Et videtur quod non: quia virtute vnionis in Christo facta est communicatio idiomatum: propter hoc enim homo dicitur Deus, & Deus homo: quia humanitas in persona verbi ve re est vnita deitati: sed in triduo mortis Christi istae pro positones non erant verae: Deus est anima, vel Deus es corpus: ergo nec anima nec corpus in triduo fuerunt vni ta deitati.

INCONTRARIVM est Aug. qui ait. Mors ad tempus animam, & corpus separauit sed neutrum a verbo. Hic quatiuor sunt videnda Primo de principali quaesito. Se cundo si corpus Christi diu mansisset ab anima separatum fuisset incineratum ad modum aliorum corporum. Et ho quantum ad 11 dist. Tertio vtrum Christus in triduo fue nt verus homo. Et quarto vtrum post mortem descenderit ad infernum. Et hoc quo ad 22. distinctionem.

RESOLVTIO. Ptvrporis christi, ita eiusdem animae vnio tum diuinitate numquam soluta fuit: cum praesertim clamet Apostolus, sine paeniter tiasunt dona Dei Verunt amen christi corpus, quamditt diuinitati coniuncta stetisset. intinerationem numquam fuisset Perpessum: situs autem si suis naturalibus esset derelictum.

ARTICVLV S ti. 1. Vtrum anima, & corpus christi post eorum inter se separationem diuinitati remanserint vnita.

QVANTVM ad primum ponam duas conclusiones. Prima est, quod numquam soluta fuit vnio corporis Christi cum deitate. 1 Quia dicit Apost. quod sine poeniter tia sunt dona Dei. Et ex illo dicto Apostoli trahitur, quo quidquid per gratiam Dei conceditur, numquam absque culp reuocatur: sed ex mirifica Dei gratia corpus illud per assumptionem verbi deitati fuit vnitum, nec vmquam illud con quocumque peccato fuerat maculatu: ergo numquam lhuiusmodi vnione extitit destitutum.

2 Praeterea, si vnio in triduo fuisset dissoluta, tunc aut filius Dei fuis no sepultus, vel non potuit dici vere sepultus, cuius opsitum habetur in fvmbolo: aut de nouo facta fuisset fporis illius assumptio, quod est falsum: quia nusquam leg nus filium Dei pluries, quam semel corpus Christi assum Pise Consequentia patet quo ad primam sui parte: quia ea, ae soli corpori conueniunt, non dicutur de filio Dei nisi Rri vnionis, qua vnitus est corpori: sed esse sepultum ci senit solum corpori: ergo si dissoluitur vnio, filius Dei non pterit dici sepultus: vel dissoluta prima vnione oportect aliam vnionem fieri, & aliam assumptionem, quod fuit secunda pars praedictae consequentiae. Sed contra ho detur esse quidam doctor, qui ait. 1 Quod si in homi snon est alia forma substantialis praeter animam intelle luam, tunc necessario dissoluta fuit per mortem Christ nio supradicta: quia uno vnitorum destructo, necessario llitur vnio: facta autem praedicta suppositione, tunc con Christi vere corrumpebatur, quia perdidit formam, a sibi dabat esse corporeum, quae fuit de intrinseca, & intiali rone illius corporis, puta, aiam intellectiuam: er- soluta fuit vnio, qua corpus Christi vnitu fuit deitati

praeterea, hoc idem potest probari sic. Remoto medio, so aliqua vniuntur, dissoluitur eorum vnio, sed (vt sutrius patuit) verbum Dei assumpsit carnem mediante nima cum igitur in morte Christi anima fuerit a corre separata: ergo &c.

