Quaestio 10

ARTICULUS PRIMUS UTRUM INFIDELITAS SIT PECCATUM

AD PRIMUM SIC PROCEDITUR. Videtur quod infidelitas non sit peccatum. Omne enim peccatum est contra naturam: ut patet per Damascenum, in II libro. Sed infidelitas non videtur esse contra naturam: dicit enim Augustinus, in libro de Praed. Sanct., quod posse habere fidem, sicut posse habere caritatem, naturae esi hominum: habere autem fidem, quemadmodum habere caritatem, gratiae est fidelium. Ergo non habere fidem, quod est infidelem esse P, non est peccatum.

2. PRAETEREA, nullus peccat in eo quod vitare non potest: quia omne peccatum est voluntarium. Sed non est in potestate hominis quod infidelitatem vitet, quam vitare non potest nisi fidem habendo: dicit enim Apostolus, ad Rom. x: Quomodo credent ei quem non audierunt? Quomodo autem audient sine praedicante? Ergo infidelitas non videtur esse peccatum.

3. PRAETEREA, sicut supra dictum est, sunt septem vitia capitalia, ad quae omnia peccata reducuntur. Sub nullo autem horum videtur contineri infidelitas. Ergo infidelitas non est peccatum.

SED coNTRA, virtuti contrariatur vitium. Sed fides est virtus: cui contrariatur infidelitas. Ergo infidelitas est peccatum.

RESPONDEO DICENDUM quod infidelitas dupliciter accipi potest. Uno modo, secundum puram negationem: ut dicatur infidelis ex hoc solo quod non habet fidem. Alio modo potest intelligi infidelitas secundum contrarietatem ad fidem: quia scilicet aliquis repugnat auditui fidei, vel etiam contemnit ipsam, secundum illud Isaiae ru: Quis credidit auditui nostro? Et in hoc proprie perficitur ratio infidelitatis. Et secundum hoc infidelitas est peccatum.

Si autem accipiatur infidelitas secundum negationem puram, sicut in illis qui nihil audierunt de fide, non habet rationem peccati, sed magis poenae, quia talis ignorantia divinorum ex peccato primi parentis est consecuta. Qui autem sic sunt infideles damnantur quidem propter alia peccata, quae sine fide remitti non possunt: non autem damnantur propter infidelitatis peccatum. Unde Dominus dicit, loan. xv: Si non venissem, et locutus eis. non fuissem, peccatum non haberent: quod exponens Augustinus dicit quod loquitur de illo peccato quo non crediderunt in Christum.

AD PRIMUM ERGO DICENDUM quod habere fidem non est in natura humana: sed in natura humana est ut mens hominis non repugnet interiori instinctui et exteriori veritatis praedicationi. Unde infidelitas secundum hoc est contra naturam.

AD SECUNDUM DICENDUM quod ratio illa procedit de infidelitate secundum quod importat simplicem negationem.

AD TERTIUM DICENDUM quod infidelitas secundum quod est peccatum, oritur ex superbia, ex qua contingit quod homo intellectum suum non vult subiicere regulis fidei et sano intellectui PaUnde Gregorius dicit, XXXI Moral., quod ex inani gloria oriuntur novitatum praesumptiones.

Quamvis posset dici quod, sicut virtutes theologicae non reducuntur ad virtutes cardinales, sed sunt priores eis; ita etiam vitia opposita virtutibus theologicis non reducuntur ad vitia capitalia.

ARTICULUS SECUNDUS UTRUM INFIDELITAS SIT IN INTELLECTU SICUT IN SUBIECTO

AD SECUNDUM SIC PROCEDITUR. Videtur quod infidelitas non sit in intellectu sicut in subiecto. Omne enim peccatum in voluntate est: ut Augustinus dicit, in libro de Duabus Anim. Sed infidelitas est quoddam peccatum, ut dictum est. Ergo infidelitas est in voluntate, non in intellectu.

2. PRAETEREA, infidelitas habet rationem pec- cati ex eo quod praedicatio fidei contemnitur. Sed contemptus ad voluntatem pertinet. Ergo infidelitas est in voluntate.

3. PRAETEREA, II ad Cor. xi, super illud, Ipse Satanas transfigurat se in angelum lucis ;, dicit Glossa quod, si angelus malus se bonum fingat, etiam si credatur bonus, non est error periculosus aut P morbidus, si facit vel dicit quae bonis angelis congruunt. Cuius ratio esse videtur propter rectitudinem voluntatis eius qui ei inhaeret intendens bono angelo adhaerere. Ergo totum peccatum infidelitatis esse videtur in perversa voluntate. Non ergo est in intellectu sicut in subiecto.

SED CONTRA, contraria sunt in eodem subiecto. Sed fides, cui contrariatur infidelitas, est in intellectu sicut in subiecto. Ergo et infidelitas in intellectu est.

RESPONDEO DICENDUM quod, sicut supra dictum est, peccatum dicitur esse in illa potentia quae est principium actus peccati. Actus autem peccati potest habere duplex principium. Unum quidem primum et universale, quod imperat omnes actus peccatorum: et hoc principium est voluntas, quia omne peccatum est voluntarium. Aliud | autem principium actus peccati est proprium et proximum, quod elicit peccati actum: sicut concupiscibilis est principium gulae et luxuriae, et: secundum hoc gula et luxuria dicuntur esse in concupiscibili. Dissentire autem, qui est proprius actus infidelitatis, est actus intellectus, sed moti a voluntate, sicut et assentire. Et ideo infidelitas, sicut et fides, est quidem in intellectu sicut in proximo subiecto, in voluntate autem sicut in primo motivo. Et hoc modo dicitur omne peccatum esse in voluntate.

Unde patet responsio ad primum.

AD SECUNDUM DICENDUM quod contemptus voluntatis causat dissensum intellectus, in quo perficitur ratio infidelitatis. Unde causa infidelitatis est in voluntate, sed ipsa infidelitas est in intellectu.

AD TERTIUM DICENDUM quod ille qui credit malum angelum esse bonum non dissentit ab eo quod est fidei: quia sensus corporis fallitur, mens vero non removetur a vera reciaque sententia, ut ibidem dicit Glossa. Sed si aliquis Satanae adhaereret cum incipit ad sua ducere, idest ad mala et falsa, tunc non careret peccato, ut ibidem dicitur.

