Prooemium

DISTINCTIO SSI DE HOC NOMINE, QVOD EST PERSONA, QVOD CVM secundum substantiam dicatur, tamen pluraliter, non singulariter, in summa accipitur.

RAEDICTIS &e. Pestquam A Magist. distinxit Divina nomina significantia essentiae unitatem, & Personarum distinctionem, hic specialiter determinat dehoc nomine Persona. Et duo facit:, quia 1. ostendit, regulam assignatam superius non esse veram pro hoc nomine. 2. circa ipsum nomen movet quasdam quaestiones, ibi: Ideo oritura Fuit enim dictum superius, quod omne nomen significans substantiam dicitur de qualibet Persona singulariter, & de omnibus non pluraliteri: ab ista tamen regula excipitur hoc nomen Persona: nam Persona secundum substantiam dicitur, & tamen dicitur de omnibus pluraliter: quia Pater & Filius & Spiritus Sanctus sunt tres Personae, non una. Ideo duo facit: quia 1. dicit; hoc nomen Persona excipi a praedicta regula propter rationem tactam. 2. ostendit per August. quod Persona dicitur, secundum substantiam, ibi: Quod autem. Deinde cum dicit: Ideo. Circa hoc nomen movet quasdam quaestiones. Et duo facit: quia 1. movet quaestiones duas, quarum prima est: si Persona dicitur secundum substantiam, quare non dicimus unam Personam, sicut, unam essentiam, sive sicut unum Deum? Secunda est: quare non dicimus tres Deos, vel tres essentias, sicut tres Personas, ex quo ista secundum substantiam dicuntur?? 2. has quae: stiones solnit, ibi: Quia volumus. Circa quod duo facit: : quia 1. solvit dictas quaestiones. 2. solutiones in brevi recolligit; ibi: Iam sus ficienter. Circa primum duo facit: quia 1. solvit unam quaestionem. 2. aliam, ibi: Sediquaeritur. Cirda primum duo facit: i qutia 1. solvit hanc quaestionem, quare nion dicimus, unam Personam, cum Persona dicatur secundum substantiam? Dicens: hoc esse propter vocabulorum: penuriam, ut quia nesciebamus; quid responderemus haereticis, cum quaerebant anobis,, quid tres, diximus tres Personas: unde duo facit: quia 1. facit quod dictum est. 2. ostendit Sraecos in eadem penuria laborare nobiscum, sibi: Qua necessitate. Circa quod tria facit: nam 1. dicit Soraecos in eadem penuria laborare nobiscum. 2. dicit quod apud eos aliter accipitur substantia, quam apud nos: quia ipsi concedu ibi esse tres substan¬ tias; non autem nos. 3. concludit talia vocabula esse inventa ad respondendum haereticis, ibi: Aliter enim Tertia ibi:. Et at intelligatur, Deinde cum dicit: Sed quaeritur. Solvit aliam quaestionem. Et duo facit: quia 1. movet quaestionem, & solvit. 2. instat; ibi: Verum & hic. Circa primum duo facit: quia 1. quaerit, quare non dicamus tres Deos, cum dicamus tres Personas, cum Persona dicatur secundum substantiam, sicut, Deus? 2. solvit. Quia scriptura, nec dicit tles Deos, nec tres Personas, contradicit tamen esse tres Deos, non contradicit esse tres Personas: ne ergo contradiceremus Sacro Canoni, voluimus potius diceret tres Personas, quam tres Deos. Secunda ibi: Quia secundum illud. Deinde cum dicit: Verum. Instati contradeterminata: nam videtur, quod debeamus dicere: tres, essentias: quia hoc nec icriptura dicit, nec contradicit. Et tria facit: quia 1. movet quaestionem tactam. 2. solvies dicens, quod loquendi necessitate inventum est, ut dicamus tres Personas, aptius tamen dicimus tres Personas, quam tres essentias: quia magis datur intelligi diversitas ex distinctione essentiarum, quam Personarum. Ideo ne faveremus Artio, non diximus tres essentias: & ne faveremus Sabellio, diximus tres Personas. Tertio dat differentiam inter nos & Qraecos: quia sicut nos dicimus tres Personas, ita ipsi dicunt tres substantias: si voluissent tamen patuissent dicere tria prosapa, quod idem est, quod tres Personas, maluerunt tamen dicere tres substantias: quia forte aptius in lingua eorum hoc dicitur. Secunda ibi: Quid icitur restat. Tertia ibi: Quod enim de Personis. Deinde cum dicit: Iam sufficienter. Recolligit in brevi solutiones tactas. Et tria facit: quia 1. didit nos non dicere tres Deos: eo quod scriptura cantradicit, nec dicere tres essentias, ne ibi intelligatur diversitas, dicere tres Personas, ne ibi ponatur singularitas. 2. probat per dicta Sanctorum hoc, quod assumpserat, scilicet, Deum non esse singularem, neque esse diversum. 3. recolligit intellectum auctoritatum, in brevi. Secunda ibi: Vnde August. Tertiam ibi: Ecce ex praedictis. Circa quod duo facit: quia 1. facit, quod dictum est. 2. concludit, quod sicut Deus non est diversus, ita non est multiplex, sed trinus, & simplex. Secunda ibi: Et sicut. In quo terminatur sententiam lectionis, & distinctionis.