Praeterea, si vnio corporis Christi mansisset cum deise indissoluta in triduo, tunc corpus Christi non fuisset ere mortuum Consequens est haereticum: quia est haere Oalanitarum, vt ait lsidorus, & habetur in decretis 24

Probatio consequentiae: quia maior est virtus viuifica. ndeitatis, q animae: sed corpus non moritur nisi sepatur ab aia:ergo nec mori poterit, quadiu remanet vnin deitati. Ad primum nego consequentiam. Ad pro tionem dico que ro procedit ex ignorantia distinctionis, inter corpus, quod est directe in praedicamento substam pe corpus, quod est altera pars composit, quod solum por otionem est in praedicamento. Nam primum est composi n ex materia, & forma substantiali & praedicatur per se orte, & de ceteris indiuiduis corporeae substantiae, cum enus subalternum praedicamenti substantiae, Corpus rrm, quod est altera pars composit, dicit materiam cum inclusione cuiusdam modi quantitatiui, quae fortitur a cor pore, quod est de praedicamento quantitatis. Nec illud cor pus predicatur de eo, cuius est corpus: quia pars integrali non predicatur de suo toto. Sicut. n aia, quae est pars forma lis, non praedicatur de eo, cuius est anima, sic nec corpus: quod est altera pars composit. Et ideo quauis non fuerit in Christo aliqua forma substantialis, nisi sola anima intellectiua, tamen per separationem aiae intellectiuae corpus Christi non corrumpebatur quantum ad esse corporis: quia non per didit modum quantitatiuum, quem addit corpus, vt corpus est, super ipsam materiam, quauis posset dici corruptum quan tum ad esse vitale: quia non remansit viuu. Forte dicetur que tunc in triduo remasit corpus Christi sine omni form: substantiali. Respondeo, quod hoc nullum reputo esse inconueniens: quia quamuis materia quanta naturaliter non possit subsistere sine forma substant,iali, vt tamen vnita est per sonae diuinae actualiter potest subsistere, & existere sine omni forma substantiali. Si: nm sola voluntate diuina quan titas in sacramento altaris existit sine materia, & sine forma substantiali, quanto magis materia quanta verbo Dei personaliter vnita potest existere sine forma substantiali¬

Ad secundum dicendum, que in tali assumptione anima non fuit medium necessitatis, sed solum cuiusdam congruitatis.

Ad tertium nego consequentiam. Ad probationem dici dum, quod licet omnis virtus viuificatiua competat deitati effectiue, non tamen competit sibi formaliter viuificare, sicut competit ipsi animae: ideo anima vnita corpori ipsum formaliter viuificat, non autem deitas. Secundo dico, quod vnio animae Christi cum deitate numquam fuit soluta, ita que anima Christi haberet esse separatum a deitate. Quia perfectior, & per consequens indissolubilior est vnio, quam est per assumptionem cum beata fruitione, quam quae est er fruitionem sine assumptione: Sed secunda est indossolu bilis: alias n illi, qui sunt in vita aeterna non essent perfe cte beati, nisi essent certi de aeterna permansione suae vnio nis cum Deo secundum beatam fruitionem: ergo numquam fuit dissoluta animae Christi vnio cum deitate, quae non solum fuit secundum fruitionem, verum etiam per personae diuina assumptionem.

2 Praeterea, si anima Christi fuisset in triduo separata a deitate, tunc filius Dei non descedisset ad inferna: quia hoc praedicatum solum ratione animae sibi conueniebat: ergo &c.

3 Praeterea, aima Christi numquam peccauit: ergo gratiam vnionis numquam perdidit Antecedens est notum. Consequentia patet ex preceden tibus. Forte dicetur, quod natura humana numquam peccauit, & tamen gratiam vnionis perdidit. Respondeo, quod non proprie dicitur, quod natura humana inChristo perdide rit vnionem: quia illa vnio non fuit dissoluta per humana naturae separationem a verbo: sed per humanae naturae mortem, seu corruptionem: numquam enim habuit illa na tura esse sine vnito esse ad verbum Dei, & ad ipsam deita te.

4 Praeterea, ista est expressa intentio Dam. tertio libro, vbi ait, Etsi Christus mortuus est, vt homo, & sancta eius anima ab incontaminato diuisa est corpore, deitas tamen inseparabilis ab vtrisque permansit, ab anima dico corpore.