ARTICULUS TERTIUS UTRUM INFIDELITAS SIT MAXIMUM PECCATORUM

AD TERTIUM SIC PROCEDITUR. Videtur quod infidelitas non sit maximum peccatorum. Dicit enim Augustinus, et ha2 Nabetur VI, qu. 1: Utrum catholicum pessimis moribus alicui haeretico in cuius vita, praeter id quod haereticus est, non inveniunt homines quod reprehendant, praeponere debeamus, non audeo praecipitare sententiam. Sed haereticus est infidelis. Ergo non est simpliciter dicendum quod infidelitas sit maximum peccatorum.

2. PRAETEREA, illud quod. diminuit vel excusat peccatum non videtur esse maximum peccatum. Sed infidelitas excusat vel diminuit peccatum: dicit enim. Apostolus, I ad 77m. 1: Prius fui blasphemus el persecutor et contumeliosus: sed | misericordiam consecutus sum P, quia ignorans feci in incredulitate. Ergo infidelitas non est maximum peccatum.

3. PRAETEREA, maiori peccato debetur maior poena: secundum illud Deut. xxv: Pro mensura peccati erit et plagarum modus, Sed maior poena debetur fidelibus peccantibus quam. infidelibus: secundum illud ad. Heb. x: Quanto magis pulatis deleriora mereri supplicia qui Filium Dei conculcaverit, et. sanguinem testamenti pollutum duxerit, in quo sanctificatus est? Ergo infidelitas non est maximum peccatum.

SED CONTRA EST quod Augustinus dicit, exponens illud Ioan. xv, « Si non venissem, et locutus eis non fuissem, peccatum non haberent »: Magnum, inquit, quoddam peccatum sub generali nomine vult intelligi. Hoc enim est peccatum, scilicet infidelitatis, quo tenentur cuncta peccata. Infidelitas ergo est maximum omnium peccatorum.

RESPONDEO DICENDUM quod omne peccatum formaliter consistit in aversione a Deo, ut supra dictum est. Unde tanto aliquod peccatum est gravius quanto per ipsum homo magis a Deo separatur. Per infidelitatem autem maxime homo a Deo elongatur: quia nec veram Dei cognitionem habet; per falsam autem cognitionem ipsius non appropinquat ei, sed magis ab eo elongatur. Nec potest esse quod quantum ad quid Deum cognoscat qui falsam opinionem de ipso habet: quia id quod ipse opinatur non. est Deus. Unde manifestum est quod peccatum infidelitatis est. maius omnibus peccatis quae contingunt in perversitate morum. Secus autem est de peccatis quae oppoguntur aliis virtutibus theologicis, ut infra dicetur.

AD PRIMUM ERGO DICENDUM quod nihil prohibet peccatum quod est gravius secundum suum genus esse minus grave secundum aliquas circumstantias. Et propter hoc Augustinus noluit praecipitare sententiam de malo catholico et haeretico alias non peccante: quia peccatum haeretici, etsi sit gravius ex genere, potest tamen ex aliqua circumstantia alleviari; et e converso peccatum catholici ex aliqua circumstantia aggravari.

AD SECUNDUM DICENDUM quod infidelitas habet et ignorantiam adiunctam, et habet renisum ad ea quae sunt fidei: et ex hac parte habet rationem peccati gravissimi. Ex parte autem ignorantiae habet aliquam rationem excusationis: et maxime quando aliquis ex malitia non peccat, sicut fuit in. Apostolo.

AD TERTIUM DICENDUM quod infidelis pro peccato infidelitatis gravius punitur quam alius peccator pro quocumque alio peccato, considerato peccati genere. Sed pro alio peccato, puta pro adulterio, si committatur a fideli et ab infideli, ceteris paribus, gravius peccat fidelis quam infidelis: tum propter notitiam veritatis ex fide; tum etiam propter sacramenta fidei quibus est imbutus, .BIbRA peccando contumeliam facit.

ARTICULUS QUARTUS UTRUM OMNIS ACTIO INFIDELIS SIT PECCATUM

AD QUARTUM SIC PROCEDITUR. Videtur quod quaelibet actio infidelis sit peccatum. Quia super illud Rom. xiv, Omne quod non est ex fide peccatum est, dicit Glossa: Omnis infidelium vita est peccatum. Sed ad vitam infidelium pertinet omne quod agunt. Ergo omnis actio infidelis est peccatum.

2. PRAETEREA, fides intentionem dirigit. Sed nullum bonum potest esse quod non est ex intentione recta. Ergo in infidelibus nulla actio potest esse bona.

3. PRAETEREA, corrupto priori, corrumpuntur posteriora. Sed actus fidei praecedit actus omnium virtutum. Ergo, cum in infidelibus non sit actus fidei, nullum bonum opus facere possunt, sed in omni actu suo peccant.

SED coNTRA EsT quod Cornelio adhuc infideli existenti dictum est quod acceptae erant Deo eleemosynae eius. Ergo non omnis actio infidelis est peccatum, sed aliqua actio eius est bona.

RESPONDEO DICENDUM quod, sicut supra dictum est, peccatum mortale tollit gratiam gratum facientem, non autem totaliter corrumpit bonum naturae. Unde, cum infidelitas sit quoddam mortale peccatum, infideles quidem gratia carent, remanet tamen in eis aliquod bonum naturae. Unde manifestum est quod infideles non possunt operari opera bona quae sunt ex gratia, scilicet opera meritoria: tamen opera bona ad quae sufficit bonum. naturae aliqualiter operari possunt. Unde non oportet quod in omni suo opere peccent: sed quandocumque aliquod opus operantur ex infidelitate, tunc peccant. Sicut enim habens fidem potest aliquod peccatum committere in actu quem non refert ad fidei finem, vel venialiter vel etiam mortaliter peccando; ita etiam infidelis potest aliquem actum bonum facere in eo quod non refert ad finem infidelitatis.

AD PRIMUM ERGO DICENDUM quod verbum illud est intelligendum vel quia vita infidelium non potest esse sine peccato: cum peccata sine fide non tollantur. Vel quia quidquid agunt ex infidelitate peccatum est. Unde ibi subditur: quia omnis infideliter vivens vel agens vehementer peccat.

AD SECUNDUM DICENDUM quod fides dirigit intentionem respectu finis ultimi supernaturalis. Sed lumen etiam naturalis rationis potest dirigere i Wr tentionem respectu alicuius boni connaturalis.

AD TERTIUM DICENDUM quod per infidelitatem. non corrumpitur totaliter in infidelibus ratio naturalis, quin remaneat in eis aliqua veri cognitio, per quam possunt facere aliquod opus de genere bonorum.

