Prooemium

DISTINCTIO XSXXTIJ VTRVM PROPRIETATES PERSONARVMSINT IPSAEPER a nae, vel Deus in Divina essentia?

osT supradicta. Postquam Mag. determinavit de es. A sentia, & Personis, & proprietatibus, hic coparat hoc ad invicem. Et duo facit: quia 1. comparat proprietates ad Personam & essentiam. 2. comparat ipsas Personas ad essentiam, ibi: Praedictis etiam. In princip. 34. dist. Circa 1. duo facit: quia 1. determinet veritatem. 2. ponit obiectiones verita tem negantium, ibi: Hoc autem aliqui. Circa 1. duo cit: quia 1. praemitrit quaestiones, quas determinare intendit, videlicet, utrum proprietates sint ipsae Personae, & sint in Divinis Personis? Et utrum sint idem quod Divina essentia? 2. propositarum quaestionum veritatem determinat, ibi: Quod enim in Personis. Circa quod duo facit: quia 1. facit quod dictum est. 2. ad confirmationem dicti specialiter adducit auctoritates Hilarij. Secunda ibi: Quod enim proprietas. Circa primum duo facit: quia 1. determinat veritatem ex eo quod proprietates comparatur ad Personas. 2. prout comparantur ad essentiam, ibi: Cumque de simplieitate. Circa primum tria facit: quia 1. dicit quod per multas auctoritates superius adductas probari potest proprietates esse in Personis. 2. adducit rationem ad ostendendum quae sunt in Personis & Personae: nam cum huiusmodi proprietates sint ab aeterno, non est intelligibile quando ipsae sint in Deo & etiam in Personis. Rursum quia ipsae Personae simplices sunt non est intelligibile quando etiam sint ipsae Personae: quia quidquid est in Persona est Persona prop ter sui simplicitatem. 3. adducit auctoritatem Hieronymi ad ostendendum proprietates esse ipsas Personas. Secunda ibi: Curi ergo. Tertia ibi: Quae circa. Deinde cum dicit: Camque. Comparat proprietates ad essentiam. Et duo facit: quia 1. oss tendit omne, quod in Deo est, esse ipsam Divinam essentiam propter Dei simplicitatem. 2. ex hoc concludit proprietates esse Divinam essentiam: quia in Ceo sunt, & esse Personas, & in Personis. Secunda ibi: Si ergo proprietates.

Tunc sequitur illa pars. Quod enim. In qua confirmat per Hilarium quod dixerat. Et duod facit: quia 1. adducit auctoritatem Hilarij dicentem quod proprietas est Divina natura. 2. astruetem, quod proprietas est ipsa Persona, ibi: ddem in 7. Deinde cum dicit: Hoc autem aliqui. Adducit obiectiones improbantium veritatem. Et duo facit: quia 1. adducit obiectionem contra hoc, quod proprietas est idem quod Persona. 2. contra hoc quod est idem quod natura, ibi: Sed iterum. Circa primum duo facit: quia 1. ponit obiectionem dicens: quod quidam negant pro¬ prietates esse Personas, sed esse extrinsecus affixas: nam cum proprietates determinent Perso nas non sunt Personae. 2 obiectionem solvit dicens; quod non propter hoc negare debemus, proprietates non esse Personas: quia Personas determinant: nam Personae se ipsis det erminantur. Secunda ibi: Contra quod dicimus. Deinde cum dicit: Sed iterum. Arguit proprietates non esse Divinam naturam. Et duo facit: quia 1. prohat hoc per rationem. 2. per auctoritates. Secunda ibi: Verumtamen notandum. Circa primum duo facit: quia 1. facit quod dictum est. 2. quasdam dubietates annexas addit, ibi: Ceterum haereticorum. Circa primum duo facit: quia 1. ostendit proprie tates non esse Divinam naturam: quia cum Personae in Divina natura non differant, si proprie tates essent Di vina natura, propietatibus non differrenti2. respondet per Hilarium quod hoc determinare non debet: quia est supra mentem supra rationem, ibi: Horum doctrinis. Deinde cum dicit: Ceterum. Adducit quasdam obiectiones annexas. Et tria facit: quia 1 arguit eandem rem, ut Divinam essentiam, esse Patrem & Filium, etiam adiective sumendo Patrem & Filium: & etiam generare & gigni, cum in ea sit paternitas & filiatio. 2. respondet per Damasc. quod hufusmodi proprietates sic sunt in Divina essentia, quod eam non determinant, sed determinant hypostases. Tertio quaerenti, quare proprietates hypostases determinant non essentiam, respondet per Hilarium, quod hoc est supra intellectum & supramentem. Secunda ibi: Quorumdam audaciae. Tertia ibi: Sed forte quaeres. Deinde cum dicit: Verumtamen. Probat per auctoritates proprietates non esse Divinam essentiam. Et duo facit secundum quod dupliciter hoc probat. Secunda ibi: Item illis. Circa primum duo facit: quia 1. adducit quandam auctoritatem Agu. in qua habetur quod Deus est nomen commune substantiae, non Pater: ex quo haberi videtur quod proprietas non sit Divina essentia. Item in eadem auctoritate dicitur quod Pater non nominat id, quod est, exquo idem videtur concludi. 2. solvit dicens: quod quia Pater non est eodem formaliter Pater quo Deus: quia proprietate est Pater non substantia, dictum est, quod Pater non est nomen substantiae; non quod proprietas non sic ipsa substantia: sic etiam solvit ad aliud:quia Pater non est illud quod est: quia non illo Pater test Pater formaliter, quo est, quia essentiaest, notione est Pater. Secunda ibi: Nos autem, aliter.

Tunc sequitur illa pars. Item super illis. In qua obijcit per auctoritatem aliam. Et duo facit: quia 1. adducit auctoritatem, in qua continetur, quod Verbum secundum quod Verbum, non est id quod Pater. Ex quo videtur haberi equod proprietas, qua Verbum est Verbum, nond est Divina essentia. Secundo solvit quod verbum secundum quod huiusmodi no est id quod Pater: quia non eadem proprietate Verbum est Verbum, & Pater est Pater: utraque tamen proprietas est Divina essentia: unde proprietas qua Verbum est Verbum, & ipsum Verbum non est id, quod Pater, quia non est hvpostasis Patris, & est id quod Pater: quia est Divina essentia, quae est Pater. Secunda ibi: Ad quod dicimus. In quoterminatur sententia lectionis, & distinctionis.