Forte dicetur, quod si praedictae duae conclusiones sunt verae, tunc anima Christi numquam fuisset separata ab eius corpore. Consequens est contra fidem: quia tunc Christus non fuisset mortuus. Probo consequentiam quia sicut illa, quae sunt eadem eidem, sunt eadem intel e; sic illa, quae sunt vnita eidem, sunt vnita inter se: sed secundum has conclusiones anima, & corpus Christi sem per fuerunt vnita deitati: ergo semper fuerunt vnita inter se

Respondeo negando consequentiam. Ad probationem dicendum, quod sicut illa, quae sunt idem tertio, quamuis sin idem inter se entitate illius tertij, tamen inter se possun realiter manere distincta, vt patet de tribus diuinis personis, quae sunt idem essentiae diuinae, & sunt idem intei se entitate diuinae essentiae, & tamen differunt reaiter inter se: sic illa, quae sunt vnita tertio, quamuis ratione illius tertij possint dici aliquo modo vnita:tamen inter se poteruit vere manere distincta. Potest enim vnio aliquorum fieri in aliquo tertio, quae tamen inter se manent distincta loco, & subiecto: ergo non valet.

ARTICVLVS II Vtrum si corpus chrisui diu mansisset ab anima seporatum, fusset incineratum ad modum aliorum corporum.

QVANTVM ad secundum articulum dico primo, A, quod corpus Christi suis naturalibus derelictun vere fuit incinerabile, & potuit in elementa resolui, si por resumptionem animae non fuisset resuscitatum: quia omne compositum ex elementis est resolubile in elementa maxime si suis naturalibus fuerit derelictum, sed corpu Christi vere fuit compositum ex elementis, sicut etiam corpora ceterorum hominum. Maior patet non solun per phylosophos, verum etiam patet per August. 10. de ciuit. Dei, vbi ait, quod "si corpus humanum naturali cur sui relinquatur, tamdiu quodammodo transmutatur, donec mudi conueniat elementis". Minor etiam nota est: quia si no fuisset compositum ex elementis, tunc non fuisset de sphi ra actiuorum, & passiuorum, sed de natura coelesti Secundo dico, quod corpus Christi numquam fuisset ineineratum, supposito, quod deitati manserit semper vn tum, dato etiam, quod per resurrectionem numquam fui set animae suae reunitum: quia agens non valens attingere quacumque sua actione actualem subsistentiam alicuius corporis, hoc nullo modo potest ipsum corrumpere seu incinerare: sed nullum agens naturale potest attinge re esse substantiae corporis Christi vniti deitati per assum ptionem verbi: quia illud esse, est esse personae diuinae, vi patet ex dictis superius: ergo &c

Sed sic dicendo, oritur duplex difficultas contra me Vna est: quia eadem ratione homo Christus non potuit oceidi: quia suae existentiae esse fuit esse verbi. Secunda est, quia hic dico corpus Christi compositum ex elementis: in primo autem articulo istius quaestionis dixi, quod corpus, quod est altera pars composit dicit solam matetiam cum quodam modo quantitatiuo. Cum igitur ma teria nec componatur ex elementis, nec resoluatur in eli mentatideo posset alicui videri, quod dicta in secundo al ticulo non se compatiantur cum eis, quae dicta sunt in primo articulo.

Respondeo ad primum dicendum, quod ille homo onccidi potuit, hoc fuit ex dispensatione diuinae voluntatis: quia praesupposita sui cum verbo personali vnione, & per consequens beata fruitione, ipse non minus suisset im nortalis, quam quicumque alius homo beatus resumpto suo corpore, nisi interuenisset singularis dispensatio diui nae voluntatis.

Ad secundum dicendum, quod quamuis nuda materia non possit dici ex elementis composita, tamen materia hu mana dicitur composita ex elementis, eo quod ratione qualitatum elementarium in ipsa fundatarum temperate, & in esse remisso virtualiter im se contineat elementa

t Etiam contra secundam conclusionem sunt quidam magni doctores, quorum vnus ait, quod causa incorruptionis corporis Christi fuit acceleratio suae relurrectionis, & al legat dictum D. Petri fundatum super illo verbo Psal. Ne dabis sanctum tuum videre corruptionem.

2 Praeterea, Christus habuit corpus humanum vniuoce tum ceteris hominibus: sed omnes ceteri habent corpus incinerabile, si diu manet separatum ab anima: ergo & ipse Christus habuit corpus incinerabile.

