Quaestio 95

ARTICULUS PRIMUS UTRUM FUERIT UTILE ALIQUAS LEGES PONI AB HOMINIBUS

AD PRIMUM SIC PROCEDITUR. Videtur quod non fuerit utile aliquas leges poni ab hominibus. Intentio enim cuiuslibet legis est ut per eam homines fiant. boni. sicut supra dictum est. Sed homines magis inducuntur ad bonum voluntarii per monitiones, quam. coacti per leges. Ergo. non fuit necessarium leges ponere.

2. PRAETEREA, sicut dicit Philosophus, in V Ethic., ad iudicem confugiunt homines sicut ad iustum. animatum. Sed iustitia animata est melior quam inanimata, quae legibus continetur. Ergo melius fuisset ut executio iustitiae. commiteretur arbitrio iudicum, quam quod super hoc lex aliqua ederetur

3. PRAETEREA, lex omnis directiva est actuum humanorum, ut ex supradictis patet. Sed cum humani actus consistant in. singularibus, quae sunt infinita, non possunt ea quae ad directionem humanorum actuum pertinent, sufficienter considerari, nisi ab aliquo sapiente, qui inspiciat singula. Ergo melius fuisset arbitrio sapientum dirigi actus humanos, quam aliqua lege posita. Ergo non fuit necessarium leges humanas ponere.

SED CONTRA EST quod Isidorus dicit, in libro Etymol: "Factae sunt leges ut earum metu humana coerceretur audacia, tutaque sit inter improbos innocentia, et in ipsis improbis formidato supplicio refrenetur nocendi facultas". Sed haec sunt maxime necessaria humano generi. Ergo d necessarium fuit ponere leges humanas ?.

RESPONDEO DICENDUM quod, sicut ex supradictis patet, homini naturaliter inest quaedam aptitudo ad virtutem; sed ipsa virtutis perfectio necesse est quod homini adveniat per aliquam disciplinam. Sicut etiam videmus quod per aliquam industriam subvenitur homini in suis necessitatibus, puta in cibo et vestitu, quorum initia quaedam habet a natura, scilicet rationem et ma- nus, non autem ipsum complementum, sicut cetera animalia, quibus natura dedit sufficienter tegumentum et cibum. Ad hanc autem disciplinam non de facili invenitur homo sibi sufficiens. Quia perfectio virtutis praecipue consistit in retrahendo hominem, ab indebitis delectationibus, ad quas praecipue homines sunt proni, et maxime. iuvenes, circa quos efficacior est disciplina. Et ideo oportet quod huiusmodi disciplinam, per quan ad virtutem perveniatur, homines ab alio sortiantur. Et quidem quantum ad illos iuvenes qu sunt proni ad actus virtutum, ex bona dispositio le naturae, vel consuetudine, vel magis divino. munere, sufficit disciplina paterna, quae est per monitiones. Sed quia inveniuntur quidam protervi et ad vitia proni, qui verbis de facili moveri non possunt; necessarium fuit ut per vim et metum cohiberentur a malo, ut saltem sic male facere desistentes, et aliis quietam vitam redderent, e ipsi tandem per huiusmodi assuetudinem ad hot perducerentur quod voluntarie facerent quae prius metu implebant, et sic fierent virtuosi. Huiusmodi autem disciplina cogens metu poenae, est disci- I 2m plina legum. Unde necessarium fuit ad pacem ho-: minum et virtutem, ut leges ponerentur: quia sicut Philosophus dicit, in I Polit., sicut homo, si sil «Gp n.x.- perfectus virtute, est optimum animalium; sic, sisit ' separatus a lege et iustilia, esl pessimum omnium; quia homo habet arma rationis ad explendas concupiscentias et saevitias, quae non habent alia animalia.

AD PRIMUM ERGO DICENDUM quod homines bene dispositi melius inducuntur ad virtutem monitionibus voluntariis quam coactione: sed quidam male dispositi non ducuntur ad virtutem nisi cogantur. à

AD SECUNDUM DICENDUM quod, sicut Philosophus dicit, I Rhetor., melius est omnia ordinari lege, quam dimittere iudicum arbitrio. Et hoc propter tria. Primo quidem, quia facilius est invenire paucos sapientes, qui sufficiant ad rectas leges ponendas, quam multos, qui requirerentur ad recte iudicandum de singulis. - Secundo, quia illi qui leges ponunt, ex multo tempore considerant quid lege ferendum sit: sed iudicia de singularibus factis fiunt ex casibus subito exortis. Facilius autem ex multis consideratis potest homo videre quid rectum sit, quam solum ex aliquo uno facto. - Tertio, quia legislatores iudicant in universali, et de futuris: sed homines iudiciis praesidentes iudicant de praesentibus, ad quae affi- ciuntur amore vel odio, aut aliqua cupiditate; et sic eorum depravatur iudicium.