De Cornelio tamen sciendum est quod infidelis non erat: alioquin eius operatio accepta non fuisset Deo, cui sine fide nullus potest placere. Habebat autem fidem implicitam, nondum manifestata Evangelii veritate. Unde ut eum in fide plene instrueret, mittitur ad. eum Petrus.

ARTICULUS QUINTUS UTRUM SINT PLURES INFIDELITATIS SPECIES

AD QUINTUM SIC PROCEDITUR. Videtur quod non sint plures infidelitatis species. Cum enim fides et infidelitas sint. contraria, oportet quod sint circa idem. Sed formale obiectum fidei est veritas prima, a qua habet unitatem, licet multa materialiter credat. Ergo etiam obiectum infidelitatis est veritas prima: ea vero quae discredit infidelis materialiter se habent in infidelitate. Sed differentia secundum speciem non attenditur secundum principia materialia, sed. secundum. principia. formalia. .Ergo infidelitatis non. sunt diversae species secundum diversitatem. eorum in quibus infideles errant.

2. PRAETEREA, infinitis modis potest aliquis a veritate fidei deviare. Si igitur secundum diversitates errorum. diversae species infidelitatis assignentur, videtur sequi quod sint infinitae infidelitatis species. Et ita huiusmodi species non sunt considerandae. s

3. PRAETEREA, idem non invenitur in diversis speciebus. Sed contingit aliquem. esse infidelem ex eo quod. errat circa. diversa. Ergo diversitas errorum non facit diversas species infidelitatis. Sic igitur infidelitatis non sunt plures species.

SED CONTRA EST quod unicuique virtuti opponuntur plures species vitiorum: bonum enim. contingit uno modo, malum vero multipliciter ,. ut patet per Dionysium, iv cap. de Div. Nom., et per Philosophum, in II Ethic. Sed fides est una virtus. Ergo ei opponuntur plures infidelitatis | species.

RESPONDEO DICENDUM quod. quaelibet virtus consistit in hoc quod attingat regulam aliquam co- | gnitionis vel operationis humanae, ut supra dictum est. Attingere autem regulam est uno modo circa unam materiam: sed a regula deviare contingit multipliciter. Et ideo uni virtuti multa vitia opponuntur. Diversitas autem vitiorum quae unicuique virtuti opponitur potest considerati dupliciter. Uno modo, secundum diversam habitudinem ad virtutem. Et secundum hoc determinatae sunt quaedam species vitiorum quae opponuntur virtuti: sicut virtuti morali opponitur unum vitium secundum excessum ad virtutem, et aliud vitium secundum defectum a virtute. - Alio modo potest considerari diversitas vitiorum qppositorum uni virtuti secundum corruptionem diversorum quae ad virtutem requiruntur. Et secundum. hoc uni virtuti, puta temperantiae. vel fortitudini, opponuntur infinita vitia, secundum quod infinitis modis contingit diversas circumstantias virtutis corrumpi, ut a rectitudine virtutis recedatur. Unde et Pythagorici malum. posuerunt infinitum. Sic ergo dicendum est. quod, si infidelitas attendatur secundum comparationem ad fidem, diversae sunt infidelitatis species et numero determinatae. Cum enim peccatum infidelitatis consistat in renitendo fidei, hoc potest contingere dupliciter. Quia aut renititur. fidei nondum. susceptae: et talis est infidelitas paganorum sive gentilium. Aut renititur fidei Christianae susceptae: vel in figura, et sic est infidelitas Iudaeorum; E vel in ipsa manifestatione veritatis, et sic est infidelitas haereticorum. Unde in generali possunt assignari tres praedictae species infidelitatis. - Si vero distinguantur infidelitatis species SERO errorem in diversis quae ad fidem pertinent, sic? non sunt.determinatae infidelitatis species: possunt enim errores in infinitum multiplicatis; id patet per Augustinum, in libro de Haeresibus

AD PRIMUM ERGO DICENDUM quod formalis talo alicuius peccati potest accipi dupliciter. Uno modo, secundum intentionem peccantis: et sic id d quod. convertitur. peccans. est. formale. obiectum peccati; et ex hoc diversificantur. eius. species. Alio modo, secundum rationem mali: et sic illud bonum a quo receditur est formale obiectum peccati; sed ex hac parte peccatum. non habet speciem, immo privatio est speciei ". Sic igitur dicendum est quod infidelitatis obiectum est veritas prima sicut a qua recedit: sed formale eius obiectum sicut ad quod convertitur est sententia falsa quam sequitur; et ex hac parte eius species diversificantur. Unde sicut caritas est una, quae inhaeret summo bono, sunt autem diversa vitia caritati opposita, quae per conversionem ad diversa bona temporalia recedunt ab uno summo bono, et iterum secundum diversas habitudines inordinatas ad Deum; ita etiam fides est una virtus, ex hoc quod adhaeret uni primae veritati; sed infidelitatis species sunt multae, ex hoc quod infideles diversas falsas sententias sequuntur.

AD SECUNDUM DICENDUM quod obiectio illa procedit de distinctione specierum infidelitatis secundum diversa in quibus erratur.

AD TERTIUM DICENDUM quod sicut fides est una quia multa credit in ordine ad unum, ita infidelitas potest esse una, etiam si in multis erret, | inquantum omnia habent ordinem ad unum. - Nihil tamen prohibet hominem diversis infidelitatis speciebus errare: sicut etiam potest unus homo diversis vitiis subiacere et diversis corporalibus morbis.

ARTICULUS SEXTUS UTRUM INFIDELITAS GENTILIUM SEU PAGANORUM SIT CETERIS. GRAVIOR

AD SEXTUM SIC PROCEDITUR. Videtur quod infidelitas gentilium sive paganorum sit gravior ceteris. Sicut enim corporalis morbus tanto est gravior quanto saluti principalioris membri contrariatur, ita peccatum tanto videtur esse gravius quanto contrariatur ei quod est principalius in virtute. Sed principalius in fide est fides unitatis divinae, a qua deficiunt gentiles, multitudinem deorum credentes. Ergo eorum infidelitas est gravissima.

2. PRAETEREA, inter haereticos tanto haeresis aliquorum detestabilior est quanto in pluribus et principalioribus veritati fidei contradicunt: sicut haeresis Arii, qui separavit divinitatem, detestabilior fuit quam haeresis Nestorii, qui separavit humanitatem Christi a persona Fili Dei. Sed gentiles in pluribus et principalioribus recedunt a fide quam ludaei et haeretici: quia omnino nihil de fide recipiunt. Ergo eorum infidelitas est gravissima.

