Prooemium

DISTINCTIO XXXIJ VTRVM PATERVEL FILIVS SPIRITVSANCTO DILISATI cum diligere idem Deo sit quod esse.

HIC oritur quaest. Postquam N. determinavit de appropriatis Personarum & proprijs: hic circa praetacta movet quasdam quaestiones comparado Personas secundum appropriata, sive secundum propria ad se invicem. Et duo facit: quia 1. movet quaestionem circa proprium vel appropriatum Spiritus Sancti. 2. cir ca appropriatum Filij, Ibi: Praeterea diligenter investigati. Circa 1. tria facit: quia 1. quaerit utrum Pater & Filius diligant se Spiritu Sancto ostendens, quod per auctoritates praehabitas oportet nos hoc concedere. 2. obiicit ad partem contrariam dicens, quod in Divinis diligere est idem quod esse, si ergo Pater & Filius diligunt se Spitu Sancto sunt Spiritus Sanctus, quod falsum est. 3. solvit quaestionem per Aug. dicens Spiritum S. esse amore Patris & Filij, quo se diligunt. Secunda ibi: Sed econrario si Pater. Tertia ibi: Huic quaestioni. Deinde cum dicit: Preterea: movet quaestionem circa appropriatum Filij. Et duo facit: quia 1. facit, quod dictum est. 2. ex solutione quaestionis secundae roborat quaestionem primam, ibi: Praeterea diligenter notandum. Circa 1. duo facit: quia 1. facit quod dictum est. 2. propter dictam quaestionem movet quasdam quaestiones annexas, ibi: Post hoc quaeri. Circa primum duo facit: quia 1. quaerit utrum Pater sit sapiens sapientia genita: & ostendit quod sic: quia cum Pater & Filius se diligant amore, que spirant: ergo & Pater sapies est sapietia, quam genuit. 2. solvit ibi: Hanc quaestionem. Et tria facit: quia 1. determinat quod Pater non est sapiens Filio, cum non sit Filio: est enim in Divinis idem sapere quod esse. 2. in quadam notula inducitur auctoritas Aug. dicentis contrarium. 3. ostenditur praedictam auctoritatem Aug. retractasse. Secunda ibi: Aug in lib. Tertia ibi: Vtrum hic Aug. Deinde cum dicit: Pest haec quaere. Movet quasdam quaestiones an nexas. Et duo facit, secundum quod duas quaestiones movet. Secunda ibi: Post hoc solet. Circa 1. duo facit: quia 1. quaerit utrum Filius sit sapiens sapientia genita vel ir genita arguens ad utramque partem: quia si ino est sapiens sapientia genita, non est sapiens se ipso, quod falsum est: si vero estsapiens sapientia genita, non ingenita, non est sapiens Patre: cum Pater sit sapientia in genita: & cum in Divinis sit idem sapere quod esse, Filius non est a Patre, quod erroneum est. 2. cum dicit: Ad quod. Solvit 1. Et duo facit: quia 1. solvit dicens Filium esse sapinentem sapientia genita, si huiusmodi ablativus costruatur in habitudine quasi causae formalis; & sapientia ingenita, si huiusmodi ablativus construatur in habitudine quasi causae efficientis. 2. ex dictis concludit Filium non esse sapientem a se ipso, nec de se, ibi: Ex praedictis. Et tria facit: quia 1. concludit, quod dictum est. 2. quaerit: utrum Filius sit sapiens per se ipsum, vel se ipso, & assignat opinionem quorumdam dicentium hanc esse distinguendam: quia si se ipso tenetur ibi quasi formaliter, sic est vera. Si vero neget habitudinem principij productivi, sic est falsa: quia Filius non habet a se, quod sit sapiens. 3. assignat opinionem aliorum simpliciter concedentium Filium esse sapientem se ipso, sed non ase, vel de se, quod confirmant per Hilarium, Secunda ibi: Quaeri autem. Tertia ibi: Filij vero sim A pliciter

Tunc sequitur illa pars: Post hoc solet. In qua movet secundam quaestionem. Et duo facit: quia 1. quaerit utrum sit una tantum sapientia Patris. 2. adquaesita respondet, ibi: Hec & his. Circa 1. duo facit, secundum quod dupliciter probat non esse unam sapientiam Patris: nam Filius est sapientia Patris & est sapientia genita, sed cum Pater non sit sapiens sapientia genita, duplex est sapientia Patris: una qua est sapiens: alia qua non est sapiens.

Praeterea: sapientia ingenita est sapientia Patris, & sapientia genita etiam; sed sapientia in genita non est sapientia genita, ergo non est una tantum sapientia Patris. Deinde cum dicit; Haec & his. Solvit & duo facit: quia 1. solvit dicens: quod eadem sapientia, dicitur genita & ingenita, sed non eodem modo. 2. solutionem manifestat per simile: quia sicut dilectio essentialiter sumpta est ipsa Trinitas; & personaliter accepta est Spiritus Sanctus, & non est ipsa Trinitas; nec tamen n Divinis sunt duae dilectiones: quia prima non ponit in numerum cu essentia, sic de sapientia dicendum est. Dicen¬ dum est etiam, & quia essentia non ponit in numerum cum Persona, nec in ipsis Personis numeratur sapientia sumpta essentialiter, & personaliter, si sic sum potest, no sut duae sapientiae, nec etiam sapientia genita & in genita duas sapientias dicunt. Deinde cum dicit: Praeterea dilirenter. Roborat quaestionem prius tactam. Et duo facit: quia 1. ostendit Patrem non difigere Filium Spiritu Sancto sicut non est sapiens sapientia genita: quia sicut ibi idem est sapere quod esse, ta ibi idem est diligere quod esse. 2. hanc quaestionem dicit esse valde difficilem, ibi: Difficilem. Et duo facit: quia 1. propter eius difficultatem dicit se dicta Sanctorum velle reffere, non de suoapponere. 2. quaestionem non absolvens iuxta canctorum sententiam proponit veritatem, scilicet, Patrem & Filium se diligere ea dilectio& ne, quae ab utroque procedit, quae non est aliquis eorum, sed tantum Spiritus Sanctus. Secunda ibi: Ego autem. In quo terminatur, sententia lectionis, & distinctionis.