3 Praeterea, Christus assumpsit corpus humanum cum defectibus poenalibus consequentibus vniuersaliter natu ram humanam, sed vnus illorum defectuum est corporum ncineratio, vt de se patet. Maior etiam est nota per Apostolum, qui vult, quod Christus per omnia debuit fratri bus assimilari praeter peccatum

4 Praeterea, inaequalitas complexionis, & dissipatio ar¬ moniae prius infuit corpori Christi, quam anima ab eo sepin retur, sed talis inaequalitas est via ad incinerationem. qui ex hoc vnus humor alteri supereminet, & naturaliter com sumit ipsum.

5 Praeterea, actiuum approximatum passi¬ Aa no, & non impeditum, naturaliter agit in ipsum, sed con pus Christi post separationem animae, fuit passiuum nati raliter: quia non fuit glorificatum, & fuit approximatum actiuo, puta calori corporis circustantis, ac etiam habuit calorem proprium intrinsecum: ergo si non fuisset putrefactum, hoc fuisset per singulare miraculum.

Respondeo ad primum, quod D. Petrus inducit illum textum di tantummodo in testimonium resurrectionis Christi, & in testimonium, quod lesus fuerat ille, qui secundum vatid nium prophetarum, venturus erat pro salute humam ge neris.

Ad secundum dicendum, quod licet Christus habe ret corpus vniuocum cum ceteris hominibus, tamenillud corpus non habuit esse subsistentiae vniuocum cum ceteris corporibus hominum.

Ad tertium dicendum quod Christus assumpsit poenalitates corporales morten praecedentes: quia talibus Christus mereri potuit, &pe eas nostra redemptio promota fuit, tales autem poenalit tes, quae sequuntur mortem, Christus non assumpsit: quia non deseruiebant ad finem suae incarnationis, puta adsa lutem humani generis. Et per hoc patet ad quartu: quia speciali diuina dispensatione permissum est, quod talis fflictio potuit esse in corpore informato per animam beatifice diuinam essentiam contemplantem, ad quam amictionem pro salute humani generis sequebatur corporalis armoniae distemperatio; post mortem autem predicta incineratio, seu putrefactio nullo modo ualuit nostrx redemptioni, immo potius diuinae dignitati derogasset qui corbus sibi personaliter vnitum, fuisset putrefactum erg talis diuina dispensatio, cuius permissione fiebat, quod gentia naturalia in illud corpus benedictum agere poterant, dum vixit: illa (inquam) dispensatio non habuit lo tum postquam illud corpus mortuum fuit. Et ideo datoi quod anima Christi numquam fuisset reassumota, comos illud perpetuo gauisum fuisset illo excellentissimo pri legio hypostaticae vnionis cum diuina persona, quo pri legio semper fuisset praeseruatum ab omni actione desto ctiua cuiuscunque creaturae.

Ad quinctum dicendum, quod non fuisset singulare m raculum quod calor destructiuus non egisset in taie copu cuius existentiam talis calor, nec aliqua creatura potur attingere, immo magis fuisset miraculum, si egisset inod sum: quia hoc merito attribuendum est miraculo, quo sine speciali diuina dispensatione fieri non potest. Etad falsum assumitur, cum dicitur, quod illud corpus postou parationem animae naturaliter fuit passiuum: hoc enis non est verum, nisi cursui suae naturae fuisset derelictud vt superius dixi in prima conclusione.

ARTICLVS TIT Vtrum Christus n triduo fuerit verus homo¬

QVANTVM ad tertium articulum primo ponam u onclusionem. Deinde ducam aliquorum magnom opiniones in contrarium, & eorum motiuis respondebi

Conclusio est haec, quod Christus in triduo non fuit vera homo. 1 Quia homo mortuus non est verus homo Sd Christus in triduo fuit homo mortuus. Maior patet qu sicut per generationem humanam illud, quod generati incipit esse homo: eo quod esse humanum per huiumm di generationem acquirat, sic illud quod corrumpitd scu moritur morte humana, desinit esse homo, eo quo esse humanum perdat per huiusmodi corruptionem: Nii nor paret ex catholica fide.

