Tractatus 74

De eo quod ait, Si diligitis me, mandata mea servate; usque ad id, Apud vos manebit, et in vobis erit. Cap., xiv, i. 15-17.

i. Audivimus, fratres, cum Evangelium legeretur, Dominum dicentem: Si diligitis me, mandata mea servale: et ego rogabo Patrem, et alium Paracletum dabit vobis, ut maneat vobiscum in aeternum, Spiritum veritatis, quem mundus non potest accipere; quia non videt eum, nec scit eum. Vos autem cognoscetis eum, quia apud vos manebit, et in vobis erit. Multa sunt, quae in istis paucis verbis Domini requirantur; sed multum est ad nos vel omnia quae hic quaerenda sunt quaerere, vel omnia quae hic quaerimus invenire. Verumtamen quantum nobis Dominus donare dignatur, pro nostra et vestra capacitate, quid dicere debeamus, et quid audire deLeatis, attendentes, per nos, charissimi, quod possumus sumite, et ab illo quod non possumus poscite. Spiritum paracletum Christus promisit Apostolis; quo autem modo promiserit, advertamus. Si diligitis me, inquit, mandata mea servate: et ego rogabo Patrem, et alium Paracletum dabit vobis, ut maneat vobiscum in aetenrum, Spiritum veritatis. IIic est utique in Trinitate Spiritus sanctus, quem Patri et Filio consubstantialem et coaeternum fides catholica confitetur: ipse est de quo dicit Apostolus, Charitas Dei diffusa eat in cordibus nostris per Spiritum sanctum, qui datus est nobis (Rom. v, 5). Quomodo ergo Dominus dicit, St diligitis me, mandata mea servate: et ego rogabo Patrem, et alium Paracle­ tum dabit vobis; cum hoc dicat de Spiritu sancto, quem nisi habeamus, nec diligere Deum possumus, nec ejus mandata servare? Quomodo diligimus ut eum accipiamus, quem nisi habeamus, diligere non vale­ mus? aut quomodo mandata servabimus ut eum accipianlus, qucm nisi habeamus, mandata servare non possumus? An forte praecedit in nobis charitas, qua diligimus Christum, ut diligendo Christum cjusquc mandata faciendo, mercamur accipere Spiritum sanctum, ut charitas non Christi, quae jam praecesserat, sed Dei Pa!ris diffundatur in cordibus nostris per Spiritum sanctum qui datus est nobis? Perversa est ista sententia. Qui enim se Filium diligere credit, et Patrem non diligit, profecto nec Filium diligit, sed quod sibi ipse confixit. Deinde apostolica vox est, Nemo dicit, Dominus Jesus, nisi in Spiritu sancto (ICor. XII, 3): et quis Dominum Jesum, nisi qui eum diligit, dicit, si eo modό dicit quo Apostolus intelligi voluit? Multi enim voce dicunt, corde autem et factis negant: sicut de talibus ait, Confitentur enim se nosse Deum, factis autem negant (Tit. I, 16). Si negatur factis, procul dubio etiam dicitur factis. Nemo itaque dicit, Dominus Jesus, animo, verbo, facto, corde, ore, opere, nemo dicit, Dominus Jesus, nisi in Spiritu sancto; et nemo sic dicit, nisi qui diligit. Jam itaque Apostoli dicebant, Dominus Jesus: et si eo modo dicebant, ut non ficte dicerent, ore coufitentes, corde et factis negantes; prorsus si veraciter hoc dicebant, procul dubio diligebant. Quomodo igitur diligebant, nisi in Spiritu sancto? Et tamen tis prius imperatur ut diligant eum, et ejus mandata conservent, ut accipiant Spiritum sanctum: quem nisi haberent, prorecto diligere et mandata servare non possent.

