Quaestio 97

ARTICULUS PRIMUS UTRUM TENTATIO DEI CONSISTAT IN ALIQUIBUS FACTIS IN QUIBUS SOLIUS DIVINAE POTESTATIS EXPECTATUR EFFECTUS

tentatio Dei non consistat in aliquibus factis in quibus solius divinae potestatis expectatur effectus. Sicut enim tentatur Deus ab homine, ita etiam homo tentatur et a Deo, et ab homine, et a daemone. Sed non quandocumque homo tentatur, expectatur aliquis effectus potestatis ipsius. Ergo neque etiam per hoc Deus tentatur quod expectatur solus effectus potestatis ipsius.

2. PRAETEREA, omnes illi qui per invocationem divini nominis miracula operantur, expectant aliquem effectum solius potestatis divinae. Si igitur in factis huiusmodi consisteret divina tentatio, quicumque miracula faciunt ^ Deum tentarent.

3. PRAETEREA, ad perfectionem hominis pertinere videtur ut, praetermissis humanis subsidiis 5, in solo Deo spem ponat. Unde Ambrosius, super illud Luc. ix, Nihil tuleritis in via etc. ': Qualis debeat esse qui evangelizat regnum Dei, praeceptis evangelicis designatur: hoc est, ut subsidii saecularis adminicula non requirat, fideique lotus inhaerens putet, quo minus ista requiret, magis posse suppetere. Et beata Agatha dixit: Medicinam carnalem ^ corpori meo nunquam exhibui: sed habeo Dominum Iesum Christum, qui solo sermone restaurat universa. Sed Dei tentatio non consistit in eo quod ad perfectionem pertinet. Ergo tentatio non consistit in huius- modi factis in quibus expectatur solum Dei auxilium.

SED coNTRA EST quod Augustinus dicit, XXII contra Faustum, quod "Christus, qui palam docendo et arguendo et tamen inimicorum rabiem valere in se aliquid non sinendo, Dei demonstrabat potestatem; idem tamen, fugiendo et latendo, hominis instruebat infirmitatem, ne Deum tentare audeat quando habet quod faciat ut quod cavere oportet evadat". Ex quo videtur in hoc tentationem Dei consistere, quando praetermittit homo facere quod potest ad pericula evadenda, respiciens solum ad auxilium divinum.

REsPONDEO DICENDUM quod tentare proprie est experimentum sumere de eo qui tentatur. Sumimus autem experimentum de aliquo et verbis, et factis. Verbis quidem, ut experiamur an sciat quod quaerimus, vel possit aut velit illud implere. Factis autem, cum per ea quae facimus exploramus alterius prudentiam, vel voluntatem, vel potestatem. - Utrumque autem horum contingit dupliciter. Uno quidem modo, aperte: sicut cum quis tentatorem se profitetur; sicut Samson, Zudic. xiv, proposuit Philisthaeis problema ad eos tentandum. Alio vero modo, insidiose et occulte: sicut Pharisaei tentaverunt Christum, ut legitur Matth. xxi:. - Rursus, quandoque quidem expresse: puta cum quis dicto vel facto intendit experimentum sumere de aliquo. Quandoque vero interpretative: quando scilicet, etsi hoc non intendat ut experimentum sumat, id tamen agit vel dicit quod ad nihil aliud videtur ordinabile nisi ad experimentum sumendum. Sic igitur homo Deum tentat quandoque verbis, quandoque factis. Verbis quidem Deo colloquimur orando. Unde in sua petitione aliquis expresse Deum tentat quando ea intentione aliquid a Deo postulat ut exploret Dei scientiam, potestatem vel voluntatem. - Factis autem expresse aliquis Deum tentat quando per ea quae facit intendit experimentum sumere divinae potestatis, seu pietatis aut sapientiae. - Sed quasi interpretative Deum tentat qui, etsi non intendat experimentum de Deo sumere, aliquid tamen vel petit vel facit ad nihil aliud utile nisi ad probandum Dei potestatem vel bonitatem, seu cognitionem. Sicut, cum aliquis equum currere facit ut evadat hostes, hoc non est experimentum de equo sumere: sed si equum currere faciat absque aliqua utilitate, hoc nihil aliud esse videtur quam experimentum sumere de equi velocitate: et idem est in omnibus aliis rebus. Quando ergo propter aliquam necessitatem seu utilitatem committit se aliquis divino auxilio in suis petitionibus vel factis, hoc non est Deum tentare: dicitur enim II Paralip. xx: Cum ignoramus quid agere debeamus, hoc solum habemus residui, ut oculos nostros dirigamus ad te. Quando vero hoc agitur absque necessitate et utilitate, hoc est interpretative tentare Deum. Unde super illud Deut. vi, "Non tentabis Dominum Deum tuum", dicit Glossa: "Deum tentat qui, habens quid faciat, sine ratione se committit. periculo, experiens utrum possit liberari a Deo".

