Prooemium

DISTINCTIO SxLVIII. IN QVAMAGISTER REDDIT AD PROPOSITVM REPE¬ tens superius dicta, & addit alia.

VNo ergo ad propositum &c. Quia Magister quodammodo dirgressionem fecerat determinando de existentia Dei in rebus, & rerum in Deo, & de locabilitate creaturarum, cum deberet determinare de cientia & sapientia Dei: hic in parte ista revertitur ad propositum de ea determinans. Et duo facit: quia 1. continuat se ad dicenda, dicens: se velle determinare de Divina sapientia vel scientia. 2. exequitur de proposito, ibi: Hic quaestio oritur. Circa quod duo facit: quia 1. quaerit: utrum Divina scientia sit causa rerum? 2. movet quaestionem circa augmentum & diminutionem eius. Secunda ibi: Praeterea quaeri solet. In principio 19. dist. Circa 1. duo facit: quia 1. movet quaestionem de causalitate Divinae scientiae, vel praescientiae. 2. de infallibilitatem eius. Secunda ibi: Ad hoc autem quod supradictum. Circa 1. duo facit: quia 1. incedit inquirendo. 2. determinando. Secunda ibi: Halic igitur quae videtur. Circa 1. duo facit: quia 1. ostendit Divinam potentiam vel praescientiam causam rerum. 2. arguit ad oppositum, ibi: Quod si itaCirca 1. duo facit: quia 1. ostendit per rationem Divinam scientiam vel praescientiam esse causam rerum: eo quod posita ponuntur res evenire, non posita non ponuntur. 2. ostendit hoc idem per auctoritatem Aug. qui vult creaturas non ideo Deum nosse, quia sunt: sed quia novit: adeo sunt. Secunda ibi: Cui sententiae Aug. Deinde cum dicit: Quod si ita est. Arguit ad partem: oppositam. Et tria facit: quia 1. estendit scientia Dei non esse causam rerum: quia tunc esset causa malorum, cum mala sciantur ab eo. 2. addit scita non esse causam Divinae scientiae. 3. adm ducit auctoritatem Origenis dicentis contrarium, qui ait: res non esse futuras, quia sciuntur a Deo, sed sciri a Deo futuras esse: quia futurae sunt. Secunda ibi: Nec etiam res. Tertia ibi: Origenes tamem. Tunc sequitur illa pars: Hanc igitur, quaevidetur. In qua postquam incessit opponendo, incedit determinando. Et duo facit: quia 1. exponit auctoritatem Origenis dicens: non esse intelligendum per verba Origenis scita esse causam Divinae scientiae: sed ideo dictum est, quia res futurae sunt, a Deo sciuntur: quia nisi futurae essent, non scirentur ab ipso. 2. ostendit qualiter intelligendum sit Divinam essentiam

vel praescientiam esse causam rerum. Secunda ibi: Ita etiam dicimus scientiam. Et tria facit: quia 1. dicit, quod si nomine scientiae simplex notitia intelligatur, tunc non designatur ibi causalitas, nisi sine qua non: nam nisi res scirentur a Deo, non progrederentur in esse. Si vero in nomine scientiae non solum simplex notitia intelligitur; sed etiam beneplacitum includitur, tunc recte potest dici causa rerum. 2. dicit mala nesciri a Deo scientia beneplaciti. 3. exhoc ostendit Deum non esse causam malorum, cum ea nesciat scientia approbationis, sed solum Dsimplici. Secunda ibi: Mala vero scit Deus. Tertia

ibi: His verbis aperte ostenditur. Deinde cum dicite Ad hoc autem. Determinat de infallibilitate Divi nae scientiae. Et tria facit: quia 1. arguit Divinam praescientiam posse falli: quia si Deus praescivit hunc lecturum, cum possit non legere, potest falli. Et solvit quod non propter hoc falli potest: quia si non legeret, non esset a Deo praescitum ipsum esse lecturum. 2. ostendit per aliam rationem Divinam praescientiam posse falli: quia si falli non potest, omnia sunt necessaria. 3. solvit: nam cum dicitur hoc praescitum a Deo est necessarium, si intelligitur coniunctim, vero est: nem ista duo non possunt simul stare, quod A quid sit prescitum a Deo & non eveniat sed si intelligatur divisim, tunc est falsa: nam dequalibet re contingenter: entura in se dici po¬ test, quod potest evenire, & non evenire. sfecunda ibi: sed adhac urgent. Tertia ibi: Ad quod dicimus. In quo terminatur sententia lectionis & distinctionis.