2 Preterea, Christus in illo triduo non fuit animalenmd no fuit homo. Consequentia patet: quia a quocunque ro re negatur superius, ab eodem vere negatur inferius Am tecedens probo: quia Christus in illo triduo non fuit sabid tia animata sensibilis: quia nec deitas fuit animata: quo non fuit aia informata, nec aia Christi potuit dici anm¬ ta: quia tunc fuisset per aliam animam informata, nec cotpus Christi fuit animatum: quia per mortem fuit ab anima separatum.

SED contrarium videtur tenere Magister hic in litte ra. Et ista opinio, vt aliqui dicunt, potest confirmari sic

Animam rationalis, & caro coniunctae in vna hypostasi, faciunt verum hominem: Sed in triduo caro, & anima fuerunt, seu mansuerunt coniunctae vni hypostasi, scilicet personae verbi.

2 Praeterea, Christus in triduo suit Christus: ergo Chri stus in triduo fuit homo. Consequentia patet, quia sicut ad destructionem superioris sequitur destructio inferioris, sic econuerso ad positionem inferioris sequitur positio superibris. Antecedens patet: quia nulla verior ess praedicatio, quam illa, in qua idem praedicatur de se ipso.

Praeterea, ista videtur esse intentio Beati Athan. qui ait. Maledictus, qui dicit Christum deposuisse hominem quem semel assumpsit.

SED ista non concludunt. Dicendo igitur ad primi nego malorem, nisi sic coniungantur illi hypostasi, quod etiam inter se coniungantur per modum informantis, & informati. Sed sic non fuit in proposito: quia quamuis tam anima, quam caro. Christi manerent vnitae hypostasi filum Dei, tamen ab inuicem sic fuerant separatae, quod illa anima catnem non informabat: Nam corpus Christi fuit in sepulcro, & anima fuit in inferno, & per consequens hu iusmodi anima cum tali carne naturam humanam non constituebat.

Ad secundum nego consequentiam: quia si esset bona, tunc ego probarem tibi, quod Plato, qui ante mille annos desut esse homo, nunc esset homo: quia Plato nunc est Plato: Idem enim praedicatur de se ipso secundum omnem differentiam temporis, etiam si nulla realitas im portetur per terminum repetitum de se ipso: nam Chimera est chimera, chimera fuit chimera, & chimera erit chimera, licet in se nihil sit. Sic licet Christus non fuerit in illo triduo: ista tamen fuit vera ratione habitudini terminorum, Christus fuit Christus in illo triduo. Quod autem Christus non fuerit in illo triduo, patet: quia secu dum August. Christus dicit diuinam personam in duabus naturis existentem, diuina scilicet, & humana: cum igitur humana natura Christi in illo triduo corrupta fue rit: ideo Christus in illo triduo non fuit

Ad tertium dicendum est, quod quamuis Christus ma nens viuus numquam deposuerit illum hominem, Christus tamen mortuus deposuit illum hominem: quia deposuit se ipsum secundum humanam naturam. Vel dicendum, quod quamuis filius Dei numquam deposuerit illum hominem materialiter: quia semper retinuit partes essentiales, puta animam, & copus illius hominis vnitas sibi, quae sunt totus homo saltem materialiter, depo suit tamen illum hominem formaliter: quia non retinuit in illo triduo naturam humanam compositam ex predictis partibus.

SECVND oO contra conclusionem praedictam vide tur esse opinio Hugonis de sancto victore qui 2. lib de fa cramentis parte prima ponit, quod tota personalitas ho minis consistit in sola anima. Quod probat tripliciter.

1 Primo, quia dicit Dohetius in libro de duabus natu ris, & vna persona Christi. Persona est rationalis naturae indiuidua substantia: Sed sola anima in homine est ratio nalis substantia: ergo &c.

2 Praeterea, dicitur in svmbolo, quod sicut anima rationalis, & caro vnus est homo, ita Deus, & homo vnus est Christus: cum igitur in Christo tota personalitas sumatur ex parte Dei: ergo in homine tota personalitas su mitur ex parte anime.

