Text List

Donate

Table of Contents

Only show available transcriptions

Sentences Commentary

Principia

Principium I

Principium II

Principium III

Principium IV

de Fide

Lectio 1, De fide

Lectio 2, De fide

Lectio 3, De fide

Lectio 4, De fide

Lectio 5, De fide

Lectio 6, De fide

Lectio 7, De fide

Lectio 8, De fide

Lectio 9, De fide

Lectio 10, De fide

Lectio 11, De fide

Lectio 12, De fide

Lectio 13, De fide

Lectio 14, De fide

Lectio 15, De fide

Lectio 16, De fide

Lectio 17, De fide

Lectio 18, De fide

Lectio 19, De fide

de Notitia

Lectio 20, de Notitia

Lectio 21, de Notitia

Lectio 22, de Notitia

Lectio 23, de Notitia

Lectio 24, de Notitia

Lectio 25, de Notitia

Lectio 26, de Notitia

Lectio 27, de Notitia

Lectio 28, de Notitia

Lectio 29, de Notitia

Lectio 30, de Notitia

Lectio 31, de Notitia

Lectio 32, de Notitia

Lectio 33, de Notitia

de Fruitione

Lectio 34, de Fruitione

Lectio 35, de Fruitione

Lectio 36, de Fruitione

Lectio 37, de Fruitione

Lectio 38, de Fruitione

Lectio 39, de Fruitione

Lectio 40, de Fruitione

Lectio 41, de Fruitione

Lectio 42, de Fruitione

Lectio 43, de Fruitione

Lectio 44, de Fruitione

Lectio 45, de Fruitione

Lectio 46, de Fruitione

Lectio 47, de Fruitione

Lectio 48, de Fruitione

Lectio 49, de Fruitione

Lectio 50, de Fruitione

Lectio 51, de Fruitione

Lectio 52, de Fruitione

Lectio 53, de Fruitione

Lectio 54, de Fruitione

Lectio 55, de Fruitione

de Trinitate

Lectio 57, de Trinitate

Lectio 58, de Trinitate

Lectio 59, de Trinitate

Lectio 60, de Trinitate

Lectio 61, de Trinitate

Lectio 62, de Trinitate

Lectio 63, de Trinitate

Lectio 64, de Trinitate

Lectio 65, de Trinitate

Lectio 66, de Trinitate

Lectio 67, de Trinitate

Lectio 68, de Trinitate

Lectio 69, de Trinitate

Lectio 70, de Trinitate

Lectio 71, de Trinitate

Lectio 72, de Trinitate

Lectio 73, de Trinitate

Lectio 74, de Trinitate

Lectio 75, de Trinitate

Lectio 76, de Trinitate

Lectio 77, de Trinitate

Lectio 78, de Trinitate

Lectio 79, de Trinitate

de Caritate

Lectio 80, de Caritate

Lectio 81, de Caritate

Lectio 82, de Caritate

Lectio 83, de Caritate

Lectio 84, de Caritate

Lectio 85, de Caritate

Lectio 86, de Caritate

Lectio 87, de Caritate

Lectio 88, de Caritate

Lectio 89, de Caritate

Lectio 90, de Caritate

Lectio 91, de Caritate

Lectio 92, de Caritate

Lectio 93, de Caritate

Lectio 94, de Caritate

de Libertate

Lectio 95, de Libertate

Lectio 96, de Libertate

Lectio 97, de Libertate

Lectio 98, de Libertate

Lectio 99, de Libertate

Lectio 100, de Libertate

Lectio 101, de Libertate

Lectio 102, de Libertate

Lectio 103, de Libertate

Lectio 104, de Libertate

Lectio 105, de Libertate

Lectio 106, de Libertate

Lectio 107, de Libertate

Lectio 108, de Libertate

Lectio 109, de Libertate

Lectio 110, de Libertate

Lectio 111, de Libertate

Lectio 112, de Libertate

Lectio 113, de Libertate

Lectio 114, de Libertate

Lectio 115, de Libertate

Lectio 116, de Libertate

Lectio 117, de Libertate

Lectio 118, de Libertate

Lectio 119, de Libertate

Lectio 120, de Libertate

Lectio 121, de Libertate

Lectio 122, de Libertate

Lectio 123, de Libertate

Lectio 124, de Libertate

Lectio 125, de Libertate

Lectio 126, de Libertate

Lectio 127, de Libertate

Lectio 128, de Libertate

Lectio 129, de Libertate

de Incarnatione

Lectio 130, de Incarnatione

Lectio 131, de Incarnatione

Lectio 132, de Incarnatione

Lectio 133, de Incarnatione

Lectio 134, de Incarnatione

Prev

How to Cite

Next