AD PRIMUM ERGO DICENDUM quod homo etiam quandoque factis tentatur, utrum possit vel sciat vel velit huiusmodi factis auxilium vel impedimentum praestare.

AD SECUNDUM DICENDUM quod sancti suis precibus miracula facientes, ex aliqua necessitate vel utilitate moventur ad petendum divinae potestatis effectum.

AD TERTIUM DICENDUM quod praedicatores regni Dei ex magna utilitate et necessitate subsidia temporalia praetermittunt, ut verbo Dei expeditius vacent. Et ideo si soli Deo innitantur, non ex hoc tentant Deum. Sed si absque utilitate vel necessitate humana subsidia desererent, tentarent Deum. Unde et Augustinus dicit, XXII contra Faustum, quod "Paulus non fugit quasi non credendo im Deum: sed ne Deum tentaret si fugere noluisset, cum sic fugere potuisset".

Beata vero Agatha experta erat erga se divinam benevolentiam, ut vel infirmitates non pateretur, pro quibus corporali medicina indigeret, vel statim sentiret divinae sanationis effectum.

ARTICULUS SECUNDUS UTRUM TENTARE DEUM SIT PECCATUM

AD SECUNDUM SIC PROCEDITUR. Videtur quod tentare Deum non sit peccatum Deus enim non praecipit aliquod peccatum. Praecipit autem ut homines eum probent, quod est eum tentare: dicitur enim Ma- meum, ut sit cibus in domo mea: et probate me super hoc, dicit Dominus, si non aperuero vobis cataractas caeli. Ergo videtur quod tentare Deum non sit peccatum.

2. PRAETEREA, sicut aliquis tentatur ad hoc quod experientia sumatur de scientia vel potentia eius, ita etiam et de bonitate vel voluntate ipsius. Sed licitum est quod aliquis experimentum sumat divinae bonitatis, seu etiam voluntatis: dicitur enim in Psalm.: Gustate, et videte quoniam suavis est Dominus; et Rom. xu: Ut probetis quae sit voluntas Dei bona et beneplacens et perfecta. Ergo tentare Deum non est | peccatum.

3. PRAETEREA, nullus vituperatur in Scriptura ex eo quod a peccato cessat, sed magis si peccatum committat. Vituperatur autem Achaz quia Domino dicenti, Pete tibi signum a Domino Deo iuo, respondit, Non petam: et non teniabo Dominum: dictum est enim ? ei: Numquid parum vobis est molestos esse hominibus, quia molesti estis et Deo meo? ut dicitur Isaiae vir. - De Abraham autem legitur Gen. xv, quod dixit ad Dominum: Unde scire possum quod possessurus sim eam, scilicet terram repromissam a Deo? Similiter etiam. Gedeon signum a Domino petiit de victoria repromissa, ut legitur Zudic. vi. Qui tamen ex hoc non reprehenduntur. Ergo tentare Deum non est peccatum.

SED coNTRA EsT quod prohibetur lege Dei. Dicitur enim Deut. vi: Non tentabis Dominum Deum tuum.

RESPONDEO DICENDUM quod, sicut dictum est, tentare est experimentum sumere. Nullus autem experimentum sumit de eo de quo est certus. Et ideo omnis tentatio ex aliqua ignorantia vel dubitatione procedit: vel eius qui tentat, sicut: cum quis experimentum de re aliqua sumit ut eius qualitatem cognoscat; sive aliorum, sicut cum quis experimentum de aliquo sumit ut aliis ostendat, per quem modum Deus dicitur nos tentare. Ignorare autem vel dubitare de his quae pertinent ad Dei perfectionem est peccatum. Unde manifestum est quod tentare Deum ad hoc quod ipse tentans cognoscat Dei virtutem, est peccatum.

Si quis autem ad hoc experimentum sumat eorum quae ad divinam perfectionem pertinent, non ut ipse cognoscat, sed ut aliis demonstret, hoc non est tentare Deum, cum subsit iusta necessitas seu pia utilitas, et alia quae ad hoc concurrere debent. Sic enim Apostoli petiverunt a | Domino ut in nomine Iesu Christi fierent signa, | ut dicitur Act IV: ad hoc scilicet quod virtus Christi infidelibus manifestaretur.

