Text List

Table of Contents

Only show available transcriptions

De locis theologicis

Prooemium

Liber 1

Caput 1 : De totius operis partitione

Caput 2 : De duobus generibus argumentorum quibus omnis disputatio transgitur

Caput 3 : De locorum theologicorum numero atque ordine

Liber 2

Prooemium

Caput 1 : De sacrarum literarum solidissimo firmamento et quatuor machinis quibus illud impetitur

Caput 2 : Ubi argumenta referuntur suadere volentium quod Deus fallere aliquando potest

Caput 3 : Ostendit Deum nec per se nec per alium fallere unquam posse

Caput 4 : Ubi argumenta capitis secundi diluuntur

Caput 5 : Ubi quatuordecim libri e sacris biblis numerantur quos quidam vel ambigunt esse canonicos vel certo a canone reiiciunt

Caput 6 : Continet argumenta eorum qui suadere conantur scripturam sacram non egere ecclesiae approbatione

Caput 7 : Docet ad cuius auctoritatem spectat de libris canonicis iudicare

Caput 8 : Ubi confutantur argumenta capitis sexti

Caput 9 : Ostendit illos libros de quibus erat controversia habendos esse sine dubio pro canonicis

Caput 10 : Continet argumentationes adversariorum contra ea quae capite superiori definita sunt

Caput 11 : Ubi confutantur argumenta capite nunc proximo posita

Caput 12 : Ubi eorum argumenta ponuntur qui suadere volunt in sacrarum intelligentia scripturarum ad fontes Hebraicum et Graecum recurrendum

Caput 13 : In quo veteris vulgatae editionis auctoritas demonstratur et quod non est nunc ad Hebraeos Graecosve recurrendum

Caput 14 : In quo argumenta capitis duodecimi refutantur

Caput 15 : De linguarum hebraicae et Graecae utilitate

Caput 16 : Ubi ponuntur argumenta eorum qui sunt opinati sacros auctores in libris canonicis non semper divino spiritu fuisse locutos

Caput 17 : Ubi ostenditur singulas particulas librorum canonicorum spiritu sancto assistente scriptas fuisse

Caput 18 : Ubi refelluntur argumenta capitis decimi sexti

Liber 3

Caput 1 : Ubi eorum argumenta referuntur qui apostolicas traditiones impugnarunt

Caput 2 : Supervacaneam videri cum Lutheranis non de hoc solum loco sed de quibusque aliis disputationem

Caput 3 : In quo quatuor fundamenta ponuntur ad traditiones Christi et Apostolorum Constituendas

Caput 4 : Ubi sternuntur viae ad traditiones Christi et Apostolorum investigandas

Caput 5 : De variis generibus traditionum apostolicarum

Caput 6 : De firmitate et certitudine traditionum apostolicarum

Caput 7 : In quo refelluntur argumenta capitis primi

Liber 4

Caput 1 : Quibus argumentis ecclesiae auctoritas impugnetur

Caput 2 : Quid ecclesiae voce significetur

Caput 3 : Quinam sint fideles illi, e quibus vere et proprie ecclesia confletur

Caput 4 : Quaenam sit ecclesiae catholicae in fidei dogmatae auctoritas

Caput 5 : Adversus hanc postremam conclusionem obiectiones quaedam

Caput 6 : In quo argumenta primi capitis confutantur

Liber 5

Caput 1 : Argumenta continet quibus haeretici utuntur ad huius loci auctoritatem labefactandam

Caput 2 : Docet quidnam nomen aut synodi aut concilii hoc sane loco significet

Caput 3 : In quo synodorum varia genera ponuntur

Caput 4 : Ubi conclusiones ponuntur quibus loci huius auctoritas continetur

Caput 5 : Ubi nodi quidam solvuntur quibus interdum homines etiam docti illigari solent

Caput 6 : In quo refelluntur argumenta capitis primi

Liber 6

Caput 1 : Ubi ponuntur argumenta quibus huius loci auctoritas

Caput 2 : In quo redditur causa cur sedes apostolica quintum locum obtineat

Caput 3 : Tria pronunciata continet quibus efficitur Petri in fide firmitatem ad successores quoque derivari

Caput 4 : In quo ostenditur quod romanus episcopus ille sit qui Petro et in fidei firmitate et in componendis religionis controversiis divino iure succedat

Caput 5 : Ubi conclusio eadem ostenditur sanctorum veterum testimoniis manifestis

Caput 6 : Ubi conciliorum clarissima testimonia referuntur quibus ecclesiae romanae vis et auctoritas comprobatur