Lectio 122, de Libertate

De concordiae revelationum cum contingentia: divisio quaestionis

1

Post materiam concordiae futurorum contingentium cum divina praescientia, restat videndum de concordia revelationum factarum creatura cum contingentia. Secundum est difficilius priorem quia primum satis aptate reducitur ad immensitatem divinae potentiae cognitivae et eius actus quaequid immensitas non habet locum nec respectu potentiae creatae nec respectu eius actus, et sic circa hoc est maior difficultas quam circa praescientiae materiam quia prima materia est communis nedum theologis sed etiam philosophantibus. Secunda est specialiter theologis, igitur circa istam materiam tria faciam. Primo dabo satisfactionem in generali dando responsionem in ista materia, Secundo inducam obiectiones particulares materiam tangentis. Tertio veniam ad decisionem materiae determinando veritatem.

Primum: responsio generalis

2

Quantum ad primum: conclusio certa tenenda est quod revelatio certa et infallibilis facta creaturae nullam imponit necessitatem futuris evenientibus, ita quod infallibilis cognitio per revelationem est compossibilis futurorum contingentiae. Ista conclusio probatur primo sic quia de facto omnia futura contingentia sunt animae christi revelata, et tamen non propter hoc tollitur libertas arbitrii, vel maior est Magistri dicentis quod, "anima Christi cognoscit omnia quae Verbum", igitur distincte omnes actus futuros cognoscit, et minor est nota ad experientias.

3

Confirmatur quia anima Christi vel Christus secundum hominem vel secundum animam cognoscit futurum iudicium, et tamen potest non fore, igitur conclusio vera. Maior apparet quia ipse erit executor illius iudicii, igitur non latet eum, nam ipse scit omnem dispositionem ecclesiae qua regit.

4

Secundo, affirmatur quia prophetae habuerunt cognitionem de futuris contingentibus quia per revelationem multa dixerunt contingentia et maxime christus qui fuit summus prophetarum.

5

Tertio confirmatur de fide, tam actuali quam habituali quia fides est revelatio sive actualis sive habitualis quia reducitur ad idem genus revelationum sine supernaturalium cognitionum.

Secundum: Decima obiectiones contra conclusio

Prima obiectio

6

Sed ut materia particularius aperiatur arguitur contra conclusionem positam, nam si conclusio esset vera, sequeretur quod in potestate mea esset christum decipere. Consequens est falsum quia repugnat deo quod decipiatur cum ipse sit omnipotens et omnisciens, sed per communicationem idiomatum. Si enim anima christi deciperetur deus deciperetur. Et ideo dicitur a doctoribus quod in potestate est animam christi diviniti unicam peccare vel errare propter denominationes quae dicerentur de supposito divino.

7

Secundo, apparet quod consequens sit falsum quia nullum bonum possum decipere quia tunc in potestate mea esset ipsum facere cadere a beatitudine, igitur nec animam christi possum decipere quae est beatissima et omnium beatorum caput, Sed patet consequentia principalis, nam dato actu contingenter a me producibili per adversarium quod anima christi sit a me producturum et scivit ab instanti suae conceptionis vel creationis, tunc potero actum non producere ponitur quod non productum casus est possibilis, et antecedens est necessarium, scilicet quod anima christi ita novit quia transivit in praeteritum, et per consequens si conclusio sit vera, christum possum decipere et facere ipsum errare ad nutum, igitur negandum est quod per revelationem quis possit cognoscere futura.