3 Praeterea, vult idem Hugo, quod sicut homo dicitur corpus, sic etiam ista sit vera, homo est anima, cum anima sit multo nobilior pars hominis, quam corpus. Et ex his concluditur ab aliquibus, quod Hugonis intentio fuerit, quod Christus in triduo fuerit verus homo cum anima sua, quae principaliter dicitur homo, vel persona humana secundum dictum Hugonis numquam fuerit a deitate separata.

SED ista opinio si affereretur esset multum periculoso. 1 Primo, quia sequeretur, quod indomino lesu Christo due fuissent personae, diuina scilicet & humana, quod est superits tamquam erroneum reprobatum.

2 Secundo: quia illud, cui nec conuenit per se esse nec per se agere, illud non est persona: nam omnis persona est suppositum, suppositorum autem est per se esse, & per se agere, vt patet i: metaph: sed animae nec conuenit er se esse cum sit pars: parti enim non conuenit esse nisi in quantum totum est, nec conuenit per se agere, vt patet t. de anima, vbi negat philosophus ipsam animam etiam intelligere, quod tamen magis sibi conuenire videtur.

ET si dicitur, quod anima saltem a corpore separata por e est, & per se agit. RESnoNpFo, quod etiam separatae animae talia non conueniunt absolute, sed in ordine, & cum nclinatione ad corpus: vt per Augu patet 12. super Qen propter quod nec, vt separata, proprie habet rationem perso nae vel suppositi: quia supposito absolute conuenit esse, & agere secundum se sine inclinatione ad alterum.

3 Preterea, quicquid aduenit enti completo, non potest secum facere compositionem essentialem, sed solum accidentalem: sed persona dicit ens perfectum, & comple tum: ideo si anima humana esset persona, tunc ex ipsa, & corpore non fieret composito essentialis, nec per consequens ex ipsis fieri posset vna humana natura

Ad primum dicendum, quod tota humana natura compo sita ex anima, & corpore est rationalis substantia, quaui principium formale, quo sibi hoc conuenit, sit ipsa anima rationalis.

Ad secundum dicendum, qud illa similitudo non currit per omnes pedes, sicut nec quaecunque alia: Si. n. in nullo differret, tunc non esset ibi similitudo sed identitas. Vnde per illam similitudinem Athanasius non plus inten dit, quam quoed Christus integratur ex natura diuina, & humana, quarum quacumque ab ipso filio Dei negata, ipse non est Christus, sicut verus homo constat & integratur ex car ne, & anima rationali, quarum quacunque non existente; non erit verus homo.

Ad tertium dicendum, quod corpus praedicatum de homi ne, non est pars hominis: quia pars non praedicatur de to to essentialiter, sed tantum modo concretiue, & ideo (vt superius dixi) illud corpus, quod praedicatur de homine, est genus subalternum praedicamenti substantiae: & ideo prae dicatur de homine, sicut totum vniuersale de sua parte subiectiua

Tertio contra supradictam conclusionem videtur esse quaedam opinio, quae ponit quod forma sit tota quidditas re quae opinio si esset vera, cum anima Christi fuerit in triduo, tota quidditas sua fuisset, & per consequens tota natura: quia quidditas, & natura idem sunt: & sic Christus in triduo suisset verus homo: quia habuisset veram humanam naturam. Motiua autem illius opinionis sunt haec.

lllud non est de quidditate rei, quo res potest es se, & non esse: quia quidditas rei est ingenerabilis, & incorruptibilis, Vt patet 7. metaph sed materia est illud quo res potest esse, & non esse, vt patet in eodem

2 Preterea, illud est principium cognoscendi ipsam re quod pertinet ad qudditatem eius; sed materia non est princi ium cognoscendi illud, cuius est materia: quia materta se cundum se est ignota, vt patet 1. physicorum & 7. metaph¬

Praeterea, in eodem septimo dicitur, quod animalium anima est substantia animati, & species, & quod quid erat essi

Praeterea, Commentator 1o, ethicorum ait, quod in tellectus est verus homo.

Sed ista opinio nec potest stare, catholice loquendo, nec philosophice.