3. PRAETEREA, omne bonum est diminutivum mali. Sed aliquod bonum. est in Iudaeis: quia ? confitentur vetus Testamentum esse a Deo. Bonum etiam est in haereticis: quia venerantur novum Testamentum. Ergo minus peccant quam gentiles, qui utrumque Testamentum detestantur.

SED CONTRA EST quod dicitur II Pet. II: "Melius erat illis non cognoscere viam iustitiae quam post cognitam retrorsum converti". Sed gentiles non cognoverunt viam iustitiae: haeretici autem et Iudaei aliqualiter cognoscentes deseruerunt. Ergo eorum peccatum est gravius.

RESPONDEO DICENDUM quod in infidelitate, sicut dictum est, duo possunt considerari. Quorum unum est comparatio eius ad fidem. Et ex hac parte aliquis gravius contra fidem peccat qui fidei renititur quam suscepit quam qui renititur fidei nondum susceptae: sicut gravius peccat qui non implet quod promisit quam si non impleat quod nunquam promisit. Et secundum hoc infidelitas haereticorum, qui profitentur fidem Evangelii et ei renituntur corrumpentes ipsam ", gravius peccant quam Iudaei, qui fidem Evangelii nunquam susceperunt. Sed quia susceperunt eius figuram in veteri lege, quam male interpretantes corrum- punt, ideo etiam ipsorum infidelitas est gravius peccatum quam infidelitas gentilium, qui nullo modo fidem Evangelii susceperunt. - Aliud quod in infidelitate consideratur est corruptio eorum quae ad fidem pertinent. Et secundum hoc, cum in pluribus errent gentiles quam Iudaei, et Iudaei quam haeretici, gravior est infidelitas gentilium quam Iudaeorum, et ludaeorum quam haereticorum: nisi forte quorundam, puta Manichaeorum, qui etiam circa credibilia plus errant quam gentiles. - Harum tamen duarum gravitatum prima praeponderat secundae quantum ad rationem culpae. Quia infidelitas habet rationem culpae, ut supra dictum est, magis ex hoc quod renititur fidei quam ex hoc quod non habet ea quae fidei sunt: hoc enim videtur, ut dictum est, magis ad rationem poenae pertinere. Unde, simpliciter loquendo, infidelitas haereticorum est pessima. Et per hoc patet responsio ad obiecta.

ARTICULUS SEPTIMUS UTRUM SIT CUM INFIDELIBUS PUBLICE DISPUTANDUM

AD SEPTIMUM SIC PROCEDITUR. Videtur quod non sit cum infidelibus publice disputandum. Dicit enim Apostolus, II ad Tim. 1: Noli verbis contendere: ad nihilum enim utile est nisi ad subversionem audientium. Sed disputatio publica cum infidelibus fieri non potest sine contentione verborum. Ergo non est publice disputandum cum infidelibus.

2. PRAETEREA, lex Marciani Augusti, per Canones confirmata, sic dicit: Z/niuriam facit iudicio religiosissimae Synodi, si quis semel iudicata ac recte disposita revolvere et publice disputare contendit. Sed omnia quae ad fidem pertinent sunt per sacra concilia determinata. Ergo graviter peccat, iniuriam synodo faciens, si quis de his quae sunt fidei publice disputare praesumat.

3. PRAETEREA, disputatio argumentis aliquibus agitur. Sed argumentum est ratio rei dubiae faciens fidem. Ea autem quae sunt fidei, cum sint certissima, non sunt in dubitationem adducenda. Ergo de his quae sunt fidei non est publice disputandum.

SED CONTRA EST quod Act. ix dicitur quod Saulus invalescebat et confundebat Iudaeos; et quod loquebatur gentibus et disputabat cum Graecis.

RESPONDEO DICENDUM quod in disputatione fidei duo sunt consideranda: unum quidem ex parte disputantis; aliud autem ex parte audientium. Ex parte quidem disputantis est consideranda intentio. Si enim disputet tanquam de fide dubitans, et veritatem fidei pro certo non supponens, sed argumentis experiri intendens, procul dubio peccat, tanquam dubius in fide et infidelis. Si autem disputet aliquis. de fide ad confutandum errores, vel etiam ad exercitium, laudabile est. Ex parte vero audientium considerandum est utrum illi qui disputationem audiunt sint instructi et firmi in fide, aut simplices et in fide titubantes. Et coram quidem sapientibus in fide firmis nullum periculum est disputare de fide. - Sed circa simplices est distinguendum. Quia aut sunt sollicitati sive pulsati ab infidelibus, puta ludaeis vel haereticis sive paganis, nitentibus corrumpere in eis fidem: aut omnino non sunt sollicitati super hoc, sicut in terris in quibus non sunt infideles. In primo casu necessarium est publice disputare de fide: dummodo inveniantur aliqui ad hoc sufficientes et idonei, qui errores confutare possint. Per hoc enim simplices in fide fir-. mabuntur; et tolletur infidelibus decipiendi facultas; et ipsa taciturnitas eorum qui resistere deberent pervertentibus fidei veritatem esset erroris confirmatio. Unde Gregorius ?, in II Pastoral.: Sicut incauta locutio in errorem pertrahit, ita indiscretum silentium eos qui erudiri poterant in errore derelinquit. - In secundo vero casu periculosum est publice disputare de fide coram simplicibus; quorum fides ex hoc est firmior quod nihil diversum audierunt ab eo quod credunt. Et ideo non expedit eis ut verba infidelium audiant disceptantium contra fidem.

AD PRIMUM ERGO DICENDUM quod Apostolus non prohibet totaliter disputationem, sed inordinatam, quae magis fit contentione verborum quam firmitate sententiarum.

AD SECUNDUM DICENDUM quod lex illa prohibet publicam disputationem de fide quae procedit ex dubitatione fidei: non autem illam quae est ad fidei conservationem ?.

AD TERTIUM DICENDUM quod non debet disputari de his quae sunt fidei quasi de eis dubitando: sed propter veritatem manifestandam et errores confutandos. Oportet enim ad fidei confirmationem aliquando cum infidelibus disputare, quandoque quidem defendendo fidem, secundum illud I Pet. m: Parati semper ad satisfactionem omni poscenti vos rationem de ea quae est in vobis spe et fide; quandoque autem ad convincendos errantes, secundum illud ad 7it.1: Ut sit polens exhorlari in doctrina sana, et eos qui contradicunt arguere.