Secunda obiectio

8

Secundo, si conclusio esset vera, sequitur ex hypothesi data quod aliquis posset salvari ex falsa credulitate et ex errore et ex mala electione et aliquis posset dampnari ex vera credulitate et bona electione. Consequens est absurdum et contra divinam misericordiam et eius providentiam. Patet consequentia et ponatur casus quod deus revelet Sorti quod Plato peccabit cras et praecipiat sibi quod hoc credat et quod deus praecipiat Sorti quod propter peccatum quod faciet Plato cras ipse sortes auferat sibi omnia bona temporalia, et destruat suam domum quo stante credat Sortem conformiter ad revelationem et quod faciat sicut deus ei praecepit, et si contingens sit Platonem peccare ponitur quod non peccet, Sorte tamen defunctio post comple?tum[?] praecepti, tunc videtur quod Sortes evolabit ad caelum quia credidit et convenienter complevit praeceptum, et tamen res non sit eveniet, igitur Sortes ex errore habebit vitam aeternam et etiam ex mala electione operatione quia elegit destruere domum et usurpavit bona eius iniuste nam ipse rapuit bona temporalia adolescentis et domum eius destruxit quae omnia non erant fienda propter culpam quia Plato non peccavit et homines nullo modo sunt puniendi antequam culpent, proportionalis casus posset poni de damnatione.

Tertia obiectio

9

Tertio arguitur quia, si conclusio esset vera, sequeretur quod aliquis in casu licite posset desperare de sua salute et velle non salvari. Consequens est falsum quia desperatio est peccatum in spiritum sanctum circa quod non cadit dispensatio, nec est licitum quacumque revelatione facta. Patet consequentia in casu quo praescito revelaretur veritas sui status, scilicet finalis penetentia futura damnatio et perpetue beatitudinis carentia, et in illo casu quid divinae revelationi assentiendo desperabit, etiam si conformiter velit nolet suam salutem.

Quarta obiectio

10

Quarto, arguitur, si sic, tunc in aliquo casu staret quod aliquis obligaretur ad peccandum. Consequens implicat et divinae bonitati repugnat quia, si necessitaret ad peccandum, tunc exequendo legem obligatoriam peccaret, nam si faciat conformiter ad obligationem, tunc peccabit, si non faciat conformiter etiam peccat quia faceret contra legem patet consequentia ponendo casum quod deus revelet Sorti quod aliquis est peccaturus et quod ille solus salvabitur, tunc in illo casu posito Sortes scit evidenter per revelationem quod si non ille qui peccabit quod dampnatur, igitur si Sortes velit salvari, tenetur ad peccandum, alias eligeret esse de numero damnandorum.

Quinta obiectio

11

Quinto cognitio futurorum contingentium praecipue clara infallibilis et certa est propria divinae essentiae, igitur non potest convenire alicui creaturae nec sibi communicari. Tenet consequentia alias probatur quia cognitio euidem[?] futurorum consurgit tamquam ex una causa ex aeternitate tam potentiae cognitivae quam eius actus cognoscendi, per hoc causari in esse cognitivo[?] et eius praesentes praeteriti vel futuri sunt sibi aequae praesentes in esse cognitivo et quia proprietates vel conditio aeternitatis nulli creaturae est communicabilis. Inde sequitur quod effectus sequentes producibiles et futuri non subiacent creaturae quo ad cognitionem.