Quia ergo iustitia animata iudicis non invenitur in multis; et quia flexibilis est; ideo necessarium fuit, in quibuscumque est possibile, legem determinare quid iudicandum sit, et paucissima arbitrio hominum committere.

AD TERTIUM DICENDUM quod quaedam singularia, quae non possunt lege comprehendi, necesse est commillere iudicibus, ut ibidem Philosophus dicit: puta de eo quod est factum esse vel non esse, et de aliis huiusmodi.

ARTICULUS SECUNDUS UTRUM OMNIS LEX HUMANITUS POSITA A LEGE NATURALI DERIVETUR

AD SECUNDUM SIC PROCEDITUR. Videtur quod non omnis lex humanitus posita a lege naturali derivetur. Dicit enim Philosophus, in V Ethic., quod iustum legale est quod ex principio quidem nihil differt utrum sic vel aliter fiat. Sed in his quae oriuntur ex lege naturali, differt utrum sic vel aliter fiat. Ergo ea quae sunt legibus humanis statuta, non omnia derivantur a lege naturae.

2. PRAETEREA, lus positivum dividitur contra ius naturale: ut patet per Isidorum, in libro Etymol, et per Philosophum, in V Ethic. Sed ea quae derivantur a principiis communibus legis naturae sicut conclusiones, pertinent ad legem naturae, ut supra dictum est. Ergo ea quae sunt de lege. humana, non derivantur a lege naturae.

3. PRAETEREA, lex naturae est eadem up omnes: dicit enim Philosophus, in V Ethic., quod naturale iustum ? est quod ubique habet eandem potentiam. Si igitur leges humanae a naturali lege derivarentur, sequeretur quod etiam ipsae essent eaedem apud omnes. Quod patet esse falsum.

4. PRAETEREA, eorum quae a lege naturali derivantur, potest aliqua ratio assignari. Sed non omnium quae a maioribus lege statuta sunt, ratio reddi potest, ut lurisperitus dicit. Ergo non omnes leges humanae derivantur a lege naturali.

SED coNTRA EsT quod Tullius dicit, in sua Rhetor.: "Res a natura profectas, et a consuetudine probatas, legum metus et religio sanxit".

RESPONDEO DICENDUM quod, sicut Augustinus dicit, in I de Lib. Arb., non videtur esse lex, quae iusia non fuerit. Unde inquantum habet de iustitia, intantum habet de virtute legis. In rebus autem humanis dicitur esse aliquid iustum ex eo quod est rectum secundum regulam rationis. Rationis autem prima regula est lex naturae, ut ex supradictis patet. Unde omnis lex humanitus posita intantum habet de ratione legis, inquantum a lege naturae derivatur. Si vero in aliquo a lege naturali discordet, iam non erit lex, sed legis corruptio.

Sed sciendum est quod a lege naturali dupliciter potest aliquid derivari: uno modo, sicut conclusiones ex principiis; alio modo, sicut determinationes quaedam aliquorum communium. Primus quidem modus est similis ei quo in scientiis ex principiis conclusiones demonstrativae producuntur. Secundo vero modo simile est quod in artibus formae communes determinantur ad aliquid speciale: sicut artifex formam communem domus necesse est quod determinet ad hanc vel illam domus figuram. Derivantur ergo quaedam a principiis communibus legis naturae per modum conclusionum: sicut hoc quod est non esse occidendum, ut conclusio quaedam derivari potest ab eo quod est nulli esse malum faciendim. Quaedam vero per modum determinationis: sicut lex. naturae habet quod ille qui peccat, puniatur; sed quod tali poena ? puniatur, hoc est quaedam determinatio legis naturae.

Utraque igitur inveniuntur in lege humana posita. Sed ea quae sunt primi modi, continentur lege humana non tanquam sint solum lege posita, sed habent etiam aliquid vigoris ex lege naturali. Sed. ea quae sunt secundi modi, ex sola lege humana vigorem habent.

AD PRIMUM ERGO DICENDUM quod Philosophus loquitur de illis quae sunt lege posita per determinationem vel specificationem quandam praeceptorum legis naturae.

AD SECUNDUM DICENDUM quod ratio illa procedit de his quae derivantur a lege naturae tanquam conclusiones.

AD TERTIUM DICENDUM quod principia communia legis naturae non possunt eodem: modo applicari omnibus, propter multam varietatem rerum humanarum. Et exinde provenit diversitas legis positivae apud diversos.

