Prooemium

DISTINCTIO SRTIV DE OPINIONE QVORVMDAM NON IDEMESSE PERSONA M & essentiam vel naturam dicentium, & eandem essentiam non posse esse Patrem & Filium, & Spiritum Sanctum.

RAEDICTIS autem adiciendum. Postquam Magister determina vit de coparatione proprietatum ad Personam & essentiam: hic in parte ista comparat ipsas Personas ad essentiam. Et duo facit: quia 1. comparat ea ad se invicem secundum identitatem & diversitatem. 2. specialiter determinat de habitudine essentiae ad Personas. Secunda ibi: Hic considerandum est. Circa primum duo facit: quia 1. ponit errorem aliquorum, quod dicebant Divinam Personam non es se idem quod essentia. 2. obiectiones eorum sol vit. Secunda ibi: Hoc idem dicunt. Circa primum duo facit: secundum quod dupliciter sic errantes positionem suam roborabant. Nam 1. confirmabant errorem suum dicentes, quod si idem est essentia & Persona, tunc eadem essentia est Pater & Filius: & ita idem sibi ipsi est Pater & Filius, est ergo confusio Personarum, quod est inconveniens. 2. hoc idem probant per auctoritatem Hilarij, qui vult quod non sit idem natura & res naturae: ut non est idem homo & qu od est, hominis: & secundum hoc non est idem Deus, & quod est Dei: & quia res naturae est hypostasis; si in Divinis hoc habet lorum quod non est idem natura & res naturae, ibi non est idem na tura & hypostasis. Secunda ibi: Id que testimonio Hilarij. Deinde cum dicit: Hoc idem. Solvit. Et 1 solvit ad auctoritatem. 2. ad rationem. Secunda ibi: Nec cum distinctemus. Circa primum duo facit: quia 1. dat intellectum verborum Hilarij. Volebat enim Hilarius probare, quod eadem esset natura Patris & Filij: nam cum idem sit Spiritus Christi & ei sive Patris & Filij secundum sent Apost. aut Spiritus supponit ibi pro natura, autD pro re naturae sive pro hypostasi? Si supponit ibi pro natura: tunc cum idem sit Spiritus utriusque, eadem est natura, quod est intentum. Si vero Spiritus ibi accipitur pro re naturae sive pro hypostasi, adhuc habetur intentum: quia nulla res unius naturae procedit a rebus diversarum naturarum: est ergo una natura Patris & Filij, cum ab eis procedit una Persona simplex, scilicet, Spiritus Sanctus. 2. ex intellectu verborum ostendit obiectionem factam non valere: nam non vult Hilarius, quod realiter in Divinis res naturae sive Persona differat ab hypostasi; ut illi ep¬ rantes concludebant, sed quod Spiritus potestaccipi, & pro natura & pro hypostasi. Tertioconcludit quod licet in creaturis non sit idem natura & res naturae realiter; non tamen sic se habet in Divinis. Sic ergo glossandum est verbumHilarij Tum hoc non est idem Deus & quod est Dei. Hoc est, si vellemus loqui de Deo sicut loquimur de creatu ris, secudum hoc, hoc est sic loquedos, non est idem Deus & quod est Dei, nec natura & Persona: quia haec in creaturis differunt. Secuda ibi: Ecce si haec verba. Tertia ibi: Ad naturam ergo rerum. Deinde cum dicit: Nec tamen. Solvit ad rationem: quia licet sint, idem realiter natura & Persona, differunt tamen ratione: & propter hanc differentiam licet sit una natura omnium trium; non est tamen una Persona, nec idem sibi ipsi Pater & Filius Tunc sequitur illa pars: Hic tonsiderandum. In qua ostedit habitudine essentiae ad Personas. Et duo facit: quia 1. circa talem habitudinem quaestionem movet. 2. quaedam essentialia comparat ad Personas, ibi: Ex praedictis constat. Circa primum duo facit: quia 1. circa habitudinem movet quaestionem quaerens utrum possimus dicere tres Personas unius Dei, sicut dicimus tres Personas unius essentiae? Et utrum sit eadem habitudo hic & ibi? Et ostendit quod non. 2. dat dicti causam dicens: nos non dicere tres Personas unius Dei: ne intelligatur in Personis subiectio. Deinde cum dicit: Ex praedictis. Comparat essentialia ad Perso: nas. Et duo facit: quia 1. facit quod dictum est. 2. specialiter determinat de hoc nomineHomoum sion. Secunda ibi: Hic non est. Circa 1. duo facit: quia 1. dicit bonitatem, potentiam, sapientiam, & omnia essentialia esse communia tribus. 2. talium communium appropriationem assignat. Secunda ibi: Cumque unum. Etduo facit: quia 1. dicit potentiam appropriari Patri, sapientiam Filio, bonitatem Spiritui S. 12. irationem approt priationis designat ibi: Id ergo sacri eloquij. Et duo facit: quia 1. simul assignat rationem quare Patri appropriatur potentia, & Filio sapientia dicens: hoc esse ne Pater credatur prior Filio, & ita antiquus & impotens: ideo ei appropriatur patentia: & ne Filius creatur posterior, & ita novus & insipiens: & ideo appropriatur ei sapientia. 2. ostendit quare bonitas appropriatur Spiritui S. nam Spiritus in austeritatem sonat, ideo ne credatur austerus, cum sit benignus, ei appropriatur bonitas. Secunda ibi: Dictus est etiam¬ Deinde cum dicit: Hic non est. Determinat de hoc nomine Homousion Et tria facit: quia 1. A dicit Patrem & Filium esse Homousion, idest eiusdem naturae: nam licet hoc nomen fuisset aliquado siletio praetermissum propter Costantinum Imperatorem haereticum; tamen restituta libertate Fidei tale nomen fuit longedateque diffusum. 2. quia superius mentionem fecerat de nominibus translative de Deo dictis, ostendit ualiter talis. trastatio. fieri debeat: nam in omnibus translationibus intelligentia, di¬

ctorum est sumenda ex causis dicendi. 2. quia completa est pars illa huius opinionis, inqua determinatur de unitate essentiae, & Trinit, te Personarum, subiungit dictorum Epilogum. Secunda ibi: Praeterea sciendum. Tertia ibi: De sacro. In quo terminatur sentetia lectionis & distinctionis.