Caput 7 : Rationibus theologiae probat romanum pontificemin fidei controversiis finiendis errare non posse

Caput 8 : Ubi argumenta capitis primi refutantur

Liber 7

Caput 1

Caput 2

Caput 3

Caput 4

Liber 8

Caput 1

Caput 2

Caput 3

Caput 4

Caput 5

Caput 6 : De auctoritate iuris pontifici prudentium

Caput 7

Liber 9

Caput 1

Caput 2

Caput 3

Caput 4

Caput 5

Caput 6

Caput 7

Caput 8

Caput 9

Liber 10

Caput 1

Caput 2

Caput 3

Caput 4

Caput 5

Caput 6

Caput 7

Caput 8

Caput 9

Liber 11

Caput 1

Caput 2 : De historiae humanae in theologiam utilitate

Caput 3 : Argumenta continet quibus auctoritas humanae historiae impugantur

Caput 4 : Quod auctoritas humanae historiae aliquando probabilis quandoque etiam certa est

Caput 5 : Ubi respondetur argumentis capitis tertii

Caput 6 : Qui sint probatae fidei auctores, qui contra non sint

Caput 7 : In quo 15, 16, 17 et 18 argumenta refelluntur

Liber 12

Prooemium

Caput 1 : Quid theologia sit, quae ei obiecta res, quis finis

Caput 2 : Quae sint theologiae principia

Caput 3 : Capitis superioris argumentare fellit

Caput 4 : Quae sint quaestiones seu conclusiones theologia

Caput 5 : Quibus notis quaestiones fidei diiudicari possint

Caput 6 : De variis errorum gradibus primumque de haeresi et haeretica propositione

Caput 7 : Contra haeresis finitionem argumenta quaedam

Caput 8 : Regulae tres ad quas fidei externa iudicia dirigenda sunt

Caput 9 : De propositione erronea, sapiente haeresim, piarum aurium offensiva temeraria scandalosa

Caput 10 : Quemadmodum argumenta theologiae invenienda atque e locis ducenda sint

Caput 11 : Exemplum primum ubi principium theologiae in quaestionem vertitur

Caput 12 : Exemplum secundum ubi theologiae conclusio in quaestionem vertitur

Caput 13 : In quo ea quaestio vocatur in dubium, quae cum naturalis sit tum etiam ad fidem pertinet

Prev

How to Cite

Next

Caput 1

1

DE OCTGVO Loco., OVI RMTIONIS MATVRALISARGVMEMTA continet, Liber Nonus. caput primum.

