Prooemium

DISTINCTIO UUUBII. DE OMNIPOTENTIA DEI, VBIPRIVS CONSIDERATVR, quare dicatur omnipotens?

VNC de omnipotentia Dei &c. Postquam Magister ideterminavit de Divina scientia, hic in parte ista determinat de Divina potentia. Et duo facit: quia 1. determinat de universalitate huius potentiae. 2. removet errorem quorumdam. Secunda ibi: Quidam tamen. In principio 43. dist. Circa pimum duo facit: quia 1. ostendit Deum esse omnipotentem; eo quod potest omnia. 2. exponit quasdam auctoritates, quae videntur dicere non esse omnipotentem: quia possit omnia; sed quia potest quid quid vult. Secunda ibi: Et quibusdam tamen. Circa primum duo facit: quia 1. dicit Deum non solum esse omnipotentem; quia potest quid vult, sed quia potest omnia, quod auctoritate confirmat. 2. contra hanc veritatem opponit, ibi: Sed quaeritur. Circa quod tria facit, secundum quod tria videtur Deus non posse: nam quaedam sunt, quae dicunt actum; sed dicunt ipsum imperfectum: ut ambulare, loqui & talia, quae Deus non videtur posse: quaedam vero sunt, quae per se loquendo, & formaliter dicunt privationem actus, ut mentiri, peceare, quae etiam Deus non potest. 3. sunt quaedam, quae non sonant in actum sed in passionem: ut mori, falli, vinci, & talia, quae etiam a Deo removetur. Primo ergo arguit Deum non esse omnipotetem: quia non potest ambula re, non potest loqui, & solvit: quia licet hoc non possit in se, potest tamen ed in subiectam creatura. Secundo obiicit ipsum non esse omnipotentem: quia non potest mentiri, non potest peccam re: & solvit, quod haec non sunt potentiae, sed infirmitatis. Tertio opponit ipsum non esse omnipotentem: quia non potest falli, nec mori. Et solvit quod talia non dicunt perfectiones, sed defectus. Vnde si talia posset, omnipotens non esset. Secunda ibi:. Sed sune alia. Tertia ibi: Sunt etiam, & alia. Circa quod duo facit: quia 1. opponit Deum non esse omnipotentem: quia non potest mori, nec falli, & solvit. 2. concludit, Deum dupliciter omnipotentem dici. Primo: quia oniapotest facere. Secudo: quia nihil potest pati. Secunda ibi: Sic igitur diligenter. Deinde cum dicit: Ex quibusdam. exponit qua sdam auctotitater, quae videntur dicere Deum esse omnipotentem; quia potest quidquid vult. Et duo facit: quia 1. adducit auctoritates illas, & specialiter auctoritatem Aug. quae dicit Deum non posse omnia: posse tamen quidquid vult. 2. huiusmodi auctoritates ex ponit, ibi: Sed ad hoc. Circa quod duo facit: quia 1. ex ponit auctoritates tactas. 2. oblicit contra ea, quae dixerat, ibi: Sed forte dites. Circa primum duo facit: quia 1. ex ponit quomodo intelligendum sit, quod ait Aug. Deum non posse omnia, dicens, Aug. Iat ge accipere omnia, ita quod sub omnibus mala comprehendantur, quae non potest Deus. 2. exconit quomodo intelligendum sit Deum posse quidquid vult. Nam quidquid vult tripliciter potest intelligi, videlicet, quidquid vult facere, quidquid vult se posse, & quidquid vult fieri. Cum ergo dicitur Deus quidquid vult potest, non est intelligendum solum quidquid vult facee, vel quidquid vult se posse. Nam quilibet beatus hocpotest, sed potest quidquid vult fieri, quod non potest aliquis bonus. Rursum differt potentia Divina a potentiam creata: quia Deus est potens per se & a se: nulla tamem creatura sic potens est. pecuda ibi: Sed cave quomodo Deinde cum dicit: Sed forte. Opponit contra determinata. Dixerat enim Deum omne per se posse, ex quo videtur concludi Filium & Spiritum Sanctum non esse Deum, cum potentiam, quam habent, non habent a se, sed ab alio. Et duo facit: quia 1. opponit. 2. folvit dicens, Filium, & Spiritum Sanctum per se: posse, licet a se non possint. Nam illa eadem po¬ tentia, quam habet Pater, communicatur Filio, & Spiritui Sancto; ideo persse possunt: quia na turali potentia possunt. Creatura, autem non per se potest: quia non naturali potentia, sed gratuita. Secunda ibi: Ad quod dicimus. In quo terminatur sententia lectionis, & distinctionis.