¶ Quarto sic. Deus generat alium habentem diuinitatem / ergo alium deum consequentia patet per Damascenum libro. 3. c. I3 Deus est diuinam habens diuinitatem sicut homo humanitatem. Preter deum non est alius deus

¶ Contra Deutero. xxxii. Uidete quod egosum solus et non est alius deus preter me ergo non genuit alium deum. ostendam quod ista non est vera¬

¶ Hic priimo deus genuit alium deum.

¶ Secundo quod ista est vera deus est pater et filius et spiritus sanctus. probabo sic. Cuilibet entita¬

¶ Primum ti correspondet adequate aliquod ens vel aliquid ens sed diuina essentia est en titas singulariter nullo modo plurificabilis: ergo sibi correspondet adequate aliquod ens vel aliquid sed in requi est hec non cadit aliqua alietas vt sic ergo cum in deo non posset dici alia entitas vel diuinitanon potest ibi dici alius deus. Nam deus per modum coniuncti correspondet adequate deitati.

¶ Secundo sic. Si ista esset vera deus genuit alium deum hoc cesset sub isto sensu deus genuit alium qui est deus Sed ad hanc non sequitur prima: quia distinctio se cundum proprietates indiuiduales vel personales quae magis differunt vel primo sunt diuerse: non arguit distinctionem que conuenit diuinis suppositis de virtute sermonis vt patet. Unde licet hec esset vera deus genuit alium qui est deus / non tamen prima.

¶ Quantum ad secundum dico quod ista est vera deus est pater et filius et spiritus sanctus et ratio est quia quando in propositione affirmatiua termini scilicet subiectum et predicatum idem significant et modus significandi no repugnat tunc propositio affirmatiua est vera. Propositio enim affirmatiua identitatem extremorum importat: sed sic est in ista propositione vt patet. Deus enim in subiecto positus importat diuinam naturam concernem do suppositum. Pater autem et filius et spiritus sanctus ex parte predicati important eandem naturam per indifferentiam: et hoc dicunt supposita vel relationes quibus constituuntur supposita: igitur etc.

¶ Secundo dico quod ista propositio est vera secundum predicationem formalem et identicam. Ad cuius euidem tiam notandum quod cuilibet nature vniuoce correspedet adequate aliquod ens singulare cuius ipsa est quo. Hoc autem singulare aliquando est naturaliter incommunicabile multis eiusdem nature vt in creaturis indiuiduum vel singulare solum: aliquando communicabile vt in diuinis. Hoc autem singulare adequatum nature diuine significat deus vel hic deus quod quidam preintelligitur naturaliter ante quamlibet personam diuinam / sicut illud quod pre habet et a se omnem perfectionem simpliciter et essentialem et quod est communicabile suppositis sicut diuinitas ipsa sal tem suppositis productis.

¶ De primo autem supposito dico quod immediate determinat sibi ipsum sine aliqua productione / quemadmodum et deitas. Et est realiter idem cuilibet supposito sicut et deitas / non tamen formaliter adequate sicut dicetur infra. Et ideo dico quod tria supposita congrue predicantur de hoc deo: vel de deo per identitatem non tamen formalem. Conuersa autem huius scilicet ista: pater et filius et spiritussanctus sunt deus / magis est formalis quia in ipsa communis vel quasi communis intelligitur predicare de suppositis licet deus non sit proprie commune. Modo quando commune predicatur de suppositis predicatio magis formalis est quam quando fit econuerso igi tur etc. Sed de ista diuinitas est pater et filius et spiritus sanctus dico quod est vera / et etiam sua conuersa tamen per identitatem et neutra formaliter propter modos significandi abstracti et concreti repugnantes in predicatione formali siue quidditatiue siue denominati ue. Hec de principali secundo Ad primum principale dico quod ista est vera. Deus genuit deum quia termini con muniter accepti supponunt pro suppositis. Quand dicitur aut se deum / aut alium deum neutrum concedo. Si dicas idem est aliud vel distinctum et ita habeo propositum dico quod genuit eundem deum non / tamen se sed est fallacia figure dictionis commutando ly qua le in hoc aliquid cum euim dico genuit eundem deum nulla est reciprocatio ad se: quae tamen est cum dicitur se deum.

¶ Ad secundum dico quod ibi est fallacia accidentis comnmutando medium. Cum enim dicitur generans distinguitur a genito verum est et significat distinctionem personalem per relationes generantis et geniti. Sed cum dicitur vltra deus genuit deum / vel deus est generans / et deus est genitus licet ista sit vera absolu te loquendo non tamen accipitur pro supposito: quia tund oportet alietatem non solum in supposito: sed etiam in diuinitate et in absoluto / quod patet inferendo conclusionem: ergo deus est distinctus a deo / vel alius.

¶ Ad tertium dico quod potest concedi quod deus generat alium: non tamen debet concedi quod alium deum: nec etiam alium non deum: quia non contradicunt ista: alium deum et alium non deum: sed non alium deum et alium deum. Et ideo dico quod ista est danda non alium deum. Si dicas ad negatiuam de predicato finito cum constantia subiecti sequitur affirmatiua de predicato infinito: et ita ad istam: non genuit alium deum / sequitur ista: genuit alium non deum. Dico quod illa regulanon tenet in complexis vt dicit philosophus in fine primi priorum. Unde iste due sunt false de lapide lapis est lignum album / et lapis est lignum non album / sic iste due deus genuit alium deum / et genuit alium non deum: et ideo ista non potest sequi ad veram / que est ista: deus non genuit alium deum sicut nec ista lapis est lignum non album / potest sequi ad istam ladis non est lignum album.

¶ Ad quartum dico quod quando dicitur genuit alium habentem diuinitatem: non importat nisi alietatem in supposito: nullam autem in diuinitate et ideo cum alietas includitur in diuinitate vel concluditur plus concluditur quam erat in premitisis: et est fallacia consequentis. Non enim potest concludi nisi sic habens diuinitatem est deus: deus genuit alium habentem diuinitatem / ergo genuit alium qui est deus: non alium deum nec ad primam sequitur il la sicut dictum est supra. Uel diceretur quod ibi est fal lacia figure dictionis commutando hoc aliud suppositum in quale quid scilicet deum.

PrevBack to TopNext

On this page

Quaestio 4