2

SEquitur vt doceam, quidnam argumentorum ratio naturalis Theologo suppeditet, quod in octauo loco me acturum pollicebar. Agam autem, quantum res ipsa patietur breuissime. Est enim hic locus late patens, & quanquam non est theologiae proprius, sed alienus, magnus tamen est, & cum ab scholasticis reliquis, tum a Diui Thomae familia excultus vberrime. Non quod de loci huius aut vi aut vsu quisquam adhuc scholae theologus disputauerit, sed quod vniuersi philosophiam, caeterasque naturali ratione partas disciplinas, vel in scolam Christianam inuexerint, vel certe ab aliis inuectas excoluerint, pro sua quidem facultate quisque, sed in theologorum, vt ita dicam, grege sine controuersia. D. Thomas excelluit. Principio autem in huius loci tractatione duos errores contrarios fugere debemus. Vnum eorum qui vsque adeo argumentis a ratione ductis addixerunt se, vt siue disputent seu scribant, scripturam sacram sanctorumque patrum libros ne legisse quidem videantur. Qui parum illis dissimiles runt, quos Euseb. lib. 5. histor. eccle. postremo capite commemorat, in tantum stultitiae prolapsos, vt si quis sermonem de scripturis proposuisset, illi e contrario proponerent: vtrum ille sermo, de quo agebatur, coniunctum an separatum genus syllogismi faceret. De quibus rursum Eusebius, derelinquentes, ait, sanctas scripturas dei, geometriam tractant, & qui vere de terra sunt, de terra¬ loquuntur: & ideo eum, qui de sursum est, & de coelis venit, ignorant. Denique Euclides apud eos vel maxime in Geometriae disciplinis viget. Sed & Aristoteles & Theophrastus ab his in admiratione habentur: Galenus vero a nonnullis eorum. adoratur etiam. Ac fuisse olim in ecclesia nonnullos, qui rationem auctoritati prae ferentes, rem theologicam syllogismis absoluerint: Au gustinus in epistola ad Dioscorum, numero 56. Bernadus quoque epistola i89. testes locupletissimi sunt Hoc vero saeculo fuisse etiam in academiis multos, qui omnem ferme theologiae disputationem sophisticis ineptisque rationibus transegerint, vtinam ipsi non uisssemus experti. Egit autem diabolus, quod sine laclrymis non queo dicere, vt quo tempore aduersum ingruentes ex Germania haereses, oportebat scholae Theologos optimis esse armis instructos, eo nulla prorsus haberent, nisi arundines longas, arma videlicet leuia puerorum. Ita irrisi sunt a plerisque, ac merito irrisi, quoniam verae Theologiae solidam effigiem nullam tenebant, vmbris vtebantur, easque ipsas vtinam sequerentur. Feruntur enime scripturae sacrae principiis, cuius isti vel vmbras non sant assecuti. Quocirca homines verbotenus in Theologia magistri, pugnauere illi quidem aduersum ecclesiae inimicos, sed valde tamen infeliciter. Male enim se res habet, cum quod ingenio, & eruditione effici debet, id tentatur a viris, qui & ingenio parum valent, nec sunt admodum eruditi. Errabant illi autem a principio statim studiorum suorum. Cum enim facultates eas, quae linguam expoliunt, mirum in modum neglexissent, cumque sese in sophistica arte torsissent diutius, tum demum ad theologiam aggressi, non theologiam, sed sumum theologiae sequebatur. Quod si vituperandi sunt, qui per ignorantiam errauerunt, quid de iis existimanuum est, qui volentes & prudentes in errorem inciderunt? Nam cum rem perditam & collapsam sua restituere auctoritate deberent, tempori, vt inquiunt, seruientes, non modo sophismata non profligarunt, verum etiam auxerunt. Quae nimirum cum a philosophia, tum vero magis a theologia tollenda sunt, eaque argutandi ars, quae vult illa quidem videri se esse Dialecticam, sed abest ab ea, distatque plurimum. Dialectica enim est locata in peri tia vsuque partiendi, finiendi, argumentandi, id quod Theo logo est pernecessarium, sophistice autem nihil habet nisi argutationes vanas, quarum nullus in Theologia fructus est. Quin adeo nulla pernicies Theologiae maior inueniri potest, quam in sophismatum faece simulatio Theolegiae. Ex quo illa absurda nascuntur, vt sophistae Theologi esse videantur. Quod si quem etiam ista delectant, ne bellum omnino indixisse videar sophismatibus, quorum est etiam fortasse quidam modus, non intelligo, quid causae fuerit viris doctis, vt sub Dialecticae nomine exponibiles, obligationes, insolubiles, reflexiuas, aliaque id genus monstra in scholam intulerint, de vsu autem Diaiecticae non fecerint ne verbum quidem vllum. Nonne igitur sunt illa pueris vtilia? sint. Nam nos quoque sophistae fuimus aliquando, sed obsecro, ita vtilia habeantur ista, non vt ornamenta virorum, sed vt exercitamenta puerorum. Atque vel ipsi pueri intelligant, sophismaxum breuem quendam ludum esse oportere, aliumque vsum a Dialectica requirendum, Philosophiae Theologiaeque maxime necessarium. Verum haec hactenus. Iam ad propositum reuertamur. Qui igitur Theologiae dogmata humanis metiuntur argumentis, nec ea, quae a ratione ducuntur, volunt praeponderari auctoritate, hi primum omnem vim Theologiae & grauitatem amittunt, deinde faciunt, vt Theologia detracta auctoritate non solum contemnatur, sed ne Theologia quidem sit. Nam si vera & legi tima Theologia est, a fide descendat oportet, vbi huius facultatis propria principia resident, quemadmodum in huius operis initio constituimus. Fides autem tota, scripturatum & ecclesiae auctoritate continetur. Quamobrem satis exploratum habere possumus, que male valeant, ij de re Theolo gica aut scribere aut disputare, qui sacros libros, Aposto orum traditiones, conciliorum dogmata, iuris pontificij decreta, sanctorum veterum doctrinam, vel reijciunt vel ignorant. Itaque hoc quidem opinantium genus pellatur e medio, est. n. totum improbabile & impium, qui opinantur aptiora theologo ea argumenta esse, quae ex ratione, quam ea, quae ex auctoritate ducantur. Rebus enim ante dictis aperte intelligitor, cum deDeo presertim diuinisque, mysterijs disputatio :neidit, argumentis philosophiae praeponenda esse argumenta, quae pertinent ad Dei fidem, qua nihil Theologo debet esse antiquius. Sed prioris hu ius erroris leuitas, quoniam facile deprehenditur, non est pluribus refutanda.

PrevBack to TopNext

On this page

Caput 1