AD PRIMUM ERGO DICENDUM quod solutio decimarum praecepta erat in lege, ut supra habitum est. Unde habebat necessitatem ex obligatione praecepti; et utilitatem quae ibi dicitur, z sit cibus in domo Dei. Unde solvendo decimas non tentabant Deum. Quod autem ibi subditur, et probate me, non est intelligendum causaliter, quasi ad hoc solvere deberent decimas ut probarent s Deus non ^ aperiret eis cataractas caeli: sed consecutive, quia scilicet, si decimas solverent, experimento probaturi erant beneficia quae eis Deus conferret.

AD SECUNDUM DICENDUM quod duplex est cognitio divinae bonitatis vel voluntatis. Una quidem speculativa. Et quantum ad hanc, non licet dubitare nec probare utrum Dei voluntas sit bona, vel utrum Deus sit suavis. - Alia autem est cognitio divinae bonitatis seu voluntatis affectiva seu experimentalis, dum quis experitur in seipso gustum divinae dulcedinis et complacentiam divinae voluntatis: sicut de Hierotheo dicit Dionysius, u cap. de Div. Nom., quod didicit divina ex compassione ad ipsa. Et hoc modo monemur ? ut probemus Dei voluntatem et gustemus eius suavitatem.:

AD TERTIUM DICENDUM quod Deus volebat signum dare regi Achaz non pro ipso solum, sed pro totius populi instructione. Et ideo reprehenditur, quasi impeditor communis salutis ', quod signum petere nolebat. Nec petendo tentasset Deum. Tum quia ex mandato Dei petiisset. Tum quia hoc pertinebat ad utilitatem communem. - Abraham vero signum petiit ex instinctu divino. Et ideo non peccavit. - Gedeon vero signum ex debilitate fidei petiisse videtur, et ideo a peccato non excusatur: sicut Glossa ibidem dicit. - Sicut et Zacharias peccavit dicens, Luc. 1, ad angelum: Unde hoc sciam? Unde et propter incredulitatem punitus fuit.

Sciendum tamen quod dupliciter aliquis signum petit a Deo. Uno modo, ad explorandum divinam potestatem ^, aut veritatem dicti eius. Et hoc de se pertinet ad Dei tentationem. - Alio modo, ad hoc quod instruatur quid sit circa aliquod factum placitum Deo. Et hoc nullo modo pertinet ad Dei tentationem.

ARTICULUS TERTIUS UTRUM TENTATIO DEI OPPONATUR VIRTUTI RELIGIONIS

AD TERTIUM SIC PROCEDITUR. Videtur quod tentatio Dei non opponatur virtuti religionis. Tentatio enim Dei habet rationem peccati ex hoc quod homo de Deo dubitat, sicut dictum est. Sed dubitare de Deo pertinet ad peccatum infidelitatis, quod opponitur fidei. Ergo tentatio Dei magis opponitur fidei quam religioni.

2. PRAETEREA, Eccli. xvin dicitur: Ante orationem homo qui tentat Deum: ubi dicit Interlinearis £: ui, scilicet tentans Deum, orat quod docuit, sed non facit quod iussit. Sed "hoc pertinet ad. praesumptionem, quae opponitur spei. Ergo videtur quod tentatio Dei sit peccatum oppositum spei.

3. PmaETEREA, super illud Psalm., Ef fentaverunt Deum in cordibus suis, dicit Glossa quod tentare Deum est dolose postulare: ut in verbis sit simplicitas, cum sit in corde malitia. Sed dolus opponitur virtuti veritatis. Ergo tentatio Dei non opponitur religioni, sed veritati.

SED coNTRA EsT quod, sicut ex praedicta Glossa habetur, tentare Deum est inordinate postulare. Sed debito modo postulare est actus religionis, ut supra habitum est. Ergo tentare Deum est peccatum religioni oppositum.

RESPONDEO DICENDUM quod, sicut ex supra dictis patet, finis religionis est Deo reverentiam exhibere. Unde omnia illa quae directe pertinent ad irreverentiam Dei, religioni opponuntur. Manifestum est autem Y quod tentare aliquem ad irreverentiam eius pertinet: nullus enim prae- sumit tentare eum de cuius excellentia certus est. Unde manifestum est quod tentare Deum est peccatum religioni oppositum.

AD PRIMUM ERGO DICENDUM quod, sicut supra dictum est, ad religionem pertinet protestari fidem per aliqua signa ad divinam reverentiam pertinentia. Et ideo ad irreligiositatem pertinet quod ex incertitudine fidei homo aliqua faciat quae ad divinam irreverentiam pertinent, cuiusmodi est tentare Deum. Et ideo est irreligiositatis species.