1 Non quidem catholice: quia existente eadem quidditate humana, semper est idem homo: ergo si anima Sor tis in resurrectione mortuorum assumeret corpus aliud, uam suum, siue illud esset humanum, siue equitium, sem per maneret idem homo, quod nullus theologus sanae mentis diceret.

2 Praeterea, in morte Christi natura humana non fuis set corrupta: quia mansisset tota quidditas, quae est idem quod natura, eo quod manserit tota anima Christi, que est forma eius, & quidditas secundum istos.

3 Nec potest ista opinio stare philosophise. Quia vmnu per se vnum habet per se quidditatem vnam, & per consequens omnia, ex quibus fit per se vnum, ex illis fit per se quidditas vna: sed secundum omnes philosophantes ex ma teria, & forma fit per se vnum: ergo ex ipsis fit per se quidditas vna, & per consequens ipsa materia, sicut spectat por se ad rei vnitatem, sic sipectat per se ad rei quidditatem.

4 Praeterea, cum quidditas substantiae dicat esse com pletum, sequitur ad istam positionem, sicut ad praecedentem, quod composito ex materia, & forma sit compositio accidentalis.

3 Praeterea, illud quod ingreditur perfectam diffinitio nem rei, hoc spectat ad quidditatem rei: sed materia ingreditur perfectam diffinitionem rei, vt patet 2. physicotum, vbi dicitur, quod quedam partes in diffinitione sunt materia. ldem patet 7. & 8. meta. vbi philosophus appropat diffinitiones, quae diffiniunt per materiam, & formam Item Commentator 7. metaphysicae ait, quod impossibie est intelligere hominem sine carnibus, & ossibus.

Praeterea, contra omnes istas opiniones est Aug. 15. de ciuitate Dei, vbi ait, "quod homo non est corpus solum nec anima sola, sed quod ex anima constat, & corpore"

Ad primum motiuum eorum dicendum, quod lices illud, quo res potest esse, & non esse, non sit de quidditate rei inco rruptibilis. potest tamen bene esse de quid ditate rei corruptibilis. Philolophus etiam, cum ait, quod quidditas est ingenerabilis, & icorruptibis, ipse loquitur de quidditate in vniuersali, & specifice sumpta: & non in particulari, seu in hoc indiuiduo sumpta. Potest etiam dici ad minorem, quod materia, ratione qua materia non est principium corruptionis, sed ratione qua priuationi habet annexam. Nam (vt superius in secundo libro probaui) in celo est vera materia, attamen celum est incorruptibile¬

Ad secundum dicendum, quod sicut materia non es omnino ignota: sed cognoscitur per analogiam ad formam: sic non est verum dicere, quod non spectet ad rei quidditatem: sed verum est dicere quod spectat ad rei quio ditatem mediante forma, seu in ordine ad formam: quia vt sic, est principium, & cognoscendi rem, & diffiniendi;

Ad tertium, dicendum, quod per illa verba non inter dit Aristoteles dicere, quod sola forma sit quidditas rei; sed intendit dicere, quod licet materia, & forma intrent quidditatem rei; forma tamen est principalis pars quidditatis, quod noc ego nego.

Ad quartum dicendum, quod cum hoc, quod Commen non est in hoc tenendus, ipse etiam contradicit his, qua de intellectu dixit in 3. lib de anima, vbi dixit, intellectum esse substantiam separatam.

ARTICVLVS IIII Vtrum Christus post mortem descenderit ad infernum

QVANTVM ad quartum articulum est aduertendum, quod Christus descenderit post mortem ad infernum est articulus fidei, & per consequens non est ponedum in dubio. Sed cum infernus diuidatur in multas pa tes, quarum vna est pars superior, quae dicitur limbus patrum, & alio nomine sinus Abrahae, alia pars est infima;

uae est locus perpetuus damnatorum, puta, illorum, qui in mortali peccato, & sine poenitentia ab hoc saeculo decesserunt. Tertia pars est locus medius, qui dicitur loeus purgatorius. De primo non vertitur in dubium, quin ad eum descenderit, & sanctos patres inde liberauerit De secundo similiter non dubitatur: quia quos non liberauit, ad illos non descendit, sed illos non liberauit, qui erant in infimo loco inferni, cum eorum (vt praemissum est) damnatio sit perpetua. Vnde de illo intelligitur inerno cum dicitur. In inferno nulla est redemptio. De loco autem medio dubitatur.