ARTICULUS OCTAVUS UTRUM INFIDELES COMPELLENDI SINT AD FIDEM

AD OCTAVUM SiC PROCEDITUR. Videtur quod infideles nullo modo compellendi sint ad fidem. Dicitur enim Matth. xui is »quod servi patrisfamilias in cuius agro erant zizania seminata quaesierunt ab eo: Vis imus et colligimus ea? et ipse respondit: Non: ne forte, colligentes- zizania, eradicetis simul cum eis triticum. Ubi dicit Chrysostomus: Haec dixit Dominus prohibens occisiones fieri. Nec enim oportet interficere haereticos: quia si eos occideritis, necesse est multos sanctorum. simul. subverti, Ergo videtur quod pari ratione nec aliqui infideles sint ad fidem cogendi.

2. PRAETEREA, in Decretis, dist. XLV, sic di- citur: "De Iudaeis praecepit sancta Synodus ne- | mini deinceps ad credendum vim inferre". Ergo pari ratione nec alii infideles sunt ad fidem cogendi.

3. PRAETEREA, Augustinus dicit quod cetera potest homo nolens, credere nonnisi volens. Sed voluntas cogi non potest. Ergo videtur quod infideles non sint ad fidem cogendi.

4. PRAETEREA, Ezech. xvii dicitur ex persona Dei: Nolo mortem peccatoris. Sed nos debemus voluntatem nostram conformare divinae, ut supra dictum est. Ergo etiam nos non debemus velle quod infideles occidantur.

SED coNTRA EsT quod dicitur Luc. xiv: Exi in vias et saepes et compelle intrare, ut impleatur | domus mea. Sed homines in domum Dei, idest - in Ecclesiam, intrant per fidem. Ergo aliqui sunt compellendi ad fidem.

RESPONDEO DICENDUM quod infidelium quidam sunt qui nunquam susceperunt fidem, sicut gentiles et Iudaei. Et tales nullo modo sunt ad fidem compellendi, ut ipsi credant: quia credere voluntatis est. Sunt tamen compellendi a fidelibus, si facultas adsit, ut fidem. non impediant vel | blasphemiis, vel malis persuasionibus, vel etiam apertis persecutionibus. Et propter hoc fideles | Christi frequenter contra infideles bellum movent, non quidem ut eos ad credendum cogant (quia si etiam eos vicissent et captivos haberent, in | eorum libertate relinquerent an. credere vellent): | sed propter hoc ut eos compellant ne fidem Christi impediant.

Alii vero sunt infideles qui quandoque fidem susceperunt et eam profitentur: sicut haeretici vel quicumque apostatae. Et tales sunt etiam corporaliter compellendi ut impleant quod pro- | miserunt et teneant quod semel susceperunt.

AD PRIMUM ERGO DICENDUM quod per illam auctoritatem quidam intellexerunt esse prohibitam non quidem excommunicationem haereticorum, sed eorum occisionem: ut patet per auctoritatem Chrysostomi inductam. Et Augustinus, ad Vin- centium, de se dicit: Haec primitus mea sententia erat, neminem ad unitatem Christi esse cogendum, verbo esse agendum, disputatione pugnandum. Sed haec opinio mea non contradicentium verbis, sed demonstrantium superatur exemplis. Legum enim terror ita profuit ut multi dicant: Gratias Domino, qui vincula nostra dirupit. Quod ergo Dominus dicit, « Sinite utraque crescere usque ad messem », "qualiter intelligendum sit apparet ex hoc quod subditur: « Ne forte, colligentes zizania, eradicetis simul cum eis et triticum ». Ub: satis ostendit, sicut Augustinus dicit (Contra Epist. Parmen.), cum metus iste non sub- "Liv. nt, cap.n. est, idest quando ita. cuiusque crimen notum est 9 et omnibus execrabile apparet ut vel nullos prorsus, vel non tales habeat defensores per quos possit schisma contingere, non dormiat severitas disciplinae.

AD SECUNDUM DICENDUM quod ludaei, si nullo modo susceperunt ' fidem, non sunt cogendi ad fidem. Si autem susceperunt fidem, oportet ut fidem necessitate cogantur retinere: sicut in eodem capitulo dicitur.

AD TERTIUM DICENDUM quod, sicut vovere est voluntatis, reddere autem est necessitatis, ita ac-: cipere fidem. est voluntatis, sed tenere iam acceptam est necessitatis. Et ideo haeretici sunt compellendi ut fidem teneant. Dicit enim Augustinus, ad Bonifacium Comitem: Ubi est quod isli clamare consueverunt: « Liberum est credere vel non credere: cui vim Christus intulit? » Agnoscant in Paulo prius cogentem. Christum et e postea docentem.

AD QUARTUM DICENDUM quod, sicut in eadem epistola Augustinus " dicit, nullus nostrum vult ali- ' quem haereticum perire. Sed aliter non meruit habere pacem domus David, nisi Absalom filius eius in bello quod contra patrem gerebat fuisset extinctus. Sic Ecclesia Catholica, si aliquorum perditione ceteros colligit, dolorem materni sanat cordis tantorum. liberatione populorum.

ARTICULUS NONUS UTRUM CUM INFIDELIBUS POSSIT COMMUNICARI

AD NONUM SIC PROCEDITUR. Videtur quod cum infidelibus possit communicari. Dicit enim Apostolus, I ad Cor. x: Si quis ire, omne quod vobis apponitur manducate. Et Chrysostomus dicit: Ad mensam paganorum si volueris ire, sine ulla prohibitione permittimus. Sed ad coenam alicuius ire est ei communicare. Ergo licet infidelibus communicare.

2. PRAETEREA, Apostolus dicit, Quid mihi est de his qui foris sunt iudicare? Foris autem sunt infideles. Cum igitur per iudicium Ecclesiae aliquorum communio fidelibus inhibeatur, videtur quod non sit inhibendum fidelibus cum infidelibus communicare.

3. PRAETEREA, dominus non potest ut i servo nisi ei communicando saltem verbo: quia dominus movet servum per imperium. Sed Christiani possunt habere servos infideles, vel ludaeos vel etiam paganos sive Saracenos. Ergo possunt licite cum eis communicare.

SED CONTRA EST quod dicitur Deut. vit: Non inibis cum eis. foedus, nec misereberis eorum, neque sociabis cum eis connubia. Et super illud Lev. xv, Mulier quae redeunte. mense: etc. ,. dicit Glossa: Sic oportet ab idololatria abstinere ut | nec idololatras nec eorum discipulos contingamus, nec cum eis communionem habeamus.

