitiee debitz?e, quia in se accepte; talis carentia non est peccatum originale, sed illa qua habetur actu alieno et justitie debitsqe, ex acceptatione alterius.

Et ad aliud de Angelo, patet quod vel non est capax justitio originalis, vel si sic est, habet eam; si enim non respicit per se nisi voluntatem et non appetitum sensitivum, et si respiciat finem sub ratione convenientis et delectabilis, non est inconveniens ponere aliquod tale donum in Angelo.

Ad tertium dico, quod in Baptismo solvitur debitum habendi illud donum in se et commutatur in debitum habendi donum esequivalens, scilicet gratiam, et istud debitum secundum,semper ex tunc manet,nec primum redit; et qui caret secundo dono debito, 9ravius peccat quam qui earet primo, nec tamen est peccator peccato originali, quia non redit debitum habendi illam justitiam.

Ad quartum patet ex solutione quartzee quaestionis. Ad quintum concedo quod non est nisi in voluntate. Et cum dicis voluntatem esse immaterialem et ideo non posse pati immediate a carne, dico quod ista justitia non est ibi, quasi in subjecto alterato acarne alterante, sed est ibi, quia justitia non inest, quae tamen debita est, quia est voluntas filii Ada.

Ad argumenta in oppositum, contra concupiscentiam, patet quia non. concludunt oppositum secundum intentionem questionis.

SCHOLIUM.

Solvit argumenta posita d. priced. q. un. et alia ibi adjuncta,suadentia animam infici a carne; solvit dubium,ad originale requiritur propagatio libidinosa, de quo D. Bonav. ibuari4 225 5; Richard. arti; 2; 204920 D. Ton: 2.-g..81. art; 3; et 4,

Ad argumenta tertiae quaestionis Ad primum, dico quod non est a carne in animam agente. Et per ldem ad Augustinum super Genesim, tantum est enim a carne illa relatio in producto, quia est filius naturalis Adae; et. hanc consequitur debitum ex lege divina, et carentia est ibi ex negatione causm.

Cum arguitur reducendo illud argumentum, quod poena non est causa culpe, verum est principalis causa.

81 famen non ponatur aliqua infectio in carne, quod non est necessarium secundum istam viam, ipsa potest esse instrumentalis causa culpae; aut si nulla ibi sit infectio, adhucearo potest esse causa intrumentalis, in quantum in ipso semine est vis activa producendi filium Ada, qui per hoc est debitor.

Ad aliud de proximo parente respondeo, quieumque accepisset justitiam originalem in se formaliter, vel voluntate consequente, fuisset debitor pro se, et. pro tota sua posterioritate pro qua accepisset virtualiter, et ita si Adam non peccasset, sed Cain, tamen filii Cain contraxissent peecatum originale, non ab Adam, sed a Cain. Nunc autem nullus acceepit formaliter nisi Adam, et ideo omnes alii habuerunt eamdem rationem debiti habendi justitiam et eamdem rationem carentiae ipsius, quia per actum alterius, et ideo modo a nullo parente proximo contrahitur, ita ut per ipsum posset intendi, sicut. nec per ipsum posset per se causari.

Ad argumenta in oppositum patet, quia auctoritates, qua dicunt. quod anima inficitur a carne, sunt ^ intelligenda modo praedicto, inquantum scilicet anima est forma carnis, ex quarum unione resultat filius Adae, qui est debitor habendi justitiam, qua earet.

Sed hic facit dubium auctoritas ( Augustini de fide ad Petrum, quam adducit. Magister dist. hac, quae sonat, quod istam maeulam non transfundit propagatio, sed libido; ergo videtur quod non ex hoc solo, quod iste est filius naturalis Ads, est sic tali peceato obnoxius; sed ex hoc quod est filius Adae libidinose propagatus, iste contrahit peecatum originale.

Respondeo, si fuisset propagatio in statu innocentis, non fuisset F, peceatum originale contractum, et " tunc fuisset omnino sine libidine, « quia propagantes habuissent justi- o tiam originalem, nunc autem quaecumque propagatio eommunis libidinosa est ex illa; igitur quia maeulosa est, maculat prolem, non autem quia propagatio, quia propagatio non est. medium inter parentem eft filium, .per quod filius maceuletur, secundum illam absolutam rationem propagationis, quae fuisset in statu innocentis, sed ex carentia justitiee originalis in propagantibus, quam carentiam consequitur libido, ita quod illa auctoritas debet exponi, ut libido accipiatur pro carentia justitise originalis in propagantibus, quae est causa libidinis in actu propacandi.