Sexta obiectio

12

Sexto arguitur nulla revelatio est certa vel cum certitudine, igitur conclusio falsa. Antecedens arguitur nulla revelatio potest evidenter sciri esse a deo, igitur creatura habet dubitare semper an sit dei vel alterius. Antecedens probatur quia quidquid requiritur ad causandum revelationem in creatura potest suppleri per secundam causam deo non concurrente immediate obiective, igitur revelatio potest a daemone fieri, et per consequens stat quod revelatio sit illusio vel deceptio nec est medium concludendi aliquam revelationem esse a deo, nam si dicatur quod poterat esse notitia quod revelatio est a deo, nam de illa notitia seu reflectione poterit esse eadem difficultas, et eodem modo argueretur quod posset esse a creatura, igitur nullo modo potest sciri quod revelatio sit a deo, et per consequens omnes revelationes remanent in se dubiae an sint a deo vel ab alio.

13

Confirmatur quia omnis revelatio facta est talis quod cum illa stat aeque evidens iudicium de possibiltate ad contrarium, igitur nulla potest esset per revelationem certitudo vel assecuratio[?]. Et ex hoc posset introduci de angelis et eorum securitate quod non possunt in beatitudine esse securi nec secure quietari.

Septima obiectio

14

Septimo, arguitur positio quod revelatione Sortes assentit quod antichristus erit, arguitur sic Sortes assentit per revelationem quod antichristus erit, igitur necesse est Sortem assensisse quod antichristus erit. Patet consequentia quia Sorti revelatum est quod antichristus erit, et antecedens est necessarium, igitur consequens. Quod antecedens sit necessarium apparet quia Sortes operabatur in praeterito et sua operatio transivit in praeteritum, igitur necesse est ipsum assensisse, nam illa operatio lapsa est in praeteritum, et per consequens in necessitatem igitur et effectum fore transivit in necessitatem, et per consequens cum revelatione facta non stat contingentia.

Octava obiectio

15

Octavo arguitur quia si conclusio esset vera, sequeretur quod illud quod iam est praeteritum posset numquam fuisse. Consequens est falsum. Patet consequentia recipiendo tempus quo christus oravit patrem ut transiret ab eo calix passionis suae, nam eventus ipsius in mundum vel eius passio potuit non fore, et tunc sequitur quod praeteritum potest non fuisset. Patet consequentia quia ingressus eius in mundum est causa totalis orationis, igitur si causa potuit auferi et eius effectus etiam, et sic oratione completa potuit christus non orasse.

Nona obiectio

16

Nono arguitur aliquae sunt veritates de praesenti quae non possunt creaturae revelari, igitur a fortiori nec futurae veritates. Tenet consequentia quia videtur quod minus repugnat veritati de praesenti quod reveletur quam veritatibus de futuro. Antecedens apparet de multis veritatibus habentibus reflexionem supra se ut de ista si alicuius revelaretur vel revelatur creaturae.

Decima obiectio

17

Decimo arguitur contracta tota latitudine revelationum nulla est in eis certitudo. probatur per historias canonis, ubi factae fuerunt revelationes quae non habuerunt effectum et maxime sint una de subversione Nineves quae fuit revelata Ionae, et tamen non sic accidit, igitur revelatio nedum non habet certitudinem, immo deceptionem, ideo Ionas deceptus vere cum datus est, et sic ex istis omnibus apparet quod revelationibus non est adhaerendum, et sic in eis est certitudo, secundo apparet quod si in eis, esset certitudo quod imponerent necessitatem.

PrevBack to TopNext

On this page

Lectio 122, de Libertate

De concordiae revelationum cum contingentia: divisio quaestionis

Primum: responsio generalis

Secundum: Decima obiectiones contra conclusio

Prima obiectio

Secunda obiectio

Tertia obiectio

Quarta obiectio

Quinta obiectio

Sexta obiectio

Septima obiectio

Octava obiectio

Nona obiectio

Decima obiectio

A LombardPress Viewer

Peter Plaoul, Commentarius in libros Sententiarum, de Libertate, Lectio 122, de Libertate Edit on Github

Powered by SCTA Data