AD QUARTUM DICENDUM quod verbum illud Iurisperiti intelligendum est in his quae sunt introducta a maioribus circa particulares determinationes legis naturalis; ad quas. quidem determinationes se habet expertorum et prudentum iudicium sicut ad quaedam principia; inquantum scilicet statim vident quid congruentius sit particulariter determinari ^. Unde Philosophus dicit, in VI Ehic., quod in talibus "oportet attendere expertorum et seniorum vel prudentum indemonstrabilibus enunliationibus et opinionibus, non minus quam demonstrationibus".

ARTICULUS TERTIUS UTRUM ISIDORUS CONVENIENTER QUALITATEM LEGIS POSITIVAE DESCRIBAT

AD TERTIUM SIC PROCEDITUR. Videtur quod Isidorus inconvenienter qualitatem legis positivae describat, dicens: Erit lex NaAonesta, iusta, possibilis secundum naturam, secundum consuetudinem patriae, loco temporique conveniens, necessaria, ulilis; manifesta quoque, ne aliquid per obscuritatem. in captionem contineat; nullo privato commodo, sed pro. communi utilitate civium P. scripta. Supra enim in tribus conditionibus qualitatem legis explicaverat, dicens: Lex erit omne quod. ratione constiterit, dumtaxat quod religioni congruat, quod disciplinae conveniat, quod saluti proficiat. Ergo superflue. postmodum conditiones legis multiplicat.

2. PRAETEREA, iustitia pars est honestatis; ut Tullius dicit, in I de Offic. Ergo postquam dicerat honesta, superflue additur iusta.

3. PRAETEREA, lex scripta, secundum Isidorum, contra consuetudinem dividitur. Non ergo debuit in definitione legis poni quod esset secundum consuetudinem patriae.

4. PRAETEREA, Necessarium dupliciter dicitur. Scilicet id quod 'est necessarium simpliciter, quod impossibile est aliter se habere: et huiusmodi necessarium non subiacet humano iudicio: unde talis necessitas ad legem humanam non pertinet. Est etiam aliquid necessarium propter finem: et talis necessitas idem est quod utilitas. Ergo superflue utrumque ponitur, necessaria et ulilis.

SED CONTRA EST auctoritas ipsius Isidori.

RESPONDEO DICENDUM quod uniuscuiusque rei quae est propter finem, necesse est quod forma determinetur secundum proportionem ad finem; sicut forma serrae talis est qualis convenit sectioni; ut patet in II PAysíc. Quaelibet etiam res recta et mensurata oportet quod habeat formam proportionalem Y suae regulae et mensurae. Lex autem humana utrumque habet: quia et est aliquid ordinatum ad finem; et est quaedam re- gula vel mensura regulata vel mensurata quadam superiori mensura; quae quidem est duplex, scilicet lex divina et lex naturae, ut ex supradictis patet. Finis autem humanae legis est utilitas hominum; sicut etiam lurisperitus dicit. Et ideo Isidorus in conditione legis, primo quidem tria posuit: scilicet quod religioni congruat, inquantum scilicet est proportionata legi divinae; quod disciplinae conveniat, inquantum est proportionata legi naturae; quod saluti proficiat, inquantum est proportionata utilitati humanae.

Et ad haec tria omnes aliae conditiones quas postea ponit, reducuntur. Nam quod dicitur Aonesta, refertur ad hoc quod religioni congruat. - Quod autem subditur, iusta, possibilis secundum naturam, secundum consuetudinem patriae, loco temporique conveniens, additur ad hoc quod conveniat disciplinae. Attenditur enim humana disciplina primum quidem quantum ad ordinem rationis, qui importatur in hoc quod dicitur usta. Secundo, quantum ad facultatem agentium. Debet enim esse disciplina conveniens unicuique secundum suam possibilitatem, observata etiam possibilitate naturae (non enim eadem sunt imponenda pueris, quae imponuntur viris perfectis); et secundum humanam consuetudinem; non enim potest homo solus in societate vivere, aliis morem non gerens. Tertio, quantum ad debitas circumstantias, dicit, Joco temporique conveniens. - Quod vero subditur, necessaria, ulilis, etc., solibus ad hoc quod expediat saluti: ut necessitas referatur ad remotionem malorum; utilitas, ad consecutionem bonorum; manifestatio vero, ad cavendum nocumentum quod ex ipsa lege posset provenire. - Et quia, sicut supra dictum est, lex ordinatur ad bonum commune, hoc ipsum in ultima parte determinationis ostenditur.

Et per hoc patet responsio ad obiecta.

ARTICULUS QUARTUS UTRUM ISIDORUS CONVENIENTER PONAT DIVISIONEM HUMANARUM LEGUM

AD QUARTUM SIC PROCEDITUR. Videtur quod inconvenienter Isidorus divisionem legum humanarum ponat, sive iuris humani. Sub hoc enim iure comprehendit ius gentium, quod ideo sic nominatur, ut ipse dicit, quia eo omnes fere gentes utuntur. Sed sicut ipse dicit, ius naturale est quod est commune omnium nationum. Ergo ius gentium non continetur sub iure positivo humano, sed magis sub iure naturali.

