Table of Contents
De locis theologicis
Liber 1
Caput 1 : De totius operis partitione
Caput 2 : De duobus generibus argumentorum quibus omnis disputatio transgitur
Caput 3 : De locorum theologicorum numero atque ordine
Liber 2
Caput 1 : De sacrarum literarum solidissimo firmamento et quatuor machinis quibus illud impetitur
Caput 2 : Ubi argumenta referuntur suadere volentium quod Deus fallere aliquando potest
Caput 3 : Ostendit Deum nec per se nec per alium fallere unquam posse
Caput 4 : Ubi argumenta capitis secundi diluuntur
Caput 7 : Docet ad cuius auctoritatem spectat de libris canonicis iudicare
Caput 8 : Ubi confutantur argumenta capitis sexti
Caput 9 : Ostendit illos libros de quibus erat controversia habendos esse sine dubio pro canonicis
Caput 10 : Continet argumentationes adversariorum contra ea quae capite superiori definita sunt
Caput 11 : Ubi confutantur argumenta capite nunc proximo posita
Caput 14 : In quo argumenta capitis duodecimi refutantur
Caput 15 : De linguarum hebraicae et Graecae utilitate
Caput 18 : Ubi refelluntur argumenta capitis decimi sexti
Liber 3
Caput 1 : Ubi eorum argumenta referuntur qui apostolicas traditiones impugnarunt
Caput 3 : In quo quatuor fundamenta ponuntur ad traditiones Christi et Apostolorum Constituendas
Caput 4 : Ubi sternuntur viae ad traditiones Christi et Apostolorum investigandas
Caput 5 : De variis generibus traditionum apostolicarum
Caput 6 : De firmitate et certitudine traditionum apostolicarum
Caput 7 : In quo refelluntur argumenta capitis primi
Liber 4
Caput 1 : Quibus argumentis ecclesiae auctoritas impugnetur
Caput 2 : Quid ecclesiae voce significetur
Caput 3 : Quinam sint fideles illi, e quibus vere et proprie ecclesia confletur
Caput 4 : Quaenam sit ecclesiae catholicae in fidei dogmatae auctoritas
Caput 5 : Adversus hanc postremam conclusionem obiectiones quaedam
Caput 6 : In quo argumenta primi capitis confutantur
Liber 5
Caput 1 : Argumenta continet quibus haeretici utuntur ad huius loci auctoritatem labefactandam
Caput 2 : Docet quidnam nomen aut synodi aut concilii hoc sane loco significet
Caput 3 : In quo synodorum varia genera ponuntur
Caput 4 : Ubi conclusiones ponuntur quibus loci huius auctoritas continetur
Caput 5 : Ubi nodi quidam solvuntur quibus interdum homines etiam docti illigari solent
Caput 6 : In quo refelluntur argumenta capitis primi
Liber 6
Caput 1 : Ubi ponuntur argumenta quibus huius loci auctoritas
Caput 2 : In quo redditur causa cur sedes apostolica quintum locum obtineat
Caput 5 : Ubi conclusio eadem ostenditur sanctorum veterum testimoniis manifestis
Caput 8 : Ubi argumenta capitis primi refutantur
Liber 7
Liber 8
Caput 6 : De auctoritate iuris pontifici prudentium
Liber 9
Liber 10
Liber 11
Caput 2 : De historiae humanae in theologiam utilitate
Caput 3 : Argumenta continet quibus auctoritas humanae historiae impugantur
Caput 4 : Quod auctoritas humanae historiae aliquando probabilis quandoque etiam certa est
Caput 5 : Ubi respondetur argumentis capitis tertii
Caput 6 : Qui sint probatae fidei auctores, qui contra non sint
Caput 7 : In quo 15, 16, 17 et 18 argumenta refelluntur
Liber 12
Caput 1 : Quid theologia sit, quae ei obiecta res, quis finis
Caput 2 : Quae sint theologiae principia
Caput 3 : Capitis superioris argumentare fellit
Caput 4 : Quae sint quaestiones seu conclusiones theologia
Caput 5 : Quibus notis quaestiones fidei diiudicari possint
Caput 6 : De variis errorum gradibus primumque de haeresi et haeretica propositione
Caput 7 : Contra haeresis finitionem argumenta quaedam
Caput 8 : Regulae tres ad quas fidei externa iudicia dirigenda sunt
Caput 9 : De propositione erronea, sapiente haeresim, piarum aurium offensiva temeraria scandalosa
Caput 10 : Quemadmodum argumenta theologiae invenienda atque e locis ducenda sint
Caput 11 : Exemplum primum ubi principium theologiae in quaestionem vertitur
Caput 12 : Exemplum secundum ubi theologiae conclusio in quaestionem vertitur
Caput 13 : In quo ea quaestio vocatur in dubium, quae cum naturalis sit tum etiam ad fidem pertinet
Prooemium
FRATRI MEL CHiORIS CAMI ORDI NIS PRAEOICAVORVI ETSACRaE VHEOLOGIAR PROVESSORIS EpIscopique Canariensis, ac primariae cathedrae in academia Salmanticensi olim praefecti, de locis Theologicis Libri duodecim. In libros de locis Theologicis Prooemium.