RESPONDEO DICENDUM quod communio alicuius personae interdicitur fidelibus dupliciter: uno modo, in poenam illius cui communio fidelium subtrahitur; alio modo, ad. cautelam eorum quibus interdicitur ne alii communicent. Et utraque causa ex verbis Apostoli accipi potest, I ad Cor. v. Nam postquam sententiam excommunicationis protulit, subdit pro ratione: NNescitis quia modicum fermentum totam massam corrumpit? Et postea rationem subdit ex parte poenae per iudicium Ecclesiae illatae, cum dicit: Nonne. his qui intus sunt vos iudicatis ?

Primo igitur modo non interdicit Ecclesia. d delibus communionem infidelium qui nullo modo fidem Christianam D D scilicet paganorum vel ludaeorum: quianon habet de eis iudicare spirituali iudicio, sed temporali, in casu cum, inter Christianos. commorantes, aliquam culpam committunt et per fideles temporaliter puniuntt: Sed isto modo, scilicet in poenam, interdici i Ecclesia fidelibus communionem illorum infi lium qui a fide suscepta deviant, vel COEM pendo fidem, sicut haeretici, vel etiam totaliter a fide recedendo, sicut apostatae. In utrosque enim horum. excommunicationis sententiam pro fert Ecclesia.

Sed quantum ad secundum mu6duih: VigetuP esse distinguendum secundum diversas ' conditiones personarum et negotiorum et temporum. Si enim aliqui fuerint firmi in fide, ita quod ex communione eorum cum infidelibus conversi infidelium. magis. sperari possit quam fideliu a fide aversio; non sunt prohibendi infidelibus communicare qui fidem non susceperunt, scilicet paganis vel Tudaeis, et maxime si necessitas. ur geat. Si autem sint simplices et infirmi in. fide, de quorum subversione probabiliter timeri possit, prohibendi sunt ab infidelium. communione: et praecipue ne magnam familiaritatem cum eis habeant, vel absque necessitate eis communicent.

AD PRIMUM ERGO DICENDUM quod Dominus illud praecipit de illis gentibus quarum terram ingressuri erant Iudaei, qui erant proni ad idololatriam: et ideo timendum erat ne per continuam conversationem cum eis alienarentur a fide. Et ideo ibidem subditur: Quia seducet filium tuum ne sequatur me.

AD SECUNDUM DICENDUM quod Ecclesia in infideles non habet iudicium quoad poenam spiritualem eis infligendam. Habet tamen iudicium super aliquos infideles quoad temporalem poe- nam infligendam: ad quod pertinet quod Ecclesia aliquando, propter aliquas speciales culpas, subtrahit aliquibus infidelibus communionem fidelium.

AD TERTIUM DICENDUM quod magis est probabile quod servus, qui regitur imperio domini, convertatur ad fidem domini fidelis, quam e converso. Et ideo non est prohibitum quin fideles habeant servos infideles. Si tamen domino periculum immineret ex communione talis servi, deberet eum a se abiicere: secundum illud mandatum Domini, Matth. v et xvin: S? pes tuus scandalizaverit te, abscinde eum et proiice abs te.

ARTICULUS DECIMUS UTRUM INFIDELES POSSINT HABERE PRAELATIONEM SEU DOMINIUM SUPRA FIDELES

AD DECIMUM SIC PROCEDITUR. Videtur quod infideles possint habere praelationem vel dominium supra fideles. Dicit enim Apostolus, I ad 7im. vi: Quicumque sunt sub iugo servi dominos suos omni honore dignos arbitrentur: et quod loquatur de infidelibus patet per hoc quod subdit: Qui autem fideles habent dominos non CORNER Et I Pet, u dicitur: Servi, subditi estote in omni timore dominis, non tantum bonis et modestis, sed etiam dyscolis. Non autem hoc praeciperetur per Apostolicam doctrinam nisi infideles possent fidelibus praeesse, Ergo. videtur quod infideles possint praeesse fidelibus.

2. PRAETEREA, quicumque sunt de familia alicuius principis subsunt ei. Sed fideles aliqui erant de familiis infidelium principum: unde dicitur ad Philipp. iv: Salutant vos omnes sancti, maxime autem qui de Caesaris domo sunt, scilicet Neronis, qui infidelis erat. Pen infideles possunt fidelibus praeesse.

PRAETEREA, sicut Philosophus dicit, in I Polit, servus est instrumentum domini in his quae ad humanam vitam pertinent, sicut et minister artificis est instrumentum artificis in his quae pertinent ad operationem artis. Sed in talibus potest fidelis infideli subiici: possunt enim fideles infidelium coloni esse. Ergo infideles pos- sunt fidelibus praefici etiam quantum ad domi nium.

SED coNTRA EsT quod ad eum qui praeest pertinet habere iudicium super eos quibus praeest. Sed infideles non possunt iudicare de fidelibus: dicit enim Apostolus, I ad Cor. vi: Audet aliquis vestrum, habens negotium adversus alterum, iudicari apud iniquos, idest infideles, et non apud sanctos? Ergo videtur quod infideles fidelibus praeesse non possint.

REsPONDEO DICENDUM quod circa hoc dupliciter loqui possumus. Uno modo, de dominio vel praelatione infidelium super fideles de novo instituenda. Et hoc nullo. modo permitti debet. Cedit enim hoc in scandalum et in periculum fidei: de facili enim illi qui subiiciuntur aliorum iurisdictioni; immutari possunt ab eis quibus subsunt ut sequantur eorum imperium, nisi illi qui subsunt fuerint magnae virtutis. Et similiter infideles contemnunt fidem si fidelium defectus cognoscant. Et ideo Apostolus prohibuit quod fideles non contendant iudicio coram iudice infideli. Et ideo nullo modo permittit Ecclesia quod infideles acquirant dominium super fideles, vel qualitercumque eis praeficiantur in aliquo officio.