i. Restat ergo ut intelligamus Spiritum sanctum babere qui diligit, et habendo mereri ut plus habcat, et plus habendo plus- diligat. Jam itaque habebant Spiritum discipuli, quem Dominus promittebat, sine quo eum Dominum non dicebant: nec tamen eum alhuc habebant, sicut eum Dominus promittebat. Et habebant ergo, et non habebant, qui quantum habendus fuerat, nondum habebant. Habebant itaque minus, dandus erat cis amplius. Habebant occulte, accepturi fuerant manifesLe; quia et hoc ad majus donum sancti Spiritus pertinebat, ut eis innotesceret quod habebant. De quo munere loquens Apostolus ait: Noa autem non spiritum hujus mundi accepimus, sed Spiritum qui ex Deo eat, ut sciamus quas a Deo do­ nata sunt nobis (I Cor. II, 12). Nam et ipsam manifestam impertitioncm Spiritus sancti non semel, sed bis numero Dominus egit. Mox enim ut resurrexit a mortuis, insufllans ait: Accipite Spiritum sanctum ( Joan. xx, 22). Numquid igitur quia tunc dedit, ideo non misit etiam postea quem promisit? Aut non idem ipse est Spiritus sanctus, qui et tunc est insufflatus ab ipso, et postea ab ipso missus e coelo (Act. n, 4)? Quapropter cur ipsa quae facta est evidenter donatio ejus, bis facta fuerit, alia quaestio est: fortassis enim propter duo praecepta dilectionis, hoc est proximi et Dei, ut commendaretur ad Spiritum sanctum pertinere dilectio, haec ejus gemina est in manifestatione facta donatio. Et si alia causa quaerenda est, non nunc ejus inquisitione in longiorem quam oportet modum sermo iste mittendus est: dum tamen con- I stet, sine Spiritu sancto Christum nos diligereet mandata ejus servare non posse; et id nos posse atque agcre tanto minus, quanto illum percipimus minus; tanto autem amplius, quanto illum percipi. mus amplius. Proinde non solum non habenti, verum etiam habenti, non incassum promittitur: non habenti quidem, ut habeatur; habenti autem, ut amplius habeatur. Nam nisi ab alio minus, ab alio amplius haberetur, sanctus Elisaeus sancto Eliae non diceret: Spiritus qui eat in te, duplo sit ili me 1 (IV Reg. II, 9).

3. Quando autem ait Joannes Baptista, Non enim ad mensuram dat Deus Spiritum (Joan. Ill, 34), de ipso Dei Filio loquebatur, cui non est datus Spiritus ad mensuram; quia in illo inhabitat omnis plenitudo divinitatis (Colou. II, 9). Ncquc euim sine gratia Spiritus sancti est mediator Dei et hominum homo Chri- MUS Jesus ( I Tim. n, 5): nam et ipse dicit de se fuisse propheticum illud impletum, Spiritus Domini super me; propter quod unxit me, evangelizare pauperibus misit me (Luc. IV, l8 21). Quod enim est Unigenitus aequalis Patri, non est gratiae, sed natura: quod autem in unitatem personae Unigeniti assumptus est homo, gratiae est, non natura, confitente Evaugelio atque dicente, Puer autem crescebat et confortabatur plenus sapientia, et gratia Dei erat in illo (I d. u, 40). Caeteris autem ad mensuram datur, et datus additur, donec unicuique pro modo suae perfectionis propria mensura compleatur. Unde et monet Apostolus, Non plus sapere quam oportet sapere, sed sapere ad tempe­ rantiam; unicuique sicut Deus partitus est mensuram fidei (Rom. xn, 3). Neque enim ipse dividitur Spiritus, sed dona per Spiritum: nam divisiones dona­ lionum sunt, idem autem Spiritus (I Cor. XII, 4).

4. Quod vero ait, Rogabo Patrem, et alium Para­ cletum dabit vobis, ostendit et seipsum esse paracletum. Paracletus enim latine dicitur advocatus: et dictum est de Christo, Advocatum habemus ad Patrem, Jesum Christum justum ( I Joan. II, i ). Sic autem mundum dixit non posse accipere Spiritum sanctum, sicut etiam dictum est, Prudentia carnis inimica est in Deum: legi enim Dei non est subjecta; nec enim potest (Rom. VIII, 7); velut si dicamus, Injustitia justa esse non potest. Mundum quippe ait hoc loco, mundi significans dilectores, quae dilectio non est a Patre (I Joan. II, 16). Et ideo dilectioni hujus mundi, de qua satis agimus I ut minuatur et consumatur in no­ bis, contraria est dilectio Dei, quae diffunditur in cor. dibus nosti is per Spiritum sanctum qui datus est nobis. Mundus ergo eum accipere non potest, quia non videt eum, neque scit eum. Non enim habet invisibiles oculos mundana dilectio, per quos videri Spiritus sanctus, nisi invisibiliter noN potest.

5. Vos autem, inquit, cognoscetis eum, quia apud vos manebit, et in vobis erit. Erit in eis ut maneat, non manebit ut sit: prius est enim esse alicubi, quam manere. Sed ne putarent quod dictum cst, apud vos manebit, ita dictum quemadmodum apud hominem hospes visibiliter manere consuevit; exposuit quid dixerit, apud vos manebit, cum adjunxit et dixit, in vobis erit. Ergo invisibiliter videtur: nec si non sit in nobis, potest esse in nobis ejus scientia. Sic enim a nobis videtur in nobis et nostra conscientia: nam faciem videmus alterius,nostram vidcre non possumus; conscientiam vero nostramvidemus, alterius non videmus. Sed conscientia nunquam est, nisi in nobis: Spiritus autem sanctus potest esse etiam sine nobis; datur quippe ut sit et in nobis. Sed videri et sciri quemadmodum videndus et sciendus est, non potest a nobis, si non sit in nobis.