SAEpE mecum cogitaui Lector optime boni ne plus is, attulerit hominibus, qui multarum rerum copiam in disciplinas inuexit, anqui rationem parauit & viam, qua disciplinae ipsae facilius & commodius ordine traderentur. Nam & reru inuentoribus nos debere multum negare non possumus: & debemus certe ijs multum, qui ratione atque arte res inuemtas ad communem vsum accomodarunt. Equidem cum veterum eruditionem considero, & variam in eis doctrinessuppellectilem animocolligo, non minimam video per eos inuectam esse partem commodorum. Cum autem iunioris scholaeoperam & curam repetere instituo, plurimas vtilitates intelligo nouae huiusartis subsidio & diligentia comparatas. Ac me sane diu cogitantem ratio ipsa in hanc potissimum sententiam ducit, vt existimem vtrosque de bonis artibus iuxta esse bene meritos. Quoniam & si prisci doctrinarum auctores doctissimis quibusque ac diligentissimis magnam diuitiarum copiam suppeditauem, re:at recentiorum inopia docendi facilitate pensatur: qua in rudium & inertium animos artificiosius influunt, & quaefuse olim disputabantur ac libere, ea nunc articulatim presseque dicentes, lucem non paruam inuentis priscorum obscurioribus afferant. Atque hac vna in re, quantum animi mei coniectura colligere possum, iuniores vel pares antiquis, vel etiam superiores, reperientur caeteris omnibus loge inferiores. Certe post priores illos, in rerum inuentione tribuere sibi posteriores vix quicquam possunt. Ordinem vero, dispositionem, perspicuitatem, sibi si assumunt, videntur ea iure suo quodammodo vendicare. Quapropter vtrisque legendis efficiet Theologus scholasticam disputationem sine dubiopleniore. Nam ex illis quasi materiam, ex his tamquam forma disserendi mutuatus, potens nimirum erit exhortari in doctrina sana, & eos qui contradicunt arguere. Quod est CTvt Paulus ad Titum ait, Christiani doctoris praecipuum institutum. Cuius explicandi desiderium omnino me mouit, vt de locis Theologicis disputationem instituerem, viris do ctis inisi me opinio fallitj non prorsus ineptam, indoctis vero magnopere neces sariam. Id autem eo libetius feci, quemd nemo Theologorum adhuc, quod equi dem sciam, genus hoc argumenti tractandum sumplit. cum praeter commune illam artendisserendi, quam a Dialecticis accepimus, aliam Theoloous habeat necesse sit, aliosqgeitem ad disputandum locos: vn de argumenta non quasi communia & aliena, sed tamquam propria ducat & suis dogmatis confirmandis & aduersariorum sententiis refellendis. Hoc vero opus, arduum quidem illud, statim exordior, si prius animo demisso atque humili ad ope Iesu Christisupplexabiectusque confugio. Non enim ego illud aut ingenio, aut eruditione mea fretus aggredior, sed spiritus sancti auxilio atque fauore. Quem si pater & filius mihi adhuc librum comficiendum impertierint, operaepretium haud mediocre, vt spero, Theologis facturus sum: in quorum gratiam vel maAme opusculum aeditur.
On this page