AD SECUNDUM DICENDUM quod ille qui ante orationem suam animam non praeparat, dimiltendo si quid adversum aliquem habet, vel alias se ad devotionem non disponendo, non facit quod in se est ut exaudiatur a Deo. Et ideo quasi interpretative tentat Deum. Et quamvis huiusmodi interpretativa tentatio videatur ex praesumptione seu indiscretione provenire, tamen hoc ipsum ad irreverentiam Dei pertinet ut homo praesumptuose et sine debita diligentia se habeat in his quae ad Deum pertinent: dicitur enim I Pet. v: "Humiliamini sub potenti manu Dei"; et II ad Tim. uw: "Sollicite cura teipsum proba- Ves. is bilem exhibere Deo". Unde etiam huiusmodi tentatio irreligiositatis species est.

AD TERTIUM DICENDUM quod in comparatione ad Deum, qui novit cordis abscondita, non dicitur aliquis dolose postulare: sed per respectum ad homines. Unde dolus per accidens se habet ad tentationem Dei. Et propter hoc non oportet quod tentatio Dei directe opponatur veritati.

ARTICULUS QUARTUS UTRUM TENTATIO DEI SIT GRAVIUS PECCATUM QUAM SUPERSTITIO

AD QUARTUM SIC PROCEDITUR. Videtur quod tentatio Dei sit gravius peccatum quam superstitio. Maior enim poena pro maiori peccato infertur. Sed gravius est punitum in ludaeis peccatum tentationis Dei quam peccatum idololatriae, quod tamen est praecipuum inter superstitiones: quia pro peccato idololatriae interfecti sunt ex eis tria millia ho- minum, ut legitur Exodi xxxu; pro peccato autem tentationis universaliter omnes in deserto perierunt, terram promissionis non intrantes, secundum illud Psalm.: Zentaverunt me patres vestri; et postea sequitur 5: Quibus iuravi in ira mea si introibunt in requiem meam. Ergo tentare Deum est gravius peccatum quam superstitio.

2. PRAETEREA, tanto aliquod peccatum videtur | esse gravius quanto magis virtuti opponitur. Sed irreligiositas, cuius species est tentatio Dei, magis opponitur virtuti religionis quam superstitio, quae habet aliquam similitudinem cum ipsa. Ergo | tentatio Dei est gravius peccatum quam superstitio.

3. PRAETEREA, maius peccatum esse videtur irreverenter se habere ad parentes quam reverentiam parentibus debitam aliis exhibere. Sed Deus est honorandus a nobis sicut omnium Pater, sicut dicitur Malach. :. Ergo maius peccatum esse videtur tentatio Dei, per quam irreve- | renter nos habemus ad Deum, quam idololatria, | per quam reverentia Deo debita exhibetur creaturae.

SED coNTRA EST quod super illud Deut. xvii, Cum reperti fuerint apud te etc., dicit Glossa: Lex errorem et idololatriam maxime detestatur: nicabilis: et ideo idem est contra divinam reverentiam aliquid agere, et divinam reverentiam alteri communicare. Non est autem similis ratio maximum enim scelus est honorem Creatoris impendere creaturae.

RESPONDEO DICENDUM quod in peccatis quae religioni adversantur tanto aliquid gravius est quanto magis divinae reverentiae adversatur. Cui qui- dem minus adversatur quod aliquis de divina excellentia dubitet quam quod contrarium per certitudinem sentiat. Sicut enim magis est infidelis qui in errore confirmatus est quam qui de veritate fidei dubitat, ita etiam magis contra Dei reverentiam agit qui suo facto protestatur errorem contra divinam excellentiam quam qui protestatur dubitationem. Superstitiosus autem protestatur errorem, ut ex dictis patet: ille autem qui tentat Deum verbis vel factis, protestatur dubitationem de divina excellentia, ut dictum est. Et ideo gravius est peccatum superstitionis quam peccatum tentationis Dei.

AD PRIMUM ERGO DICENDUM quod peccatum idololatriae non fuit punitum illa poena quasi sufficienti, sed in posterum pro illo peccato gravior poena reservabatur: dicitar enim Exod. xxxi: Ego autem in die ultionis visitabo hoc peccatum eorum.

AD SECUNDUM DICENDUM quod superstitio habet similitudinem cum religione quantum ad materialem actum, quem exhibet sicut religio. Sed quantum ad finem, plus contrariatur ei quam tentatio Dei: quia plus pertinet ad divinam irreverentiam, ut dictum est. '

AD TERTIUM DICENDUM quod de ratione divinae excellentiae est quod sit singularis et incommude honore parentum, qui potest sine culpa aliis communicari.