Alio modo possumus loqui de dominio vel praelatione iam praeexistenti. Ubi considerandum est quod dominium et praelatio introducta sunt ex iure humano: distinctio autem fidelium et infidelium est ex iure divino. Ius autem divinum, quod est ex. gratia, non tollit ius humanum, quod est ex naturali ratione. Et ideo distinctio fidelium et infidelium, secundum se considerata, non tollit dominium et praelationem infidelium supra fideles. Potest tamen iuste per sententiam vel ordinationem Ecclesiae, auctoritatem Dei habentis, tale ius dominii vel praelationis tolli: quia infideles merito suae infidelitatis merentur potestatem amittere super fideles, qui transferuntur in filios Dei. Sed hoc quidem Ecclesia quandoque facit, quandoque autem non facit. In illis enim infidelibus qui etiam temporali subiectione subiiciuntur Ecclesiae et membris eius, hoc ius Ecclesiae statuit, ut servus Iudaeorum, statim factus Christianus, a servitute liberetur, nullo pretio dato, si fuerit vernaculus, idest in servitute natus; et similiter si, infidelis existens, fuerit emptus ad servitium. Si autem fuerit emptus ad mercatio- | nem, tenetur eum infra tres menses exponere ad | vendendum. Nec in hoc iniuriam facit Ecclesia: quia, cum ipsi Iudaei sint servi Ecclesiae ^, potest disponere de rebus eorum; sicut etiam principes saeculares multas leges ediderunt erga suos subditos in favorem libertatis. - In illis vero infidelibus qui temporaliter Ecclesiae vel eius membris non subiacent, praedictum ius Ecclesia non statuit: licet posset instituere de iure. Et hoc facit ad scandalum vitandum. Sicut etiam Dominus, Matth. xvii, ostendit quod poterat se a tributo excusare quia /iberi sunt filii: sed tamen mandavit tributum solvi ad scandalum vitandum. Ita etiam et Paulus, cum dixisset quod servi dominos suos honorarent, subiungit: ne nomen Domini et doctrina blasphemetur.

Unde patet responsio ad primum.

AD SECUNDUM DICENDUM quod illa praelatio Caesaris praeexistebat distinctioni fidelium ab infidelibus: unde. non solvebatur per conversionem aliquorum. ad fidem. Et utile erat quod aliqui fideles locum in familia Imperatoris haberent, le ad defendendum alios fideles: sicut beatus Sebastianus Christianorum animos, quos in tormentis videbat deficere, confortabat, et adhuc latebat sub militari chlamyde in domo Diocletiani. MARE

AD TERTIUM DICENDUM quod servi subiiciuntur dominis :suis ad totam vitam, et subditi praefectis ad omnia negotia: sed ministri artificum subduntur eis ad aliqua specialia opera. Unde periculosius est quod infideles accipiant dominium vel praelationem super fideles quam quod accipiant ab eis ministerium in aliquo artificio. Et ideo permittit Ecclesia quod Christiani possint colere terras ludaeorum: quia per hoc non habent necesse conversari cum eis. Salomon etiam expetiit a rege Tyri magistros operum ad ligna caedenda, ut habetur III Reg. v - Et tamen si ex tali communicatione vel convictu subversio fidelium timeretur, esset penitus interdicendum.

ARTICULUS UNDECIMUS UTRUM INFIDELIUM RITUS SINT TOLERANDI

AD UNDECIMUM SIC PROCEDITUR. Videtur quod ritus infidelium non sint tolerandi. Manifestum est enim quod infideles in suis ritibus peccant eos servando. Sed peccato consentire videtur qui non prohibet cum prohibere possit: ut habetur in Glossa Rom. 1, super illud, Non solum qui faciunt, sed etiam qui consentiunt facientibus. Ergo peccant qui eorum ritus tolerant.

2. PRAETEREA, ritus ludaeorum idololatriae comparantur: quia super illud Gal. v, Nolite iferum - ves. iugo servitutis contineri, dicit Glossa: Nom est Lomban. ex levior haec legis servitus quam idololatriae. Sed "4. non sustineretur quod idololatriae ritum aliqui exercerent: quinimmo Christiani principes templa idolorum primo claudi, et postea dirui fece-. c.p». a. cc runt, ut Augustinus narrat, XVII] de Civ. Dei. Gxvm. Ergo etiam ritus ludaeorum tolerari non debent. T

3. PRAETEREA, peccatum infidelitatis est gravissimum, ut supra dictum est. Sed alia peccata non tolerantur, sed lege puniuntur: sicut adulterium, furtum et alia huiusmodi. Ergo etiam ritus infidelium tolerandi non sunt.

SED coNTRA EsT quod in Decretis, dist. xLv, can. Qui sincera, dicit Gregorius de Iudaeis: Omnes festivitates suas, sicut hactenus ipsi et patres eorum per longa colentes tempora tenuerunt, liberam habeant observandi celebrandique licentiam.

RESPONDEO DICENDUM quod humanum regimen derivatur a divino regimine, et ipsum debet imitari. Deus autem, quamvis sit omnipotens et summe bonus, permittit tamen aliqua mala fieri in universo, quae prohibere posset, ne, eis sublatis, maiora bona tollerentur, vel etiam peiora mala sequerentur. Sic igitur et in regimine humano illi-qui praesunt recte aliqua mala tolerant, ne aliqua bona impediantur, vel etiam ne aliqua mala peiora incurrantur ?: sicut Augustinus dicit, in lL-de Ordine: Aufer meretrices de rebus hu- manis, turbaveris omnia libidinibus. Sic igitur, quamvis infideles in suis ritibus peccent, tolerari possunt vel propter aliquod bonum quod ex eis provenit, vel propter aliquod malum quod vitatur.

Ex hoc autem quod ludaei ritus suos observant, in quibus olim praefigurabatur veritas fidei quam tenemus, hoc bonum provenit quod testimonium fidei nostrae habemus ab hostibus, et quasi in figura nobis repraesentatur quod credimus. Et ideo in suis ritibus tolerantur. - Aliorum vero infidelium ritus, qui nihil veritatis aut utilitatis afferunt, non sunt aliqualiter tolerandi, nisi forte ad aliquod malum vitandum: scilicet ad vitandum scandalum vel dissidium quod ex hoc posset provenire, vel impedimentum salutis eorum, qui paulatim, sic tolerati, convertuntur ad fidem. Propter hoc enim etiam haereticorum et paganorum ritus aliquando Ecclesia toleravit, quando erat magna infidelium multitudo.

Et per hoc patet responsio ad obiecta.

ARTICULUS DUODECIMUS UTRUM PUERI IUDAEORUM ET ALIORUM INFIDELIUM SINT INVITIS PARENTIBUS BAPTIZANDI

AD DUODECIMUM SIC PROCEDITUR. Videtur quod pueri Iudaeorum et aliorum infidelium sint baptizandi parentibus inviniale quam ius patriae potestatis: quia ius patriae potestatis potest per hominem solvi, cum filius familias emancipatur P; vinculum autem matrimoniale non potest solvi per hominem, secun- dum illud Matth. xix: Quod Deus coniunxit homo non separet. Sed propter infidelitatem solvitur vinculum matrimoniale: dicit enim Apostolus, I ad Cor. vi: Quod si infidelis discedit, discedat: non enim servituti subiectus est frater aut soror in huiusmodi; et Canon dicit quod si coniux infidelis non vult sine contumelia sui Creatoris cum altepo stare, quod alter coniugum non debet ei cohabitare. Ergo multo magis propter infidelitatem tollitur ius patriae potestatis in suos filios. Possunt ergo eorum filii baptizari eis invitis.