2. PRAETEREA, ea quae habent eandem vim, non videntur formaliter differre, sed solum materialiter. Sed leges, plebiscita, senatus consulta, et alia huiusmodi quae ponit, omnia habent eandem vim. Ergo videtur quod non. differant nisi materialiter. Sed talis distinctio in arte non est curanda: cum possit esse in infinitum. Ergo inconvenienter huiusmodi divisio humanarum legum introducitur.

3. PRAETEREA, sicut in civitate sunt principes et sacerdotes et milites, ita etiam sunt et alia hominum officia. Ergo videtur quod, sicut ponitur quoddam;us militare, et ius publicum, quod consistit in sacerdotibus et magistratibus; ita etiam debeant poni alia iura, ad alia officia civitatis pertinentia.

4. PRAETEREA, ea quae sunt per accidens, sunt praetermittenda. Sed accidit legi ut ab hoc vel illo homine feratur. Ergo inconvenienter ponitur divisio legam humanarum ex nominibus legislatorum, ut scilicet quaedam dicatur Cornelia, quaedam Falcidia, etc.

IN coNTRARIUM auctoritas Isidori sufficiat.

RESPONDEO DICENDUM quod unumquodque potest per se dividi secundum id quod in eius ratione continetur. Sicut in ratione animalis continetur anima, quae est rationalis vel irrationalis: et ideo animal proprie et per se dividitur secundum rationale et irrationale; non autem secundum album et nigrum, quae sunt omnino praeter rationem eius. Sunt autem multa de ratione legis humanae, secundum quorum quodlibet lex humana proprie et per se dividi potest. Est enim primo de ratione legis humanae quod sit derivata a lege naturae, ut ex dictis patet. Et secundum hoc dividitur ius positivum in us gentium et ius civile, secundum duos modos quibus aliquid derivatur a lege naturae, ut supra dictum est. Nam ad ius gentium pertinent ea quae derivantur ex lege naturae sicut conclusiones ex principiis: ut iustae emptiones, venditiones, et alia huiusmodi, sine quibus homines ad invicem convivere non possent '; quod est de lege naturae, quia homo est naturaliter animal sociale, ut probatur in I Polit. Quae vero derivantur a lege naturae per modum particularis determinationis, pertinent ad ius civile, secundum quod quaelibet civitas aliquid sibi accommodum ? determinat.

Secundo est de ratione legis humanae quod ordinetur ad bonum commune civitatis. Et secundum hoc lex humana dividi potest secundum diversitatem eorum qui specialiter dant operam ad bonum commune: sicut sacerdotes, pro populo Deum orantes; principes, populum gubernantes; et milites, pro salute populi pugnantes. Et ideo istis hominibus specialia quaedam iura aptantur.

Tertio est de ratione legis humanae ut instituatur a gubernante communitatem civitatis, sicut supra dictum est. Et secundum hoc distinguuntur leges humanae secundum diversa regimina civitatum. Quorum unum, secundum Philosophum, in III Polit., est regnum, quando scilicet civitas gubernatur ab uno: et secundum hoc accipiuntur constitutiones principum. Aliud vero regimen est aristocratia, idest principatus optimorum, vel optimatum: et secundum hoc sumuntur responsa prudentum, et etiam senatusconsulta. Aliud regimen est oligarchia, idest principatus paucorum divitum et potentum: et secundum hoc sumitur ius praetorium, quod etiam Ahonorarium dicitur. Aliud autem regimen est populi, quod nominatur democratia: et secundum hoc sumuntur plebiscita. Aliud autem est tyrannicum, quod est omnino corruptum: unde ex hoc non sumitur aliqua lex. Est etiam aliquod regimen ex istis commixtum, quod est optimum: et secundum hoc sumitur /ex « quam maiores natu simul cum plebibus sanxerunt », ut Isidorus dicit.

Quarto vero de ratione legis humanae est quod sit directiva humanorum actuum. Et secundum hoc, secundum diversa de quibus leges feruntur, distinguuntur leges, quae interdum ab auctoribus nominantur: sicut distinguitur Lex Zulia de Adulleriis, Lex Cornelia de Sicariis ^, et sic de aliis, non propter auctores, sed propter res de quibus sunt.

AD PRIMUM ERGO DICENDUM quod ius gentium est quidem aliquo modo naturale homini, secundum quod est rationalis, inquantum derivatur a lege naturali per modum conclusionis quae non est multum remota a principiis. Unde de facili in huiusmodi homines consenserunt. Distinguitur tamen a lege naturali, maxime ab eo quod est omnibus animalibus commune.

Ad alia patet responsio ex his quae dicta sunt.