Sed quia in re dubia ad partem magis piam declinandum est, vbi hoc sine periculo fidei potest fieri ideo ad praesens teneo hanc partem, quod Christus secundum a nimam suam vnitam deitati descendit non solum ad sinum Abrahae liberando sanctos patres, verum etiam su liberatiua virtute descendit ad purgatorium captiuos ibi dem misericorditer liberando.

1 Quia sacramentum baptismi liberat hominem a culpa, & a poena, nisi homo ponat obicem: ergo passione Christi existentes in purgatorio a poena fuerunt absoluti Antecedens fide tenemus. Consequentia etiam patet; quia virtus baptismi est ex passione Christi; & non soli pro illis, qui erant in limbo, verum etiam pro illis, qui erant in purgatorio, Christus fuit passus.

2 Praeterea, In aduentu nouo summi principis, puta lmperatoris omnes captiui liberantur, qui non sunt re mortis, nec sunt inimici principis, & quorum liberatio nulli est preiudicialis, sed pro tunc existentes in purgat rio, quando Christus ad inferna descendit, non erant res mortis: quia erant sine mortali peccato, nec erant inimici principis: quia caritate informati erant, & per consequens non solum non fuerunt inimici, verum etiam ami ci fuerunt, nec corum liberatio praeiudicabat alicui: ergo verisimiliter poterit sustineri, quod in aduentu il lius summi principis, & regis gloriae ipsi fuerint liberati.

3 Praeterea, beatus Petrus dicit de Christo. Quen Deus suscitauit a mortuis solutis doloribus inferni: sed hoc non potest intelligi praecise de limbo patrum: quia ibi nullus fuit dolor: nam dolor est poena sensibilis: patres autem sancti solum patiebantur poenam damni vsque ad tempus suae liberationis. Si enim habuissent poenam sensus temporalem, tunc fuissent in purgatorio: Ergu videtur quod Christus pro tunc soluerit, seu destruxerit poenas; & dolores purgatorij. Et ista videtur esse intentio Beati August. qui in epistola ad fuodium tra ctans iam dicta verba beati Petri ait. Quomodo intelligatur Abraham, in cuius sinum prius pauper susceptus est, in illis fuisse doloribus, ego quidem non video. Et infra in eadem epistola subdit. Quapropter si in illum Abrahae sinum Christum mortuum descendisse sancta scriptura dixisset, non nominato inferno eiusque doloribus, miror si quisquam ad inferos eum descendisse auderet asserere. Sed quia euidentia testimonia infernum commemorant, & dolores, nulla causa occurrit, cur illi credatur venisse Saluator, nisi vt ab eis doloribus saluos faceret.

Sed obuiare videtur praedictae conclusioni verbu Chri sti, qui dixit latroni. Hodie mecum eris in paradiso, vt scribitur Lucae 23. Si ergo cum latrone fuit illa dic in paradiso: ergo non videtur fuisse in inferno.

Respondeo, quod ibi nomine paradisi intelligitur clara visio diuinae essentiae: quia omnes liberati per Christum immediate post mortem eius clare viderunt diuinam essentiam: quia per mortem Christi ablatum fuit medium prohibens huiusmodi visionem. In hunc etiam paradisum raptus fuit Apostolus, vt ipsemet fatetur. Etiam consequentia non valet: quia dato, quod vna hora illius diei fuisset in terrestri paradiso, alia hora potuit esse in inferno.

Ad argumentum principale dicendum, quod praedict vnio solum facit communicationem idiomatum secundi terminos concretos, qui secundum suum modum significandi important suppositum: quia huius modi communicatio fit ratione suppositi, sed anima, & corpus, quod est pars Christi, non habet rationem supposit: ideo non predicantur de Deo.

PrevBack to TopNext

On this page

Quaestio 1