2. PRAETEREA, magis debet homini subveniri circa periculum mortis aeternae quam circa periculum mortis temporalis. Sed si aliquis videret hominem in periculo mortis temporalis et ei non ferret auxilium, peccaret. Cum ergo filii Iudaeorum et aliorum infidelium sint in periculo mortis aeternae si parentibus relinquuntur, qui eos in sua infidelitate informant, videtur quod sint eis auferendi et baptizandi et in fidelitate instruendi.

3. PRAETEREA, filii servorum sunt servi et in potestate dominorum. Sed ludaei sunt servi regum et principum. Ergo et filii eorum. Reges igitur et principes habent potestatem de filiis Iudaeorum facere quod voluerint. Nulla ergo erit iniuria si eos baptizent invitis parentibus.

4. PRAETEREA, quilibet homo magis est Dei, a quo habet animam, quam patris carnalis, a quo habet corpus. Non ergo est iniustum si pueri Iudaeorum carnalibus parentibus auferantur et Deo per baptismum consecrentur.

5. PRAETEREA, baptismus efficacior est ad salutem quam praedicatio: quia per baptismum statim tollitur peccati macula, reatus poenae, et aperitur ianua caeli. Sed si periculum sequitur ex defectu praedicationis, imputatur ei qui non praedicavit: ut habetur Ezech. ii, et xxxui de eo qui videt gladium venientem et non insonuerit tuba. Ergo multo magis, si pueri ludaeorum damnentur propter defectum baptismi, imputatur ad peccatum eis qui potuerunt baptizare et non baptizaverunt.

SEp coNTRA, nemini facienda est iniuria. Fieret autem ludaeis iniuria si eorum filii baptizarentur eis invitis: quia amitterent ius patriae potestatis in filios iam fideles. Ergo eis invitis non sunt baptizandi.

RESPONDEO DICENDUM quod maximam habet auctoritatem Ecclesiae consuetudo, quae semper est in omnibus aemulanda. Quia et ipsa doctrina Catholicorum Doctorum ab Ecclesia auctoritatem habet: unde magis standum est auctoritati Ecclesiae quam auctoritati vel Augustini vel Hieronymi vel cuiuscumque Doctoris.. Hoc autem Ecclesiae usus nunquam habuit quod Iudaeorum filii invitis parentibus baptizarentur: quamvis fuerint retroactis temporibus multi Catholici principes potentissimi, ut Constantinus, Theodosius ^, quibus familiares fuerunt. sanctissimi episcopi, ut Sylvester Constantino e Ambrosius Theodosio, qui. nullo. modo hoc praetermisissent ab eis impetrare, si hoc esset consonum rationi. Et ideo periculosum videtur hanc assertionem de novo inducere, ut praeter consuetudinem in Ecclesia hactenus observatam, ludaeorum filii invitis parentibus baptizarentur.

Et huius ratio est duplex. Una quidem propter periculum fidei. Si enim pueri nondum usum rationis habentes baptismum | susciperent, postmodum, cum ad perfectam aetatem: pervenirent, de facili possent a parentibus induci ut relinque-: rent quod ignorantes susceperunt. Quod vergeret in fidei detrimentum.

Alia vero ratio est quia repugnat iustitiae naturali. Filius enim naturaliter est aliquid patris. Et primo quidem a parentibus non distinguitur secundum corpus, quandiu in matris utero continetur. Postmodum vero, postquam ab utero egreditur, antequam usum liberi arbitrii habeat, continetur sub parentum cura sicut sub quodam spirituali utero. Quandiu enim usum rationis non habet puer, non differt ab animali irrationali. Unde sicut bos vel equus est alicuius ut utatur eo cum voluerit, secundum ius civile, sicut proprio instrumento; ita de iure naturali est quod filius, antequam habeat usum rationis, sit sub cura patris. Unde contra iustitiam naturalem esset si puer, antequam habeat usum rationis, a cura parentum subtrahatur, vel de eo aliquid ordinetur invitis parentibus. Postquam autem incipit habere usum liberi arbitrii, iam incipit esse suus, et potest, quantum ad ea quae sunt iuris divini vel naturalis, sibi ipsi providere. Et tunc. est inducendus ad fidem non coactione, sed per-: suasione; et potest etiam invitis parentibus consentire fidei et baptizari: non autem antequam habeat usum rationis. Unde de pueris antiquorum. Patrum dicitur quod salvati sunt in fide parentum: per quod datur intelligi quod. ad parentes. - pertinet providere filiis de sua salute, pro antequam habeant usum rationis.

AD PRIMUM ERGO DICENDUM quod in vinculo matrimoniali uterque coniugum habet usum liberi arbitrii, et uterque potest invito altero fidei. assentire. Sed hoc non habet locum in puero antequam habeat usum rationis. Sed postquam habet usum rationis, tunc tenet similitudo, si converti voluerit.

AD SECUNDUM DICENDUM quod a morte naturali non est aliquis eripiendus contra ordinem iuris civilis: puta, si aliquis a suo iudice condemnetur ad mortem temporalem, nullus debet eum violenter eripere. Unde nec aliquis debet irrumpere ? ordinem iuris naturalis, quo filius est sub cura patris, ut eum liberet a periculo mortis aeternae..

AD TERTIUM DICENDUM quod Iudaei sunt servi principum servitute civili, quae non exclu ut dinem iuris naturalis vel divini alie rw

AD QUARTUM DICENDUM quod homo edam ad Deum per rationem, per quam eum. cognoscere potest. Unde puer, antequam usum bibite habeat, naturali ordine ordinatur in Deum per rationem parentum, quorum curae naturaliter subiacet; et secundum eorum dispositionem sunt circa ipsum divina agenda.

AD QUINTUM DICENDUM quod periculum quod sequitur de praedicatione omissa non imminet nisi eis quibus commissum est officium praedi- candi: unde in Ezechiel praemittitur: Speculatorem dedi te filiis Israel. Providere autem pueris infidelium de sacramentis salutis pertinet ad parentes eorum. Unde eis imminet periculum si, propter subtractionem sacramentorum, eorum parvuli detrimentum salutis patiantur.